Wokol zalewu szczecinskiego

Położony na wyspie Ostrów skansen, w którym można zobaczyć rekonstrukcje budynków z okresu wczesnego średniowiecza.

Na terenie Centrum Słowian i Wikingów został utworzony skansen, w którym można zobaczyć rekonstrukcję kilkunastu zabudowań mieszkalnych i rzemieślniczych z okresu wczesnego średniowiecza – od IX do XI wieku. Odwiedzający mogą w nich zobaczyć repliki mebli, narzędzi i przedmiotów codziennego użytku. Ponadto można wziąć udział w warsztatach lepienia z gliny, produkcji filcu, pisania gęsimi piórami, musztry wczesnośredniowiecznej, strzelania z łuku, a także skosztować poczęstunku wikinga. Wszystkie te atrakcje mają na celu poznanie, w sposób inny niż muzealny, jak żyli ludzie 1000 lat temu.

Co roku na przełomie lipca i sierpnia odbywa się tutaj Festiwal Słowian i Wikingów. Ściągają tu wtedy rzesze wojów na jedną z największych i najbardziej międzynarodowych imprez wczesnośredniowiecznych na świecie. Uczestnicy prezentują: dawne rzemiosła, muzykę historyczną, inscenizacje wydarzeń historycznych, regaty i rejsy replikami łodzi historycznych. Ponadto odbywają się liczne gry i zabawy oraz prelekcje historyczne.

W Skansenie odbywają się również inne imprezy: Majówka Archeologiczna, Święto Młodej Brzozy, Noc Świętojańska, Miodobranie, Warsztaty Archeologii Eksperymentalnej, Słowiańskie Święto Plonów, Warsztaty wrześniowe, Dziady.

Zaproszenia na imprezy kierowane są do: turystów indywidualnych, grup oraz do szkół na ciekawy program edukacyjny i wyjątkowe spotkanie z historią.

Aleja Żeglarzy to brukowany deptak, wzdłuż którego znajdują się tablice z brązu, upamiętniające słynnych polskich żeglarzy.

Nowowarpieńska Aleja Żeglarzy biegnie ulicą Źródlaną, pomiędzy kamienicami przy starówce, w kierunku nabrzeża nad Zatoką Nowowarpieńską. Jest to brukowany deptak, na który wchodzi się od strony Starego Miasta przez bramę w formie łuku, zwieńczoną płaskorzeźbionym jachtem. Można także wejść tutaj od strony portu jachtowego również przez podobną bramę. W alei umieszczone są tablice z brązu upamiętniające słynnych polskich żeglarzy. Znajdują się już tutaj tablice: kpt. Andrzeja Mendygrała, kpt. Krzysztofa Baranowskiego, kpt. Antoniego Brancewicza, kpt.  Cezarego Wolskiego, kpt. Henryka Jaskuły, kpt. Wojciecha Jacobsona oraz kpt. Bolesława Kowalskiego. Mosiężne tablice zamontowane są w w brukowanej alei. Natomiast na fasadzie ściany, naprzeciwko alei umieszczono życiorysy wspomnianych żeglarzy. 

Baszta Siedmiu Płaszczy, inaczej zwana Basztą Panieńską, jest jedyną tego typu budowlą, która przetrwała do dziś. Powstała prawdopodobnie w 1462 r.

Baszta Siedmiu Płaszczy zwana także Basztą Panieńską jest jedyną zachowaną basztą z obwarowań miejskich. Zabytek został wzniesiony najprawdopodobniej przed 1462 roku jako budowla dwukondygnacyjna. Na początku XIX wieku obiekt nie został zburzony tak jak pozostałe baszty, ale przystosowany jako pomieszczenia gospodarcze. Po 1850 roku na szczycie baszty nadbudowano pomieszczenia mieszkalne i baszta została oficyną budynku przy Frauenstraße 910. W takiej formie baszta przetrwała do 1944 roku, do alianckich bombardowań. Resztki ruin po budynkach, które znajdowały się wokół baszty rozebrano w 1956 roku tym samym odkrywając mury baszty. W połowie lat 60. XX wieku podjęto się odbudowy i rekonstrukcji uszkodzonych części baszty.

Z Basztą Panieńską związane są dwie legendy, które tłumaczą nazwę zabytku. Pierwsza mówi o zamożnym księciu, który miał siedem córek. Każdą z nich chciał wydać za równie majętnych mężczyzn. Niestety, każda córka zakochała się w biednym rycerzu. Ojciec postanowił dać nauczkę nieposłusznym córkom i kazał je zamknąć w baszcie do czasu aż zmądrzeją. Te na znak sprzeciwu kazały uszyć sobie czarne płaszcze, które nosiły dzień i noc. Mijały miesiące, a następnie lata, pewnego dnia zauważono, że jedzenie, które jest wsuwane przez szczelinę w murze nie jest odbierane. Wystraszony książę kazał rozpruć mury baszty, gdy to uczyniono okazało się, że w środku nikogo nie ma. Poza wiszącymi płaszczami. Od tej pory baszta jest zwana Basztą siedmiu Płaszczy, albo Panieńską, a co się stało z nieszczęśliwie zakochanymi córkami majętnego księcia? Tego nikt nie wie do dziś.

Druga legenda opowiada o nadwornym krawcu księcia Bogusława X. Książę wybierając się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, rozkazał uszyć sobie siedem płaszczy z bardzo rzadkiego i drogiego materiału. Krawiec wykonał zadanie zgodnie z poleceniem, ale tak sprytnie wykroił płaszcze, że zostało mu kilka skrawków materiału. Sprawa wyszła na jaw, gdy któregoś razu książę ujrzał na ulicy kobietę w sukni uszytej z takiego samego materiału jak jego płaszcze. Szybko się okazało, że to żona krawca. Za karę nieuczciwy rzemieślnik został zamknięty w baszcie, która od tej pory nosi wspomniane wyżej nazwy.

Dwie legendy niestety najprawdopodobniej mijają się z prawdziwym źródłem nazwy baszty. Według historyków to cech krawców ufundował budowę obiektu, to także oni mieli jej bronić w wypadku oblężenia.

Baszta Siedmiu Płaszczy została wpisana na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 1954 roku.

Historia świątyni sięga roku 1187. Wówczas na tym miejscu znajdowała się budowla drewniana. Obecna bazylika archikatedralna jest drugim pod względem wysokości kościołem w Polsce. Uwagę przyciąga wysoka na ponad 110 m wieża, na której szczycie znajduje się taras widokowy.

Początki szczecińskiej katedry łączyć należy z rokiem 1187, kiedy w tym miejscu znajdował się drewniany kościół. Najprawdopodobniej świątynię ufundował mieszczanin bamberski Beringer w celu szybszej ewangelizacji Pomorza. W XIII w. budynek miał formę trzynawowej bazyliki gotyckiej, bez przypór. Z czasem podniesiono nawy boczne, tworząc w ten sposób halę. W 1534 r. świątynia przeszła w ręce zwolenników reformacji. Po pożarze w XVII w. kościół w ramach odbudowy zyskuje wygląd barokowy. W 1983 r. kościół uzyskał rangę bazyliki mniejszej. W 2008 r. wieżę przebudowano, aby przywrócić jej pierwotną sylwetkę, zwieńczono ją strzelistym hełmem, w którym umieszczono punkty widokowe. W 2010 r. na dachu katedry zainstalowano sygnaturkę o długości 18 m. Po odbudowie wieży katedra mierzy 110,18 m i jest drugim pod względem wysokości budynkiem w Szczecinie oraz drugą co do wysokości świątynią w Polsce, zaraz po bazylice w Licheniu. Świątynia znajduje się na Europejskim Szlaku Gotyku Ceglanego.

Wewnątrz najważniejszym miejscem jest prezbiterium ze stołem ołtarzowym, dekorowanym płaskorzeźbami odlanymi z mosiądzu. Znajduje się tu także tryptyk z kompilacji kilku ołtarzy z płaskorzeźbami z XIV w. oraz piękny krucyfiks, datowany na przełom XV i XVI w. W katedrze znajduje się aż 19 kaplic, a wśród nich m.in. Kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej z neogotyckim wystrojem i obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej, Kaplica Chrzcielna, w której można podziwiać tryptyk z lat 20. XVI w. i Kaplica Najświętszego Sakramentu z cennym ołtarzem tryptykiem z końca XIV wieku. Warto wspomnieć o organach znajdujących się w katedrze, to instrument wykonany na zamówienie w 2008 roku. Zostały zaprojektowane tak, aby okazała bryła instrumentu nie zasłaniała witrażu o powierzchni 30 m²  znajdującego się za organami. Instrument ma wysokość 10 m i waży 36 ton. Posiada 66 głosów i składa się z 4743 piszczałek o wysokości od 11 milimetrów do 10 m.

Msze święte w niedziele: 7:30, 9:00, 10:30, 12:00, 18:00, 21:00. Odpust odbywa się 25 VII.

Istnieje możliwość zwiedzania tarasu widokowego Bazyliki Archikatedralnej św. Jakuba Apostoła. Godziny otwarcia: piątek - niedziela 11:00 - 18:00. Wjazd na taras widokowy dla grup zorganizowanych poza godzinami otwarcia należy uzgodnić telefonicznie (tel. 510 800 202).

Wrak zbombardowanego w 1945 r. tankowca znajduje się na jeziorze Dąbie, w pobliżu Inoujścia. Powszechnie przyjęta nazwa betonowiec pochodzi od konstrukcji statku – jego kadłub został zbudowany z betonu.

Białodrzew Kopicki to obszar 10 ha, z czego prawie 9 ha to wody Zalewu Szczecińskiego. 

Rezerwat został utworzony w celu ochrony strefy przybrzeżnej z rzadko spotykaną roślinnością wodną i szuwarową oraz fragmentu lasu łęgowego. Ponadto chroniona jest również terasa zalewowa oraz litoral Kopickiej Mielizny.

Ze względu na chronioną roślinność oraz fakt, że większość rezerwatu to obszar wodny, rezerwat opisywany jest zarówno jako wodny, jak i florystyczny.

Wędrowny ptak z rodziny kaczkowatych. Pojawia się na północy naszego kraju zimą oraz podczas wiosennych i jesiennych przelotów. Żywi się głównie rybami i niewielkimi skorupiakami. W Polsce objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.

