Keszowanie we Wrocławiu

Historia drugiej, co do popularności wrocławskiej fontanny jest dość burzliwa. Oficjalnie nazwana fontanną „Zdrój” na cześć byłego prezydenta Wrocławia Bogdana Zdrojewskiego. Wybudowaniu jej w zachodniej części wrocławskiego rynku od początku towarzyszyły kontrowersje. Projekt został przeforsowany przez prezydenta mimo sprzeciwu konserwatora zabytków oraz historyków sztuki. Uznali oni, że ingerencja w starówkę powinna współgrać z klimatem Starego Miasta(stosunkowo mało zniszczonej po wojnie). Tymczasem fontanna samą swoją wielkością była nieproporcjonalna do powierzchni rynku. Mimo Tyc zastrzeżeń fontanna powstała w 1996 roku.

Autorem projektu jest prof. Alojzy Gryt z wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych.

Fontanna w rynku jest również miejscem różnych manifestacji lub dowcipów. W 2010 roku grupa nagich mężczyzn postanowiła zażyć kąpieli , aby się ochłodzić. Ich zabawa skończyła się jednak mandatami wystawionymi przez straż miejską. Innym razem, w 2001 , ktoś dolał do fontanny płynu do mycia naczyń zamieniając rynek w śnieżne widowisko.

Początkowo miała ona zostać postawiona na 2 lata, jednak od 1996 roku cieszy nasze oczy i wpisała się na stałe w obraz miasta.
źródło - http://www.fontanny.wroclaw.pl/fontanna-rynek/

Pręgierz we Wrocławiu – kopia zabytkowego pręgierza pochodzącego z 1492 roku zlokalizowana na rynku we Wrocławiu.
Obecny pręgierz jest wierną rekonstrukcją oryginału wzniesionego w 1492 roku w pobliżu miejsca ustawienia poprzedniego, drewnianego pręgierza z początku XIV wieku. Pręgierz zbudowano w warsztacie kamieniarskim Gauskego i Preusse'a. Ten ostatni był architektem, kamieniarzem i murarzem z Saksonii, autorem m.in. elewacji i wystroju południowej nawy ratusza.
Ustawiony na trzystopniowym cokole pręgierz został wykonany z piaskowca w kształcie czworobocznego słupa podtrzymującego pięcioboczną ażurową latarnię, w górnej części stożkowo zwężającą się. Na szczycie zbiegających się ramion latarni umieszczona została siedemdziesięciocentymetrowa figurka kata z mieczem i pękiem rózg, zwanego Rolandem. Nad figurką znajdowała się metalowa chorągiewka wiatrowa z literą "W". Do słupa w dolnej części umocowano metalowe uchwyty, do których przywiązywano skazańców.
Ostatnia publiczna egzekucja pod pręgierzem odbyła się w połowie XVIII wieku, a kara chłosty pod koniec XIX stulecia, choć daty te nie są pewne. Według legendy wychłostano pod nim m.in. Wita Stwosza, któremu udowodniono sfałszowanie weksla. Metalowe uchwyty usunięto w 1848 roku, a w roku 1852 próbowano zburzyć cały pręgierz, czemu sprzeciwił się król Prus Fryderyk Wilhelm IV.
Źródło - http://pl.wikipedia.org/wiki/Pr%C4%99gierz_we_Wroc%C5%82awiu

