kościół pochodzi z 1632 r. w 1892 r. rozbudowany poprzez przedłużenie nawy, dobudowę kruchty bocznej. Kościół o konstrukcji zrębowej, jednonawowy, orientowany. Prezbiterium zamknięte trójbocznie z zakrystiami na osi i z boku. Dach dwukalenicowy, kryty blachą z wieżyczką na sygnaturkę, zwieńczoną smukłym, blaszanym hełmem stożkowym z latarnią.
Obok kościoła dzwonnica konstrukcji słupowej z XVIII w.
kościół fundacji Stanisława Lubomirskiego z drugiej połowy XVIII w. o późnobarokowym wyposażeniu, otoczony założonym najpóźniej w początkach XIX w. cmentarzem parafialnym, z którym sąsiaduje niewielki cmentarzyk żołnierski z czasów pierwszej wojny światowej. Kościół ten to budowla w stylu klasycystycznym, z cegły, otynkowana, jednonawowa, posiadające prostokątne prezbiterium, zakrystię i chór a ściany, mające ramowy podział wieńczy gzyms.
Cmentarz otaczający kościół św. Stanisława z trzech stron otacza częściowo otynkowany kamienny mur. We wschodnim jego odcinku znajduje się zbudowana w 1875 r. brama pełniąca rolę dzwonnicy. Znajdują się w niej trzy, średniej wielkości zabytkowe dzwony.
W skład zespołu kaplicy cmentarnej wchodzi: kaplica, studnia oraz kolumna św. Stanisława. Studnia ze źródłem św. Stanisława BM wybudowana została na miejscu łaskami słynącego źródła, w którym Bogna obmyła św. Stanisława zaraz po jego narodzinach. Kamienny obelisk z rzeźbą św. Stanisława BM ufundowany został w XVII w. jako wotum wdzięczności parafian za ocalenie od wielkiej klęski gradobicia, jakie nawiedziło okoliczne tereny omijając parafie szczepanowską.
W 1861 w miejscu dębu, pod którym według tradycji urodził się św. Stanisław, wybudowana została murowana kaplica neogotycką. Powstała ona w miejscu kaplicy drewnianej, pochodzącej z 1596 r., która uległa zniszczeniu w 1780. Budowla z 1861 r. jest prostokątna, trójbocznie zamknięta, przykryta dachem siodłowym, na którym znajduje się wieżyczka z sygnaturką.
W latach 1761–1850 miejscowość posiadała prawa miejskie czego pamiątką jest czworoboczny plac rynkowy ze studnią z trzema starymi kamiennymi kapliczkami. Najstarszą z nich jest stojąca pośrodku placu, osłonięta koronami starych drzew, polichromowana postać św. Floriana, wystawiona w 1840 r.
W latach 1911-14, do gotyckiego kościoła dobudowano od północy znacznie większy neogotycki kościół według projektu Jana Sas-Zubrzyckiego. "Długoszowy" kościół nie uległ wtedy większym przekształceniom i został wkomponowany w nową świątynię jako jej południowa nawa. Nowy kościół pw. św. Szczepana został wybudowany w stylu neogotyckim, murowany, nietynkowany. Wieża jest pięciokondygnacyjna, strzelista, z dwoma dzwonami. Z zewnątrz budowla ozdobiona jest elementami architektury neogotyckiej i eklektycznej.
Od południa i wschodu zachowane zostało gotyckie ogrodzenie, nadmurowane w epoce baroku z bramką, schodami i posągami świętych z XVIII wieku (św. Wojciecha i św. Stanisława).
kościół jest trzecim z kolei w Szczepanowie, zbudowany został po roku 1470 z fundacji Jana Długosza. Gotycki kościół mocno ucierpiał w listopadzie 1914 r. w czasie walk rosyjsko-austriackich. Odbudowa i rekonstrukcja kościoła nastąpiła w latach 1926-27. Fundowany przez Długosza kościół jest niewielką budowlą złożoną z nawy i przylegającej do niej niewielkiej kaplicy oraz z zamkniętego trójbocznie prezbiterium. Do wnętrza prowadzi kamienny portal gotycki, schodkowy w typie tzw. długoszowskim z kartuszem z herbem Wieniawa Długosza powyżej.
po lewej stronie gotycki kościół pw. św. Marii Magdaleny, po prawej pw. św. Szczepana
Dwór pochodzi z drugiej połowy XIX w. Na przełomie lat 70 i 80 XI w. Łasiński dokonali gruntownej przebudowy dworu, który został wtedy powiększony o nowo wzniesioną część zachodnią z przybudowana od strony parku klasycystyczną czterokolumnową galerią widokową. Po raz drugi dwór przebudowany został na początku XX wieku, kiedy to północnej przy ścianie szczytowej powstał taras widokowy ze schodami prowadzącymi na nowo usytuowany podjazd i do parku.