Bielik jest ptakiem drapieżnym. Rozpiętość jego skrzydeł sięga nawet 240 cm. Ptaki te zazwyczaj budują gniazda w pobliżu zbiorników wodnych, prowadzą osiadły tryb życia. Bielik znajduje się w logo Wolińskiego Parku Narodowego.

Bobra uważa się za największego europejskiego gryzonia. Jego waga dochodzi do 30 kg, a długość ciała razem ogonem przekracza niekiedy 1 m. Są to zwierzęta roślinożerne, żyjące w dolinach rzek, na których budują tamy i żeremia.

Brama była dawniej częścią pruskich fortyfikacji, jej budowę zakończono w 1728 r. Niegdyś działała w niej galeria sztuki, obecnie mieści się tu kawiarnia.

Brama Królewska jest jedną z dwóch bram miejskich, które przetrwały do naszych czasów z obszernej linii obwarowań Szczecina. Obiekt został wzniesiony w latach 1725-1728 według projektu holenderskiego architekta Gerharda van Wallrawe. Brama Królewska – zwana wcześniej „Anklamer Tor” - została wzniesiona na miejscu dawnej Bramy Młyńskiej. Nazwa ta obowiązywała do 1840 roku, od 1841 roku brama nosi nazwę Królewskiej na cześć jej fundatora, czyli króla Fryderyka Wilhelma I.

Tak jak w przypadku Bramy Portowej ściany budowli zdobione są rzeźbami autorstwa Bartholome Damarata. Na bramie odnajdziemy m.in. Marsa z mieczem i tarczą oraz Herkulesa z maczugą i skórą lwa. Nad przejazdem znajduje się panoplium z tarczą i pruskim orłem, całość otoczona jest łańcuchem Orderu Czarnego Orła, zaś na szczycie znajduje się korona. Brama Królewska ozdobiona jest rzeźbionymi elementami oręża, zbrojami, tarczami i sztandarami.

Podczas drugiej wojny światowej w obawie przed zniszczeniami zdemontowano zdobienia, ukryte je w lesie, a budowlę obsadzono bluszczem. Dzięki temu obiekt nie uległ zniszczeniu. Zdobienia ukryte w Lesie Arkońskim odnaleziono w 1957 roku i ponownie zamontowana na bramie.

W 1994 roku została przeprowadzona modernizacja obiektu, w latach 90. XX wieku w budowli mieściła się galeria sztuki, od 2000 roku w bramie działa kawiarnia „Brama Jazz Cafe”.

Obiekt został wpisany na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 1954 roku.

V3 była jednym z rodzajów niemieckiej broni powstałej w okresie II wojny światowej. W Wolinie znajdują się pozostałości podstaw do dział o długości 150 m. Wystrzelone z nich pociski mogły mieć zasięg 165 km.

Od maja 1943 roku do 12 lutego 1945 roku w  Zalesiu pod Międzyzdrojami  istniał tajny, niemiecki poligon doświadczalny V3. Nowa, cudowna broń nie miała być kolejnym pociskiem rakietowym jak V1 i V2. Była olbrzymim działem, w którym prędkość pociskowi nadawały eksplozje wywoływane kolejno w miarę poruszania się ładunku wewnątrz lufy .„Stonoga”, bo tak nazwano V3 (z iemieckiego: Vergeltungswaffe 3), była najdłuższym  działem drugiej wojny światowej. Jego lufa miała aż 130 m długości, ważyła 76 ton, a do obsługi giganta potrzeba było  157 żołnierzy. Zasięg V3 miał wynieść 165 km – dokładnie tyle, ile potrzeba było do ostrzelania Londynu z francuskiego wybrzeża. Na poligonie w Zalesiu Niemcy postawili trzy działa doświadczalne, każde inne, inne nachylenie i długość. Stanowisko pierwsze  miało 60m. , drugie 130m. , a trzecie 80 m. Cały poligon był obsługiwany przez 705 odział artylerii niemieckiej w sumie 557 osób. Pociski doświadczalne leciały za Kołobrzeg w morze…..

Dziś  na byłym poligonie  w Zalesiu ,3km. Od Międzyzdrojów, przewodnik z przejęciem oprowadza amatorów zagadek historycznych i militariów z całego świata po betonowych konstrukcjach, stanowiących podpory trzech dział typu V3. A w  muzeum, mieszczącym się w poniemieckim bunkrze z 1943 r. gdzie były składowane pociski do V-3, opowiada historię tej broni. Historię, która wciąż kryje wiele zagadek … .

Gdzie mieściły się koszary dla obsługi dział w Zalesiu liczącej ponad 500 osób? Gdzie były ich magazyny? Gdzie składowano amunicję do testów nad V3? „Niektóre niemieckie źródła, w tym relacje świadków, wskazują na to, że na poligonie w Zalesiu istniały podziemne pomieszczenia. Do dziś ich nie odnaleziono” . Jest to tajemnica Wolińskich bukowych lasów.

Dziś armia amerykańska dysponuje działami elektromagnetycznymi – jest to miniatura V-3, tylko zamiast prochu  w ładunkach bocznych jest elektromagnes…

Ta broń nadal inspiruje kręgi wojskowe.

Odwiedzając to pełne żywej historii miejsce pod Międzyzdrojami każdy przeżyje  pasjonującą podróż w czasy II wojny światowej biorąc  w rękę wykopaliska  z okresu wojny czy przymierzając hełm wojsk niemieckich.

Obecnie istnieją dwa muzea dotyczące tajnego projektu  V-3 w Międzyzdrojach ,w Zalesiu na Wyspie Wolin i we Francji w Mimoyecques.

Odwiedź Poligon Broni V-3 w Zalesiu , pod Międzyzdrojami i odkryj tajemnice” stonogi Hitlera”.

Po wizycie na poligonie  czeka na każdego  grochówka wojskowa.

Jeden z pawilonów wystawowych Muzeum Narodowego w Szczecinie. Ekspozycja została poświęcona istotnym momentom pomorskiej historii, zaczynając od 1945 r. i włączenia Szczecina do Polski.

Centrum Dialogu „Przełomy” umiejscowione jest w bezpośrednim sąsiedztwie Starego Miasta, w eksponowanym miejscu, obok ważnych zabytków – gotyckiego kościoła Świętych Piotra i Pawła – jednej z najstarszych świątyń Szczecina, Bramy Królewskiej – barokowej pozostałości pruskich fortyfikacji, wzniesionej jako jeden z czterech wjazdów do miasta przez Gerharda Corneliusa van Walrave w latach 1734–1738 – i ceglanej siedziby policji – okazałego gmachu urzędu powstałego w początku XX w., według planów berlińskiego architekta Oskara Launera.

Kwartał przylegający do prestiżowego placu Królewskiego (obecnie plac Żołnierza Polskiego), mieszczącego reprezentacyjny gmach Teatru Miejskiego, klasycystyczne dzieło Carla Ferdinanda Langhansa z lat 1845–1849, wytyczony został w latach 80. XIX stulecia, po likwidacji przebiegających tędy wałów fortyfikacji. Po decyzji o likwidacji twierdzy (1873 r.) układ wysadzanego drzewami pasażu Bramy Królewskiej określił plan sporządzony w latach 1876–1877 przez Konrada Kruhla, który wyznaczył szerokość ulicy Matejki (wzdłuż dawnej drogi prowadzącej od Bramy Królewskiej) oraz przebieg ulicy Małopolskiej.

W latach 1883–1884 powstała tu okazała neobarokowa filharmonia. Pierwszy budynek, kształtujący narożnik ulic Matejki i Małopolskiej. W obrębie regularnego, prostokątnego placu Solidarności przewidziano zwarty zespół czterokondygnacyjnych kamienic, częściowo z usługami w parterach. Zabudowę rozpoczęto od strony Bramy Królewskiej, gdzie wzniesiono dwie okazałe kamienice z oficynami. Ich elewacje frontowe ozdobione bogatym, eklektycznym detalem: boniowaniem, gzymsami, płycinami, pilastrami, naczółkami i wspornikami – także w formie kariatyd – uzyskały wyrazisty wertykalny podział wykuszami, które na ściętych narożach kwartału zostały wyeksponowane wieżyczkami dominującymi nad niską połacią ceramicznego dachu. Podobny charakter nadano fasadom budynków wzniesionych w centrum kwartału od strony placu Żołnierza Polskiego i ulicy Małopolskiej w latach 90. XX w., a także kamienic zbudowanych przed pierwszą wojną światową od strony ulicy Świętych Piotra i Pawła. Te ostatnie jednak, w myśl ówczesnych tendencji architektonicznych, pozbawione są rozdrobnionego detalu i horyzontalnych podziałów, lecz działają światłocieniowym rozczłonowaniem bryły wykuszami, balkonami, loggiami i szczytami wysuniętymi ponad połać dachu. Wysokie partery z wyeksponowanymi portalami wejść, mieściły siedziby prestiżowych firm, a od strony szerokiego, najbardziej atrakcyjnego komunikacyjnie pasażu, także sklepy i lokale gastronomiczne, które latem zapraszały do ogródków urządzanych na części chodnika.

Podczas drugiej wojny światowej, w wyniku nalotów bombowych cały kwartał został zniszczony. Po likwidacji gruzów utworzono tu plac, sukcesywnie wypełniany zielenią. Z trzech stron plac otaczają szpalery lip, a wnętrze wypełniają trawniki ozdobione skromną roślinnością, wśród której wyróżnia się stary okaz robinii. W latach 60. XX w. urządzono tu plac zabaw z piaskownicą i łodzią rybacką, która „przeszła do historii” po wydarzeniach grudnia 1970 r., gdy zgromadzeni tu robotnicy strajkujący przeciwko podwyżkom cen, próbowali jej użyć dla staranowania bramy pobliskiej siedziby milicji.

Jako miejsce symbolizujące solidarnościowy opór wobec władz komunistycznych, plac stał się terenem manifestacji opozycyjnych. W grudniu 2005 r. odsłonięto ustawiony od strony kościoła pomnik ofiar Grudnia ’70 – z żeliwną rzeźbą Anioła Wolności Czesława Dźwigaja. 30 sierpnia 2013 r. w 33. rocznicę podpisania Porozumień Sierpniowych, podczas oficjalnej uroczystości dokonano wmurowania aktu erekcyjnego pod budowę Centrum Dialogu „Przełomy”. Obiekt robi wrażenie. To betonowa, pofałdowana płyta na placu Solidarności, która z jednej strony schodzi do poziomu jezdni, z drugiej sięga ponad drugie piętro budynku policji. W zamierzeniu dach Muzeum ma być miejscem spotkań szczecinian.

