Darłowo_Mielno_Darłowo

Przed falochronem wschodnim w darłowskim porcie zbudowana została latarnia morska. Już w 1715 r postanowiono ustawić światła nawigacyjne po obu stronach ujścia Wieprzy. W 1885 r. stanęła tu tu nieduża stacja pilotów. Wybudowana z czerwonej, licowanej cegły z przylegającą do niej kwadratową wieżą, w której oknie umieszczono lampę z soczewką IV klasy na wysokości 2,2 m. Świeciła czerwonym światłem o zasięgu 6 Mm.

W 1899 r wymieniona została w lampie soczewka na cylindryczną, katadioptryczną, lepszą o dwie klasy od starej i zmieniono też charakterystykę światła latarni na białe, przerywane. W 1927 r dobudowano do wieży jedną kondygnację, nad której umieszczona została laterna ze stalową kopułą, otoczoną galeryjką. Od tej pory wysokość latarni wzrosła do 22 m.

Laterna z optyką pryzmatyczną, tarczową złożoną z 13 segmentów i zmieniacz na dwie żarówki, każda po 1000 W. 1966 r. to dalsza modernizacja latarni polegająca na zmianie sposobu zasilania dla zapewnienia oświetlenia w przypadku braku zasilania. Źródło światła zostało zastąpione lampą halogenową o mocy 100 W umieszczoną w sześciożarówkowym zmieniaczu. W 1998 r osuszono mury i wzmocniono ścianę północną. W sierpniu 2000 r latarnia została udostępniona do zwiedzania.

Na zachód od Darłówka, w bezpośrednim sąsiedztwie nadmorskiej plaży znajdują się tajemnicze pozostałości stanowiska największej armaty wszechczasów. "Dora" była działem kolejowym, poruszającym się na dwóch torach. Miała lufę o długości 32 m, wysokość 11 m, a ważyła 1350 ton! Armatę obsługiwała załoga licząca około 500 osób.

W pobliżu Darłówka prowadzono prace doświadczalne nad działem. Z drogi biegnącej przy ogrodzeniu dzisiejszej jednostki wojskowej widać obiekty dawnego niemieckiego poligonu Rügenwaldemünde. To tu testowano działanie osławionej "Dory". W 1938 r. na obszarze ok. 10 ha zaczęto budować obiekty, które do dziś robią na oglądających niesamowite wrażenie. Zachował się 12-metrowej wysokości mur z żelbetu nazwany "Amfiteatrem Śmierci" lub "Chińskim Murem". Jego przęsła sięgają kilka metrów w głąb ziemi. Mur okala przestrzeń w sposób nieregularny. Istnieją hipotezy sugerujące, że jego słupy miały utrzymywać drewniane konstrukcje maskujące, na których rozciągano folię odblaskową imitującą z góry widok jeziora. Pod takim oryginalnym kamuflażem miały pracować zakłady przemysłowe.

W rzeczywistości "Chiński Mur" służył ukryciu efektów prac nad "Dorą" przed penetracją od strony lądu i morza. Tę tezę potwierdzają dokumenty. Środek obszaru otoczonego murem zajmuje potężne torowisko, przeznaczone dla dział kolejowych. Wewnątrz może istnieć podziemne miasto. Beton, mający być dachem podziemnych budowli, znajduje się ok. 2 m pod ziemią. Dziś można obejrzeć jeden z zachowanych schronów usytuowanych wewnątrz "Chińskiego Muru". Zadziwia przemyślna konstrukcja ścian. Izolacja przeciw wilgoci pozostaje wciąż skuteczna, bez zarzutu działa też wentylacja.

Aby dokładnie obejrzeć pozostałości niemieckich eksperymentów militarnych, trzeba wykazać sporo determinacji, bowiem jednostka wojskowa jest obiektem zamkniętym dla turystów i wejście na jej teren wymaga specjalnych zezwoleń.

28.09.2007 miejscowość Dąbki otrzymała status uzdrowiska. Była to między innymi inicjatywa ówczesnego V-ce premiera Przemysława Gosiewskiego. W 10 rocznicę tego wydarzenia 13.09.2017 r. została odsłonięta rzeźba Przemysława Gosiewskiego. Rzeźbę o wadze około 1300 kg wykonał koszaliński rzeźbiarz Zygmunt Wujek. Przedstawił on Przemysława Gosiewskiego siedzącego na ławeczce trzymającego w lewej ręce Konstytucję RP.

Unieście to dawna osada rybacka położona między morzem a jeziorem Jamno, około 15 km od Koszalina. Dzisiaj jest typową nadmorską miejscowością wypoczynkową, do której można przyjechać na weekend. Warto jednak zejść z plaży, by znaleźć się w kręgu tajemnic II wojny światowej. Obszar między Łazami, Unieściem i Mielnem był od 1936 r. doświadczalnym poligonem niemieckich łodzi latających i bazą wodnosamolotów typu Heinkel i Dornier.

Oprócz budynków hangarów i wieży kontrolnej, bliźniaczo podobnych do obiektów słynnego poligonu w Peenemünde, znajduje się tu wiele podziemnych obiektów obronnych, które warto zobaczyć. Niemcy mogli w nich ulokować całą, ponad pięćsetosobową jednostkę. Ich kunszt inżynieryjny po dziś dzień budzi podziw. Są tu także resztki zdewastowanych dystrybutorów, torów kolejowych, cystern.

