Jezioro Zienkowskie jest eutroficznym, linowo – szczupakowym oraz naturalnym przepływowym jeziorem o powierzchni 7,6ha i 4,9m głębokości maksymalnej (2,70m średniej)oraz 204 tyś m3 objętości wody i 1113m długości linii brzegowej. Położone w pobliżu wsi Zienki o mulistym dnie, brzegu stromym, piaszczystym od wschodu i podmokłym w pozostałej części. lezy na trasie rzeki Piwonii Pólnocnej. na obszarze zlewni bezpośredniej jeziora znajdują się niewielkie obszary leśne. Ze względu na nieatrakcyjne z punktu widzenia turystyki warunki naturalne, tj. trudny dostęp do wody, brak kąpielisk i plaży, podmokłe tereny w zlewni bezpośredniej jezioro nie zostało zagospodarowane turystycznie.
Jezioro Cycowe (Komarowskie) ma charakter naturalny o powierzchni 11,3ha i 4,1m głębokości maksymalnej (2,6m średnia), 287 tyś m3 objętości oraz 1235m długości linii brzegowej. Jest jeziorem eutroficznym położonym w pobliżu wsi Komarówka. Misa jeziora wypełniona naturalnym zagłębieniem w dolinie Piwonii (rzeka przepływa przez jezioro) o mulistym dnie, brzegach trudnodostępnych i otoczone podmokłymi łąkami z “kożuchem roślinnym”.
Jezioro Skomielno / Skomelno jest jeziorem eutroficznym położonym w sąsiedztwie wsi Stary Orzechów. Zostało ono sztucznie ogroblowane o długości 3650m i włączone do systemu Kanału Wieprz – Krzna jako zbiornik retencyjny o powierzchni 75ha, w tym 17ha wysp na środku lustra wody i 1,6m głębokości. Maksymalna głebokość 3,2m oraz objętości 750 tyś. m3 wody. Rośnie tu duże skupienie grzybienia białego i wywłócznika skrętoległego. Nad brzegiem jeziora rosną północne gatunki wierzb: lapońska, borówkolistna i czarniawa. W szuwarach i zaroślach występuje brzęczka, dziwania i strumieniówka. Gnieździ się tu bąk, łabędzie nieme, błotniak stawowy, trzciniak i wiele gatunków kaczek, perkoz dwuczubowy, perkoz rdzawoszyi. Ze względu na liczne stanowiska rzadkich i chronionych roślin, wyjątkowe walory faunistyczne jest to teren wskazany do objęcia ochroną rezerwatową.
Obecnie zorganizowano tam atrakcyjne łowisko szczupakowo – linowe dzierżawione przez firmę DODo Spółka z o.o. z Lublina. Przy jeziorze znajduje się chata biesiadna – grill zabudowany oraz wędzarnia. Przy jeziorze znajduje się stanica wędkarska, liczne pomosty, można też rozbić namiot, ustawić przyczepę kempingową, zaparkować samochód na parkingu strzeżonym.
Jezioro Tomasznie / Tomaszne jest zbiornikiem oligotroficznym, eutroficznym linowo – szczupakowym o powierzchno 85,5ha i głębokości średniej 2,4m (maksymalna 3,1m), 2208 tyś. m3 objętości wody oraz o 3650m długosci linii brzegowej, nazywane dawniej „Orechow” lub „Domaszne„. Naturalny akwen wodny zmieniony w ramach budowy systemu melioracyjnego Kanału Wieprz – Krzna na zbiornik retencyjny o powierzchni zalewowej 95ha. Obecnie jezioro jest wykorzystywane jedynie jako rezerwuar wody dla kompleksu stawów w Jedlance i gospodarki rybackiej typu jeziornego (tzn. nie hodowlanej). Ponadto jezioro posiada dostępne, piaszczyste brzegi i jest wykorzystywane do celów rekreacyjnych, brak jednak kąpieliska (niemal 100% linii brzegowej porośnięte jest głównie trzciną pospolitą), połów ryb z grobli jest zabroniony. Przy północno – wschodnim brzegu jeziora znajdują się liczne działki letniskowe.