Obecnie Centrum Dialogu „Przełomy” to multimedialne muzeum historyczne wojennego i powojennego Szczecina i Pomorza Zachodniego, dział Muzeum Narodowego w Szczecinie. Będący jednocześnie budynkiem i placem obiekt jest też syntezą historii miejsca.

Do pawilonu „Przełomów” można dostać się z dwóch stron. Wejście od ulicy znajduje się w jedynym narożniku - najwyższej części budynku. Drugie wejście - od strony wznoszącego się placu - dachu pawilonu, zaznaczone jest prostym wcięciem w płynnie ukształtowanej bryle. Powstałe w wyniku wypiętrzenia powierzchni placu, a następnie wycięcia w nim drogi do wejścia, różnice poziomów zabezpieczone są wypełnionymi szkłem barierkami o konstrukcji stalowej. Obrotowe fragmenty ścian od strony narożnika w razie potrzeby „na gładko” zamykają bryłę budynku, czyniąc ją przy okazji nieprzeniknioną i jednorodną całością, lub monolitem. Poza zrealizowanymi generalnymi założeniami w oczy rzuca się precyzyjna koordynacja i zgranie podziałów okładzin nawierzchni placu-budynku z otaczającym go chodnikiem oraz podziałami kompozytowych płyt elewacyjnych. Ta dyscyplina ciągłości linii łączenia okładzin ma kontynuować się w podłogach, ścianach, podziałach stolarki oraz sufitach wewnątrz pawilonu.

Celem ekspozycji jest pokazanie przełomowych momentów historii pomorskiej, począwszy od włączenia Szczecina w granice państwa polskiego w wyniku porozumień poczdamskich w 1945 roku, ze szczególnym uwzględnieniem momentów buntu społecznego (1970, 1981, 1989), które doprowadziły do odzyskania przez Polskę suwerenności w 1989 roku. Nie będzie to opowieść tylko o tym, co było wielkie – prawdziwa historia to również opowieść o ludzkich wyborach, dobrych i gorszych. Będzie to przestrzeń debaty ludzi o różnych poglądach, i różnej pamięci, niekonwencjonalnych projektów edukacyjnych, a także wykorzystanie najnowszych środków przekazu i technik multimedialnych przy tworzeniu wystawy.

Obecnie w Centrum oprócz imprez związanych z otwarciami ekspozycji wystawienniczych odbywają się debaty historyczne, lekcje muzealne i historyczne, wykłady i konferencje, widowiska historyczne, konkursy dla dzieci, warsztaty oraz celebrowane są rocznice i akcje promocyjne.

Centrum z siedzibą na Zamku Książąt Pomorskich ma Certyfikat Polskiego Systemu Informacji Turystycznej w kategorii czterech gwiazdek. Jest obiektem całorocznym.

W Centrum Informacji Kulturalnej i Turystycznej na Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie można uzyskać informacje dotyczące oferty turystycznej regionu, można także uzyskać pomocy w kontakcie z pilotami i przewodnikami turystycznymi. Centrum prowadzi również sprzedaż map, planów miasta, gadżetów związanych ze Szczecinem i Zamkiem, przewodników, książek historycznych, Szczecińskiej Karty Turystycznej, biletów wstępu do Zamku oraz biletów na wydarzenia kulturalne. 

Centrum Informacji Kulturalnej i Turystycznej na Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie posiada Certyfikat Polskiego Systemu Informacji Turystycznej w kategorii czterech gwiazdek. Certyfikat przyznawany jest przez Polską Organizacje Turystyczną i Zachodniopomorską Regionalną Organizację Turystyczną.

Centrum znajduje się na pl. Żołnierza Polskiego, w szklanym pawilonie w Alei Kwiatowej. Jest obiektem całorocznym.

W Centrum Informacji Turystycznej można uzyskać informacje o ofercie turystycznej, a także informacje dotyczące kultury w Szczecinie i regionie. Można nabyć tu mapy, przewodniki, książki i albumy związane z historia i kulturą miasta i regionu. W Centrum Informacji Turystycznej można uzyskać pomocy w kontakcie z pilotami i przewodnikami turystycznymi.

Pierwsze wzmianki o rzeźni miejskiej pochodzą z początku XIX wieku, gdy miejscowy cech otrzymał prawo do wybudowania jatek mięsnych na terenie Targu Rybnego i Nowego Rynku na Starym Mieście. Pierwsza rzeźnia powstała nad rzeką, nieopodal wylotu ul. Kłodnej. Zajęta była także obecna wyspa Grodzka, na której trzymano bydło.

Na początku XVI wieku podjęto decyzję o przeniesieniu rzeźni na wyspę Łasztownia. Jednak silny rozwój tego obiektu był związany ze zmianą funkcji miasta. Gdy w XIX wieku podjęto decyzję o likwidacji fortu miasto zaczęło się silnie rozwijać. Zwiększona liczba mieszkańców zwiększyła także zapotrzebowanie na mięso.

Ok. 1880 roku, gdy stara rzeźnia nie była już w stanie zaopatrzyć miasta podjęto decyzję o budowie nowego zespołu. Wybór miejsca nie był przypadkowy – po pierwsze obszerny teren do zagospodarowania (ok. 2,5 ha), po drugie świetne skomunikowanie z miastem i po trzecie odpowiednia odległość, która chroniła mieszkańców przed ewentualnymi zapachami.

Autorami projektu budowy nowej rzeźni byli Conrad Kruhl i Carl Schmidt. Obiekt został ukończony w lipcu 1899 roku. Budynki były wzorowanie na założeniach o takiej samej funkcji z Lipska, Hanoweru i Chemnitz. Do 1945 roku rzeźnia miejska była skomunikowana zresztą miasta dzięki linii tramwajowej i poprzez Most Kłodny, który został zniszczony (obecnie trwają prace, które mają na celu jego odbudowę).

Po wojnie do 1947 roku teren Łasztowni pozostawał w administracji wojsk radzieckich. Następnie do lat 80. XX wieku zespół budynków był wykorzystywany przez Zakłady Mięsne. Później obiekt został przejęty przez PPU Port Rybacki Gryf. Dziś budynki pełnię przede wszystkim funkcję magazynową. Ich stan pozostawia wiele do życzenia, jednak należy podkreślić, że to jeden z nielicznych takich kompleksów niemal w centrum miasta.

Od kilku lat podejmowane są próby ożywienia Łasztowni – prywatna firma CSL wyremontowała jeden z budynków (oborę) i utworzyła w nim biura firmy oraz centrum kultury. Remontowane są także kolejne obiekty, które zostały wykupione przez prywatywnych inwestorów. Modernizacji i ożywienia Łasztowni ma pomóc remont nabrzeża, budowa mostu i modernizacja układu dróg, które prowadzą do zespołu.

Dawna rzeźnia miejska została wpisana na wojewódzką listę zabytków w grudniu 1997 roku.  

Bielik jest symbolem Wolińskiego Parku Narodowego. Ptak ten zwany jest również orłem morskim, birkutem i łamignatem. Parę bielików można podziwiać w parku za Muzeum Przyrodniczym. Od początków istnienia Wolińskiego Parku Narodowego były wystawiane żywe okazy tego gatunku. Żyją one w dużej, przestronnej wolierze. Są niezdolne do życia w naturze i za zgodą Głównego Konserwatora Przyrody służą edukacji i badaniom naukowym. Obok znajdują się tablice dydaktyczne oraz drewniana wiata.

Potężny ceglany budynek powstał na początku XX w. To jeden z najbardziej charakterystycznych obiektów Wolina. Niegdyś służył do przeładunku zboża, dziś jest nieczynny i niedostępny do zwiedzania.

Zbudowany w początkach XX wieku nad rzeką Dziwną, stanowi jeden z najbardziej rozpoznawalnych obiektów architektonicznych Wolina. Potężny ceglany budynek, składający się z dwóch budynków z wieżowymi dachami, połączonych łącznikiem - służył niegdyś do przeładunku zboża. Obecnie wyłączony jest z eksploatacji. Wnętrza nie są udostępnione do zwiedzania.

Nowoczesny budynek filharmonii zbudowano w 2014 r. Jego imponująca biała bryła przyciąga wzrok. Na uwagę zasługują również przestronne wnętrza z dwiema salami koncertowymi, w których łącznie może się pomieścić ponad 1100 osób.

Filharmonia jest pięciokondygnacyjnym budynkiem z dwupoziomowym parkingiem podziemnym. Jej łączna powierzchnia to 12 734 m2. Obiekt posiada 2 sale koncertowe, z czego jedna może pomieścić ok. 900 osób, a druga ok. 200 osób. Zbudowana jest z białych spiczastych elementów, które do oświetlenia zewnętrznego potrzebują 25 000 świateł. Łączna suma inwestycji wyniosła ponad 100 mln zł. Część kwoty została sfinansowana z Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Zachodniopomorskiego. Autorem jej projektu była firma z Barcelony. Wygrała ona konkurs do którego nadesłano 44 projekty. Wykonawcą budowlanym została polska firma Warbud. Filmarmonia została otwarta we wrześniu 2014 r. Podczas ceremonii otwarcia przemawiał m in. prezydent Polski Bronisław Komorowski, nazywając filharmonię symbolem polskiej wolności. Filharmonia umożliwia organizacje koncertów na wielkim europejskim poziomie, więc przyjeżdżają tu mimo krótkiej historii istnienia, liczne wybitne zespoły z naszego kontynentu. Powstanie filharmonii zdecydowanie podniosło jakość życia kulturalnego w regionie. Budynek jest nowoczesny a zarazem majestatyczny, a jego powstanie nie odbiło się bez echa w całej Polsce. W filharmonii imponują przede wszystkim wnętrza.

Szczecińska filharmonia otrzymała nagrodę Młodych Talentów Architektury, przyznaną przez Krajową Radę Włoskich Architektów, Planistów i Architektów Krajobrazu. Podczas szczecińskiego Westivalu Architektury 2014 „Obiekt 25-lecia – Symbol Przemian” budynek zwyciężył w trzech kategoriach: Nagroda Główna, Nagroda dla Najlepszego Budynku Użyteczności Publicznej, Nagroda Prezydenta Miasta Szczecina. Filharmonia odniosła również sukces podczas Eurobuild Awards 2014 a także otrzymała Nagrodę im. Miesa van der Rohe 2015.

