Poleski Park Krajobrazowy

Poleski Park Krajobrazowy obecnie składa się z czterech niewielkich enklaw powstałych po włączeniu w 1990 r. centralnej jego części w Poleski Park Narodowy. Łącznie wszystkie enklawy Parku zajmują 5 113 ha i położone są na terenie gmin: Urszulin, Stary Brus i Sosnowica. W krajobrazie dominują tu rozległe równiny pokryte wielkopowierzchniowymi łąkami i pastwiskami urozmaicone tu i ówdzie jeziorami, stawami, oczkami wodnymi, torfowiskami i stosunkowo młodymi lasami. Te najbardziej charakterystyczne dla tego Parku elementy krajobrazu znajdują się w jego największej - zachodniej enklawie. Na terenie Parku znajdują się 4 większe zbiorniki wodne: jeziora Gumienko, Karaśne, Kahiża i zbiornik retencyjny Jezioro Wytyckie oraz liczne w południowej i zachodniej części Parku oczka wodne i torfianki. Większość jezior jest tu prawie całkowicie zarośnięta jak Kahiża i Karaśne i przekształcona w bagniska, niektóre zaś mają powierzchnie pokryte kożuchami mchów, splątanych korzeni i łodyg roślin zielnych jak Gumienko. Część z tych zbiorników ma genezę krasową, część zaś pochodzenie wodnolodowcowe. Największym zbiornikiem wodnym jest Jezioro Wytyckie, częściowo obwałowane i przekształcone w zbiornik retencyjny. Istotnym składnikiem Parku jest zespół 23 stawów w Starym Brusie. Wody płynące to rzeki: Włodawka, Piwonia, Bobryk oraz gęsta sieć rowów melioracyjnych. Wysokości względne nie przekraczają 20 m. Tylko lokalnie obszar ten urozmaicony jest przez niewielkie guzy i wyniesienia kredowe (kemy). Najwyższe z nich o nazwie Guz Woli Wereszczyńskiej znajduje się w południowej enklawie Parku i dochodzi do 185 m n.p.m. Występują tu również ciekawe formy ukształtowania terenu jak ozy i zagłębienia krasowe.