Jego pierwotna nazwa to Uścimowiec. Ten wydłużony akwen jest bardzo malowniczo położony ze względu na dosyć strome i wysokie brzegi. Dostęp do wody jest możliwy ze wszystkich stron. Stosunkowo głębokie jezioro ( 9,40 m. ) ma twarde dno pozbawione mułu oraz krystalicznie czystą wodę. Przy brzegu rosną wąskim pasem wysokie trzciny. Nad jeziorem znajduje się czynne pole namiotowe, wiele jest tutaj mniejszych i większych plaż, a wody udostępnione są również dla miłośników wędkowania. Jezioro Maśluchowskie ciągle jeszcze nie zniszczone ingerencją człowieka, w okresie letnim dzieli się swoim nieskażonym pięknem z licznymi zwolennikami życia zgodnie z rytmem natury.
Długi i dość wąski zbiornik wodny. Brzegi zarośnięte trzcinami, przez które wybudowane pomosty dla wędkarzy. Bogata i rzadka roślinność na brzegach (m.in. rosiczka pośrednia, lipiennik Loesela, gnidosz królewski).
Wymieniane już w kronikach Jana Długosza pod nazwą Ustimow.
Głebokie o powierzchni 12 ha. I głębokości 4,1 m
Jezioro, zwane niekiedy mylnie Uścimowcem, wymienione było już przez Długosza pod nazwą Ustimow. Jest to wąski i długi zbiornik z wyniesionymi od wschodu i zachodu brzegami. Powierzchnię wodną otacza wieniec trzcin. Dojście do wody jest tylko w nielicznych miejscach. To najdłuższe z gminnych jezior nie jest jednak zbyt głębokie, maksymalna jego głebokość wynosi bowiem zaledwie 4,40 m. Jest udostępnione do wędkowania i przez okrągły rok nie brakuje ani ryb, ani wędkarzy. Na przyjeziornych torfowiskach spotkać można pojedyńcze okazy rzadkich roślin, jak np. rosiczki pośredniej, lipiennika Loesela czy gniadosza królewskiego. A po zachodniej stronie jeziora wśród trzcin i oczeretów wykształcają się płaty niezwykłej urody lilii wodnych
Jezioro to jest położone nieopodal wsi Lejno. Od strony wschodniej sąsiaduje z lasem. Jako jedyne jezioro w gminie pod względem typu rybackiego i trofii posiada charakter karasiowy i słabą eutrofizację. Jest także najmniejszym jeziorem w gminie (775 m długości linii brzegowej), ale za to jednym z najgłębszych. Jezioro jest początkiem rzeki Bobrówki, a także bezimiennego cieku, który jest dopływem rzeki Piwonii. Od strony wschodniej zbudowana jest na jeziorze niewielka kładka. Odznacza się dużą ilością osadów dennych.
Jezioro Miejskie w Ostrowie Lubelskim jest położone we wschodniej części gminy, jego powierzchnia to 49,5 ha, jest naturalnym płytkim zbiornikiem wodnym, który nie posiada dopływu wód powierzchniowych. Jezioro posiada cztery przystępy wodne, każde o odmiennej specyfice np. na pierwszym umiejscowiony jest Ośrodek Sportów Wodnych, przy którym działa Szkolna Drużyna Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego nr 7, jest to jedyna taka drużyna w województwie lubelskim. W ośrodku znajduje się sprzęt ratowniczy oraz żeglarski między innymi : łodzie żaglowe, jacht kabinowy, kajaki oraz dwie łodzie motorowe. Ponadto nad jeziorem można wypożyczyć rowery wodne a także rowery turystyczne kołowe. Nad jeziorem znajdują się także WC z kabinami prysznicowymi, drewniana tawerna ze stołami i ławkami, pole namiotowe a głodni turyści mogą posilić się w barze „Przystań”, który serwuje pyszne gofry i lody oraz inne przekąski.
