Projekt Łagów

Brama Polska została wzniesiona w XV w., na miejscu starszej, XIV-wiecznej, zapewne drewnianej. Stanowiła element obwarowań miejskich, będących trzecią linią obrony obok zamku z wieżą warowną i jego murów obronnych. W XVII i XIX stuleciu była remontowana i częściowo przebudowana, zaadaptowano ją na cele mieszkaniowe. W XIX w. otwory strzelnicze zastąpiono oknami. Po II wojnie światowej budynek pozostawał niezamieszkany. Od lat 60. XX w. w budynku mieściło się schronisko prowadzone przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajobrazowe. Na przeł. XX i XXI wieku przejęty w użytkowanie przez Polski Związek Wędkarski i zaadaptowany na pokoje gościnne po generalnym remoncie.

Brama Marchijska zwana też Brandenburską, Niemiecką, Berlińską, została wzniesiona w XVI w., na miejscu starszej, XIV-wiecznej, zapewne drewnianej. Stanowiła element obwarowań miejskich, będących trzecią linią obrony obok zamku z wieżą warowną i jego murów obronnych. W XVII i XIX stuleciu była remontowana i częściowo przebudowana, zaadaptowano ją na cele mieszkaniowe. W XIX w. otwory strzelnicze zastąpiono oknami. Po II wojnie światowej budynek pozostawał niezamieszkany. Od lat 60. XX wieku użytkowany przez PTTK. W latach 80. XX wieku w budynku mieściła się księgarnia, a w latach 90. XX w. - siedziba Towarzystwa Polsko-Niemieckiego. Na przeł. XX i XXI wieku obiekt został przejęty w użytkowanie przez Polski Związek Wędkarski i zaadaptowany na pokoje gościnne po generalnym remoncie5. Brama Marchijska zwana też Brandenburską, Niemiecką, Berlińską, została wzniesiona w XVI w., na miejscu starszej, XIV-wiecznej, zapewne drewnianej. Stanowiła element obwarowań miejskich, będących trzecią linią obrony obok zamku z wieżą warowną i jego murów obronnych. W XVII i XIX stuleciu była remontowana i częściowo przebudowana, zaadaptowano ją na cele mieszkaniowe. W XIX w. otwory strzelnicze zastąpiono oknami. Po II wojnie światowej budynek pozostawał niezamieszkany. Od lat 60. XX wieku użytkowany przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajobrazowe. W latach 80. XX wieku w budynku mieściła się księgarnia, a w latach 90. XX w. - siedziba Towarzystwa Polsko-Niemieckiego.

Został wzniesiony w XIV stuleciu w stylu gotyckim przez joannitów następnie był rozbudowywany w XVI-XVIII stuleciu. Do 1810 roku był siedzibą ich komandorii. W XIX stuleciu należał do prywatnego właściciela. W latach 1964-1970 budowla została wyremontowana.

W Łagowie Lubuskim, nad ulicą Mostową, znajduje się wiadukt kolejowy, który zasługuje na szczególną uwagę. Jest jednym z najciekawszych zabytków techniki województwa lubuskiego. Ma około 25 metrów wysokości i 40 metrów długości. Został zbudowany z cegły i granitu w 1909 roku w czasie budowy nowej linii kolejowej z Toporowa do Międzyrzecza.

kościół ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki filialny pod wezwaniem św. Stanisława, o konstrukcji szachulcowo-drewnianej, wypełnionej cegłą, z drewnianą wieżą nad zachodnią częścią korpusu, wybudowany w 1648. Należy do najstarszych zabytków budownictwa szachulcowego w regionie

Pałac z 2. poł. XIX w. - Majątek od XVIII w. należał do rodziny Rissmannów, wcześniej wieś należała do zakonu joanitów.

