Gdańsk - Mirachowo - Wejherowo

Od XV w. jest ono celem pielgrzymek Kaszubów, którzy przed figurą Maryi proszą o łaski za wstawiennictwem Najświętszej Panienki. O powstaniu sanktuarium opowiada piękna legenda. W noc świętojańską dwoje zakochanych wybrało się na poszukiwanie kwiatu paproci. W oddali dojrzeli słabą złotą poświatę bijącą z zarośli. Zaintrygowani podeszli bliżej i zamiast kwiatu paproci odnaleźli figurkę Matki Bożej z Dzieciątkiem. Zdecydowali się przekazać ją do pobliskiego kościoła w Mirachowie, gdyż Sianowo nie miało wówczas swej świątyni. Następnego wieczoru młodzi spotkali się w tym samym miejscu i ze zdziwieniem ujrzeli, że figurka wróciła tam, gdzie ją znaleźli. Odwieźli ją jeszcze raz do Mirachowa. Gdy następnego dnia znów pojawiła się w Sianowie, mieszkańcy wsi uznali to za znak, że Maryja szczególnie upodobała sobie to miejsce. W 1393 r. wybudowali tu kaplicę, a potem kościół.
Ten spłonął już w 1480 r. Figurka Madonny jednak cudownie ocalała. Kult Matki Bożej z Sianowa rozszerzał się, a wielu pielgrzymów doznawało tu uzdrowień. Mimo wojen i zaraz, które nękały okolicę w XVII i na początku XVIII w., kościół przetrwał. Tragiczny w skutkach okazał się dopiero pożar z 1811 r. Świątynia spłonęła, a ocalałą figurę Matki Bożej przeniesiono do kościoła w Strzepczu. Po pięciu latach wzniesiono nowy kościół. Sianowska świątynia została zbudowana na planie prostokąta. Pierwotnie drewniana konstrukcja była wypełniona suszonymi glinianymi bloczkami, potem zastąpiły je cegły. Wieża wieńcząca zachodnią ścianę objęta jest połaciami dachu. W jednoprzestrzennym wnętrzu wyodrębniono prezbiterium poprzez wydzielenie pomieszczeń po bokach. Z poprzedniego kościoła zachowały się trzy barokowe ołtarze. Cudowna figura Madonny znajduje się w ołtarzu głównym za przesuwanym obrazem Maryi Niepokalanej. W kościele, na ścianie północnej nawy, przechowywana jest jeszcze jedna rzeźba Matki Bożej: z ok. 1500 r. Na wschód od świątyni znajduje się plac pielgrzymkowy. Otaczają go kapliczki drogi krzyżowej mające postać płaskorzeźb wykonanych przez twórców ludowych z Pomorza wg projektu Edmunda Zielińskiego.

W pobliżu Mirachowa znajdują dwie niewielkie zlepieńcowe groty na południowo-zachodnim stoku wyrobiska żwirowego nad jeziorem Lubygość. Wśród okolicznych mieszkańców przyjęła się nazwa „Groty” ze względu na brak innych tego typu stanowisk w pobliżu. Jest to również analogia do grot Matki Boskiej Fatimskiej, które na Kaszubach często budowane są na terenie przykościelnym z polnego kamienia.

Odkrycie Grot Mirachowskich
Pochodzenie tych osobliwości geomorfologicznych jest półnaturalne. Zostały one odkryte na przełomie lat 50-tych i 60-tych ubiegłego wieku. Groty mają ok. 1,5-2 metrów wysokości. Powstały w rezultacie eksploatacji niewielkiego wyrobiska piasku i żwiru na północnej krawędzi jeziora. Ich głębokość waha się od 3 i 6 metrów. Górne warstwy odsłoniętego zlepieńca żwirowego, stanowią jednolitą płytę wspierającą się na kolumnach. Są to jedne z najmłodszych obiektów tego typu na terenach naszego kraju.

Jak przyroda wpływa na Groty Mirachowskie
W przeszłości stanowiły jedna większą całość, która została zniszczona na wskutek podebrania żwiru poniżej ławicy zlepieńca. Zbyt mała wytrzymałość mechaniczna tej skały spowodowała osuniecie się jej na skutek erozji na dno starej żwirowni, skąd duże fragmenty przeszkadzające w wydobyciu żwiru wyciągnięto na pobocze drogi dojazdowej do wykopu, gdzie oglądać je można do dziś.


Uwaga! Grunt wciąż się tu obsuwa i groty grożą zawaleniem. Z uwagi na własne bezpieczeństwo nie wolno przekraczać ustawionej w pobliżu grot drewnianej barierki.