Fontanna usytuowana w centralnym punkcie pl. Orła Białego powstała w 1732 r. Autorem jej projektu jest Johann Fryderyk Grael, a wykonali ją Johann Konrad Koch oraz kamieniarz Angerer.

Projekt fontanny został wykonany przez J. F. Graela, a sama budowla przez rzeźbiarza J. K. Kocha oraz kamieniarza Angerera. Powstała ona w 1732 roku. Była wówczas częścią pierwszego wodociągu w mieście. Kształt jej podstawy przypomina czterolistną koniczynę, co może być symbolem szczęścia.  Na każdym z rogów koniczyny stały niegdyś gryfy, które podtrzymywały postać orła wzbijającego się do lotu i trzymającego jaszczurkę oraz żółwia. Jego rozpostarte skrzydła były niegdyś symbolem opieki władzy cesarskiej nad mieszkańcami.  Woda w fontannie wydobywa się z dzioba orła oraz czterech maszkaronów. Fontanna była wielokrotnie remontowana. 

Konstrukcja wykonana została z betonowych płyt, z których wydobywają się strumienie wody. Obiekt został wykonany podczas kompleksowej przebudowy placu Wolności, oddano ją do użytku w 2014 roku. W tym samym roku projekt ten zajął najwyższe miejsce w V Konkursie „Najlepsza przestrzeń publiczna Województwa Zachodniopomorskiego”. 

Zbudowany w latach 50. XIX w., pierwotnie pełnił rolę punktu artyleryjsko-obserwacyjnego Twierdzy Świnoujście. Wyglądem przypomina rzymski Zamek Świętego Anioła, do którego nawiązuje nazwą. Obecnie w jego wnętrzu mieści się ekspozycja muzealna. Odbywają się w nim również wydarzenia kulturalne.

Fort Anioła zbudowany został w latach 1854-1858, za czasów panowania pruskiego króla Frederyka Wilhelma IV, jako punkt artyleryjsko-obserwacyjny Twierdzy Świnoujście. Wówczas parter obsadzała piechota z bronią ręczną, a dwa piętra wykorzystywane były dla lekkiej artylerii polowej. Armaty i amunicję transportowano do góry za pomocą lin przez owalne otwory w stropach. W czasach II wojny światowej fort został przebudowany i wyposażony we wszystkie dostępne zdobycze techniki (elektryczność, centralne ogrzewanie, radiostacje, telegraf) i pełnił rolę posterunku obserwacji powietrznej dla sił niemieckich. Po wojnie został przejęty przez Rosjan. Obecnie obiekt jest remontowany i spełnia rolę nie tylko muzealną ale i kulturalną miasta Świnoujście. W forcie odbywają się koncerty muzyczne i poetyckie, ale i obejrzeć można pokazy tradycyjnych walk rycerstwa średniowiecznego. Ponadto można zmierzyć własne siły strzelając z łuku, procy, czy karabinu pneumatycznego, podczas zajęć na strzelnicy. W Forcie znajduje się także nietypowa muzealna Sala Wikingów, w której wszystkie eksponaty można przymierzać, podnosić i pozować z nimi do zdjęć. Fort kształtem (wybudowany na planie regularnego pięcioboku) przypomina Zamek Świętego Anioła w Rzymie, stąd jego nazwa.

Ekspozycje stałe:
- wystawa sprzętu nawigacyjnego,
- wystawa porcelany,
- wystawa biżuterii z bursztynu,
- wystawa szkła artystycznego,
- wystawy malarstwa i rzeźby różnych autorów.

Jeden z najważniejszych zabytków Świnoujścia. Jego nazwa pochodzi od imienia autora projektu Gerharda Corneliusa. Obiekt powstał w połowie XIX w., aby strzec wejścia do portu.

Fort Gerharda to jeden z fortów Twierdzy Świnoujście. Obok latarni morskiej jest to jeden z najważniejszych zabytków Świnoujścia. Był to też najważniejszy obiekt strzegący wejścia do portu w Świnoujściu. To świetnie zachowana twierdza, która została wybudowana w latach 1848-1859. Inicjatorem budowy i twórcą projektu fortu był Gerhard Cornelius van Wallrave, sławny w XVIII wieku architekt. Był on m.in. autorem projektu rozbudowy twierdzy w Kłodzku. Na jego cześć fort wschodni nazwano Fortem Gerharda.

Fort ma kształt owalnej dwukondygnacyjnej reduty. Reduta posiadała dwa skrzydła i zwodzony pomost wiodący przez fosę do wejścia głównego, a także wewnętrzny dziedziniec i trzy wieże. Z uwagi na swoje położenie fort był narażony na bezpośrednie, regularne ataki nieprzyjaciela. Fort był nieustannie rozbudowywany. W 1881 roku dobudowano dwie kaponiery, czyli budowle ziemne postawione w poprzek fosy wykorzystywane do prowadzenia ostrzału i obrony wejścia do fortu. Na południowym i północnym krańcu fortu postawiono dwa schrony połączone podziemnym tunelem z dziedzińcem fortu. Na przełomie XIX i XX wieku doprowadzono do fortu kolej wąskotorową i łączność telegraficzną.

Po wojnie fort został przekazany miastu. Początkowo zorganizowano tam magazyny. Później fort stał opuszczony. Zmiany nastąpiły w 2001 roku. Fort został wydzierżawiony przez grupę pasjonatów, która kilka miesięcy później otworzyła jego drzwi dla zwiedzających. Powstało jedno z ciekawszych miejsc będących żywą lekcją historii. Zwiedzający fort poznają historię pod okiem pruskiego żołnierza, który oprowadza po forcie i dodatkowo "szkoli" zwiedzających, a kiedy trzeba także odpowiednio wymusztruje.

W 2001 roku w forcie powstało Muzeum Obrony Wybrzeża. Jest to największa tego typu prywatna placówka w Polsce, znajduje się tam ponad 2000 muzealiów związanych z rozwojem Twierdzy Świnoujście w ciągu ostatnich 300 lat.
W forcie możemy zobaczyć: jedną z najlepiej zachowanych w Europie ław artyleryjskich – ciąg kamienno-ceglanych stanowisk dla dział nabrzeżnych kalibru 150 i 210 mm, z zachowanymi reliktami różnych typów mocowań armat; mały dziedziniec z kazamatami pod galerią artyleryjską; magazyny amunicyjne i prochownie w zachodnim skrzydle fortu; dwie remizy artyleryjskie i dawne stanowiska ogniowe dla dział polowych na południowym wale fortu nad południową kaponierą; na placu musztry wrak transportera SDKFZ 7/2, który został wyciągnięty z morza, w okolicach Dziwnowa (Pomorze Zachodnie) w 2006 roku.

Zwiedzanie fortu trwa ok. 75 minut, należy doliczyć dodatkowy czas potrzebny na zwiedzanie muzeum.

Na miłośników militariów i historii czeka w Świnoujściu więcej podobnych atrakcji. Do dnia dzisiejszego zachowały się trzy z czterech wybudowanych w XIX wieku fortów. Wszystkie forty udostępnione są do zwiedzania.

Jeden z czterech fortów należących do Twierdzy Świnoujście, zbudowany w połowie XIX w., położony na wyspie Uznam. Obecnie znajduje się w nim Muzeum Historii Twierdzy Świnoujście.

Fort Zachodni to jeden z czterech fortów Twierdzy Świnoujście. Został wybudowany w latach 1856-1861. Jego zadaniem była obrona portu przed okrętami nieprzyjaciela. Była to jednokondygnacyjna reduta zbudowana na planie kwadratu. Kilka lat później wzmocniono ją murowanymi skrzydłami i otoczono wałem ziemnym oraz fosą wodną. Po 1878 roku została ufortyfikowana bateria nabrzeżna z tarasem artyleryjskim i kazamatami. Później reduta artyleryjska przekształciła się w fort redutowy, zaprojektowano kolejne stanowiska dla armat. Kolejnym etapem rozwoju fortu było pojawienie się karabinów maszynowych i lekkich moździerzy.

Po I wojnie światowej fort rozbrojono. Ponownie fort został uzbrojony w dwudziestoleciu międzywojennym, wówczas zainstalowano baterię czterech dział nabrzeżnych kalibru 150 mm. W 1941 roku na zachodnim skrzydle fortu wzniesiono betonowy bunkier dowodzenia. Po 1945 roku Rosjanie zbudowali jeszcze trzy bunkry - w centrum fortu i na obu jego krańcach. Po wojnie fort wykorzystywała sowiecka marynarka. W 1962 roku został przekazany miastu, jednak sowieckie jednostki stacjonowały w Świnoujściu do 1992 roku.

Ciekawostką jest fakt, że to właśnie z Fortu Zachodniego wyruszył pancernik Schleswig Holnstein, który 1 września 1939 roku ostrzelał Westerplatte rozpoczynając II wojnę światową.

W 2001 roku grupa pasjonatów ze Stowarzyszenia "Reduta" wydzierżawiła teren fortu. Po przeprowadzonej rewitalizacji w 2004 roku w forcie otworzono Muzeum Historii Twierdzy Świnoujście.

Ekspozycja składa się z części muzealnej i części plenerowej. Część muzealna podzielona jest na cztery działy tematyczne. Pierwszy prezentuje czasy pruskie XIX i XX wieku. Drugi dział to okres międzywojenny i czas II wojny światowej. W trzecim dziale przedstawione są czasy "zimnej wojny". W czwartym można zobaczyć historię portu wojennego i eksponaty wraków. Na ekspozycji plenerowej wystawione zostały działa, miny morskie, torpedy, wyrzutnie rakiet i bomb głębinowych. Cały obiekt otoczony jest fosą wodną i zajmuje powierzchnię ok. 2 ha.

Trasa zwiedzania obejmuje salę muzealną oraz przejście wytyczonym szlakiem dookoła całego fortu. Dla zwiedzających udostępniona jest wartownia, wieża kierowania ogniem, podziemia oraz stanowiska artyleryjskie. Grupy zorganizowane oprowadza przewodnik. Czas zwiedzania całego obiektu to ok. 1 h. Turyści odwiedzający fort latem muszą pamiętać o ciepłej odzieży ze względu na niską temperaturę panującą w obiekcie.

