Tarnów

Tarnowa na rowerach jeszcze nie odwiedziliśmy, chociaż przez miasto zdarzało się wielokrotnie przejeżdżać innymi środkami transportu. Tymczasem to bratnia miejscowość dla Tarnobrzega, której dzieje powiązane są z tym samym rodem Tarnowskich. Zresztą herby obu miast są niemal identyczne, różniąc się jedynie rozmiarami gwiazdy i księżyca, wypełniających herbowe pole. Do Tarnowa dotarliśmy koleją z przesiadką w Rzeszowie. Spod tamtejszego dworca (obecnie pięknie odrestaurowanego) obowiązkowo skierowaliśmy się na Rynek. Po sesji fotograficznej poświęconej śródmiejskim zabytkom udaliśmy się w kierunku Pilzna. To był najbardziej wymagający odcinek trasy bowiem asfaltowa szosa przebiegała w pagórkowatym terenie. Od Pilzna, zdominowanego przez wyniosłą wieżę gotyckiej fary, było już zdecydowanie łatwiej. Droga przypominała blat kuchennego stołu, przebiegając dolinami Wisłoki i Wisły. Na dodatek wiatr jeżeli nam nie sprzyjał to w każdym razie nie przeszkadzał, a rześkie powietrze pochmurnego dnia korzystnie wpływało na dyspozycję psycho-fizyczną.W efekcie, dosłownie połykaliśmy dystans, mknąc cały czas po asfalcie. Od czasu do czasu wypadały przerwy w co bardziej atrakcyjniejszych miejscach. Na przykład przed pałacem w Przecławiu, otoczonym oazą zieleni oraz na zadbanym ryneczku w Gawłuszowicach, w sąsiedztwie zabytkowego kościoła św. Wojciecha. Jedynym minusem wycieczki były bolące siedzenia w jej końcowej części. Wyszła bokiem dłuższa przerwa w pedałowaniu ale i konkretny dystans do pokonania. To była jednak drobna niedogodność.