1818

Przepiękny, bajkowy wąwóz, najczęściej odwiedzany przez turystów. Wystające, poskręcane fantastycznie korzenie drzew rosnących na skarpach nadały mu imię i sławę. Niezwykłe światło, przezierające przez korzenie i pnie zlewające się z lessowym podłożem i zielenią sprawia, że wrażenia kolorystyczne są tu zdumiewające. Dlatego Wąwóz Korzeniowy jest jednym z ulubionych motywów malarskich kazimierskich pejzażystów. Jest on formą głębocznicy, charakteryzującej się pionowymi ścianami, pozbawionymi roślinności z dnem wykorzystywanym niegdyś jako droga. Wąwóz nie posiada odgałęzień bocznych, a jego długość wynosi około 700 m. Głównym walorem Wąwozu Korzeniowego są odsłonięte w wyniku erozji korzenie starych drzew i krzewów tworzące fantastyczne kształty przypominające żywe rzeźby.

Nazwa pochodzi od rodziny Nurów(Norów) i zapisana została w pierwszej księdze miejskiej z 1555 r., a nazwa Dół Norowski występuje w aktach z XVIII w. Przy wejściu do wąwozu (naprzeciwko wieży telewizyjnej) stoi tablica informująca o ścieżce dydaktycznej „Norowy Dół”. Jest to wąwóz o całkowicie odmiennym charakterze, niż Dół Korzeniowy – w jego krajobrazie dominuje dzika, bujna roślinność, a dno wąwozu miejscami wyłożone jest trelinką. Jest to pozostałość po próbie utworzenia w tym miejscu drogi przejazdowej, jednak natura upomniała się o swoje i droga przestała istnieć.

Przepiękny, bajkowy wąwóz, najczęściej odwiedzany przez turystów. Wystające, poskręcane fantastycznie korzenie drzew rosnących na skarpach nadały mu imię i sławę. Niezwykłe światło, przezierające przez korzenie i pnie zlewające się z lessowym podłożem i zielenią sprawia, że wrażenia kolorystyczne są tu zdumiewające. Dlatego Wąwóz Korzeniowy jest jednym z ulubionych motywów malarskich kazimierskich pejzażystów. Jest on formą głębocznicy, charakteryzującej się pionowymi ścianami, pozbawionymi roślinności z dnem wykorzystywanym niegdyś jako droga. Wąwóz nie posiada odgałęzień bocznych, a jego długość wynosi około 700 m. Głównym walorem Wąwozu Korzeniowego są odsłonięte w wyniku erozji korzenie starych drzew i krzewów tworzące fantastyczne kształty przypominające żywe rzeźby.

Nazwa pochodzi od rodziny Nurów(Norów) i zapisana została w pierwszej księdze miejskiej z 1555 r., a nazwa Dół Norowski występuje w aktach z XVIII w. Przy wejściu do wąwozu (naprzeciwko wieży telewizyjnej) stoi tablica informująca o ścieżce dydaktycznej „Norowy Dół”. Jest to wąwóz o całkowicie odmiennym charakterze, niż Dół Korzeniowy – w jego krajobrazie dominuje dzika, bujna roślinność, a dno wąwozu miejscami wyłożone jest trelinką. Jest to pozostałość po próbie utworzenia w tym miejscu drogi przejazdowej, jednak natura upomniała się o swoje i droga przestała istnieć.

Pierwsza informacja o istnieniu parafii w Kazimierzu Dolnym pochodzi z 1325 roku, kościół wzniesiony został z miejscowego kamienia wapiennego, był dużo mniejszy od dzisiejszego. Rozwój miasta miał bezpośredni wpływ na zmianę parametrów świątyni. Z czasem zaszła konieczność powiększenia nawy poprzez jej rozbudowę, zaś od strony zachodniej dobudowano wieżę. W 1561 roku w czasie pożaru miasta fara uległa znacznemu zniszczeniu. Odbudowę przeprowadzono w latach 1586-1613.

Z dawnego kościoła zachował się jedynie zrąb murów, fara została przebudowana pod kierownictwem muratora Jakuba Balina, pochodzącego z Włoch. Wówczas dobudowano prezbiterium, wielkości ¾ nawy głównej, podwyższono nawę główną, wykonano nad nią kolebkowe sklepienie z tzw. lunetami, ujednolicony został charakter dekoracji nawy i prezbiterium. Opisana przebudowa została zakończona w 1613 roku i nie doprowadziła do obecnego kształtu kościoła, który ponownie został zniszczony podczas potopu szwedzkiego, powstania listopadowego i wojen światowych - a po tych klęskach remontowany i konserwowany.

U wylotu wąwozu zwanego Norowym Dołem znajduje się zabytkowy Spichlerz Bliźniaczy, a właściwie jedna jego część. Około 500 lat temu w tym miejscu usytuowane były dwa identyczne spichlerze (stąd nazwa „Bliźniaczy”), z których jeden dotrwał do naszych czasów. Obecnie obiekt wpisany jest do rejestru zabytków, stanowiąc cenny przykład budynku wzorowanego na średniowiecznych magazynach Gdańska. Pierwsze źródła donoszą, że Spichlerz Bliźniaczy istniał już w 1543 r., jest więc jednym z najstarszych spichlerzy w Kazimierzu Dolnym. W 1792 r. został poddany remontowi po pożarze, który zniszczył jego część. Budynek, który ocalał, został ponownie odbudowany po II wojnie światowej. W okresie 2010-2014 r. Spichlerz Bliźniaczy został gruntownie zrewitalizowany oraz wykończony z zachowaniem charakteru obiektu, uwzględniającym również jego wnętrze. Budynek jest jednym z najstarszych zabytkowych spichlerzy w Kazimierzu Dolnym

Stara Chata z przełomu XVII i XVIII wieku. Jest to cenny zabytek będący pamiątką rodziny Kobiałków. Chata powstała za czasów pierwszego znanego przedstawiciela rodu Kobiałko - twórcy pomnika na Wawelu. Jego potomek - Antoni Kobiałko zbudował "Spichlerz Kobiałki" (ul. Krakowska), który również do dnia dzisiejszego istnieje i służy turystom.

Pierwszy cmentarz żydowski w Kazimierzu Dolnym powstał na końcu ul. Lubelskiej. Nieznana jest dokładna data jego założenia. Zapewne nastąpiło to wraz z ukonstytouwaniem się gminy żydowskiej w Kazimierzu. Cmentarz został zdewastowany przez Niemców już na początku II wojny światowej. Obecnie w miejscu cmentarza znajduje się przyszkolne boisko, w którego kamiennym ogrodzeniu widoczne są fragmenty macew.