Plac powstał w wyniku zniwelowania dzieł fortecznych twierdzy Kołobrzeg. Pierwotnie był miejscem jarmarków i parad wojskowych. Na skwer miejski został zagospodarowany po I wojnie światowej.
Przekornie nazywana basztą prochową. Po II wojnie światowej wskutek niepoprawnego tłumaczenia jej nazwy z języka niemieckiego została nazwana błędnie Basztą Prochową. Jest to jedyny obiekt, który pozostał po średniowiecznym systemie obronnym, który przetrwał do dnia dzisiejszego w całości. Prawdziwą Basztę Prochową zniszczyła eksplozja prochu zapalonego uderzeniem pioruna 3 maja 1657 roku. Baszta ma cztery kondygnacje, a jej ściany frontowe posiadają liczne zdobienia. Elewacja jest zdobiona pięcioma pionowymi lizenami, w których znajdują się nisze okienne. Część parterowa posiada po prawej stronie portal wejściowy, z zamurowaną częścią ostrołukową, a także jest zaopatrzona w neogotyckie okno ze zdeformowanym zakończeniem gotyckim. Murowana część dachu od wschodu i zachodu posiada podobne, rytmiczne zdobienia, jak elewacja frontowa, jednak widoczne są pewne zakłócenia, wynikające ze zniszczeń i przebudowy. Baszta graniczyła z fosą i była włączona w mur miejski. Od strony południowej elewacja posiada identyczne lizeny, jednak są one pozbawione okien. Zaopatrzono je jedynie w wąskie otwory strzelnicze.
Dawniej w baszcie mieściła się siedziba oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, obecnie w rękach prywatnego inwestora.
Ratusz to najważniejsza, świecka budowla miasta. Pierwotnie na placu ratuszowym stała imponująca gotycka budowla powstała około roku 1380. Budowla ta była siedzibą Rady Miejskiej. Była wizytówką hanzeatyckiego miasta i dowodem na sukcesy ekonomiczne mieszczan. Ratusz funkcjonował w swym pierwotnym kształcie do 1807 roku, gdy w czasie oblężenia przez wojska napoleońskie został zniszczony. Na jego pozostałościach wybudowano w latach 1829-1832, według projektu Karola Fryderyka Schinkla, nowy ratusz. Obecnie jest on siedzibą Galerii Sztuki Współczesnej, Rady Miasta i Urzędu Stanu Cywilnego. Ma w nim także siedzibę Miejska Informacja Turystyczna. Dzięki dofinansowaniu z Unii Europejskiej przeprowadzono renowację budynku, remont pomieszczeń oraz wyposażono obiekt w windę dla osób niepełnosprawnych.
Galeria Sztuki Współczesnej w Kołobrzegu powołana została 1 lutego 1988 roku Uchwałą Miejskiej Rady Narodowej. Siedzibą jest parter prawego skrzydła ratusza - neogotyckiej budowli w centrum miasta. Prowadzona była od początku przez państwa Adelę i Jerzego Ściesińskich. Od dnia 01.01.2002 dyrektorem galerii został Dariusz Kaleta. W galerii dokonano już ponad 130 ekspozycji dzieł znamienitych polskich i zagranicznych twórców m.in. Władysława Hasiora, Zdzisława Beksińskiego, Marto Anto, Józefa Szajny, Antoniego Fałata. Przy współpracy z wieloma Biurami Wystaw Artystycznych w kraju odbywają się w Kołobrzegu liczne wystawy, jak Ogólnopolskie Biennale Pasteli, edycje Biennale Sztuki Sakralnej Sacrum. Galeria oprócz wystaw, wernisaży prowadzi również działalność edukacyjną. Odbywają się tu lekcje dla dzieci i młodzieży, nie tylko z Kołobrzegu. Celem tych lekcji jest zapoznanie młodych ludzi ze sztuką współczesną i minionych epok. Galeria czynna jest codziennie, z wyjątkiem poniedziałków i przerw, w czasie których przygotowywana jest nowa wystawa.