Kleszczów – jezioro położone we wschodniej Polsce, na obszarze Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego, w gminie Ostrów Lubelski i Uścimów, w powiecie lubartowskim. Długość linii brzegowej jeziora wynosi 3042 m. Jezioro otoczone jest lasem sosnowym od wschodu i torfowiskami z pozostałych stron, oddzielonych od jeziora pasem zarośli łozowych. Z roślinności dominują przedstawiciele rodziny żabiściekowatych – moczarka kanadyjska i osoka aloesowata, występują także m.in. oczeret jeziorny, ponikło błotne i skrzyp bagienny. Z ptaków występują pokląskwa i potrzeszcz, a na pobliskich torfowiskach trznadel, makolągwa i gąsiorek. Nad jeziorem znajduje się stanica harcerska prowadzona przez Ks. Salezjanów, a także pole namiotowe.
Staw na rzece Bobrówce, w dawnej osadzie leśnej Gościniec, został odtworzony w 2011 r. Widać go już na mapach z 1915 r., ale z zapisów wynika, że jego historia jest znacznie dłuższa. Zniknął po pożarze młyna z zaporą wodną w 1956 r. Był jeszcze drugi staw, z którego woda napędzała młyn Kozera. Ten z kolei został spalony w 1944 r. podczas walk partyzanckich, a w jego miejscy meandruje obecnie rzeka.
Ukryte częściowo pośród szuwarów jezioro ma otwarty dostęp do swoich brzegów jedynie od północnego wschodu. Głębokie na 5,4 m jest udostępnione do wędkowania. Położone w pobliżu miejscowości Drozdówka i Jedlanka Podleśna
Jezioro Białka jest jednym z mniejszych jezior turystycznych. Jego powierzchnia to około 32 hektary, a kształt jest niemal kolisty. Dzięki temu całe jezioro jest widoczne z każdego punktu na brzegu. Jednak jak na takie małe jezioro jest dość głębokie. Maksymalna głębokość wynosi 18,2 metra, a średnia 6,8. Dzięki temu woda jest czysta i dość przejrzysta.
Jezioro Białka ma dużą plażę, która obejmuje około 60% linii brzegowej. W południowej i północno-wschodniej części jest to plaża piaszczysta, a część wschodnia jest porośnięta lasem do samej wody. Dzięki temu dobre dla siebie miejsce znajdą zarówno ci, którzy lubią leżeć w samym słońcu, jak i ci, którzy potrzebują trochę cienia. Jezioro i wieś jest otoczone dużym lasem. Jest tam wiele leśnych dróg, doskonałych na wycieczki rowerowe.
Jezioro Białe Sosnowickie Libiszowskie (powierzchnia 144,8ha i objętość 2018 tyś. m3), ale jednocześnie najpłytszym (maksymalna głębokość wynosi 2,7m, a średnia 1,3m), o długości linii brzegowej 5426m. Położone w miejscowości Libiszów, w dorzeczu Piwonii Północnej Dolnej Parczewskiej. Jest zbiornikiem zneutrofizowanym (o wodzie mętnej, zielono – szarej, z daleko posuniętym procesem zarastania), z silnie zamulonym dnem i łagodnymi, słabo zaznaczonymi zboczami (obecnie na znacznej długości szczególnie od strony północnej, zachodniej i południowej podkreślonych ogroblowaniem). Zasilane wodami z kanału Wieprz – Krzna. Stanowi ostoję dla wielu gatunków ptactwa między innymi czernica, cyraneczka, krakusa. Rośnie tutaj także wiele rzadkich gatunków roślin borealnych oraz największe w Polsce stanowisko wierzby borówkolistnej na pasie torfowiska przejściowego. W dnie występują torfy trzcinowo – szuwarowe o miąższości ponad 3m. W części środkowej jeziora znajdują się znacznych rozmiarów wyspy – mielizny połączone ze sobą i z brzegiem jeziora pomostem twardej roślinności wynurzonej (głównie trzciny). Od strony południowej i zachodniej z jeziorem sąsiadują stawy rybne. Jezioro reprezentuje linowo – szczupakowy typ rybacki, wykorzystany do hodowli ryb oraz jako bardzo atrakcyjne specjalnym łowiskiem Gospodarstwa Rybackiego „Polesie”. W jego pobliżu można skorzystać z noclegu w Gospodarstwie Rybackim „Polesie” Dworek na Libiszowie oraz obejrzeć prywatną hodowle jeleni i dzików.