Rezerwat i jezioro Lubygość
Rezerwat obejmuje rynnowe jezioro o powierzchni ok. 18 ha i otaczający je naturalny las. Wzdłuż brzegów jeziora ciągną się wilgotne lasy o charakterze łęgów lub olsów, a na otaczających zboczach przeważa kwaśna (uboga) buczyna niżowa. Drzewostan mieszany tworzą dęby, buki i sosny osiągające wiek około 200 lat. Na obszarze rezerwatu stwierdzono ponad 270 gatunków roślin naczyniowych, spośród których pięć podlega ścisłej ochronie. Z ptaków lęgowych występuje gągoł – kaczka gnieżdżąca się w dziupli i samotnik (brodziec). [źródło: Kaszubski Park Krajobrazowy, www.kpk.org.pl].

Ciekawostką jest, że oprócz wielu rzadkich roślin występują tu również bardzo cenne przyrodniczo grzyby – np. zagrożone wymarciem wielozrodniczka kapeluszowa i koralówka czerwonowierzchołkowa, a także – borowik górski, który praktycznie nie występuje na nizinach (to jedyne stanowisko tego grzyba na Niżu Polskim).
Turysta zwiedzający rezerwat musi pamiętać, że może poruszać się tylko po wyznaczonych szlakach i ścieżkach, i że nie wolno mu zbierać żadnych roślin czy grzybów!

Rekonstrukcja bunkra partyzanckiego Tajnej Organizacji Wojskowej “Gryf Pomorski”.

Zginęło trzech partyzantów, jeden został wzięty do niewoli, pięciu zostało rannych, w tym czterech lżej i jeden ciężko. Reszta zdołała przebić się z okrążenia i zbiec.
W 1943 hitlerowcy zniszczyli bunkier i zabili jego załogę. Przeżył tylko jeden partyzant Augustyn Kowalecki z Kartuz. Po wojnie bunkier odbudowano i udostępniono turystom. W jego sąsiedztwie znajduje się tablica informacyjna oraz krzyż poświęcony zamordowanym partyzantom.

Tajna Organizacja Wojskowa “Gryf Pomorski”
Była to największa organizacja konspiracyjna podczas II wojny światowej na Pomorzu. Działała od 1940 roku do końca wojny, jej założycielem i dowódcą był por. Józef Dambek. W okresie szczytowym skupiała do ośmiu tysięcy członków, z czego ok. 500 osób to byli partyzanci skupieni w ok. 35 grupach ukrywających się w lesie.Nie tylko Lasy Mirachowskie dawały im schronienie – również, a może przede wszystkim ukrywali się w Borach Tucholskich.

Bojownicy TOW “Gryf Pomorski” stoczyli ok. 100 potyczek z Niemcami, między innymi zaatakowali lotniska w Strzebielinie i Rumi. Poza tym zajmowali się wywiadem, opieką świadczoną osobom poszukiwanym i ich rodzinom, produkcją i kolportażem podziemnej prasy. Współpracowali z innymi organizacjami, między innymi z oddziałami Armii Krajowej. Były prowadzone rozmowy o połączeniu się z AK, jednak nigdy do tego nie doszło. Od 1943 roku Gestapo skutecznie rozbijało organizację, miały miejsce masowe aresztowania je członków.

To rezerwat przyrody, który obejmuje śródleśne polodowcowe jezioro Kocenko (Kłączyno Małe) wraz z otaczającymi lesistymi zboczami oraz wschodnią część obrzeża Jeziora Potęgowskiego (Kłączyno Duże). Powyżej rezerwatu szlak turystyczny prowadzi m.in. do punktu widokowego Szczelina Lechicka, z którego można podziwiać widok na Lasy Mirachowskie, a dokładnie rzecz ujmując – na jezioro Kocenko i Jeziora Potęgowskie. Nazwa “szczelina” sugeruje tektoniczne pękniecie w skałach i z geologicznego punktu widzenia jest w tym miejscu niewłaściwa. W rzeczywistości jest to polodowcowe przewężenie w rynnowym ciągu jezior. Dawna nazwa tego odwiedzanego miejsca to tzw. Wzgórze Wiktora.

Wzniesienie liczące 229,5 m n.p.m.

