Czelin- Mieszkowice

W XI-XII wieku Mieszkowice były pomorskim grodem z drewniano – ziemnymi umocnieniami oraz osadą targową. Około 1270 roku okoliczne ziemie opanowali Brandenburczycy i włączyli do Nowej Marchii. Od 1295 roku Mieszkowice (Berenwalde, później Bärwalde, co oznacza “Niedźwiedzi Las”) wymieniane są jako miasto, któremu w 1317 roku potwierdzono magdeburskie prawa miejskie.
Zapewne tuż po lokacji miasta (przed 1295 rokiem) ogrodzono je prostymi umocnieniami ziemno-drewnianymi, być może parkanem lub częstokołem i ziemnym wałem. Kamiennym murem miasto zaczęto obwarowywać na początku XIV wieku. W pierwszym etapie prac budowlanych otoczono je pierścieniem murów o wysokości 6-7 metrów. Prace te trwały do około 1320 roku, a pierwsza wzmianka pisemna o nich pochodzi z 1350 roku. W drugiej połowie XIV wieku obwarowania poddano jedynie nieznacznym modyfikacjom (dodatkowy przejazd bramy Moryńskiej), natomiast w XV wieku przeprowadzono drugi etap realizacji obwarowań miejskich, podczas którego istniejące mury podwyższono, a część baszt przebudowano na zamknięte.
W 1319 roku w Mieszkowicach zmarł margrabia Waldemar Wielki, co zapoczątkowało w Brandenburgii okres walk wewnętrznych. W 1320 roku, w związku ze wzrostem liczby rozbojów, Chojna wraz z Mieszkowicami, Trzcińskiem i Moryniem zawarły konfederację w celu zaprowadzenia porządku. W 1348 roku przeciw władzy Wittelsbachów wystąpił samozwaniec podający się za margrabiego Waldemara. Pseudo-Waldemar zyskał powszechne poparcie w Brandenburgii, jednak w przeciwieństwie do okolicznych miast Mieszkowice wytrwały przy prawowitym Ludwiku Wittelsbachu, dzięki czemu uzyskały obniżenie podatków i zapewnienie o niewybudowaniu w mieście zamku. Spadek bezpieczeństwa Mieszkowic nastąpił podczas okresu przynależności Nowej Marchii do zakonu krzyżackiego. Mury obronne nie uchroniły miasta w 1433 roku, gdy w trakcie wojny polsko – krzyżackiej, zostało całkowicie spalone przez polskich sojuszników, husytów.
Na 1631 rok datowany jest początek akcji wzmacniania uszkodzonych murów oraz oczyszczania zamulonej fosy, jednak w XVIII wieku utraciły one już jakiekolwiek znaczenie militarne. Wzmianki źródłowe z tamtego okresu potwierdzają adaptację niektórych obiektów dla potrzeb nie związanych z obronnością. Na przełomie XVIII i XIX wieku zasypano fosy miejskie. W 1875 roku przystąpiono do rozbiórki obu zespołów bram miejskich oraz wykonano przebicie otworu przejściowego w baszcie Prochowej.