Na miłośników militariów i historii czeka w Świnoujściu więcej podobnych atrakcji, bo do dnia dzisiejszego zachowały się trzy z czterech wybudowanych w XIX wieku fortów i wszystkie udostępnione są do zwiedzania.

Anklamer Tor to jedyna brama na wyspie. Późnogotycka, ceglana budowla pochodzi z XIV lub XV wieku. Wystawa poświęcona jest głównie historii miasta, trybowi życia i pracy rybaków oraz mieszczan-rolników na wyspie Uznam. Z piętra można zobaczyć panoramę miasta. Odbywają się tu również ceremonie ślubne.

Jezioro znajdujące się na wyspie Wolin powstało po wojnie w miejscu dawnego wyrobiska kopalni kredy. Jego nazwa odnosi się do turkusowego koloru wody, który jest szczególnie wyrazisty podczas słonecznej pogody.

Jezioro Turkusowe powstało na terenie dawnego wyrobiska kredy. W pobliskim Lubiniu działała fabryka cementu portlandzkiego założona przez Johannesa Quistorpa w 1829 roku. Wykorzystywano lokalny surowiec, masowo go eksploatując. Po II wojnie światowej Rosjanie rozebrali urządzenia wydobywcze, a wyrobisko powoli zaczęło się napełniać wodą. W 1948 roku wznowiono pracę kopalni. Ze względu na trudności z pozyskiwaniem kredy w 1954 roku definitywnie zakończono działalność wydobywczą. Wtedy to wody podskórne i opadowe zaczęły znów wypełniać nieckę wyrobiska. Ok. 1960 roku poziom wody zrównał się z poziomem Zalewu Szczecińskiego.

Jezioro obejmuje powierzchnię 6,7 ha i jest największe na terenie Wolińskiego Parku Narodowego. Osiąga głębokość maksymalną 21,2 m. Występuje tu zjawisko kryptodepresji. Dno zbiornika leży bowiem poniżej poziomu morza (18,6 m). Wody tego akwenu przybierają specyficzny turkusowy kolor, któremu jezioro zawdzięcza nazwę. Barwa ta powstaje poprzez odbicie promieni słonecznych od wody zawierającej związki węglanu wapnia oraz białego wapiennego dna zbiornika.

Akwen otoczony jest Pagórkami Wapnicko-Lubińskimi, porośniętymi głównie buczynami. Warto zrobić sobie spacer wokół jeziora i zacząć od punktu widokowego przy parkingu. Za drewnianą bramą znajduje się duży taras ogrodzony balustradą, z którego rozciąga się panorama turkusowych wód jeziora otoczonych stromymi brzegami dawnego wyrobiska. W czasie deszczu można schować się pod wiatą. W pobliżu tarasu i parkingu głodny turysta znajdzie zaś miejsce, gdzie można się najeść. Poza tym warto wejść na punkt widokowy Piaskowa Góra. Rozciąga się stąd widok na zbiornik, malowniczo położoną Wapnicę, Dolinę Trzciągowską, pasmo wzniesień Wyżnicy, Jezioro Wicko Małe oraz fragment delty wstecznej Świny. 

Zbiornik można jedynie podziwiać spacerując wokół niego. Zabronione są wszelkie inne formy aktywności, co oznacza, że nie można tu ani pływać, ani wędkować, ani nurkować. Mimo to warto zobaczyć niesamowite barwy Jeziora Turkusowego i zatrzymać się na chwilę w tym niesamowitym miejscu.

Kamień runiczny poświęcony Haraldowi Sinozębemu został odsłonięty w sierpniu 2014 roku, podczas jubileuszowej, 20. edycji Festiwalu Słowian i Wikingów. Harald Sinozęby był duńskim królem, który został wygnany z Danii przez swojego syna Swena Widłobrodego i szukając bezpiecznego miejsca trafił do Wolina, gdzie zmarł w 987 roku. Pamiątkowy głaz to rzeźbiony, barwnie pomalowany kamień, który posiada motywy zaczerpnięte z oryginalnego kamienia z X wieku, znajdującego się w Jelling (Dania) i postawionego przez Haralda ku pamięci jego rodziców Gorma i Thyry.

Kamienica zbudowana w połowie XVI w. należała do jednej z najbogatszych rodzin w Szczecinie. Obecnie mieści się w niej Liceum Sztuk Plastycznych.

Kamienica Loitzów została postawiona przez kupiecką rodzinę, od nazwiska której bierze się jej nazwa. Reprezentuje ona styl późnogotycki i wczesnorenesansowy. Jej właściciele Loitzowie byli zamożną rodziną prowadzącą w Szczecinie liczne interesy. Według źródeł historycznych sięgających XV w. zajmowali się oni głównie sprzedażą śledzi i soli. Prowadzili swoje interesy jednak nie tylko w Polsce, lecz także w Wielkiej Brytanii, Skandynawii a nawet na półwyspie Iberyjskim. Wielu z przedstawicieli rodziny zasiadało w Radzie Miasta, a Michał Loitz był nawet jego burmistrzem.
 
Na Pomorzu rodzinny majątek był inwestowany w domy, spichlerze i posiadłości ziemskie. Jedną z działalności dodatkowych, jakimi się zajmowała rodzina, było m.in. udzielanie pożyczek na procent. Z ich usług korzystał nawet król Zygmunt August. To właśnie on po swojej śmierci częściowo doprowadził do bankructwa rodziny, gdyż nie spłacone zostały Loitzom ich należności. Innym powodem była rewolucja cen i deficytowy handel ze Śląskiem.
 
Kamienica została wybudowana w latach 1539-1547 z polecenia Hansa Loitza. Niedługo jednak należała ona do majątku rodziny, gdyż w efekcie bankructwa wspomniany wcześniej inicjator jej budowy musiał potajemnie opuszczać miasto. W 1572 roku kamienice przejęli książęta pomorscy. W swojej dalszej historii kamienica była także własnością szwedzkiego radcy i dwóch szwajcarów, którzy na jej terenie prowadzili cukiernię. Podczas drugiej wojny została ona zbombardowana. Odbudowano ją w 1953 roku i przekazano do Liceum Sztuk Plastycznych.
 
Obecnie Kamienica Loitzów wciąż pełni funkcję szkoły i otwarta jest dla zwiedzających. Można w niej podziwiać prace lokalnych artystów. Najbardziej charakterystyczną cechą budynku są jej skośne okna znajdujące się na klatce schodowej, ozdobione nietypowymi maswerkami, różniącymi się od pozostałych. Elewację budynku przemalowano na pomarańczowo po roku 2000. Ciekawy jest ponadto renesansowy portal będący jednym z najpiękniejszych i najcenniejszych na całym Pomorzu. Innym wartym uwagi elementem dekoracyjnym kamienicy jest kopia reliefu "Nawrócenie św. Pawła". Jego oryginał znajduje się przy ul. Staromłyńskiej w szczecińskim Muzeum Narodowym.

Położone w Parku Leśnym Arkońskim najnowocześniejsze kąpielisko Szczecina. Łączna powierzchnia basenów wynosi ponad 8 tys. m2. Przy kompleksie znajduje się parking dla ok. 200 samochodów.

Kąpielisko w miejscu dzisiejszej Arkonki utworzono na początku XX w. Dawniej znajdowało się w tym miejscu jezioro nad którego brzegiem stał młyn wodny. Kompleks basenów został gruntownie przebudowany w ostatnich latach, jego ponowne otwarcie nastąpiło w 2014 r. Od tej chwili jest to najnowocześniejsze, spośród szczecińskich kąpielisk. W tej chwili w skład obiektu wchodzą cztery niecki basenowe o głębokości od 40 do 180 cm. Znajdują się tu także 3 zjeżdżalnie, punkty masażu stóp, gejzery, zabawki strzelające wodą, fontanna wyrzucająca wodę na wysokość do 15 m. oraz sztuczna rzeka o długości 59 m. Wokół basenów usytuowane są korty do tenisa i badmintona, boiska do siatkówki i sztuczna plaża. Jest też funkcjonujący w okresie od wiosny do jesieni skatepark, w którego miejscu w miesiącach zimowych znajduje się lodowisko. Całość znajduje się na ogrodzonym terenie o powierzchni 7 ha, łączna powierzchnia basenów wynosi 8012 m2. Przy kasach znajduje się 100 stojaków na rowery. 

Kąpielisko zlokalizowane w południowej części jeziora Głębokie. Plaża o długości 200 m cieszy się dużą popularnością wśród mieszkańców Szczecina. Są tu dostępne miejsca na grilla i ognisko oraz toalety.

Kąpielisko Głębokie jest jednym z najpopularniejszych miejsc wypoczynkowych wśród mieszkańców Szczecina. Szacuje się, że w sezonie letnim odwiedza je kilkadziesiąt tysięcy osób. Długość plaży kąpieliska liczona wzdłuż wybrzeża wynosi 200 m. Obiekt jest ogrodzony i wyposażony w bogatą infrastrukturę. Znajdują się tu specjalne miejsca na grill czy ognisko, kosze na śmieci, toalety, przebieralnie, punkt medyczny, a także wydzielone miejsce dla dzieci z piaskownicą i placem zabaw. Kąpielisko wyposażone jest również w pomost oraz dostęp do punktu czerpania wody z odprowadzeniem do ścieków. Oprócz tego na terenie kąpieliska znajduje się restauracja i park linowy. Opiekę nad bezpieczeństwem osób wypoczywających w tym miejscu sprawują wykwalifikowani ratownicy. Na teren kąpieliska obowiązuje zakaz wprowadzania zwierząt domowych.

Małe, ale wykwintne. Miejscowość wypoczynkowa Mönkebude – dzięki długiej, płaskiej plaży, przygodowemu placowi zabaw i dobrze rozbudowanej sieci szlaków pieszych i rowerowych – oferuje wspaniałe warunki do spędzenia urlopu nad Zalewem Szczecińskim.

Kąpielisko to ma długą tradycję. Od 1926 roku zaprasza do kąpieli, zabawy nad wodą i wypoczynku na 800-metrowej, drobnopiaszczystej plaży. Długi pas płytkiej wody nadaje się idealnie na pobyt z dziećmi. Są tu dwa place zabaw, plaża dla psów oraz plaża dla nudystów (FKK-Strand).

Pierwsze wzmianki o gotyckiej świątyni na Wolinie pochodzą z 1288 r. Wielokrotnie przebudowywana, w czasie II wojny światowej została niemal całkowicie zniszczona, udało się ją jednak odbudować.