Z Zamkową Górą związana jest legenda. Dawniej na wzgórzu stał zamek, w którym mieszkał rycerz. Zatrudniał służącą o imieniu Zuzanna. Wykonywała wszystkie prace związane z utrzymaniem zamku. Najcięższą czynnością było noszenie wody na szczyt wzgórza. Znużona Zuzanna przeklęła zamek, który zapadł się pod ziemię. W jego miejscu powstała w ziemi głęboka dziura, która istniała tam jeszcze przez setki lat. Jedni opowiadali, że była tak głęboka, iż kamień w nią rzucony nie dosięgał dna, jeszcze inni – że kamienie jakaś siła wyrzucała z powrotem na powierzchnię, więc otworu nigdy nie udało się zasypać. Pod górą ma rzekomo leżeć wojsko, ale nikt nie wie czyje i kiedy owi wojownicy przebudzą się ze swego snu. W noc świętojańską Zuzanna ukazuje się w bieli na białym koniu. Aby ją uratować, kawaler musi ją przenieść przez siedem granic. Wówczas ziemia rozstąpi się i ukaże się zamek.
Dzisiaj został jedynie otwór, porozrzucane kamienie po fundamentach i ścieżka, która wygląda jak tajemnicza alejka. Teraz już porośnięta drzewami, ale jakby stworzona celowo.
A może to tylko wyobraźnia...

Stan obecny:
Jeszcze kilka lat temu dwór w Paraszynie pełnił funkcję hotelowo-restauracyjną. Obecnie jest zamknięty i z roku na rok coraz bardziej niszczeje. Można go kupić za 26 mln (info na dzień 10/10/2020)

Historia:
Pierwsza wzmianka o Paraszynie datowana jest na 1437 rok. Majątek był wówczas podzielony na kilka mniejszych części. W latach 1493-1601 właścicielem był von Jeckel. Kolejnymi gospodarzami byli: ród von Borsche (lub Borske), von Sdune, von Bochen oraz von Paraski. W XIX wieku wszystkie części majątku były w posiadaniu rodziny von Zalewski. Ostatnim właścicielem majątku z tego rodu był doktor prawa Eberhard von Zelewski. Po nim wieś odziedziczyła jego córka Annemarie. Wyszła za mąż za majora w stanie spoczynku Ernsta von Besser. To on był ostatnim właścicielem Paraszyna.

Opis:
Dworek parterowy założony na planie prostokąta kryty dachem mansardowo - naczółkowym (XIX wiek), frontem skierowany jest w stronę północną. Piwnice, sklepione kolebkowo, część z nich służyła jako skład win.
Parter z salonem , w którym znajduje się niski, murowany kominek. na parterze znajdują się, w części zachodniej, trzy pokoje, we wschodniej dwa. Poddasze mieszkalne.
Elewacja dworku bardzo bogato zdobiona, szczególnie w części północnej.

Lasy Mirachowskie to obszar liczący ok. 6 tys. hektarów, leżący między kaszubskimi wsiami: Miechucinem, Mirachowem, Kamienicą Królewską i Sierakowicami. Znajduje się tu w sumie dziewięć rezerwatów przyrody, większość z nich została powołana dla ochrony leśnych terenów bagiennych, tzw. mszarów, a także rosnących to roślin, takich jak np. rosiczka okrągłolistna, widłak jałowcowaty, bagno zwyczajne czy wełnianeczka darniowa. W Lasach Mirachowskich znajdują się torfowiska, niektóre wyjątkowo głębokie – w rezerwacie „Staniszewskie Błoto” złoża torfu sięgają nawet do 11 metrów w głąb ziemi.

Szczególnie ciekawe i rzadkie zwierzęta, jakie można spotkać w rezerwatach w Lasach Mirachowskich to m.in. włochatka (średniej wielkości sowa), samotnik (to jeden z brodźców – ptak z rodziny bekasowatych, jego nazwa pochodzi od tego, że brodzi w wodzie w poszukiwaniu jedzenia, a służą mu do tego długie nogi) oraz gągoł (gatunek kaczki, która gniazduje w dziuplach).

Poza tym Lasy Mirachowskie są domem dla wielu innych zwierząt, typowych dla leśnych środowisk. Na przykład dla jeleni, które jak co roku we wrześniu dają o sobie znać odgłosami zmagań o samice. Największą wartością dawnej Mirachowskiej Puszczy, jest właśnie ten jej puszczański charakter.

– Lasy Mirachowskie są o tyle cenne, że jest to bardzo duży, zwarty kompleks leśny. Na tyle duży, że w niektórych miejscach możliwe jest obserwowanie przyrody w stanie zbliżonym do naturalnego – mówi Witold Sieciechowski, kierownik Kaszubskiego Parku Krajobrazowego.