kościół został wzniesiony w 1618 lub 1680 roku. Na początku XIX w. świątynia została zniszczona przez pożar, po czym w roku 1854 została odbudowana i powiększona. Kolejnej rozbudowie kościół uległ w latach 1912-1917. Utrzymany jest w stylu eklektycznym, z nikłymi śladami pozostałości architektury barokowej w starszych częściach budowli. Borzęcińska świątynia jest budowlą trzynawową, bazylikową, z prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Najcenniejszym dziełem sztuki, który znajduje się w kościele jest późnogotycka Pieta z I poł. XVI wieku, umiejscowiona w ołtarzu Ukrzyżowania.
Parterowy”,” modrzewiowy dwór zbudowany został w 1845 r. na planie podkowy. Po II wojnie, Jadwiga Tumidajska, która była jego właścicielką, w latach 70-tych. postanowiła ofiarować go państwu”,” z zastrzeżeniem”,” że ma być przeznaczony na muzeum. Jest dziś oddziałem Muzeum Okręgowego w Tarnowie. Większość mebli pochodzi z XIX w. W sypialni Jadwigi Tumidajskiej”,” urządzonej secesyjnymi meblami”,” można podziwiać obrazy Stanisława Wyspiańskiego.
Dzwonnica w Zaborowie z 1830 r. przy kościele NMP, początkowo stała przy drewnianej kaplicy wzniesionej w 1814 r., a później przy drewnianym kościele zbudowanym w 1835 r. (rozebranym w 1950 r.). Dzwonnica ma konstrukcję słupową posadowioną na kamiennej podmurówce. Jest budowlą czworościenną, o pionowych ścianach, nad którymi wznosi się ośmioboczny baniasty hełm.
Dwór w Zaborowie to jedna z najbardziej oryginalnych a jednocześnie okazałych rezydencji tej części Małopolski. Swoją obecną formę uzyskał podczas przebudowy dokonanej około roku 1880 przez rodzinę Dąbskich. Jest budowlą murowaną, łączącą cechy neorenesansowe z architekturą modernistyczną końca XIX wieku. W 2007 r. dwór został sprzedany i podjęto prace remontowe. Prace te szybko zostały przerwane i dwór zamienia się w ruinę.
Budynek dworu w Górce powstał pod koniec XIX wieku, być może na miejscu wcześniejszej budowli. Jego fundatorami byli Władysław i Olga Elterleinowie.
Jest to obiekt w całości murowany, na planie prostokąta, parterowy, ale podpiwniczony, z trójosiową, piętrową częścią centralną, na osi której od strony północnej znajduje się wgłębny portyk głównego wejścia, a od południowej niegdysiejszy salon z oknem wychodzącym na ogród.
Budynek murowany, wzniesiony w 1890 r. na planie prostokąta, z niewielką cofniętą przybudówką od strony wschodniej. Główne wejście od strony południowej poprzedzone było gankiem, umieszczonym niesymetrycznie w stosunku do osi fasady, bogato zdobionym ażurową snycerką. Dach dwuspadowy, kryty dachówką. W dworze tym w 2015 r. kręcone były sceny do filmu Demon, którego reżyser, Marcin Wrona, podczas Festiwalu Filmowego w Gdyni popełnił samobójstwo.
Zabudowa w Uściu Solnym w pobliżu rynku pochodzi z 2. poł. XIX i XX w. Tworzą ją drewniane, zrębowe domy, nakryte dachami dwu- lub czterospadowymi. Do budynków gospodarczych wchodzących w skład zagród należały również stodoły stojące wzdłuż zewnętrznych ulic gospodarczych, których interesujący zespół zachował się do dziś. Budynki te mają konstrukcję szkieletową, o ścianach plecionych z wikliny i czterospadowych dachach krytych strzechą.
Kościół zbudowany został w latach 1833-39 r. W czasie pierwszej wojny światowej, w 1914 r. zniszczone zostały wieża i wieżyczka na sygnaturkę. W latach 1924-26 kościół został przebudowany i powiększony. Dobudowano wtedy kaplice boczne, odbudowano wieżę i przekształcono fasadę. W latach 1962-63 podwyższono dachy kościoła i odbudowano wieżyczkę na sygnaturkę.
Zbudowany jako klasycystyczny, nawiązujący do tzw. stylu "józefińskiego", w wyniku przebudowy uzyskał częściowo formy neobarokowe.
dwór został wzniesiony na miejscu poprzedniego na przełomie XVIII i XIX wieku i gruntownie przebudowany ok. roku 1844. Dwór w Bieńkowicach to budynek drewniany, konstrukcji zrębowej, otynkowany, postawiony na fundamentach z kamienia łamanego, częściowo podpiwniczony. Dwór wzniesiony został na planie wydłużonego prostokąta, z dwutraktowym układem wnętrz, z międzytraktowym korytarzem komunikacyjnym w części zachodniej i sienią na osi głównej. Całość nakryta dachem czterospadowym. Od strony północnej usytuowano płytki, ale szeroki wgłębny portyk o czterech drewnianych słupach.