Wolin był pierwszą siedzibą biskupią, która powstała w wyniku misji chrystianizacyjnej. Siedziba biskupia zatwierdzona została w 1124 r. W 1160 r. przeniesiono ją do Kamienia Pomorskiego. Średniowieczna świątynia, jako jedyna z trzech powstałych, pozostała w Wolinie do dnia dzisiejszego. Pierwsze wzmianki o niej pochodzą z 1288 r. Niestety nie można stwierdzić jak dokładnie, pierwotnie wyglądała świątynia. Po kolejnej przebudowie w XIV w. wiadomo tylko, że budowla była trójnawowa, powstała na rzucie kwadratu, z wieżą zachodnią. Wiadomo także, że w XV w. pseudobazylika, po katastrofie budowlanej, kolejny raz została przebudowana. W XIX w. kościół został przebudowany, przetrwał on wojny i pozostał w Wolinie do dnia dzisiejszego.
Jednakże w czasie wojny dwa zabytkowe kościoły pw. św. Jerzego i św. Mikołaja zostały bardzo zniszczone. Miasto bowiem zrujnowano w 70%. Komunistyczne władze rozebrały kościół pw. św. Jerzego, natomiast kościół pw. św. Mikołaja pozostawiono. Dopiero 31 maja 1988 r. świątynie przekazano władzom kościoła. Wtedy też rozpoczęły się plany i działania budowlane oraz konserwatorskie. Kościół do użytku oddany został w 1999 r. W prezbiterium znajduje się wysoki krucyfiks, figura Jezusa Zmartwychwstałego, tabernakulum otoczone kłosami i winną latoroślą. Na ścianach umieszczone zostały stacje Drogi Krzyżowej.

Polska rasa niewielkiego konia o krępej budowie ciała. Jego dzikimi, wymarłymi już przodkami, były tarpany. Populacja konika polskiego zarówno w Polsce, jak i w Europie systematycznie wzrasta. Zwierzęta te żyją dziko lub na terenie rezerwatów.

Położony na skraju Nowego Warpna, w dzielnicy Karszno, wykonany w technice ryglowej kościół Św. Huberta jest świątynią powstałą prawdopodobnie pod koniec XVIII wieku (na chorągiewce zamieszczonej na szczycie wieży widnieje bowiem data 1793). W pierwotnym kształcie kościół został wybudowany bez wieży, a w trakcie remontu, który przeszedł pod koniec XIX wieku, dobudowano do niego neogotycką wieżę z cegieł. Do 1945 r. była to świątynia ewangelicka i podlegała parafii w Nowym Warpnie. Po II wojnie światowej obiekt zaczął popadać w ruinę, dopiero w latach 90-tych ubiegłego stulecia mieszkańcy Nowego Warpna wyszli z inicjatywą odbudowy kościoła, który to w roku 1965 został wpisany do rejestru zabytków. Po kilku latach starań i żmudnych prac konserwatorskich - 25 lipca 1998 roku odrestaurowany kościół został poświęcony przez ks. bp. Jana Gałeckiego i przekazany jako świątynia filialna parafii w Nowym Warpnie. Świątyni patronuje św. Hubert, a Koło Łowieckie „Bór” opiekuje się odnowionym obiektem. Obecnie w kościele nie odprawia się regularnych nabożeństw, okazjonalnie udziela się w nim ślubów. Jest to miejsce, w którym często odbywają się wystawy prac malarskich. Wnętrze nawiązuje swym wystrojem do Św. Huberta - na ścianach zawieszone jest poroże, ołtarz wykonany jest z drewna przypominającego konar, krzyż wykonany z poroża jelenia, a Jezus wyrzeźbiony jest z pnia. Ryglowej konstrukcji kościółek o powierzchni zabudowy 84,2m2 i pojemności ok. 650 m3 stoi na ceglanej podmurówce, teren na którym się znajduje nie jest ogrodzony.

Zabytkowy ryglowy kościółek pw. Matki Boskiej Częstochowskiej w Warnołęce o kubaturze 526 m3 i powierzchni zabudowy 140,7 m2 został prawdopodobnie wzniesiony w XVIII wieku, na co może wskazywać data umieszczona na dzwonie, wskazująca na rok 1727. Pierwotnie była to świątynia protestancka, po II wojnie światowej, 26 sierpnia 1946 poświęcona jako rzymskokatolicka, stanowi filię parafii w Nowym Warpnie. Świątynia, wraz z otoczeniem, znajduje się w rejestrze zabytków nieruchomych. Wzniesiony na planie prostokąta kościół usytuowany jest na niskiej podmurówce, a piękna szachulcowa konstrukcja wyróżnia go na tle krajobrazu. W zachodniej części kościoła usytuowana jest strzelista wieża o konstrukcji szkieletowej, zwieńczona złotą kulą i krzyżem. Do kościoła wchodzi się od strony zachodniej, natomiast wejście na ogrodzony teren znajduje się od południowego-wschodu. Wokół kościoła wiodą brukowane alejki, a tuż za bramą wejściową ustawiony został wielki drewniany krzyż. Nabożeństwa odprawiane są tutaj w każdą niedzielę o godz.11.00. Poza tym, że kościół spełnia funkcję kultową, od czasu do czasu mają tu również miejsce różne wydarzenia kulturalne, tj. koncerty czy wystawy. Dostępny dla osób niepełnosprawnych, płaski teren.

Świątynię wzniesiono w 1741 r. na planie równoramiennego krzyża greckiego, co jest sporą rzadkością w tym regionie. Kościół ma konstrukcję ryglową, jednak przez tynkowanie nie jest to widoczne.

Kościół wzniesiono w latach 1793-1741 w konstrukcji szkieletowej drewnianej z ceglanym wypełnieniem pól międzyryglowych. Kościół zbudowano na planie krzyża greckiego, co jest rzadkością na Pomorzu Zachodnim. W latach 1840-1841 otynkowano elewację, przez co wspomniana konstrukcja ryglowa przestała być widoczna. Poświęcony: 27 XII 1945 r. Wewnątrz kościoła na uwagę zasługują barokowy ołtarz, empory boczne i chórowa, oraz XVII-wieczne ławki.

Kościół pw. św. Mikołaja stoi w centrum hanzeatyckiego miasta Anklam, blisko rzeki Piany. Jest jednym z nielicznych świadków gotyku ceglanego z okresu lokacji Anklamu 750 lat temu. „Wappenfenster der Hanse” („Okna herbów Hanzy”) to wyjątkowa w skali Europy galeria witraży, powstała w tym kościele.

Budowa jednej z najwyższych w Polsce latarni morskich zakończyła się 1857 r. Na jej szczyt prowadzi 300 stopni, a całość ceglanej konstrukcji liczy 69 m wysokości.

Latarnia morska została zbudowana w 1857 r. Budowa latarni rozpoczęła się 1854 roku i trwała do 1857 r.  1 grudnia 1857 roku latarnia pierwszy raz zaświeciła swoim światłem. Obiekt z cegły licowej o wysokości 69 metrów. Na szczyt latarni prowadzi ponad 300 stopni. Jest to jedna z najwyższych latarni w Polsce, a także nad całym wybrzeżu Bałtyckim. Z wieży rozpościera się widok na port, zalesione wybrzeże Międzyzdrojów, oraz kurorty na wyspie Uznam. Latarnia daje światło o zasięgu 46 km. Od 1958 roku latarnia wysyła również sygnał radiowy w alfabecie Morsa. Obecnie latarnia emituje również czerwone światło. Aktualnie latarnia jest pod nadzorem Urzędu Morskiego w Szczecinie. W latach 1998-2000 latarnia była gruntowanie remontowana. Obiekt został udostępniona turystom dopiero w 2000 roku. Obok latarni znajduje się Muzeum Latarnictwa i Ratownictwa Morskiego. Muzeum powstało w budynkach wcześniej zamieszkałych przez latarników. W muzeum można obejrzeć urządzenia nawigacyjne. Część eksponatów muzealnych dostępna jest na zewnątrz np. stare łodzie i kotwice. 

Nasze Miejsce Przyjazne Rowerzystom znajduje się w Kopicach, gm. Stepnica tuż nad Zalewem Szczecińskim na niedużym ogrodzonym terenie z podstawowymi wygodami. Jest to miejsce ciche i spokojne. Krąg na ognisko, kuchnia letnia, stojaki na rowery czy możliwość przechowania cennych rzeczy pozwala spokojnie wypoczywać po trudach jazdy rowerem. Pomożemy narzędziami w razie konieczności napraw czy regulacji rowerów. W pobliżu mała przystań wodna z wypożyczalnią sprzętu wodnego pozwala podziwiać zachody słońca z kajaka lub pomostu. Prom rowerowy po umówieniu godziny przewiezie Was na drugą stronę do/z Trzebieży.

Lawendowe Zacisze to plantacja pełna fioletowych kwiatów, z których produkowane są aromatyczne olejki. Właściciele udostępniają pole do spacerów i sesji zdjęciowych.

Marina znajduje się w północnej części jeziora Dąbie.

Przystań posiada teren rekreacyjny oraz parking.

Przystań znajduje się przy Centralnym Ośrodku Żeglarskim. Może pomieścić do 120 jednostek. Udostępnia przyłącza wodne oraz energetyczne. Żeglarze i turyści mogą również skorzystać z usług hostelu.

Przystań żeglarska w Trzebieży podzielona jest na dwie części. Jachty mogą cumować przy nabrzeżach w części północnej przyległej do Centralnego Ośrodka Żeglarstwa, a także południowej, która mimo swojego handlowo -tranzytowego charakteru przyjmuje oprócz statków pasażerskich także sportowe jednostki pływające, lecz w liczbie mniejszej niż w części północnej. W basenach jachtowych  na terenie COŻ może przebywać jednocześnie 120 jednostek. Przystań o betonowych nabrzeżach wyposażona jest w dostęp do energii elektrycznej i wody bieżącej. W obiekcie usytuowanym na terenie COŻ, jak i od strony portu tranzytowego znajdują się prysznice i toalety. Dodatkowo przy COŻ zlokalizowane są warsztaty remontowe. W budynku głównym skorzystać można z bezpłatnego Internetu. Przy nabrzeżu tranzytowym łączącym część południową z północą  zlokalizowana jest kontenerowa stacja benzynowa przystosowana do obsługi jednostek pływających.

