W 1632 r. rozpoczęto budowę obecnej murowanej świątyni a budowę zakończono w 1670 r. Później świątynia była rozbudowywana w połowie XIX i na początku XX w.
Obecny wygląd jest rezultatem przebudowy i powiększenia kościoła w latach 1850-1858. W tym czasie rozbudowano go na trójnawowy. W latach 1901-1902 dobudowano do kościoła kruchtę i dwukondygnacyjną przybudówkę. Fasada kościoła jest utrzymana w stylu gotyckim.
Kościół zbudowany został w latach 1833-39 r. W czasie pierwszej wojny światowej, w 1914 r. zniszczone zostały wieża i wieżyczka na sygnaturkę. W latach 1924-26 kościół został przebudowany i powiększony. Dobudowano wtedy kaplice boczne, odbudowano wieżę i przekształcono fasadę. W latach 1962-63 podwyższono dachy kościoła i odbudowano wieżyczkę na sygnaturkę.
Zbudowany jako klasycystyczny, nawiązujący do tzw. stylu "józefińskiego", w wyniku przebudowy uzyskał częściowo formy neobarokowe.
Budynek dworu wzniesiony został w 2 pol. XIX wieku i należał on do rodziny Ossolińskich. Po 1945 roku majątek został rozparcelowany a dwór przeznaczony na mieszkanie dla przesiedleńców. W latach późniejszych władze gminne dzierżawiły budynek dla różnych lokatorów. Obecnie budynek przejęło Koło Łowieckie „Nadwiślan”. Budynek jest murowany z cegły, tynkowany, wzniesiony na planie prostokąta, szerokofrontowy, dwutraktowy. Nakryty dachem dwuspadowym, konstrukcji krokwiowo-stolcowej, wypełnionym dachówką ceramiczną.
Kościół zbudowano w 1785 r. a w 1957 r. został on powiększony m.in. poprzez przedłużenie nawy, dobudowanie przybudówek.
Kościół jest drewniany, wzniesiony w konstrukcji zrębowej, oszalowany. Jednonawowy, z węższym prezbiterium, zamkniętym ścianą prostą, przy którym od północy zakrystia. Nawa przedłużona od zachodu z niskimi przybudówkami po bokach, otwartymi do wnętrza, dodanymi w 1957 r. Dachy dwuspadowe, nad nowszą częścią nawy o obniżonej kalenicy. Nad nawą wieżyczka na sygnaturkę o barokowej formie.
Kościół św. Bartłomieja wybudowano w 1893 roku w miejscu poprzedniego drewnianego, który spłonął w 1886 r. .
Kościół jest neogotycki, trzynawowy, z dwiema wieżami, otoczony dookoła zabytkowymi lipami i murem z kamienia pińczowskiego. Na murze wokół kościoła stoi 36 figur świętych, które ufundowali poszczególni parafianie przeważnie w XIX wieku.
Poprzednio w budynku mieściła się plebania
Nieznana jest dokładna data budowy dworu Kępińskich, powstał prawdopodobnie ok. roku 1830, a w latach 1860-1877 został przebudowany.
Dwór w Szczurowej jest budowlą eklektyczną o charakterze romantycznym, z elementami angielskiego neogotyku. Murowany z cegły, tynkowany. Założony na rzucie prostokąta, niesymetryczny. Parterowy, podpiwniczony, z ryzalitem od strony zachodniej i piętrowym ryzalitem od wschodu, W narożniku południowo-wschodnim umieszczono niewielką ośmioboczną wieżyczkę z nadwieszoną hurdycją, zwieńczoną daszkiem namiotowym.
Przejęty przez gminę w 1989 roku mocno już zniszczony dwór został poddany renowacji - obecnie pełni funkcje centrum kultury i biblioteki gminnej.
Budynek dworu w Górce powstał pod koniec XIX wieku, być może na miejscu wcześniejszej budowli. Jego fundatorami byli Władysław i Olga Elterleinowie.
Jest to obiekt w całości murowany, na planie prostokąta, parterowy, ale podpiwniczony, z trójosiową, piętrową częścią centralną, na osi której od strony północnej znajduje się wgłębny portyk głównego wejścia, a od południowej niegdysiejszy salon z oknem wychodzącym na ogród.
Kościół został wzniesiony w latach 1451-1464. Jest on murowany z kamienia i cegły (zendrówki) w stylu późnogotyckim zwanym stylem "nadwiślańskim".
W późniejszych latach kościół przebudowywano i dobudowywano w stylu barokowym i romańskim (rozbudowano w 2 połowie XVI w. i w na początku XVII w. oraz odnowiono w XIX w.).
