Pałacyk Vauxhall został wybudowany w latach 1783-1786 według projektu nadwornego architekta Szczepana Humberta na polecenie księżnej Izabeli Lubomirskiej jako dom zdrojowy z salami zabaw.
Zdrój "Kapliczka pod Matką Boską" lub Kapliczka "Pod Twoją Obronę" to zbiornik siarczanej wody leczniczej w Krzeszowicach.
W 1858 roku wybudowano zbiornik wody siarczanej, do którego pompowano wodę ze Źródła Głównego (Zdroju Głównego), by podnieść jej poziom. Z niego woda dostawała się do łazienek zdrojowych drewnianymi rurami. W roku 1857 Zdrój Główny został ocembrowany cegłami i zmniejszono obwód studni, dzięki czemu wzrósł w niej poziom wody. Zaprzestano pompowania jej do zbiornika w tzw. kapliczce. W 1858 roku tzw. kapliczka uzyskała teraźniejszy wygląd.
kościół wybudowano z fundacji Adama Potockiego w latach 1832-44.
Istniejący kościół jest krótszy niż przewidywały to plany. Powodem tego była rezygnacja Potockich z budowy jednego przęsła gdyż już w trakcie budowy kościoła przygotowali sobie na mauzoleum rodowe kaplicę w katedrze na Wawelu.
Pałac to dawny lamus zaadaptowany przez Artura Potockiego w latach 1820-1822 na tymczasową rezydencję Potockich. W okresie budowy tzw. nowego pałacu zamieszkiwała w nim rodzina Potockich, a później wyżsi urzędnicy hrabstwa Tęczyńskiego oraz m.in. Józef Chłopicki.
Pałac wzniesiony został w latach 1850-1857 jednak Ciągłe przeróbki rezydencji trwały aż do 1870. W 1871 zmieniono fasadę główną, a po 1893 przedłużono skrzydło zachodnie według projektu Zygmunta Hendla. Na przeł. XIX i XX w. dobudowano jeszcze skrzydło gospodarcze, tworząc dziedziniec gospodarczy.
Potoccy przeprowadzili się tutaj w 1862 i w ich posiadaniu pałac znajdował się aż do II wojny światowej - tu znajdowało się centrum rodowe tzw. 'krzeszowickiej' linii Potockich. W 1940 pałac stał się letnią rezydencją generalnego gubernatora Hansa Franka.
Po wojnie majątek wraz z pałacem został znacjonalizowany. W pałacu siedzibę miał ośrodek szkolno-wychowawczy, a następnie dom opieki dla dzieci i młodzieży. Wówczas rozpoczął się proces jego destrukcji.
Obecnie pałac ponownie znajduje się w rękach rodziny Potockich
Kaplica mieści się w parku pałacowym i została wybudowana w 1875 r. przez Tomasza Dudka - pokojowego hrabiów Potockich. Jeszcze w czasie służby odkupił on od jednego z okolicznych notabli trochę gruntu i kazał wybudować parterowy domek i kaplicę. Od tego momentu, jako właściciel ziemski i budowniczy kaplicy, stał się panem Tomaszem Dudkowskim.
Jest to pierwsze tego typu przedsięwzięcie w Europie. Nowoczesny obiekt, wybudowany z inicjatywy proboszcza, ks. Stanisława Fijałka, jest budowla w formie kopuły liczącej 16 metrów wysokości i 26 metrów średnicy, o konstrukcji żelbetonowej, przykrytej ziemią, na której rośnie trawa.
Na szczycie stoi metalowy krzyż (rurowy), który spełnia funkcje wentylacji kurhanu. Wewnątrz znajduje się kaplica o powierzchni 200m, a na dwóch poziomach przygotowano miejsce spoczynku wiecznego dla około 2.500 zmarłych. Szczyt kopuły zdobi okno w kształcie gwiazdy.
Pałac w Młoszowej to obiekt powstały w połowie XIX wieku na obszarze dawnego dworu Młoszowskich. Za twórcę budowli uważa się Juliusza Florkiewicza, dzięki któremu z niewielkiego dworku powstał piękny kompleks pałacowy.
Pałac był kilkakrotnie przebudowywany a do najciekawszych elementów kompleksu należą : neogotycka kaplica pałacowa, Bastion Belwederski i Brama Krakowska. Pałac położony jest w otoczeniu zabytkowego parku, obecnie budowla znajduje się w rękach Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i nie jest udostępniony zwiedzającym.
Dwór wraz z przynależnym doń terenem zakupili w 1920 r. Zieleniewscy. Przeprowadzili remont zaniedbanego budynku oraz dokonali jego przebudowy. Po wojnie pozostał on w rękach Zieleniewskich, lecz na parterze dworu rezydowały różne instytucje. W 1983 r. właścicielem dworu stała się Gmina Trzebinia, która przeprowadziła prace renowacyjne. Dwór odzyskał dawną świetność i mieści dzisiaj w piwnicach restaurację i kawiarnię, na piętrach pokoje hotelowe, a w dawnej kaplicy muzeum regionalne. Działa tutaj również powołana w 1996 r. instytucja kultury „Dwór Zieleniewskich”, organizująca koncerty, wystawy, warsztaty i spotkania ze znanymi osobami.
Największy w gminie zbiornik wodny (pow. 54 ha i długość ok. 1,5 km), został założony w latach 60-tych i stanowi doskonałe miejsce wypoczynku dla mieszkańców Trzebini i Chrzanowa. Zalew zasilany jest wypływającą z Puszczy Dulowskiej rzekę Chechło i potok Młoszówkę.
