Kolba

Na początek niespodzianka czyli debiutancki przejazd elektrykiem po linii kolejowej 71 i to od razu przedstawicielem zabytkowej praktycznie już serii EN57. Ostatni raz takim składem jechałem z Tarnobrzega do Przeworska w 2009r., kiedy 71 dopiero przygotowywano do reanimacji, aby później oddać linię we władanie spalinowych szynobusów. Skład jedzie tylko do Kolbuszowej ponieważ dalej obowiązuje ZKA zapewne w związku z budową przystanków w ramach koleji aglomeracyjnej. Wycieczka ma dwa cele: drewniany kościół w Porębach Dymarskich oraz zespół podworski w Hucie Komorowskiej. Poręby składają się z aż 18 przysiółków tworzących właściwie odrębne, leśne enklawy. Nazwa wsi pochodzi od dwóch z nich i wskazuje na hutnicze tradycje miejscowości. Niegdyś na rzece Przyrwie (dawnej Trześni) istniały dwie kuźnice w których pozyskiwano żelazo z rudy darniowej. W procesie produkcji wykorzystywano węgiel drzewny, prowadząc karczunek okolicznych lasów. W ten sposób powstawały polany zasiedlane przez pierwotnych drwali, kowali i rudników, dając początek późniejszym przysiółkom. Najcenniejszym obiektem Poręb jest strzelisty, XVII-w.drewniany kościół przeniesiony z Cmolasu. Jego wieża i sygnaturka, wieńcząca spadzisty dach dominują nad koronami drzew. Tradycje hutnicze ma także Huta Komorowska w której od końca XVII-w. do I rozbioru Rzeczypospolitej prężnie funkcjonowała huta szkła. W XIX-w. wieś weszła w posiadanie Kozłowieckich, którzy zamieszkali w dworze otoczonym parkiem. W 1911r. przyszedł tutaj na świat Adam Kozłowiecki. Jezuita doświadczony piekłem Oświęcimia i Dachau zapamiętany został z wieloletniej posługi misyjnej w Zambii. W uznaniu zasług otrzymał godność arcybiskupa Lusaki, a później również tytuł kardynalski. W stulecie urodzin Kardynała w odnowionej oficynie dworskiej otwarto poświęcone Jego działalności muzeum misyjne. Gmach dworu niestety został rozebrany po zakończeniu II wojny światowej, a park zniszczyli sowieccy żołdacy. Na teren podworski niestety się nie dostałem, ponieważ brama, wejściowa była jeszcze zamknięta na cztery spusty. Zza ogrodzenia sfotografowałem oprócz oficyny zaniedbany pomnik. Poświęcono go żydowskim i polskim ofiarom obozu pracy przymusowej istniejącego tutaj w latach 1941-1944. Po opuszczeniu Huty trafiają się w krótkim odstępie czasu trzy niewyasfaltowane odcinki trasy. Pierwszy biegnie wzdłuż torów, łącząc ulicę Zieloną z ulicą Sikorskiego w Nowej Dębie. Kolejny przebiega lasem od mostku na Dębie do ulicy Kościuszki. Ostatni, też śródleśny łączy Nową Dębę z Rozalinem. Finalnie przejeżdżam przez wyłożoną nowym asfaltowym dywanikiem "zwałkę" oraz wzdłuż Jeziora. To ostatnie jest już około godziny 10 mocno oblegane. Doświadczam tego na własnej skórze za sprawą zwężonej przepustowości ścieżki rowerowej.