Kościół Opatrzności Bożej we Wrocławiu, dawniej znany jako kościół dworski – kościół ewangelicki należący do parafii Ewangelicko-Augsburskiej Opatrzności Bożej we Wrocławiu, położony przy ul. Kazimierza Wielkiego.
Późnobarokowy kościół został wybudowany w 1750 wg planów Friedricha Arnolda i Johanna Boumanna i poświęcony 27 października. Nazwę dworski uzyskał w 1830 roku z okazji 300-lecia Konfesji Augsburskiej. Wiąże się to z faktem, że obok kościoła znajduje się pałac królewski, od 1750 roku wrocławska rezydencja króla Prus, Fryderyka II Wielkiego.
Obecnie przy nim znajduje się siedziba biskupa diecezji wrocławskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego (luterańskiego) w Polsce - nie jest jednak katedrą, gdyż takiej funkcji nie przewidują przepisy kościelne. Do roku 1945 należał do kościoła ewangelicko-reformowanego, natomiast głównymi wrocławskimi kościołami ewangelickimi były wówczas kościół św. Elżbiety i kościół św. Marii Magdaleny.
Źródło - http://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_Opatrzno%C5%9Bci_Bo%C5%BCej_we_Wroc%C5%82awiu

Zespół budynków między ulicą Włodkowica 1-3 i św. Antoniego 2/4 nazywany był od XVII wieku „Pokoyhof” (pierwsza wzmianka w 1612 r.) prawdopodobnie od nazwiska ich pierwszego właściciela – Bartłomieja Pokquaies. W 1659 roku zabudowania Pokoyhofa zniszczył pożar, a 90 lat później zostały doszczętnie zburzone przez wybuch wieży prochowej – jedną z największych katastrof XVIII-wiecznego Wrocławia. 21 czerwca 1749 roku podczas Jarmarku Świętojańskiego nad miastem przeszła burza i jeden z piorunów trafił w basztę między Bramą Świdnicką i Mikołajską, w której składowano proch. Eksplozja zniszczyła niemal cały południowo-zachodni kwartał miasta, uszkodziła mury i pochłonęła sporo ofiar. Szacuje się, że było to ponad 50 zabitych i kilkuset rannych. Dzięki ulewie pożar nie rozprzestrzenił się na inne kwartały, ale straty i tak były ogromne (ponad 40 zniszczonych i prawie 800 uszkodzonych budynków).
Źródło - http://www.tuwroclaw.com/wiadomosci,odkrywamy-wroclaw-pasaz-pokoyhof,wia5-3266-8055.html

Rynek we Wrocławiu (niem. Großer Ring in Breslau) – średniowieczny plac targowy we Wrocławiu, obecnie centralna część strefy pieszej. Stanowi prostokąt o wymiarach 213 na 178, oraz powierzchni około 3,8ha m. Jest to jeden z największych rynków staromiejskich Europy, z największym ratuszem w Polsce. Zabudowę otaczającą Rynek stanowią budynki pochodzące z różnych epok historycznych. Centralną część Rynku zajmuje blok śródrynkowy, składający się z Ratusza, Nowego Ratusza oraz licznych kamienic. Rynek tworzy układ urbanistyczny wraz z przekątniowo przyległymi placem Solnym oraz placem wokół kościoła św. Elżbiety z wieża o wysokości 91,5 m. Do Rynku prowadzi 11 ulic – po dwie w każdym narożniku (Świdnicka, Oławska, E. Gepperta (Zamkowa), Ruska, św. Mikołaja, Odrzańska, Kuźnicza, Wita Stwosza), ponadto przebity w XIV lub XV w. Kurzy Targ po stronie wschodniej oraz wąskie ul. Więzienna i Przejście św. Doroty.
Rynek powstał w związku z lokacją Wrocławia, wedle nowszych badań już za czasów Henryka Brodatego, między 1214 a 1232. Starsze publikacje twierdziły, że powstał dopiero w czasie powtórnej lokacji w 1241-1242. Z biegiem czasu wokół Rynku powstały kamienice patrycjatu, a około połowy XIV wieku utworzyły ciągłe pierzeje i nastąpiło utrwalenie podziałów własnościowych.
Źródło - http://pl.wikipedia.org/wiki/Rynek_we_Wroc%C5%82awiu