O murowanym kościele pisał już Jan Długosz, ale nie przekazał kto i kiedy go wybudował. Możliwe, że kościół postawiono w 1429. W połowie XVI wieku do gotyckiego prezbiterium i nawy dobudowano południową kaplicę, a w wieku XVII od strony północnej postawiono kaplicę św. Stanisława. Pod kościołem znajdują się cztery podziemia, w których chowano wybitnych mieszczan. Dzisiejszy kształt nadano kościołowi w latach 1912-1914. Z dawnego kościoła pozostało prezbiterium i kaplica św. Stanisława.
Obiekt zwany Domem Urbańczyka jest pełną uroku willą miejską, zbliżoną architektonicznie do niewielkich dworków przełomu XIX i XX wieku. Został zbudowany pod koniec XIX wieku przez Franciszka Urbańczyka, powiatowego budowniczego współtwórcy planu „upięknienia” Chrzanowa z 1838 roku. Po przeprowadzeniu kapitalnego remontu został w 1985 roku udostępniony jako obiekt muzealny, miejsce wystaw okazjonalnych, spotkań i koncertów. W niewielkim ogrodzie powstało miniaturowe muzeum geologiczne z kolekcją między innymi skamieniałych pni drzew.
Barokowy dwór wystawiony został najprawdopodobniej przez rodzinę Szembeków, która w XVIII wieku była właścicielem wsi Płaza. W 1832 roku został wzniesiony Pałac z inicjatywy Wincentego hrabiego Szembeka. Na przełomie XIX/XX wieku majątek zakupił hrabia Adam Starzeński. W latach 1900-1901 nastąpiła przebudowa pałacu, która nadała obiektowi dzisiejszy wygląd. Objęła ona m.in. adaptację wnętrza, niewielką dobudowę od zachodu, nowe ukształtowanie elewacji oraz dachy łamane z facjatami i lukarnami.
Po II Wojnie Światowej dwór wraz z zabudowaniami gospodarczymi przejął resort rolnictwa i utworzył Technikum Rachunkowości Rolniczej, które istniało do 1953 r. Następnie obiekt został przekazany na cele opieki społecznej. W 1954 r. utworzono w nim Zakład Specjalny dla Umysłowo Upośledzonych, Niezdolnych do Pracy Kobiet, który następnie przekształcono w Dom Pomocy Społecznej.
Budowa kościoła rozpoczęła się w I połowie XVI wieku i trwała do 1576 roku. W 1605 roku kościół został konsekrowany. W ciągu wieków jego architektura i wystrój wielokrotnie ulegały przekształceniom i uzupełnieniom. Na kościele znajduje się sygnaturka kształtu barokowego, a także dzwon wykonany w 1850 r.
Dwór z końca XIX wieku przy ul. Dworskiej 1 znajduje się w posiadaniu zakonu benedyktynów
Początki zamku sięgają lat 1331-1361 kiedy powstał jako gotycka budowla murowana. Przez wieki zmieniał właścicieli i kształt a w okresie świetności nazywany był Małym Wawelem. Do upadku zamku przyczynił się w dużym stopniu "Potom Szwedzki" jednak dzieła zniszczenia dokonał pożar w 1748 spowodowany uderzeniem pioruna. Od tego czasu zamek systematycznie popadał w coraz większą ruinę. Obecnie w zamku trwają prace remontowe mające przywrócić zamek do stanu "ruiny kontrolowanej"
kościół budowano etapami w latach 1728-1742. W 1783 r. do kościoła przeniesiono z likwidowanej kaplicy tenczyńskiego zamku doczesne szczątki Jana Tęczyńskiego (zmarł w 1637 r.). Po kradzieży kościół przebudowano i rozbudowano. Powstały wówczas arkadowe przedsionki (1881 r.), nowa zakrystia i kaplica. Kolejne zmiany wystroju kościoła nastąpiły w drugiej połowie XX w.
Po północno-zachodniej stronie murowanego kościoła stoi drewniana wolnostojąca dzwonnica, datowana na ok. 1748.
Na przykościelnym cmentarzu pochowany został w 1969 roku wybitny polski aktor teatralny i filmowy - Bogumił Kobiela.
Jest to brama wjazdowa w stylu neogotyckim z 2 pol. XIX w. do Zwierzyńca należącego do zamku Tenczyn. Jest to jedyna z czterech bram Zwierzyńca, która dotąd przetrwała. Krzeszowice. Ma ona charakter ozdobny (obecnie bez skrzydeł bramy), po obu stronach drogi stoją wysokie ceglane wieże (filary) z sokołami i chartami. Brama składa się z sześciu ceglanych filarów. Dwa środkowe otaczały główną bramę, wieńczyły je rzeźby przedstawiające jelenie, natomiast w górnej ich części ozdobione zostały głowami zwierząt. Nad bramą główną znajdowała się odlana w żeliwie ażurowa rama zwieńczona herbem rodu Potockich z pobliskich Krzeszowic — jej właścicieli.
Willa, wraz z otaczającym ją zespołem stajni, wozowni, domku ogrodnika o ogrodem, zachowała się w stanie niemal nie zmienionym od czasu swego powstania w 1925 roku. Założona została na planie zbliżonym do prostokąta, z wieżą od strony zachodniej oraz ryzalitami – prostokątnym od strony fasady południowej, zwieńczony szczytem o łamanych dekoracyjnie liniach brzegowych oraz trójbocznym na osi centralnej fasady północnej.
Skomentuj