Medale, numizmatyka, dokumenty, mapy, dzieła sztuki, obrazy, rzeźba, grafika, archiwalia.
Cennik:15zł/N, 12zł/U
Godziny otwarcia od wtorku do niedzieli od 10:00 do 17:00
Neogotycka wieża ciśnień z czerwonej cegły, zbudowana w 1885 r. W jej górnej części znajduje się zbiornik na wodę o pojemności 720 m3. Woda była pompowana do wieży z rzeki Parsęty, a z wieży płynęła do budynków mieszkalnych. Wieża ciśnień została zbudowana w tym samym czasie, co nowa sieć wodociągowo-miejska, która zastąpiła starą sieć rur drewnianych, pamiętających jeszcze czasy średniowiecza. Przez lata w budynku mieściła się stylowa kwiaciarnia, obecnie prowadzony jest tu lokal gastronomiczny z lokalnym browarem.
Park typu krajobrazowego powstał w momencie likwidacji umocnień fortyfikacyjnych z wykorzystaniem niektórych ich elementów tj. nasypów ziemnych, fosy (staw) oraz lunety Lębork. Gatunki drzew występujących w parku to głównie: jesiony, lipa drobnolistna oraz kasztanowce białe. Ponadto występują klon pospolity, wierzba biała oraz 7 okazów buka zwyczajnego uznane za pomniki przyrody.
Świątynia gotycka z 1222 roku. Jest najstarszym obiektem ceglanym architektury sakralnej na Pomorzu Środkowym, jak i jedynym zabytkiem wczesnośredniowiecznego Kołobrzegu. Kościółek przypomina o dawnej świetności Kołobrzegu, jest jednonawowy o wymiarach 8×5 m. Założony przez księżną pomorską Mirosławę, matkę Barnima I. Kościół podarowano klasztorowi w Mogilnie. Według źródła z 1333 r. świątynia podlegała biskupowi kamieńskiemu. W czasie reformacji została zniszczona, a odrestaurowana dopiero w 1670 roku. Podczas oblężenia Kołobrzegu kościół zdewastowały wojska rosyjskie. Następnie został zniszczony przez wojska francuskie, które także sprzedały obydwa dzwony z wieży kościelnej. Kościół został ponownie odbudowany w 1824 roku. Kościół został ponownie poświęcony w 1980 roku.
Miejscowość przed wojną nazywana Altstadt, uznawana za kolebkę miasta Kołobrzeg. To tu w połowie IX w. powstał gród, który dał początek silnemu miastu. W XIII wieku Kołobrzeg otrzymał prawa lokacyjne i miasto przeniosło się bliżej morza, spowodowało to wyludnienie i upadek pierwotnego grodu.
Historia Budzistowa sięga VIII wieku. To tutaj był zlokalizowany przedlokacyjny Kołobrzeg, na co wskazuje stara niemiecka nazwa miejscowości - Altstadt - "Stare Miasto". W połowie IX wieku na terenie obecnej wsi powstał gród, który z czasem stał się centrum polityczno-gospodarczym regionu. Gród był ufortyfikowany. Wokół posiadał wysoki wał drewniano-ziemny, widoczny do dzisiaj. Z upływem lat gród przeradzał się w niewielki ośrodek miejski. Od południa i północy powstawały podgrodzia, oraz mały port nad rzeką. W połowie X wieku gród wraz z całym Pomorzem znalazł się w granicach państwa polskiego. Pierwszy raz wzmiankowany jest w roku 1000 w kronikach Thietmara jako Kołobrzeg. To właśnie tutaj stała pierwsza katedra kołobrzeska. Ówczesny Kołobrzeg na miejscu dzisiejszego Budzistowa mógł liczyć od dwóch do czterech tysięcy mieszkańców. W roku 1939 wieś zamieszkiwało około 260 osób.
Skomentuj