Kościół p.w. MB Częstochowskiej z 1832 r. Z ok. poł. XIX w. pochodzi murowana wieża. W k. lat 50 XX w. wymiana pokrycia dachowego z łupku na dachówkę. Restauracja wnętrz w latach 70 XX w.
Kościół szachulcowy, jednonawowy konstrukcji słupowo – ramowej. Nie orientowany. Salowy, bez wyodrębnionego prezbiterium z nawy, zamknięty wielobocznie. Wieża murowana, neogotycka od frontu. Zwieńczona hełmem iglicowym. Dach jednokalenicowy, kryty dachówką. Wewnątrz pozorne sklepienia kolebkowe. Zachowane empory wsparte na słupach. Chrzcielnica z 1757 r.

Pałac zbudowany w drugiej połowie XIX wieku, około roku 1870, neorenesansowy. Murowany, piętrowy, podpiwniczony, pokryty dachem czterospadowym, z bogatym wystrojem sztukatorskim wnętrz. Szczególnie ciekawe są zdobienia o motywach alegorycznych i roślinnych, naśladujące wzory antyczne i renesansowe. Obecnie w pałacu mieści się szkoła.

Przy pałacu park w stylu krajobrazowym.Przy drodze do Przełaz przy leśnej odnodze prowadzącej do opuszczonego folwarku Zagórze wznosi się na wzgórzu wieża widokowa, zwana popularnie Wieżą Bismarcka, najprawdopodobniej z początku XX wieku.

Tysiącletni Most
To wyjątkowe znalezisko historyczne w woj. lubuskim. Archeolodzy natknęli się na jeziorze Niesłysz na ślady mostu liczącego ponad tysiąc lat. Wiódł na świętą dla pogan wyspę.
Na wyspie leżało sanktuarium z centralnie położonym placem, zwanym majdanem. O podniosłości i wyjątkowości miejsca świadczy jego wybrukowanie. Kamienny plac w kształcie pierścienia miał ok. 20 metrów średnicy. Sakralny słowiański gaj otaczał ziemny wał, obtoczony na szczycie kamieniami. Nie pełnił funkcji obronnych – był za niski. Podkreślał jednak symbolikę miejsca. Wał chronił świętą ziemię, gdzie bogom składano ofiary i z nimi rozmawiano. Odgradzał się od świata żywych. Tu było także miejsce na rytualne pochówki ludzi. – To wpisuje się w słowiańską antropologię. Rolę miejsc świętych odgrywały u zarania wyspy góry, np. Ślęża, źródła rzek, a więc miejsca niedostępne i dość tajemnicze. Tu była pierwsza hierofania, objawiała się świętość. Nawiązywało się kontakt z bogami – mówi prof. Chudziak. Ocenia, że sakralne grodzisko pochodzi z VIII-IX w. Świadczą o tym przekroje wykopów ziemnych, pozostałości kopanych jam, fragmenty naczyń oraz brak śladów świątyń pogańskich. Te, nazywane fachowo gontynami lub kącinami, Słowianie zaczęli stawiać dopiero u schyłku X w.

Latem 1961 r. na wzgórzu zostały przeprowadzone badania archeologiczne. Odsłonięto wówczas warstwy spalenizny, groty strzał, resztki umocnień obronnych i przedmioty codziennego użytku. Okazało się, że w wieku VII-VIII Słowianie usypali tu pierwsze wały, wnieśli umocnienia i kontrolowali ze wzgórza okolicę. Założycielem grodu było prawdopodobnie któreś z plemion śląskich. Potem gród upadł.

W jednej z warstw z wczesnego średniowiecza odkopano szkielety poległych w walce słowiańskich obrońców grodu. W XIII w. wzgórze zostało zajęte przez nowych właścicieli, którzy odbudowali gród nad jeziorem i przez dwieście lat szerzyli krwawy terror wśród okolicznej ludności słowiańskiej. Po nich to pozostała nazwa wzgórza - Zbójecki Zamek. Rycerzami–rabusiami byli prawdopodobnie bracia Zakonu Joannitów, którzy posiadali również swój gród w niedalekim Łagowie.

