Uwielbiam kazimierskie drogi i bezdroża. Wiele z nich prowadzi przez wąwozy. Jeden z nich otworzył się dla nas głębocznicą tuż przy ulicy Zbożowej na Górach. Wyraźna dwuśladowa droga prowadziła w dół. To, co było równe, szerokie i bezpieczne, skończyło się jednak nagle nad niegłębokim urwiskiem. W dole sączyła się wodomcza, na tyle leniwa, że można było w sumie śmiało podążać jej brzegiem - raz lewym raz prawym - by nie narazić się na przemoczenie obuwia.
Lewy kierunek spaceru, który wybraliśmy nad urwiskiem, zapewniał kontakt z dziką przyrodą. Zwalone drzewa porośnięte mchem i kępkami zawilców czy szczawiku zajęczego, opierając się o przeciwległe zbocza tworzyły nad nami malownicze mosty. Jeden, drugi, trzeci. Aż w końcu przejście zatarasowały zupełnie, szczelnie zamykając je gałęziami. Bez szans na obejście. Bo za pierwszą przeszkodą widać było kolejne i kolejne - podobnie zazdrośnie strzegące przejścia. Na dodatek wodomcza rozlała się na całą szerokość dna wąwozu, czyniąc go nie do przejścia.
Pozostał więc jedyny możliwy kierunek - w górę. Lewe zbocze wąwozu okazało się na szczęście nie na tyle strome, by nie pozwoliło się sforsować. Pomagały w tym wystające korzenie drzew i kijki nordic walking, które zwykle nie służą do wspinania się po prawie pionowych zboczach...
Na górze otworzył się przed nami teren płaski porośnięty rzadkim laskiem, który po chwili przeszedł w pole. To doprowadziło nas do pasa asfaltu. Wróciliśmy do ulicy Zbożowej. Skręt w lewo wyprowadził nas do ulicy Góry przy krzyżu niedaleko wieży telewizyjnej, która stanowi dobry punkt orientacyjny w okolicy.
Za nami 2 km. Komórka pokazuje czas: niecała godzina. Niby nic, a koszula jakoś dziwnie zazdrośnie przylega do ciała. I ta nagła potrzeba uzupełnienia kalorii... Czemu?