Występuje w zlewisku Bałtyku i Morza Północnego, w Polsce na północy, w dolnym biegu Wisły i Odry. Jego ciało ma wężowaty kształt i osiąga do 50 cm długości. Do 2014 r. minóg był w naszym kraju objęty ochroną całkowitą, obecnie znajduje się pod ochroną częściową.

Jest uważane za symbol wyspy Uznam. Pochodzi z XIX wieku, podobnie jak większość pobliskich willi o architekturze typowej dla kurortów.

Historia molo w Międzyzdrojach sięga roku 1885. Wówczas był to niewielki drewniany pomost. Rozbudowano je w roku 1906, drewniana konstrukcja miała długość 300 metrów (lub wg. innych źródeł 370). W okresie I wojny zostało wysadzone przez saperów, zaś w 1920 roku odbudowano je do długości 200 metrów. 

Wielokrotnie niszczone przez sztormy i niekorzystne warunki pogodowe, w drugiej połowie lat 80. zostało zamknięte, zaś pomost rozebrany. W 1994 roku rozpoczęła się budowa nowego molo, odbywająca się w dwóch etapach i ostatecznie zakończona w roku 2004.

Obecnie molo w Międzyzdrojach ma 395 metrów długości i należy do najdłuższych w Europie. Jest konstrukcji żelbetowej, ma status przystani morskiej dla turystycznych statków, które odpływają stąd do Świnoujścia oraz niemieckich nadmorskich miejscowości: Ahlbecku i Heringsdorfu.

Morskie Centrum Nauki mieści się na wyspie Łasztownia, naprzeciwko Wałów Chrobrego. Interaktywne ekspozycje są nastawione na pobudzanie zmysłów i zdobywanie doświadczeń. Motyw przewodni stanowią zagadnienia związane z morzem, centrum prowadzi także zajęcia edukacyjne z zakresu nauk przyrodniczych.

Zbudowany w 1958 r. most obrotowy jest jednym z pięciu tego typu obiektów w Polsce. Ma 135 m długości i łączy wyspę Wolin z Wolińską Kępą.

Most obrotowy wybudowany został w 1958 r. Jest jednym z pięciu tego typu w Polsce. Jego całkowita długość wynosi 135 m, szerokość 9,80 m, dopuszczalna masa poruszającego się pojazdu to 30 t. Łączy on dwie wyspy: Wolin i Wolińską Kępę. Obraca się dzięki silnikom elektrycznym, umiejscowionym w środkowym filarze. Otwarcie mostu powoduje zamknięcie ruchu drogowego.

Muzeum Historii Szczecina znajduje się w datowanym na XIII w. Ratuszu Staromiejskim. Ekspozycje prezentują historię i kulturę miasta od czasów najdawniejszych aż do końca XX w.

W efektownych wnętrzach ratusza można oglądać wystawy poświęcone historii i kulturze Szczecina od czasów najdawniejszych – ilustrowanych zabytkami archeologicznymi – poprzez czasy książęce, okres szwedzki, pruski i niemiecki, aż po polski okres powojenny z bliskimi nam latami końca XX wieku.

Przed wejściem do muzeum umieszczono nowoczesną rzeźbę Wielki łuk (1991), urodzonego w Szczecinie Bernharda Heiligera (1915–1995), jednego z czołowych niemieckich rzeźbiarzy okresu powojennego (depozyt Fundacji Bernharda Heiligera z Berlina).

Muzeum zlokalizowane w dwóch powojennych schronach powstało w 2010 r. Ekspozycja obejmuje cztery działy: historii ziemi polickiej, techniki użytkowej, oręża oraz dokumentów.

Muzeum „Skarb” jest placówką dosyć młodą, bo powstałą w roku 2010. Jest ono wynikiem prac podjętych przez Stowarzyszenie Ziemi Polickiej „Skarb”, opierających się na zbieraniu, przechowywaniu, konserwacji i udostępnianiu dóbr kultury związanych przede wszystkim z historią Ziemi Polickiej. Muzeum, a także sama siedziba Stowarzyszenia mieszczą  się w dwóch schronach, do których można przyjść indywidualnie lub z grupą i obejrzeć wystawy poświęcone historii miasta, fabryki  Hydrierwerke Pölitz, a także historii obozów zlokalizowanych na terenie Polic, w których więźniowie ciężko pracowali przy produkcji benzyny syntetycznej. Polickie Muzeum podzielone jest na cztery działy tematyczne, pierwszy z nich, to Dział Historii Regionu, który gromadzi dokumenty i przedmioty związane z historią Ziemi Polickiej. Dział drugi to Dział Techniki Użytkowej, gdzie zobaczyć można zabytki technologiczne, czy też elektroniczne, wśród których znajdują się stare telefony, narzędzia elektroniczne, komputery czy artykuły gospodarstwa domowego. Kolejnym działem jest Dział Oręża, mogący zainteresować zwłaszcza męską część zwiedzających, bowiem zgromadzone są tutaj militaria, tj. broń biała, klasyczna, czy pancerna, a także mundury, hełmy czy maski ochronne. Ostatnim jest Dział Dokumentów, w którym zgromadzona jest dokumentacja historyczna i fotografie w większości z okresu II wojny światowej. Wizyta w Muzeum „Skarb” stanowi doskonałe uzupełnienie stanu wiedzy policzan i mieszkańców okolicznych miejscowości na temat historii tego obszaru. Stowarzyszenie „Skarb”, pomysłodawca powstania muzeum, organizuje także tzw. „Spotkania z historią”. Są to przede wszystkim wykłady otwarte prowadzone przez historyków i pasjonatów historii regionu i nie tylko. Młodzież szkolna znajdzie tutaj również coś dla siebie, a wizyta w  muzeum z przewodnikiem to obowiązkowy element lekcji historii dla młodych policzan. Zwiedzanie muzeum jest bezpłatne i jest integralną częścią organizowanej przez Stowarzyszenie 3-godzinnej wycieczki po terenie starej fabryki benzyny syntetycznej, podczas której przewodnik oprowadza zwiedzających po ruinach kompleksu. Wyjście z osobą oprowadzającą ma miejsce w każdą sobotę i zakończone jest wspólnym posiłkiem plenerowym  przy ognisku. Stowarzyszenie udostępnia miejsce i materiały potrzebne do rozpalenia ogniska, prowiant jednak należy zorganizować we własnym zakresie. 

Wielokrotnie nagradzane muzeum znajduje się w rodzinnym mieście światowej sławy pioniera lotnictwa Otto Lilienthala. Wbrew oczekiwaniom nie jest to muzeum lotnictwa lecz zostało poświęcone odwiecznemu marzeniu człowieka, w tym Ikarusa, kowala Wielanda z nordyckich sag oraz wielu innych. Opowiada o tym, jak człowiek „uzyskał skrzydła”, przedstawiając rozwój techniki lotniczej na tle historii kultury.

Gmach główny muzeum zlokalizowany przy Wałach Chrobrego jest jednym z najbardziej reprezentacyjnych budynków miasta. Został oddany do użytku w 1913 r. Znajduje się w nim jedna z największych w Polsce kolekcji zabytków kultur pozaeuropejskich.

Gmach Muzeum Narodowego w Szczecinie przy ulicy Wały Chrobrego 3 to jeden z najbardziej znanych i reprezentacyjnych budynków miasta. Jest on centrum architektonicznego założenia nadodrzańskiego Wały Chrobrego (dawne Hakenterrasse), według projektu Wilhelma Meyera-Schwartaua. Gmach został oddany do użytku w 1913 roku i był do końca drugiej wojny światowej siedzibą Muzeum Miejskiego, w którym wystawiano zbiory archeologiczne i etnograficzne, sztukę pomorską i europejską, kolekcje z Afryki, Azji i Oceanii, eksponaty przyrodnicze.

W polskim Szczecinie nadal pełni funkcje muzealne, będąc najpierw jednym z budynków Muzeum Pomorza Zachodniego, a od 1970 roku – Muzeum Narodowego. Należy do najokazalszych gmachów muzealnych w Polsce. Jest tu przechowywana i eksponowana jedna z największych w kraju kolekcji zabytków kultur pozaeuropejskich.

Muzeum prezentuje bogactwo fauny i flory Wolińskiego Parku Narodowego. Plenerowa ekspozycja poświęcona ciekawym gatunkom ptaków jest jedną z głównych atrakcji Międzyzdrojów.

Muzeum Przyrodnicze Wolińskiego Parku Narodowego im. prof. dr. Adama Wodziczki powstało w 1962 r. Wówczas miało swoją siedzibę w zabytkowym białym pałacyku z XIX w. W 1995 roku zostało przeniesione do nowoczesnego budynku o powierzchni 900 m2. Muzeum prezentuje zbiory fauny i flory występującej na terenie Wolińskiego Parku Narodowego.

W 1960 roku Rada Naukowa Wolińskiego Parku Narodowego podjęła decyzję o konieczności założenia Muzeum Przyrodniczego. Rozpoczęto gromadzenie zbiorów do muzeum i w roku 1961 r. otworzono pierwszą wystawę przyrodniczą. Wystawa została bardzo dobrze odebrana, odwiedziło ją ponad 3500 osób. W 1962 roku wystawę przekształcono w Muzeum Przyrodnicze, w którym zaprezentowano kilka nowych wystaw, zanotowano wówczas 100% wzrost frekwencji. Muzeum uzupełniano nowymi okazami zwierząt i roślin, wciąż poszerzana kolekcja eksponatów cieszyła się dużą popularnością i w końcu lat 70-tych muzeum odwiedzało ok.100 tys. osób rocznie. W latach 90-tych muzeum obejmowało teren całego budynku o powierzchni 350 m2 i prezentowało swoje zbiory w 8 salach. W 1995 r. siedzibę muzeum przeniesiono do nowoczesnego budynku.

