Dąbroszyn- Witnica

Dąbroszyn
Wieś początkowo powstała jako osada w XII w. Kolejno znajdowała się w rękach templariuszy, joanitów i prywatnych właścicieli.

W XIX wieku Dąbroszyn, zwany wówczas Tamsel, był częstym miejscem wycieczek kostrzyńskich mieszczan.

W parku dolnym zachował się najokazalszy z dąbroszyńskich pomników - obelisk zwieńczony figurą Wiktorii - bogini zwycięstwa. Pomnik, dzieło Christiana Raucha, powstał w 1840, w setną rocznicę koronacji Fryderyka Wielkiego. Fryderyk Wielki bywał za młodu w tym parku jako gość Luisy Eleonory - żony ówczesnego właściciela majątku, pułkownika Adama Friedricha von Wreecha. W parku górnym oprócz wymienionej wyżej Świątyni Cecylii zachował się obelisk poświęcony Henrykowi Pruskiemu - bratu Fryderyka Wielkiego.

Witnica:
Nazwa Witnica pochodzi od słowa wić, witka, czyli gałązka wierzbowa lub rodzaj wierzby. Najstarsza wzmianka o Witnicy pochodzi z 1262 r., w którym to roku ówczesna wieś rybacka Witze przeszła z rąk templariuszy pod bezpośrednie panowanie margrabiów brandenburskich. Od 1300 r. należała do cystersów z Mironic. W 1539 r. była w posiadłościach panujących Hohenzollerów. W czasie wojny trzydziestoletniej uległa niemal doszczętnemu zniszczeniu.

Rybacka wieś stopniowo zmieniała się w bardziej uprzemysłowioną miejscowość. Od XVI do poł. XIX w. na rzeczce Witnie pracował młyn papierniczy. W połowie XVIII w. założono hutę żelaza wykonującą zamówienia dla wojska oraz manufakturę sukienniczą, zlikwidowaną po wojnie siedmioletniej. W drugiej połowie XVIII w. w wyniku przeprowadzonej melioracji bagien Kotliny Gorzowskiej oraz regulacji Warty i jej pogłębieniu – powstało w okolicy kilka nowych wsi, co podniosło rangę gospodarczą Witnicy jako osady handlowej. W tym samym czasie wytyczono trasę Królewskiej Poczty Pruskiej łączącej Berlin z Królewcem. Po wybudowaniu Kolei Wschodniej w 1857 r. do nazwy Vietz zaczęto dodawać człon Ostbahn. Zbudowanie kolejowej stacji przyczyniło się do wzrostu znaczenia Witnicy jako osady przemysłowej. Odlewnia armat i kul przekształciła się w fabrykę maszyn, powstało 6 cegielni, fabryka kafli, mebli, krochmalu, działały 4 tartaki, 3 młyny wodno-elektryczne i 3 wiatraki. Właśnie w Witnicy wykonano elementy do budowy pierwszej pruskiej (i jednej z pierwszych w świecie) maszyny parowej. Witnica to także silne tradycje browarnicze. Już za panowania cystersów warzono tu piwo, a w 1848 r. powstał browar, który z powodzeniem działa do dziś jako jedyny browar w województwie lubuskim

Przez wieki osada nabrała charakteru miejskiego, co w 1935 r. zaowocowało przyznaniem jej praw miejskich. Liczyła sobie wtedy 6500 mieszkańców. Po II wojnie światowej Witnica znalazła się w granicach Polski. Miejscową ludność przesiedlono do Niemiec, a w ich miejsce osiedlili się repatrianci, głównie z Kresów. Początkowo Witnica leżała w województwie poznańskim, później w zielonogórskim, po reformie administracyjnej kraju w 1975 r. weszła w skład województwa gorzowskiego, a obecnie leży w powiecie gorzowskim ziemskim w województwie lubuskim. Jako gmina liczy sobie 13 tys. mieszkańców, z czego 7 tys. żyje w samej Witnicy. Na przełomie XX i XXI w. miasto silnie się rozwinęło, powstała Witnicka Strefa Przemysłowa z fabrykami inwestorów z Polski, Niemiec, Szwajcarii i Holandii, wybudowano obwodnicę, nowy blok oczyszczalni z siecią kanalizacji i wodociągu, powstało Regionalne Centrum Ratownictwa łączące policję, straż pożarną i ratownictwo medyczne w jednym obiekcie oraz nowe przedszkole miejskie, jedno z najnowocześniejszych w województwie.