Stowarzyszenie Nowe Horyzonty, dzięki wsparciu miasta Wrocław, prowadzi największy w Polsce multipleks prezentujący kino artystyczne.
Miłośnikom sztuki filmowej obiekt ten jest świetnie znany, gdyż od 2006 roku jest to główne kino największego festiwalu filmowego w Polsce T-Mobile Nowe Horyzonty. Programem oraz zarządzaniem obiektem zajmuje się w pełni Stowarzyszenie Nowe Horyzonty, a gospodarzem obiektu jest Roman Gutek. W dziewięciu salach można oglądać kino artystyczne i autorskie, jak również wartościowe kino środka. W programie kina znajdują się liczne projekty edukacji filmowej, cykl transmisji oper z legendarnej The Metropolitan Opera, przeglądy i festiwale, filmowe spotkania dla dzieci i seniorów, wystawy i koncerty. We wnętrzu kina znajduje się bistro ze znakomitą kuchnią w przystępnych cenach, galeria plakatu oraz księgarnia z literaturą filmową i płytami DVD.
Działalność Kina Nowe Horyzonty jest częścią programu Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. Obiekt jest zarządzany i programowy przez Stowarzyszenie Nowe Horyzonty, organizację non-profit.
Obiekt dostosowany dla potrzeb osób niepełnosprawnych.
Źródło - http://www.kinonh.pl/artykul.do?id=1484

Arsenał Miejski we Wrocławiu – (znany również jako Arsenał Wrocławski albo Arsenał Mikołajski) gotycki budynek arsenału mieszczący się przy ul. Cieszyńskiego 9, na wrocławskim Starym Mieście.
Wrocławski arsenał powstał wcześniej niż podobne do niego obiekty w Krakowie, Warszawie, Berlinie czy Wiedniu. Istniejąca od 1459 roku budowla ulokowana została w pobliżu Bramy Mikołajskiej i nazywana jest czasem Arsenałem Mikołajskim.
Budynek początkowo służył jako spichlerz do gromadzenia zapasów zboża w razie oblężenia miasta. Od XVI wieku przeniesiono do niego skład broni, nie mieszczący się w piwnicach Ratusza, w budynku Małej Wagi na Rynku i na murach miejskich. Budynek zaczęto nazywać zeughaus (cekhauz) i przechowywano w nim m.in. działa, kule, broń palną ręczną oraz drzewcową.
W obrębie dziedzińca między spichlerzem a XIV-wiecznymi murami wznoszone były stopniowo kolejne obiekty – wozownia, kuźnia i rusznikarnia. Na terenie cekhauzu nie przechowywano prochu – trzymany był w specjalnie wybudowanej do tego celu baszcie.
Obecny wygląd cekhauz uzyskał w latach dwudziestych XVII wieku. Jako ostatni wzniesiono trzyosiowy budynek bramny, który wypełnił przestrzeń pomiędzy skrzydłem wschodnim a spichlerzem. Z tego okresu pochodzi także kamienna, manierystyczna obudowa studni na dziedzińcu.
Źródło - http://pl.wikipedia.org/wiki/Arsena%C5%82_Miejski_we_Wroc%C5%82awiu

Krzesło – rzeźba plenerowa autorstwa Tadeusza Kantora zlokalizowana przy ulicy Rzeźniczej we Wrocławiu. Rzeźba była jednym z projektów przeznaczonych dla przestrzeni miejskiej przygotowanych z okazji Sympozjum Plastycznego Wrocław '70. Inną rzeźbą, zrealizowaną we Wrocławiu według projektów z Sympozjum, jest ARENA wykonana według projektu Jerzego Beresia.
Rzeźba ma postać dziewięciometrowego krzesła, wzorowanego na drewnianym, składanym krześle ogrodowym i jest wykonana z gładkiego betonu. Krzesło zlokalizowane jest zgodnie z pierwotnym zamysłem autora, który uważał, że rzeźba nie może być wyizolowana i musi być „w ruchu”, „w środku życia”. Kantor nazywał swoją rzeźbę „pomnikiem niemożliwym”.
Według tego samego pomysłu z inicjatywy Fundacji im. Tadeusza Kantora w 1995 roku powstała niemalże identyczna rzeźba w Hucisku, przy domu Kantora. W odróżnieniu od wrocławskiej, swą fakturą odwzorowuje powierzchnię drewna, jest wyższa i delikatniejsza konstrukcyjnie.
Źródło - http://pl.wikipedia.org/wiki/Krzes%C5%82o_(rze%C5%BAba)

