TURYSTYCZNA WŁÓCZĘGA TRASA ROWEROWA RODZINNA DZIEŃ 2

Zostały one odkryte na przełomie lat 50-tych i 60-tych ubiegłego wieku. Groty mają ok. 1,5-2 metrów wysokości. Powstały w rezultacie eksploatacji niewielkiego wyrobiska piasku i żwiru na północnej krawędzi jeziora. Ich głębokość waha się od 3 i 6 metrów. Górne warstwy odsłoniętego zlepieńca żwirowego, stanowią jednolitą płytę wspierającą się na kolumnach. Są to jedne z najmłodszych obiektów tego typu na terenach naszego kraju.

Pięknie, jeziora od rozkładającej się materii organicznej w warunkach małej ilości tlenu, potoki od związków zawierających zalazo i glin w glinie polodowcowej

W przeszłości stanowiły jedna większą całość, która została zniszczona na wskutek podebrania żwiru poniżej ławicy zlepieńca. Zbyt mała wytrzymałość mechaniczna tej skały spowodowała osuniecie się jej na skutek erozji na dno starej żwirowni, skąd duże fragmenty przeszkadzające w wydobyciu żwiru wyciągnięto na pobocze drogi dojazdowej do wykopu, gdzie oglądać je można do dziś.

Jaskinia należy chyba do najmłodszych jaskiń w Polsce a jej powstanie nie całkiem jest naturalne. Na przełomie lat 50-tych, 60-tych wydobywano tu żwir odsłaniając ławice zlepieńca żwirowego powstałego na skutek scementowania żwiru węglanem wapnia pochodzącego z wody przesiąkającej przez cienka warstwę gliny morenowej. Dno wykopu leżało sporo ponad 3 metry poniżej dolnych warstw zlepieńca, co powodowało częste jego obrywy i zmuszało do wyciągania końmi sporych złomów skalnych poza wykop, by umożliwić dalsze wydobycie żwiru. Te kłopoty oraz zbyt duże zanieczyszczenie żwiru glina i powstanie rezerwatu spowodowało zaprzestanie dalszego wydobycia. Górne warstwy zlepieńca stanowią jednolita płytę wspierającą się na kolumnach. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełnia luźny żwir który na skutek erozji wysypał się na dno starej żwirowni. To zjawisko przyczyniło się bezpośrednio do powstania znanych obecnie próżni. Wydaje się ze porastająca zbocze roślinność (szczególnie drzewa olszy czarnej) zniszczy je równie szybko jak powstały. Opisana jesienią 1998 roku - wraz z uzupełnieniem i poprawkami z marca 1999 roku - przez J. i C. Kuptz.

Jezioro Lubygość – Szczelina Lechicka