Tereny nad jeziorem Jamno po zakończeniu II wojny światowej zostały zajęte przez polską jednostkę wojskową, która ten teren opuściła dopiero w latach 90. XX w. Żołnierze, którzy pracowali tu na poligonie saperskim twierdzą, że pod dnem jeziora znajdują się ogromne zbiorniki paliwa. Dno nie zostało dotąd zbadane, zapewne kryje wiele tajemnic i świadectw nieudanych eksperymentów militarnych. Wielką atrakcją dla poszukiwaczy wojennych zagadek jest betonowa szosa wiodąca... na dno jeziora. W czasie wojny zapewne służyła startującym wodnopłatom, ale mogła mieć także inne, nieznane przeznaczenie. Wśród mieszkańców Unieścia krążą opowieści o zasypanych piaskiem podziemnych korytarzach, łączących dawne tereny wojskowe z centrum wsi. Czasami sztormy odsłaniają włazy i fragmenty murów - pamiątki po militarnej przeszłości tych terenów.

Kanał (w woj. zachodniopomorskim, w gminie Mielno, pomiędzy wioskami Unieście i Łazy), łączący jezioro Jamno z Morzem Bałtyckim, powstał w 1690 roku, kiedy to w wyniku sztormu zamknięta została mierzeja pod Łazami. Na kanale występuje zjawisko tzw. "cofki", co (w dużym uproszczeniu) oznacza zmianę kierunku przepływu wody.

Jamneński Nurt ma długość 700 metrów i szerokość około 20 metrów. Różnica poziomów wody w obu akwenach wynosi około 10 cm. Nad kanałem znajduje się most łączący Unieście z Łazami.

W Mielnie zostało odtworzone grodzisko słowiańskie pochodzące z IX lub X wieku. Grodzisko znajduje się na skraju lasu Koszalińskiego Parku Nadmorskiego.

Jest to niewielkie wzgórze wznoszące się 1 metr ponad otaczający je teren. Kształtem przypomina kwadrat o bokach 17 m a jego powierzchnia wynosi około 290 m kw. Teren grodziska porośnięty jest wiekowymi dębami i bukami. Grodzisko od otaczającego terenu dzieli fosa szerokości 7 m i długości 90 m, nad którą przerzucona jest drewniana kładka o długości 12 m. Wokół grodziska odbywają się prelekcje i inscenizacje historyczne.

Dwa poniemieckie bunkry znajdują się w lesie około 500 m od ul. 1 Maja, pomiędzy plażą a leśną drogą prowadzącą do Mielenka i dalej do Chłopów. Zostały zbudowane w latach 1940 – 41.

Pierwszy bunkier położony blisko drogi leśnej jest długi na 11,3 m i szeroki na 7,3 m. Grubość jego ścian wynosi 50 cm, a strop jest wzmocniony metalowymi belkami. Od strony zachodniej posiada dwa otwory o wymiarach 1,14 x 0,52 cm oraz kilka otworów wentylacyjnych.

Około 200 m dalej w kierunku Chłopów usytuowany jest drugi bunkier podobny do pierwszego z małą przybudówką. Bunkry te wchodziły w skład obiektów mających na celu obronę wybrzeża. Przeznaczone były prawdopodobnie na składy amunicji.

Na Pomorzu rosną prawdziwe jadalne kasztany! Miejscem, gdzie można je podziwiać, jest karnieszewickie arboretum. Słynny niegdyś ogród dendrologiczny został założony w 1881 r. przez Pomorskie Towarzystwo Leśne w celach naukowych - prowadzono badania nad wprowadzeniem obcych gatunków drzew gwarantujących duże przyrosty masy drewna, a co za tym idzie intensyfikację produkcji drzewnej. Najważniejsze dla leśników były wówczas próby adaptacji do warunków pomorskich egzotycznej daglezji zielonej - najpotężniejszego po sekwoi drzewa iglastego. Do Europy z lasów Ameryki Północnej przywieziono ją w 1827 r. W swojej ojczyźnie daglezje dorastają do 110 m wysokości, a średnica pnia osiąga nawet 4,5 m. W Polsce nie udało się uzyskać takich wyników, największe okazy mają około 45 m wysokości. W Karnieszewicach po obu stronach daglezjowej alei rosną w skupiskach różne gatunki drzew liściastych i iglastych.

Skład gatunkowy nasadzeń jest bardzo interesujący, warto zobaczyć m.in.: formę purpurową buka zwyczajnego, dąb dachówkowaty, jesion pensylwański, klon pensylwański, tulipanowiec amerykański, choinę kanadyjską, cyprysik nutkajski, jodłę kaukaską i wspomniany już kasztan jadalny. Wśród krzewów i pnączy zapalony botanik odnajdzie kokornak wielkolistny, karaganę syberyjską i podolską, wawrzynka wilczełyko, wiciokrzew pomorski i inne niezwykłe okazy. Największą atrakcją arboretum jest pochodzący z Ameryki Południowej orzesznik pięciolistny. Ma on kuliste owoce i jadalne nasiona, a jego kora łuszczy się długimi, odstającymi pasami. Ponieważ arboretum jest ogrodzone i zamknięte, chcąc je zwiedzić należy wcześniej umówić się telefonicznie z Nadleśnictwem Karnieszewice w celu ustalenia terminu zwiedzania: tel. 094 318 52 27.