Kraków - Mników - Kraków

Podczas mojej kolejnej wycieczki, według prognoz temperatura miała nie przekraczać 5 stopni, w związku z czym zdecydowałem się na częściowe włączenie gruntowych dróg do wytyczonej trasy. Liczyłem na to iż po nocnych mrozach grunt będzie zamarznięty i błota nie będzie, tym bardziej, że te gruntowe fragmenty miały przebiegać dnem dolinek zazwyczaj znajdujących się w cieniu. Zanim jednak dojechałem do dolinek i gruntowych dróg, jadąc asfaltowymi drogami zaliczyłem kilka interesujących mnie obiektów znajdujących się w Toniach, Modlnicy, Tomaszowicach i Ujeździe. Początek pierwszego gruntowego odcinka czekał mnie w Zabierzowie, od kamieniołomu zamienionego na miejsce rekreacji. Z Zabierzowa trzeba było pokonać stromy pojazd prowadzący gruntową drogą (ścieżką). W większości nawierzchnia tej drogi była zamarznięta były jednak miejsca dość grząskie. Po pokonaniu tego podjazdu, jadąc przez Las Zabierzowski dotarłem do Kleszczowa skąd czekał mnie zjazd do Brzoskwini. Ten odcinek, jak się okazało, był najgorszy. Wystawiony na słońce zjazd prowadził grząską polną drogą, która zwłaszcza przy bardziej stromych odcinkach powodowała, że rower czasami jechał gdzie chciał. Po pokonaniu tego odcinka i po dojeździe do Brzoskwini musiałem choć z grubsza oczyścić rower ponieważ przyczepione do niego błoto utrudniało jazdę. Następny odcinek z Brzoskwini do Chrosnej przebiegał dnem Doliny Brzoskwinki. Odcinek ten liczył niespełna kilometr więc pokonałem go w kilka minut jednak i tak pokonanie tego odcinka, szczególnie w dolnej części skończyło się ponownym ściąganiem warstwy błota. Po opuszczeniu Doliny Brzoskwinki, jadąc pod górę przez Chrosną dotarłem do Wąwozu Półrzeczki. Muszę powiedzieć, że był to chyba najbardziej atrakcyjny, choć budzący trochę dreszczyk emocji odcinek. W początkowym fragmencie kilkakrotnie zastanawiałem się czy zsuwając się wraz w podłożem po ścieżce dam radę wyhamować czy skręcić przed zbliżającymi się drzewami. W dalszej, już bardziej płaskiej części wąwozu również trzeba było uważać na czające się pod warstwą liści pułapki w postaci gałęzi, kamieni czy grzęzawisk. Ale nawet uważając na te pułapki nie dało się nie zauważyć piękna otaczającego lasu, plątaniny jarów i licznych skałek. Dolny odcinek Wąwozu Półrzeczki był dość grząski więc pokonanie go skutkowało kolejnym podczas tej wycieczki ściąganiem z roweru warstwy błota. Bezpośrednio za Wąwozem Półrzeczki znajdowała się ucywilizowana Dolina Mnikowska, z której już w zasadzie cały czas drogami czy ścieżkami z asfaltową nawierzchnią ruszyłem do Krakowa. Droga powrotna przebiegała w zasadzie bez żadnych wydarzeń i żeby ją choć trochę uatrakcyjnić nadłożyłem trochę drogi żeby móc rzucić okiem na Piekary i Skałki Twardowskiego z Zalewem Zakrzówek. Opisane i pokonane podczas tej wycieczki, zwłaszcza Wąwóz Półrzeczki są idealnym miejscem dla rowerów górskich. Z powodzeniem można je jednak pokonać, tak jak w moim przypadku, także rowerem turystycznym jednak trzeba się liczyć z tym, jeździe towarzyszą różne dźwięki zamontowanego osprzętu.