Korona Gór Polski rowerem #18 { Skalnik, Śnieżka }

Odcinek 18. Zaczynamy wcześniej. Po prawie całonocnym padaniu poranek był pogodny i wróżył widokowe wrażenia. Kierunek Skalnik. Po zjechaniu z asfaltu mamy to co lubimy, leśny szlak, świerkowy las, SUCHE podłoże :), no oczywiście uproszczenie, bo sucho być nie mogło, ale w Beskidach po takim deszczu szlak byłby błotnisty i grząski, ale Sudety mają inaczej. I to w nich też lubimy :) Miejsami jedziemy w tempie wchodzenia, ale to normalne, Już na czarnym były takie miejsca, gdzie mrówki szły szybciej. A przed, na czerwonym za miejscem gdzie rowerowy odbija trawersem, trzeba było się wspinać piechotką. Również ze wzgledu na korzonki. Konie Apokalipsy i jedziemy dalej. Przy Małej Ostrej robimy przystanek i wdrapujemy się na skałę z platformą widokową. No. Pięknie. Cała kotlina Jeleniogórska wypełniona chmurami. A pasmo Karkonoszy ciągnie się aż tam gdzie się ciągnie, tzn do Izerów. Idziemy szukać Skalnika. To juz bułka z masłem, Płaskie pareset metrów i dziesięć metrów w górę. Skalnik, To tak trochę jak para prezydencka, Niewątpliwie Mała Ostra może robić za Pierwszą Damę. A On... No w każdym razie skały tam nie ma żadnej. Zabieramy się i trzymając się zielonego szlaku grzejemy w dół do Kowar. Grzejemy jest dobrym określeniem, bo tarcze na pewno czerwone, Zapowiadało się dobrze i było dobrze, Był moment zawahania, gdy dróżka skręcała w prawo, ale tu znakowali szlak ludzie, którzy uczyli się tego dawno dawno temu. Zauważyliście, że topowe górskie szlaki charakteryzują się tym, że jak tracisz z oka jeden znak, to na pewno na kierunku w którym prowadzi ścieżka zobaczysz następny. Tu tak jest, jedziesz jak po sznurku. Kowary i dalej. Poczatkowo miałem przejechać przez Karpacz i drogą B.Czecha wspinac się na Śnieżkę. Jednak podsunięty pomysł, zeby skierować się przez Okraj zwyciężył, pomimo pokutujących gdzieś w pamięci obrazom schodów i takich tam atrakcji. Wspięcie się na Okraj nie nastręcza dużych problemów. Ale chwila oddechu się przyda, zaliczamy małe co nieco w schronisku i ruszamy dalej. Dla niepoznaki jedziemy na czeską stronę :), zeby trzymac się czerwonego szlaku.Początek to bułka z kruszonką. Ale za jedną z Czeskich bud, kończą się możliwości jezdne, trzeba się wspinać piechotką. Schody, kamienne stopnie, ale też kawałki zjazdowe. Ze wzgledu jednak na ludzi, których obrodziło, jade nie za często. Nad kosówką i w miejscach widokowych ponownie podziwiamy piekną panoramę kotliny jeleniogórskiej z innej perspektywy. W koncu doczłapujemu się do kamiennego traktu wiodącego na szczyt, ... ale włączenie się do ruchu to sztuka. Jak na obwodnicę w dużym mieście. I Śnieżka. :) Cała miniona trasa przez dwa tygodnie, charakteryzowała się dwoma sytuacjami. Albo nie było do kogo buzi otworzyć, bo byłem sam w promieniu paru, albo nastu kilometrów albo ciągle mnie ktoś zaczepiał. I tu też. Osobliwe było to, że zwrócił się do mnie Pan, na oko 70+ w języku angielskim, pytając dlaczego? jak ? i po co? Był zszokowany, że mamy w Polsce tyle gór i niektóre takie duże i na wszyskie można się wybrać rowerem. Skończyło się na I'm glad I could shake your hand. Co z kolei zszokowało mnie :) Po załatwieniu formalności ruszyłem dalej. Miałem ochotę jeszcze dziś zaliczyć Wilką Kopę, ale stwierdziłem, że nie. Za bardzo lubię to miejsce i postanowiłem odświerzyć znajomość chociaż z połową Karkonszy. Ruszyłem drogą przyjaźni zamierzając dotrzeć do Przełęczy Karkonoskiej i kawałek dalej, żeby Petrowką zjechac do Jagniątkowa i z tamtąd do Szklarskiej. Jak mówli tak zrobili ... Ale nie od razu bo tam też grasują gady i złapałem snejka... Więc ze Śnieżką w tle zmieniałem dętkę, ... pozdrawiany od czasu do czasu przez mijajacych mnie piechurów. Jedni prawie uwierzyli, że wąż przegryzł mi detke, oglądając dwie symetryczne w niej dziury :) :). A potem już same atrakcje, Kocioł Malego stawu i Samotnia, Słoneczniki. Szlak trudny, Kamienne atrakcje nieuporządkowanych rozmiarów nie pozwalają się rozpędzić a brak predkości nie pozwala płynnie jechać. Ale w koncu pokonując jednak płynnie ostatnią zjazdową sekcję zajechałem do Odrodzenia. Po sprawdzeniu czy atrakcje kulinarne Odrodzenia nie starciły swoich zalet, wdrapałem się paredziesiat metrów do góry i ruszyłem waskim szlakiem Petrowki. Poczatkowy odcinek, do momentu kiedy nie zamieni się w szutrową poprzecinaną poprzecznymi kamiennymi lub drewnianymi belkami jest tym co lubimy, a potem toczymymy się do JAgniątkowa z dużą predkoscią. Co też lubimy, ale ile można skakać nad tymi belkami.? Reszta trasy bez emocji. Bez emocji, bo chciałem do samej Szklarskiej ciągnąć drogą Pod Reglami, ale gdzieś coś przeoczyłem i wyrzuciło mnie wcześniej w dół, wiec koncówka drogą krajową nr 3. Dzien udany, trasa atrakcyjna, bardzo, i trudna. Naprawdę dziś trudna. Już samo to, że 62 km i prawie 2400 w górę. To atrakcyjny wskaźnik. Szczególnie z plecakiem :) (Wiecej zdjęć tu : https://goo.gl/photos/ukVKeGqFUSHGvAd38 )