Autobahn, stary kawałek Kraftwerk, idealnie nadaje się do zobrazowania dojazdu w Kórnika do Poczdamu. Szybko, szybciej… monotonnie, ot, 3h jazdy autostradami Polski i Niemiec, i jesteśmy na miejscu. Wygodnie, bez problemu. Wcześniej dogadaliśmy się z recepcją widocznego na powyższym zdjęciu hotelu i auta zostawiamy na ichnim podziemnym parkingu. Za jedyne 12 ojro… za sztukę.
Październikowy poranek, nad jeziorem jest, by tak rzec… rześki. Całe pięć stopni (co oczywiście nie przeszkadza Miszy jechać w krótkich spodenkach) więc ekipa obatuchana jest tak, jakby miała przed sobą jakiś syberyjski trip. No ale kto w październiku nie jeździł w zimówce, ten nie wie, co to poświęcenie. Stajemy więc do pamiątkowej fotki i ruszamy wg wyznaczonego śladu, wzdłuż Templiner See. Ścieżka wije się przy nadbrzeżu, mimo wczesnej pory i raczej chłodnej aury – spotykamy bardzo wielu spacerowiczów i biegaczy. Po około 4 kilometrach docieramy do miasta, przecinamy zachodnią jego część i wjeżdżamy w pełen zabytków kwartał Poczdamu.
Pod „nowym pałacem” (a tak, tak, w Poczdamie majątek Sanssouci to dwa pałace, „stary i nowy”) spędzamy dłuższą chwilkę, tradycyjnie poświęcając ją na „focenie”, po czym nieśpiesznie udajemy się ku głównej atrakcji majątku Hohenzollernów. Od razu też zauważamy różnicę… przybywa turystów, pojawiają się zakazy jazdy na rowerze… słowem… główny punkt naszej wizyty w podberlińskim mieście zdecydowanie dziś nie chce być przez nas obejrzanym. Trochę więc zawiedzeni wracamy więc na trasę, z mocnym jednak postanowieniem, że trzeba tu będzie jeszcze wrócić. Bo o ile poruszanie się po Poczdamie na rowerze jest zdecydowanie warte polecenia, to już zwiedzanie majątku Sanssouci niespecjalnie z tym rowerem konweniuje. Tzn… jeśli jedzie się bez sakw, na lekko i można rower bez bagażu pozostawić przypięty w licznych przeznaczonych do tego miejscach… to nie ma problemu. Ale nasze osakwione pojazdy zostawiać tak same, na łaskę i niełaskę rodzaju ludzkiego. No wolimy jednak nie…
