Triglav

Pogoda na Grossglocknerze dopisała i zdobycie szczytu odbyło się zgodnie z planem. Zatem mogliśmy realizować jego dalszą część, czyli zdobycie najwyższego szczytu Słowenii, na który wybraliśmy się na drugi dzień.
Wystartowaliśmy dosyć późno, ale prognozy wskazywały przejaśnienia dopiero po południu. Tempo też mamy dobre więc nie martwiliśmy się, że zastanie nas noc. Szczyt postanowiliśmy zaatakować od północy, jedną z ferrat, a padło na Tominškova pot. Sprzęt do ferrat założyliśmy, ale miejsca gdzie było żelastwo było bardzo mało i w dodatku w terenie łatwym. Po przejściu pierwszego etapu doszliśmy do kotła, którego teren był bardzo podobny do księżycowego krajobrazu. Jasna skała plus kratery łudząco przypominały ziemskiego satelitę. Po przejściu kotła ukazał się Triglavski Dom a z niego jak na dłoni grań Triglava. Tam ponownie ubraliśmy sprzęt. Za przełęczą zaczynają się stalowe linki i miejscami żelazne udogodnienia, które prowadzą na sam szczyt. I tu też nie skorzystaliśmy ze sprzętu. W końcu dotarliśmy na szczyt ale tam rozczarowanie, gdyż nie ma na nim charakterystycznej wieżyczki. Co się stało, tego nie wiemy. Zgodnie z prognozami niebo się przetarło i można było podziwiać widoki. Ale w końcu trzeba było zejść. Powrót prawie tą samą drogą, jednak schodziliśmy środkową ferratą.