Pagór piaszczysty o wysokości 15 m i 310 m obwodu u podstawy. Powstał w wyniku długotrwałego gromadzenia piasku przez meandrującą rzekę Rabę. Na szczycie znajduje się pomnik przyrody - ośmiopienna lipa.
Wg legend - miejsce kultu pogańskiego bożka Miklosa, od którego imienia mieszkańcy wywodzą nazwę wsi.
Do połowy XIX w. Góra św. Jana była miejscem lokalizacji kolejno trzech drewnianych kościołów, kaplicy i cmentarza.
wisząca kładka dla pieszych o długości 235,75 m łączy Mikluszowice z Majkowicami
Kościół św. Andrzeja Boboli w Gawłowie z 1806 r. został zbudowany jako zbór ewangelicki. Jest to świątynia drewniana”,” o konstrukcji zrębowej”,” oszalowana. Dwukondygnacyjna wieża ma konstrukcję słupową i nakryta jest dachem namiotowym. Jednonawowe wnętrze świątyni kryte jest stropem płaskim. Barokowe wyposażenie powstało w prowincjonalnych warsztatach snycerskich.
Do kościoła przylega cmentarz ewangelicki.
Kościół św. Joachima w Krzyżanowicach powstał prawdopodobnie w 1746 r. (wg niektórych źródeł w 1699 r.). Został zbudowany w Bochni”,” a do Krzyżanowic przeniesiono go w 1794 r. (parafia powstała tu już na początku XIV w.). Przy kościele stoi XVIII - wieczna drewniana dzwonnica.
wisząca kładka dla pieszych łączy Krzyżanowice z Proszówkami
Budynek należy do najciekawszych i najpiękniejszych zabytków architektury Bochni. Zbudowany został w 1895 roku jako willa na zlecenie ówczesnego lekarza powiatowego Mieczysława Dembowskiego w oparciu o projekt Teodora Talowskiego.
Ten niepozorny budynek w przeszłości był największą i najbardziej reprezentacyjną budowlą w mieście, goszczącą wiele koronowanych głów. Pierwotnie drewniana, w czasach Kazimierza Wielkiego przekształcona została w masywny, gotycki zamek, połączony z murami i wałami miejskimi. Z biegiem czasu budynek wzbogacił się o szereg elementów renesansowych, w tym attykę oraz wieżę zegarową z sygnaturką. W takim mniej więcej stanie zamek przetrwał do czasów zaboru austriackiego. W 1785 r. Austriacy zamienili izby zamkowe na bezpłatne mieszkania dla urzędników swojej administracji. Właściwy koniec zamku nastąpił w 1875 r. kiedy to zniesiono stare mury, baszty i wieżę z sygnaturką, przebudowano dach a od frontu dodano drewnianą werandę.
Jeszcze niedawno budynek pełnił rolę czynszowego domu mieszkalnego. Obecnie jest opuszczony i planowano jego rozbiórkę. Po wpisaniu do rejestru zabytków plany się jednak zmieniły i przewidywany jest remont budynku z przeznaczeniem m.in. na cele muzealne.
Kopalnia Soli Bochnia - czynna dla ruchu turystycznego i leczniczego, nieczynna wydobywczo, zabytkowa kopalnia soli, która prowadziła eksploatację od 1251 do 1990 roku; jest polskim Pomnikiem Historii oraz została wpisana w 2013 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Muzeum bocheńskie mieści się w dawnym klasztorze dominikanów, usytuowanym przy wschodniej ścianie rynku. Jest to obecnie dwuskrzydłowy, późnobarokowy gmach, lecz wiele elementów architektonicznych wskazuje, iż jego najstarsze fragmenty sięgać mogą nawet XVI w.
4.9
Najciekawsze
Najnowsze
W pobliżu
Rower 
Rower górski 
Rower szosowy 
Rower turystyczny 
Pieszo 
Bieganie 
Turystyka górska 
Piesza wycieczka 
Nordic Walking 
Moto 
Samochód 
Motocykl 
4x4 
Woda 
Kajak 
Żeglarstwo 
Inne jednostki pływające 
Zima 
Narty biegowe i śladowe 
Ski Tour 
Narty zjazdowe i snowboard 
Łyżwy 
Pozostałe 
Paralotnia 
Konno 
Samolot 
Rolki 
Hulajnoga 
Inne 
PRO
Skomentuj