Jezioro Czarne Sosnowickie jest zbiornikiem o charakterze eutroficznym z dość silnie zaznaczającą się dystrofią (woda słabo przeźroczysta barwy ciemno brunatnej), jednak jest jednym z najczystrzych jezior (II klasa czystości). Jest ono bardzo głębokie (średnia głebokość wynosi 5,1m, a maksymalna 15,6m) o powierzchni 38,8ha i 1968 tyś. m3 objętości wody. Jest jeziorem śródleśnym: od strony pólnocnej i wschodniej – las brzozowo-sosnowy;a od strony południowej i zachodniej – las bagienny. Dodatkową atrakcję stanowi pobliski przylegający do południowego brzegu jeziora rezerwat przyrody „Torfowisko nad Jez. Czarnym”, chroniony torfowisko wysokie typu kontynentalnego. Jezioro jest stanowiskiem lęgowym dla wielu ptaków, między innymi żurawia zwyczajnego, zimorodka, świergotka polnego, słonki, dzierzby czarnoczelnej. Jezioro jest wykorzystywane rekreacyjnie. Nadleśnictwo Parczew urządziło nad jego brzegiem pole namiotowe przy piaszczystej plaży oraz liczne pomosty udostępniane wędkarzom. Wędkować mogą osoby posiadające zezwolenie wydawane przez w/w instytucję zgodnie z zasadami obowiązującymi na łowiskach specjalnych. Latem jest to miejsce wypoczynku i azylu dla całych rodzin poszukujących ciszy i spokoju.
W 1774 r. T. Kościuszko wrócił z Francji, gdzie jako stypendysta królewski pogłębiał swoją wiedzę. W kraju nie mógł znaleźć żadnego zajęcia. Mając dużo czasu postanowił odwiedzić rodzinę i znajomych. Wstąpił również do Sosnowicy, by podziękować hetmanowi J. Sosnowskiemu, dzięki któremu 10 lat wcześniej dostał się do Szkoły Rycerskiej. Hrabia Sosnowski zaproponował 28-letniemu Tadeuszowi posadę nauczyciela swoich córek. Wkrótce Kościuszko zakochał się z wzajemnością w piękniej pannie Ludwice. Miłość była wielka, ale idylla trwała dopóty, dopóki Tadeusz nie poprosił o rękę Ludwiki. Wówczas dumny magnat odrzekł: „synogarlice nie dla wróbli a córki magnackie nie dla drobnych szlachetków”.
Dzieje Sosnowicy związane są z rodem Sosnowskich herbu Nałęcz, których najbardziej znanym przedstawicielem był wojewoda smoleński i hetman polny litewski Józef Sosnowski.
W Sosnowicy miały miejsce także wydarzenia związane z Tadeuszem Kościuszko, który przybył w 1775 r. do sosnowickiego dworu na zaproszenie wojewody Józefa Sosnowskiego. Młody kapitan Kościuszko uczył hetmańskie córki: rysunku, malarstwa, matematyki i historii powszechnej, zaprojektował także park dworski i altanę. Część założenia dworsko-parkowego Sosnowskich z zabytkową dworską oficyną (w której mieszkał Kościuszko) zachowała się do dzisiaj.
Sosnę i dąb - symbolizujące romans, zakochani mieli posadzić w parku. Drzewa przywarły mocno do siebie. Jednak sosna („Ludwika”) uschła, i kilkanaście lat temu runęła na ziemię.
Skomentuj