Poleski Park Narodowy - szlakiem jezior

DYSTANS: 60 km podłoże mieszane (szutry, asfalt, gruntowe i leśne drogi)
ROWER: Treking, gravel, mtb
START: Restauracja Hotel Drob w Urszulinie
ROWER: Treking, gravel, mtb

1. Jezioro Rotcze
2. Jezioro Uściwierz
3. Zalew Nadrybski
4. Jezioro Piaseczno
5. Rezerwat Jezioro Brzeziczno
6. Jezioro Rogóźno
7. Jezioro Łukcze
8. Jezioro Krasne
9. Jezioro Zagłębocze


Główną atrakcją Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego jest około 68 jezior, najstarszych na Niżu Środkowoeuropejskim. Są to zarówno jeziora polodowcowe jak i pochodzenia krasowego. Ich dokładną liczbę trudno określić, gdyż część z nich powoli zanika w wyniku zarastania i rozprzestrzeniania się torfowisk. Największym jeziorem jest jezioro Uściwierz (284 ha), najgłębszym jezioro Piaseczno (około 39 metrów).

Poleski Park Narodowy położony jest na obszarze wododziałowym (rzek Bug i Wieprz), naturalne cieki (rzeki: Piwonia, Bobryk, Mietiułka i Włodawka) zostały w ubiegłym stuleciu znacznie przekształcone. Obecnie jedynie niewielkie fragmenty zachowały swój pierwotny charakter.
Elementami antropogenicznymi są kanały: Doprowadzalnik Bogdanka - Wola Wereszczyńska i Doprowadzalnik Wola Wereszczyńska - Zbiornik Retencyjny Wytyczno, a także gęsta sieć rowów.
Na wody stojące Parku składają się jeziora: Łukie, Karaśne, Moszne, Długie oraz stawy. Te ostatnie położone są w dwu kompleksach "Bruskim" i "Pieszowolskim". Jezioro Łukie, największe z jezior Parku, ma misę bardzo płytką, średnia głębokość to 1,8 m, maksymalna 6,5 m. Jest zbiornikiem eutroficznym, otoczonym pasem trzcin i szuwarów oraz podmokłymi łąkami. W ostatnich latach można zaobserwować silne zarastanie jeziora osoką aleosowatą. Pozostałe trzy jeziora Moszne, Długie i Karaśne to małe, płytkie zbiorniki dystroficzne, otoczone szerokim pasem splei („kożuchem" roślinności torfotwórczej, przede wszystkim torfowców). Ich misy są płaskie, a dna muliste (gytia). Warstwa wody jest rzędu 1 m.
Ponadto z przyrodniczego punktu widzenia ważną rolę pełnią drobne zbiorniki wodne jak np. torfianki (doły po wydobyciu torfu sammoistnie wypełniające się wodą) oraz rozlewiska i inne zbiorniki astatyczne. Łącznie wody stanowią około 5% powierzchni PPN.

Jezioro Piaseczno w jesiennej scenerii w jego otulinie znajdują się: górny odcinek Piwonii Południowej (Bobrówki), górny odcinek Tyśmienicy włączony w skomplikowany system kanałów i rowów melioracyjnych, niewielki ciek Ochoża oraz wypływający z Lasów Parczewskich źródłowy odcinek Konotopy. Przez teren Parku w latach 1954–1961 poprowadzono kanał Wieprz-Krzna. Jest to najdłuższy kanał w Polsce, o długości 140 kilometrów. O pojeziernym charakterze Poleskiego Parku Krajobrazowego decydują jednak jeziora, których na tym terenie jest 17, w części północnej 8, w południowej 9, a w otulinie kolejne 3. Większości jezior przypisuje się genezę krasową, wypełniają one misy w skałach kredowych, zawierających węglan wapnia, związek łatwo rozpuszczający się w wodzie (krasowienie). Dwa najgłębsze jeziora w Parku, jeszcze 40 lat temu zaliczane do typu jezior oligotroficznych, czyli Piaseczno (39 m) i Krasne (33 m) to obecnie właśnie jeziora mezotroficzne. Większość z jezior położonych na terenie Parku to zasobne w składniki odżywcze zbiorniki eutroficzne. Woda jest w nich mało przejrzysta, o barwie zielonkawej z powodu dużej obfitości planktonu. Przykładem jezior dystroficznych są: Brzeziczno, Łukietek i Czarne Gościnieckie. Dwa jeziora, Krzczeń (na terenie Parku) i Mytycze (w otulinie), w czasach współczesnych zmieniły swój pierwotny i naturalny charakter gdyż zostały obwałowane i zamienione w zbiorniki retencyjne. Na terenie Parku znajdują się też stawy rybne. Duży ich kompleks położony jest w okolicach Nowej Jedlanki i mniejszy w okolicach Krasnego.

Zalew Nadrybski powstał niedawno w sąsiedztwie kopalni węgla kamiennego. W wyniku prowadzonych robót górniczych, teren okolicznych łąk zaczął osiadać a powstała w ten sposób niecka, z roku na rok zaczęła napełniać się wodą. Miejsce to upodobały sobie liczne gatunki rzadkich i chronionych ptaków