Budynek orientowany, trójnawowy, przy zachodnim przęśle prezbiterium posiada zakrystię ze skarbczykiem. Przy nawie od południa i zachodu wznoszą się dobudowane w 1 ćw. XVII w. wczesnobarokowe kruchty. Prezbiterium nakryte jest sklepieniem gwiaździstym. W nawie głównej sufit, pod którym odkryto resztki sklepienia gotyckiego. Nawy boczne - sklepienie krzyżowo-żebrowe. Zewnątrz ściany kościoła opięte zostały uskokowymi szkarpami. Fasada zachodnia zwieńczona jest szczytem ze sterczykami. Kościół nakrywa dach dwuspadowy.
wzniesiony w latach 20-tych XX wieku, w latach późniejszych przebudowywany
Kościół pochodzi z 1614 r. Jest drewniany, posiada konstrukcję zrębową, kruchty - słupową na podmurówce z kamienia.
Ściany nawy i prezbiterium zostały obustronnie spięte lisicami. Kościół jednonawowy, orientowany, nawa zbliżona kształtem do kwadratu, z przyległym od wschodu prostokątnym prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Po stronie północnej prezbiterium znajduje się zakrystia, przy nawie - kruchty od zachodu i południa.
W latach 1881-1887 wzniesiono obecny kościół w Koszycach – murowany, jednonawowy. Uwagę zwraca strzelista wieża zwieńczona czterema dymnikami. Prezbiterium jest oddzielone od nawy arkadą.
Dwór wznieśli Maria z Lekczyńskich i Stanisław Niemiryczowie w 1895 roku.
Budynek założony na planie wydłużonego prostokąta, porterowy, murowany, częściowo podpiwniczony, frontem zwrócony na północ. Na osi środkowej portyk wsparty na dwóch kolumnach, nad nim zwieńczona trójkątnym szczytem facjata z niewielkim balkonikiem. Odpowiednikiem tego układu od strony południowej jest ryzalit z reprezentacyjnym portykiem czterokolumnowym, obejmującym trzy osie środkowe, z którego prowadzą schody do ogrodu. Nad nim drewniana weranda.
Obecny kościół murowany powstawał od XVII do XIX w. Ma kształt łacińskiego krzyża, na ramionach którego są dwie kaplice: Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej i św. Izydora.
Na zewnątrz kościoła jest tzw. Ogrójec, czyli krzyż z wizerunkiem Chrystusa, a wokół ogródek, otoczony żelazną kratą. Na fasadzie kościoła widoczny jest baranek z chorągwią i krzyżem w promienistej aureoli, leżący na księdze o siedmiu pieczęciach. Przy głównym wejściu, w niszach, stoją figury: św. Franciszka i św. Antoniego, na zewnętrznej ścianie bocznej jest zabytkowy zegar słoneczny.
Obecnie istniejący dwór w Majkowicach składa się z dwóch części: starszej, północnej, pochodzącej z XVI/XVII wieku oraz młodszej, południowej, z pierwszej połowy XIX wieku. Całość tworzy rzut w kształcie zbliżonym do węgielnicy. Bryła części północnej przypomina typową renesansową „kamienicę” - dwukondygnacyjną, o przesklepionych kolebkowo piwnicach i dwóch jednoprzestrzennych pomieszczeniach na każdej kondygnacji, z których dolne (w czasach późniejszych wtórnie podzielone) nakrywa sklepienie kolebkowe z lunetami, a górne - stropy drewniane, belkowe. Mury zewnętrzne tej części dworu mają ponad 120 cm grubości.
Pałac śmiłowicki został zbudowany ok. 1820 roku. Była to budowla klasycystyczna, założona na rzucie prostokąta. Wskutek spadku terenu, pałac od strony zajazdu posiadał dwie kondygnacje. Jedenastoosiową fasadę frontową zdobił w części środkowej portyk kolumnowy dźwigający trójkątny naczółek. Odpowiednikiem portyku frontowego byt od strony fasady ogrodowej niewielki ganek, wsparty na czterech masywnych kolumnach, z którego prowadziło wejście do salonu. Całość nakrywał dach czterospadowy, nad portykami daszki dwuspadowe.
Po pożarze w latach 60., z budynku pozostały tylko ściany kapitalne: frontowa, boczna od zachodu, fragment bocznej ściany od wschodu oraz dwie kolumny portyku. Po odbudowie pałac zmienił nieco swój kształt. Do odtworzonego zgodnie z pierwowzorem budynku dodano dwa skrzydła boczne.
Odbudowany pałac w Śmiłowicach mieści centrum konferencyjne i hotel. Ze względu na wysoki standard jest znakomitym miejscem na organizację wszelkiego typu zjazdów i sympozjów, uroczystości weselnych i rodzinnych.
Początki klasztoru sięgają 1146 r. – wówczas sprowadzono do Hebdowa norbertanów, którzy kilka lat później wznieśli tu romański kościół pw. Wniebowzięcia NMP. Wielką rozbudowę i przebudowę kościoła i klasztoru przeprowadzono w latach 1640–1727 – dlatego obecne zabudowania reprezentują styl późnobarokowy. 100 lat później władze rosyjskie zlikwidowały klasztor, usuwając norbertanów. Obecnie gospodarują tu księża pijarzy.
Skomentuj