Kazimierz Dolny - Plebanką Na Niezabitowskich

Kościół ufundowany w 1589r., konsekrowany w 1591r. W 1627r. przy kościele osiedlili się franciszkanie – reformaci, którzy stopniowo powiększyli świątynię, a w latach 1638-68 dobudowali część klasztorną, otoczoną w 1 poł. XVIII w. wysokimi murami obronnymi z wejściem w postaci tzw. krytych schodów.

W okresie okupacji (od 1942 do lipca 1944r.) klasztor zajmowało gestapo, a piwnice zamieniono na więzienie.

W 1956r. w klasztorze powstało muzeum, którego eksponaty obejmują: rękopisy, stare druki, dawne rzeźby i obrazy oraz relikty regionalne z okolic Kazimierza. Kościół zachował wystrój pierwotny, z którego na uwagę zasługują przede wszystkim: ołtarz główny z 1770r. według projektu arch. Tomasza Hoffmana z obrazem Zwiastowania NMP z 1600r., czczonym od wieków jako słynący łaskami, epitafia rodziny Przybyłów, żelazne drzwi kute z datą 1589, pochodzące z pierwotnego kościoła, drewniana studnia na wirydarzu klasztornym z 1629r.

Pierwszy cmentarz żydowski w Kazimierzu Dolnym powstał na końcu ul. Lubelskiej. Nieznana jest dokładna data jego założenia. Zapewne nastąpiło to wraz z ukonstytouwaniem się gminy żydowskiej w Kazimierzu. Cmentarz został zdewastowany przez Niemców już na początku II wojny światowej. Obecnie w miejscu cmentarza znajduje się przyszkolne boisko, w którego kamiennym ogrodzeniu widoczne są fragmenty macew.

Pierwotnie, jeszcze w XVI wieku, w miejscu dzisiejszego kościoła murowanego zlokalizowany był w tym miejscu kościółek drewniany, który w połowie XVI wieku, po pożarze fary, pełnił funkcję kościoła parafialnego. W sąsiedztwie świątyni istniał szpital, który jeszcze po II wojnie światowej pełnił funkcję domu starców.
Kilkadziesiąt lat od momentu wymurowania świątynia popadła w ruinę, podjęto więc w latach 1782-1783 pierwszą, gruntowną odnowę, zaś ostatnie roboty budowlane i konserwatorskie miały miejsce w 2003 roku. Niemniej jednak przy każdym zabytku konieczny jest stały nadzór nad stanem technicznym całego kościoła, stad zamysł o przeprowadzenie kolejnych działań w celu ratowania wyjątkowego dobra kultury.

Obecna zbudowana została w drugiej połowie XVIII w. w stylu późnobarokowym. Wnętrza synagogi zdobione były bogatą polichromią naścienną i nasklepienną. Po zniszczeniach w czasie II wojny światowej odbudowano ją i gruntownie wyremontowano w 1953r. z przeznaczeniem na salę kina „Wisła” (czynnego do 2003r.), bez odtwarzania dekoracji malarskich. Obecnie w sali modlitw urządzona jest stała ekspozycja o charakterze muzealnym, a boczne pomieszczenia wykorzystywane są jako pokoje do wynajęcia.

Studnia w centrum Rynku ma kilkusetletnią historię. Była niegdyś zdrojem ulicznym. Pod koniec XIX w. otrzymała pompę abisyńską, co ułatwiało czerpanie wody. Nową pompę zainstalowano w niej w latach 80-tych. Dzisiejszy wygląd nadał studni w 1913r. arch. Jan Koszczyc-Witkiewicz, projektując jej drewnianą obudowę i zadaszenie.

Kamienice Przybyłowskie - pod św Mikołajem i św Krzysztofem. Powstały ok. 1615r. wybudowane przez mieszczan – Mikołaja i Krzysztofa Przybyłów. Stanowią przykład późnorenesansowej (manierystycznej) architektury, łączącej w sobie miejscową tradycję budowlaną z wpływami niderlandzkimi i włoskimi. Dekoracja wykonana jest w technice stiuku. Kamienice zwieńczone są jednymi z najpiękniejszych w Polsce renesansowych attyk.

Zbudowane zostały prawdopodobnie przez muratorów z Lublina z wapienia pochodzącego z miejscowych kamieniołomów. Otrzymały bogatą płaskorzeźbioną dekorację elewacji oraz wspaniale rozbudowane i bogate attyki. Attyki te kryją strome dachy prostopadłe do elewacji, odprowadzające opady w stronę podwórza. Na elewacji widać postaci świętych Krzysztofa z Dzieciątkiem Jezus na ramieniu, przeprawiającego się przez rzekę, i Mikołaja w stroju biskupim z pastorałem w dłoni. Właścicielami kamienic byli bracia Krzysztof i Mikołaj, pochodzący z zamożnej rodziny Przybyłów. Kamienice mają renesansowe podcienia.

Podobna do kamienic braci Przybyłów jest Kamienica Celejowska, zbudowana dla Bartłomieja Celeja, znajdująca się przy ulicy Senatorskiej.

Budynek pochodzi z końca XVIII wieku, z 1795 roku. Podczas II wojny światowej kamienica została zniszczona. W latach 1946-1947 zabytkowy obiekt odbudowano. Fasada budynku posiada podcienie zakończone filarami. Pod arkadami na ścianie budynku widnieje pamiątkowa tablica poświęcona malarzowi Janowi Wacławowi Karmańskiemu. Artysta żył i tworzył w Kazimierzu Dolnym w latach 1887-1958. Obiekt został wpisany do rejestru zabytków w 1967 roku.

Stara Chata z przełomu XVII i XVIII wieku. Jest to cenny zabytek będący pamiątką rodziny Kobiałków. Chata powstała za czasów pierwszego znanego przedstawiciela rodu Kobiałko - twórcy pomnika na Wawelu. Jego potomek - Antoni Kobiałko zbudował "Spichlerz Kobiałki" (ul. Krakowska), który również do dnia dzisiejszego istnieje i służy turystom.