Elektrownia Wodna Wrocław II (Północna, Kraftwerk), to elektrownia wodna położona we Wrocławiu, na rzece Odra, a dokładniej na jej odnodze przepływającej przez Śródmiejski Węzeł Wodny, tzw. Odrze Północnej, wchodząca w skład stopnia wodnego w odniesieniu do którego stosuje się nazwę: Mieszczański Stopień Wodny – Śródmiejski Węzeł Wodny Dolny. Położona jest w 1,2 km biegu rzeki Odry Północnej – ok. 252 km Odry. Wybudowana została w latach 1924–1925, w miejscu istniejącego wcześniej młyna Werdermühle, a przekazanie elektrowni władzom miasta nastąpiło w 26 stycznia 1926 roku.
Elektrownia mieści się na lewym brzegu rzeki, na północnym krańcu tej części wyspy Kępa Mieszczańska. Na północ od elektrowni, w korycie rzeki, położony jest piętrzący wodę, między innymi na potrzeby tej elektrowni, Jaz Elektrowni Wodnej Wrocław II, a za korytem rozciąga się teren osiedla Nadodrze. Przy elektrowni przebiega Ulica Pomorska, a w jej ciągu położone są Mosty Pomorskie.
Budynek elektrowni w zakresie architektury został zaprojektowany przez Maxa Berga. Jaroslav Vonka wykonał natomiast zdobienia bram wejściowych. Elektrownia północna dnia 10 sierpnia 1993 wpisana została do rejestru zabytków pod numerem A/1496/52 5/Wm.
Źródło - http://pl.wikipedia.org/wiki/Elektrownia_Wodna_Wroc%C5%82aw_II

Powodzianka – pomnik autorstwa wrocławskiego rzeźbiarza Stanisława Wysockiego, został odsłonięty w pierwszą rocznicę powodzi. Upamiętnia wysiłek wrocławian w walce z powodzią tysiąclecia w lipcu 1997.
Przedstawia kobietę dźwigającą książki i oddaje hołd wszystkim bezimiennym wolontariuszom, którzy przez wiele dziesiątków godzin zabezpieczali miasto, jego zabytki i dorobek przed katastrofalną falą powodziową – tak jak osoby ratujące przed zalaniem zasoby biblioteczne Uniwersytetu Wrocławskiego, zagrożone płynącą tuż obok rzeką. Wysiłek ten okazał się skuteczny – mimo niemałych szkód materialnych najcenniejsze zasoby miasta nie zostały stracone.
Pomnik wystawiony jest przy wschodnim przylądku wyspy Kępa Mieszczańska, w miejscu rozwidlenia rzeki Odra na dwa ramiona: Odrę Południową i Odrę Północną, przy Mostach Uniwersyteckich, niespełna sto metrów od gmachu głównego Uniwersytetu Wrocławskiego.
Źródło - http://pl.wikipedia.org/wiki/Powodzianka