Kluczowym obiektem w przypadku konieczności stworzenia obszaru zalewowego w rejonie Ołoboku stawała się zbudowana w 1935 roku na północ od miejscowości tama spustowa 602. Głównym zbiornikiem wodnym było jezioro Niesłysz, a uzupełnieniem stawy koło Ciborza. Tama jest jednym z niewielu obiektów w całym MRU o klasie odporności A, czyli ścianach o grubości 3,5 m. Jaki był jej sposób działania? Poprzez otwarcie przepływu wody na tamie 602 obniżano poziom wody w jeziorze Niesłysz o 1,5 - 2 m, co pozwalało na uzyskanie dużej ilości wody w krótkim czasie. Uzyskanie zamierzonego efektu, czyli stworzenie obszarów zalewowych, poprzez zamykanie przepływu w kolejnych jazach aż po samą Odrę, miało trwać zaledwie 48 godzin. Przy samej tamie znajduje się most rolkowy K602 (niebieski) wraz z charakterystycznym dla tego typu konstrukcji szlabanem, o czym w dalszej części..

Ochronę dla obiektów 602 (mostu i jazu) stanowił położony nieopodal panzerwerk Pz. W. 657. Jest to obiekt jednokondygnacyjny, zbudowany w 1935 r., o powierzchni 150 m2 o klasie odporności B, czyli z grubością ścian 1,5 m, wyposażony pierwotnie w półkopułę trzystrzelnicową 2P7 dla jednego karabinu maszynowego MG34 oraz sześciostrzelnicową kopułę 20P7 o stalowych ścianach grubości 35 cm i masie całkowitej sięgającej 75 t, dla dwóch MG34. Niestety tego obiektu nie odwiedziliśmy.

Neorenesansowy pałac wzniesiony został w 4. ćw. XIX wieku. Jego obec­na forma jest wynikiem licznych przebudów, dokonanych w latach 1889, 1910 i 1923 oraz remontów i adaptacji przeprowadzonych w okresie powojennym. Murowana, podpiwni­czona bryła pałacu złożona jest z trzykondygnacyjnego korpusu na planie prostokąta skie­rowanego osią podłużną na linii północ-południe i zlokalizowanego od północy skrzydła. Całość urozmaicają dwie wieże zwieńczone krenelażem. Wszystkie człony nakryto dacha­mi płaskimi ukrywając je za wieńczącym elewacje krenelażem. Naroża w partii krenelażu zaakcentowano sterczynami. Trzykondygnacyjne, wieloosiowe, boniowane elewacje prze­prute zostały na regularnie rozmieszczonych osiach prostokątnymi oknami, ujętymi pro­filowanymi obramieniami i załamanymi pod katem prostym nadokiennikami. Pod okna­mi drugiej kondygnacji poprowadzono profilowane gzymsy z fryzem o motywie trójliści. W parterze elewacji południowej i w ryzalicie elewacji ogrodowej (wschodniej) umiesz­czono duże, kwadratowe okna o dziewięciopolowym podziale. Ośmioosiowa, trzykondy­gnacyjna, niesymetrycznie zakomponowana fasada wzbogacona została silnie wysuniętym przed lico, kolumnowym, arkadowym gankiem o arkadach wykrojonych w kształcie łuku Tudorów, nad którym utworzono taras.

Wieża widokowa w Mostkach (niem. Möstchen) powstała około roku 1864, taka przynajmniej data widnieje na jednej z belek stropowych. Okoliczni mówią na nią wieża Bismarcka, choć wszystko wskazuje na to, że nie jest jedną z prawie 240 wież wybudowanych na całym świecie. Wieża w Mostkach nie znajduje się na liście wież Bismarcka, również na mapie z 1938 roku jest oznaczona jako literami AT, z niemieckiego Aussichtsturm, czyli wieża widokowa.