Kościół w Zawoi zbudowano w 1888 r. Do budowy świątyni wykorzystano materiał ze stojącego w tym miejscu poprzedniego kościoła z lat 1757-59 . Jest to kościół eklektyczny, z cechami budownictwa alpejskiego. Zbudowany został na rzucie krzyża łacińskiego, posiada trójnawowy układ bazylikowy. Wewnątrz stropy wsparto na żeliwnych kolumnach międzynawowych. Na uwagę zasługują: polichromia figuralno-ornamentalna z 1930 r. oraz sześć drewnianych ołtarzy barokowych.
Budynek w 1905 roku wybudował Edward Wolski z Krakowa, jeden z założycieli Oddziału Babiogórskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, które organizowało turystykę i zagospodarowywało okolice Babiej Góry, w tym wytyczyło pierwszy babiogórski szlak pieszy z Suchej do Zawoi. Edward Wolski po sprowadzeniu się do Zawoi w nowym budynku otworzył stację turystyczną Towarzystwa Tatrzańskiego, prowadził sklep i jadłodajnię oraz wynajmował w nim pokoje gościnne.
Po II wojnie światowej przez wiele lat w budynku miał siedzibę urząd gminy. Obecnie jego właścicielem jest Wspólnota Gruntowa i Leśna Osób Uprawnionych w Zawoi.
Kaplica zwana również kapliczką zbójnicką według miejscowej tradycji ufundowana została przez zbójników jako wotum przebłagalne za swoje grzechy. Data powstania tej kapliczki jest raczej dość trudna do sprecyzowania. Przypuszcza się, że została ona wzniesiona prawdopodobnie w końcu XVII lub na początku XVIII wieku. W przeciwieństwie do wielu innych kapliczek zlokalizowanych na tych terenach jest to kapliczka domkowa, wymurowana z polnego kamienia, otynkowana, kryta gontowym dachem z cebulastą banią. Jej bezpośrednie otoczenie stanowią trzy lipy będące jednocześnie pomnikami przyrody.
Przełęcz Krowiarki znajduje się w Paśmie Babiogórskim, które jest częścią Beskidu Żywieckiego i jest najwyższą dostępną komunikacyjnie przełęczą górską Beskidów Zachodnich. Źródła różnie podają jej wysokość: 986 m, 1009 m, 1012 m. Przełęcz Krowiarki oddziela masyw Babiej Góry od Pasma Policy.
Na przełęczy znajduje się polana Krowiarki, na której dawniej wypasano krowy. Nazwa pochodzi od ludowego określenia krowiarki oznaczającego pasterki wypasające krowy. Dawniej przełęcz nazywana była Lipnickim Siodłem lub Przełęczą Lipnicką.
Park Etnograficzny został udostępniony do zwiedzania w 1955 r. Jednak jego historia sięga 1937 r. kiedy to Skarb Państwa stał się właścicielem działki o powierzchni 4 ha, na której stał dwór z 1784 r. z zabudowaniami gospodarczymi i parkiem. Darowizny dokonali Sandor Lattyak (Łaciak), ostatni spadkobierca rodziny Moniaków, i jego siostra Joanna Wilczkowa, po śmierci której w 1951 r. przystąpiono do organizacji skansenu. Został zachowany charakter starodawnego osiedla dworskiego. Powstało tu także muzeum, ukazujące kulturę całej polskiej Orawy.
Drewniana dzwonnica loretańska z końca XVIII w. zwieńczona kształtnym dachem namiotowym i pokryta gontem, z dzwonem odlanym w 1785 r.. Wewnątrz znajduje się kilka świętych obrazów, oleodruków. Dzwonnica ta znajduje się na terenie dawnego, niewielkiego cmentarza.
Kościół wzniesiono w latach 1650–59. Budowla o konstrukcji zrębowej pokryta została gontem. Do prezbiterium dostawiono w 1728 r. murowaną kaplicę Matki Boskiej Bolesnej. Kościół wyróżnia się bogatą polichromią z 2. poł. XVII w. oraz z 1771 r. , która pokrywa ściany i częściowo sprzęty. Składa się ona z szeregu cyklów, z których najpiękniejszymi są cykl 12 malowideł ze scenami z życia św. Jana Chrzciciela oraz sceny Dekalogu. Warto obejrzeć późnobarokowy ołtarz główny z Pietą oraz figurami św. św. Wojciecha i Stanisława.
Kościół z 1767 r. jest budowlą orientowaną, murowaną z kamienia, otynkowaną. Na plan kościoła składa się trójprzęsłowa nawa z przytykającą do niej kwadratową wieżą o trzech kondygnacjach oraz krótkie, jednoprzęsłowe, półkoliście zamknięte prezbiterium. Od strony północnej do prezbiterium dostawiona jest zakrystia. Na wieży, wśród dzwonów z okresu międzywojennego, wisi dzwon półmetrowej średnicy pochodzący z 1702.
Kościół został wzniesiony w 1758 r. Jest to budowla w konstrukcji zrębowej, o ścianach oszalowanych pionowo z listwowaniem. Nad nawą mieści się wieżyczka sygnaturkowa o charakterze barokowym, zakończona hełmem o spłaszczonej bani, z latarnią i cebulką. Kościół nie ma wieży. Wystrój kościoła pochodzi z 2. poł. XVIII w. Na szczególną uwagę zasługuje obraz Ukrzyżowanie z 1619 r. (zakrystia), posąg Chrystusa Zmartwychwstałego z XVIII w. oraz rokokowa ambona. W pobliżu kościoła znajduje się drewniana, izbicowa dzwonnica konstrukcji słupowej.
W Wysokiej znajduje się jest XVI-wieczny dwór obronny. Dwór, wzniesiony na planie prostokąta, jest piętrowym, podpiwniczonym budynkiem, murowanym z kamienia łamanego i cegły, potynkowanym, wzmocnionym w narożnikach szkarpami. W jego wnętrzu zachowało się XVII-wieczne sklepienie kolebkowe z lunetami. Dwór obecnie jest w trakcie remontu.
Cmentarz żołnierzy poległych w dniach 1-2 września 1939 r. podczas jednego z największych starć kampanii polskiej na południu kraju w rejonie Wysokiej. W boju stanowiącym najważniejszy epizod trzydniowej bitwy pod Jordanowem, poległo ok. 40 żołnierzy polskich. Większość z nich spoczywa na tutejszym cmentarzu. Niemcy stracili ok. 50 czołgów. Wieś Wysoka została niemal doszczętnie zniszczona.
Zajazd pochodzi z początku XVIII w. Na parterze mieścił się zajazd, w którym zatrzymywali się kupcy podróżujący szlakiem solnym z Wieliczki na Węgry. W piętrowej części budynku były pokoje (hotel).
Neogotyski kościół został wzniesiony w latach 1908-1912wg projektu Jana Sas Zubrzyckiego, jednego z czołowych polskich architektów początku XX w. Kościół wystawiono na miejscu rozebranego drewnianego z 1576 r. Z wyposażenia dawnego kościołą oprócz cudownego wizerunku Matki Bożej umieszczonego w rokokowym ołtarzu bocznym z poł. XVIII w. zachowało się kilka innych obrazów z XVI – XVII w.
ratusz miejski zlokalizowany na środku jordanowskiego rynku, wybudowany z cegły według projektu Jana Sas-Zubrzyckiego, oddany do użytku w 1911 r.; w budynku tym mają siedzibę władze samorządowe miasta oraz Urząd Miasta.
Skomentuj