Fontanna z Szermierzem (niem. Fechterbrunnen) – wrocławska fontanna zlokalizowana na placu przed Uniwersytetem Wrocławskim i będąca jednym z jego symboli. Zaprojektowana została przez profesora berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych Hugo Lederera (1871-1940), a ustawiono ją na placu Uniwersyteckim 26 listopada 1904 roku.
W samym środku pl. Uniwersyteckiego, pośrodku okrągłego, płytkiego basenu umieszczony jest marmurowy cokół ozdobiony rzeźbami przedstawiającymi dwie siedzące, nagie kobiety. Czaszę fontanny dekorują cztery maski, w których ustach znajdują się miejsca wylewu wody. Zwieńczenie fontanny stanowi wykonana z brązu, pozieleniała ze względu na patynę, figura młodego, nagiego mężczyzny, który, stojąc w harmonijnej i spokojnej pozie kontrapostu, trzyma w dłoni modną w początkach wieku szpadę o wygiętej głowni.
Rzeźba Szermierza z pl. Uniwersyteckiego jest jedną z trzech identycznych rzeźb. Pierwsza z nich jest miniaturowym modelem, według którego wykonano dwie pozostałe. Model ten znajduje się w gabinecie dyrektora wrocławskiego Muzeum Miejskiego. Druga z pełnowymiarowych rzeźb zlokalizowana jest na dziedzińcu zewnętrznym zamku Czocha. Rzeźba ta jest ustawiona jedna na prostym, kamiennym podstumencie.
Źródło - http://pl.wikipedia.org/wiki/Fontanna_%22Szermierz%22_we_Wroc%C5%82awiu

Tamka (inaczej: Wyspa Świętego Macieja, niem. Matthiasinsel, także An der Matthiaskunst) – jedna z najmniejszych wysp odrzańskich we wrocławskim Starym Mieście, położona naprzeciw wylotu ul. Szewskiej na ul. Grodzką biegnącą wzdłuż Odry na jej południowym brzegu, położona w obrębie Śródmiejskiego Węzła Wodnego – Górnego.
W wieku XIII należała do zakonu Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą. Wybudowali oni na tej wyspie młyn św. Macieja, wzmiankowany już w roku 1254, najstarszy młyn w mieście. Później znajdowały się tu już dwa młyny przy obu końcach drewnianego (wówczas) mostu św. Macieja łączącego wyspę z miastem.
W 1539 na miejskim przyczółku mostu św. Macieja zbudowano wodociąg (zwany "Nowym" dla odróżnienia od położonego nieopodal, przy Furcie Młyńskiej i Bramie Odrzańskiej, wodociągu "Starego" albo "Wielkiego", istniejącego od połowy XIV wieku), przebudowany w 1825. Sama wyspa pozostawała bezimienna aż do XIX wieku.
Źródło - http://pl.wikipedia.org/wiki/Tamka

Mosty Pomorskie - zespół trzech wrocławskich mostów (Północny, Środkowy i Południowy) łączących północny i południowy brzeg Odry ze znajdującą się pomiędzy nimi Kępą Mieszczańską.
Przez całą ich długość przeprowadzona jest dwukierunkowa jezdnia szerokości od 11 do 14,4 metrów, niosąca środkiem dwutorową linię tramwajową, oraz po obu stronach jezdni dwa chodniki szerokości od 3 do 3,5 metra.
Przeprawa z południowego brzegu Odry na Kępę Mieszczańską istniała w tym miejscu już w XIV wieku i związana była z wybudowanymi tu, na południowej odnodze Odry, młynami. Aż do XIX wieku system jazów i tam, regulujący pracę znajdujących się w tym rejonie młynów, foluszy i innych zakładów przemysłowych wykorzystujących energię płynącej rzeki powiązany był z drewnianymi mostami, umożliwiającymi przemieszczanie się pomiędzy obydwu brzegami rzeki, a także dostarczanie surowców i odbiór produktów z tych młynów. Pod koniec wieku XIX system ten stał się już niewystarczająco wydolny i istniejącą w tym czasie przeprawę przebudowano. Najpierw, w roku 1879, zbudowano krótki jednoprzęsłowy most nad śluzą przy południowym brzegu Kępy Mieszczańskiej - dziś most ten nosi nazwę mostu Pomorskiego Środkowego.
Źródło - http://pl.wikipedia.org/wiki/Mosty_Pomorskie