Ekspozycja muzeum obejmuje 5 sal wystawienniczych. Ekspozycje stałe prezentują piękno i niepowtarzalność przyrody Parku oraz bogactwo fauny i flory. Jest to między innymi ptactwo Wstecznej Delty Świny, reprezentatywne dla fauny Wolina ssaki leśne oraz zwierzęta wodnych ekosystemów Parku. W muzeum można zapoznać się z budową geologiczną wyspy, a także poznać historię bursztynu bałtyckiego. Na uwagę zasługują wielkie dioramy przedstawiające charakterystyczne dla parku krajobrazy takie jak wybrzeże Zalewu Szczecińskiego, nadmorskie klify w różnych porach roku i żubry. W dioramach można zobaczyć kilkadziesiąt gatunków ptaków wodnych m.in. kormorany, gągoły, łabędzie, zimorodki, perkozy. Do cenniejszych zbiorów zaliczane są: największa w Polsce kolekcja samców bojownika w szacie godowej, która liczy ok. 130 sztuk, okaz pingwina złotoczubego, diorama bielika z pisklętami, foki szare, okazy żubrów i ssaki leśne.

Charakterystycznym symbolem Wolińskiego Parku Narodowego są bieliki. Obok muzeum możemy zobaczyć parę tych okazałych ptaków drapieżnych. Oprócz bielików można także zobaczyć puchacza - największą polską sowę. Ta plenerowa ekspozycja to jedna z głównych atrakcji Międzyzdrojów.
 
Muzeum posiada dwie nowocześnie wyposażone sale konferencyjne, w których latem wyświetlane są filmy przyrodnicze dla mieszkańców i turystów.

W dawnym budynku muzeum mieści się Galeria Stare Muzeum powołana do życia w 2005 r. W galerii prezentowane są wystawy o różnorodnej tematyce głównie związanej z edukacją przyrodniczą, historyczną, a także twórczością artystyczną - fotografika, malarstwo, rysunek, rzeźba, muzyka.

Obiekt w całości przystosowany jest do potrzeb osób niepełnosprawnych.

Muzeum Regionalne im. Andrzeja Kaubego w Wolinie zostało założone w 1966 roku, z inicjatywy m.in. prof. Władysława Filipiaka, wielkiego badacza ziemi wolińskiej. To za sprawą jego pracy archeologicznej odkryto mury obronne, port, przedmieścia i cmentarzyska w Wolinie. Jego poszukiwania potwierdzały fakty z historii, które wcześniej były znane tylko z kronik. Wolińskie Muzeum prezentuje całą fascynującą historię Wolina, której ilustracją są liczne eksponaty znalezione właśnie na ziemiach wolińskich. Zbiory prezentowane są w kilku salach. W pierwszej sali znajduje się główna wystawa zatytułowana "Śladami wczesnośredniowiecznego Wolina - Winety - Jomsborga", przedstawia ona dzieje i kulturę materialną Wolina od założenia osady na przełomie VI - VII wieku po jej upadek w XII wieku. Przedstawiono tu model miasta z okresu jego największej świetności, pokazano pozostałości umocnień miejskich, system obronny, a także przedmioty kultu i sposoby pochówku. Wśród cennych eksponatów, które możemy zobaczyć na tej wystawie są: drewniana czterotwarzowa figurka Świętowita, kompas słoneczny - będący jedynym w całości znalezionym kompasem tego typu w Europie, model portu, fragment palisady czy grób skazańca. W drugiej sali możemy się zapoznać z gospodarką Wolinian. Liczne znaleziska potwierdziły, że podstawą bogactwa Wolinian był handel, a także szeroko rozwinięte rzemiosło, zarówno produkcja przedmiotów codziennego użytku jak i tych luksusowych przeznaczonych na eksport. Prezentowane rzemiosła to: hutnictwo i kowalstwo, obróbka metali kolorowych, szklarstwo, rozwinięta obróbka bursztynu oraz szewstwo. W trzeciej sali prezentowane są najstarsze ślady pobytu człowieka na ziemi wolińskiej. Tutaj możemy zobaczyć najstarszy eksponat w muzeum - grot harpuna z okresu schyłkowego paleolitu. Ponadto można zobaczyć narzędzia rolnicze pochodzące z neolitu czy z epoki brązu. Właśnie z epoki brązu pochodzi jeden z najcenniejszych eksponatów, tzw. skarb brązowy, czyli zbiór pięknych ozdób, które należały do członka społeczności kultury łużyckiej. Eksponat wykonany z brązu waży ponad 2,5 kg, tworzą go naszyjniki, bransolety, szpile, naramiennik, fragment zapinki płytowej oraz nóż. Został zakopany w ziemi ok. 950 lat  temu. Kolejna sala prezentuje najnowszą historię Wolina, ze szczególnym uwzględnieniem ostatnich miesięcy II wojny światowej, kiedy miasto zostało zniszczone. Sala piąta to sala wystaw czasowych, prezentowane są tutaj wyniki prowadzonych badań archeologicznych. W sali szóstej znajduje się wystawa "Johannes Bugenhagen - Wolinianin i obywatel Europy" przedstawia ona życie i dokonania urodzonego w 1485 historiografa Pomorza. W muzeum znajduje się także sala konferencyjna, w której możemy zobaczyć kolekcję map Pomorza, a wśród nich Wielką Mapę Księstwa Pomorskiego z 1618 roku. 

Muzeum jest jednostką gminną. Muzeum jest administratorem dworku von Beloy, mieszcącego się tuż obok, w którym znajduje się Centrum Współpracy Międzynarodowej. Instytucja do kilku lat uczestniczy w nocy muzeów. Zwiedzający mogą skorzystać z przewodników magnetofonowych dostępnych w kilku językach. Czwartek jest dniem, kiedy wstęp jest bezpłatny.

Dla zainteresowanych historią jest tu wiele do odkrycia. Młodsi i starsi odwiedzający będą zachwyceni interaktywnym oprowadzaniem po muzeum, wystawami z okazji Wielkanocny i Bożego Narodzenia oraz akcjami umożliwiającymi aktywny współudział. Kto pokona 74 stopnie prowadzące na wieżę zamku, zostanie nagrodzony wspaniałym widokiem na wyspę Uznam.

Widok na port w Zatoce Nowowarpieńskiej w Nowym Warpnie. W tle kościół pw. Wniebowzięcia NMP, współczesne zdjęcie wykonane z pirsu przy pomniku rybaka.

Ogród został założony w 1928 r. Zajmuje powierzchnię ok. 2 ha. W 2006 r. przeszedł rewitalizację, na jego terenie posadzono wówczas ponad 9 tys. róż. Jedną z atrakcji ogrodu jest fontanna z rzeźbami czterech gęsi.

Ogród Różany w Szczecinie został założony na powierzchni 2 hektarów w 1928 roku z okazji zjazdu ogrodników. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, w 1935 roku w ogrodzie umieszczono tzw. „Ptasią Studnię” - fontannę z rzeźbami autorstwa Kurta Schwerdtfegera.

Podczas trwania drugiej wojny światowej obiekt nie poniósł szczególnych strat. Nienaruszony, po 1945 roku był jednym z ulubionych miejsc wypoczynku mieszkańców Szczecina. Taki stan utrzymał się aż do lat 70. XX wieku. Później nastąpiły nieco gorsze czasy – z powodu braku pieniędzy na pielęgnację ogrodu obiekt zaczął stopniowo popadać w ruinę. Od 1983 do 2005 roku teren Różanki należał do Archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, w 2005 roku ponownie trafił w ręce miasta.

Rok później rozpoczęła się modernizacja i odbudowa ogrodu w stylu z lat 30. XX wieku. 20 kwietnia 2007 roku obiekt został oddany do użytku. Na terenie ogrodu zasadzono ponad dziewięć tysięcy róż w 99 odmianach. Na terenie Różanki odnajdziemy m.in. grab amerykański, świerk serbski, który występuje jedynie w górach Bośni i Hercegowiny, klon, kasztanowiec gładki, korkowiec amurski i drzewka owocowe. W ramach przeprowadzonej modernizacji wykonano schody, alejki i plac zabaw, odtworzono także „Ptasią Studnię”, której głównym elementem są cztery betonowe gęsi – trzy z nich są oryginalne.

Ogród Różany w Szczecinie został wpisany na wojewódzką listę zabytków w kwietniu 2004 roku. 

Liczne zwierzęta żyją na wybiegach, w warunkach zbliżonych do naturalnych. Są tu również obiekty, do których można wejść – małpi las, ogród jeleni czy zagroda, w której można głaskać zwierzęta. Dla dzieci interesujące będą liczne możliwości zabaw. Nowo otworzone są wybieg dla wilków i akwarium zalewu.

Ośrodek Rekreacyjno-Sportowy ,,Gumiś" w Czarnocinie leży na terenie gminy Stepnica w województwie zachodniopomorskim, urozmaiconej przyrodniczo krainy. W jej granicach znajduje się jeden z najcenniejszych fragmentów ujścia Odry, obejmujący część Zalewu Szczecińskiego. W okolicach Czarnocina utworzony został teren ochronny ,,Natura 2000''. Obszar ten jest wpisany do europejskiego rejestru ostoi ptaków.

Ośrodek ,,Gumiś" działa sezonowo. Oferuje miejsca zakwaterowania w domkach campingowych, pokoje 2-4-5 osobowe z pełnym węzłem sanitarnym. Na terenie Ośrodka jest świetlica z bilardem, stołami do tenisa stołowego, tele-wideo,  dostępny Internet Wi-Fi. W pobliżu wielofunkcyjne boisko ze sztuczną nawierzchnią do piłki ręcznej, koszykowej, siatkowej oraz tenisa ziemnego, nawadniane, pełnowymiarowe boisko do piłki nożnej. W miesiącach lipiec-sierpień jest możliwość wykupienia posiłków w stołówce Ośrodka. W miejscowości  znajduje się lokalny sklep spożywczy. Duże tereny leśne, ścieżki rowerowe, urokliwa plaża.

W XIX w. w miejscu dzisiejszego parku gen. Władysława Andersa znajdował się cmentarz wojskowy, wzdłuż granic którego przebiegały mury twierdzy Szczecin. Był to pierwszy wojskowy cmentarz na terenie ówczesnego Fortu Wilhelma, nazywany Alter Militar Kirchhof. Spoczął na nim m. in. urodzony w Szczecinie pruski feldmarszałek Friedrich von Wrangel. Wieczny spoczynek znalazło tu także 104 jeńców francuskich wziętych do niewoli podczas wojny prusko- francuskiej w latach 1870-71. W roku 1886, po rozebraniu Fortu Wilhelma, w obszarze dzisiejszego parku wytyczono nową sieć ulic. We wschodniej części cmentarza powstała wtedy m. in. dzisiejsza ulica św. Wojciecha, co wymusiło likwidację tej jego części. W południowej części nekropolii powstał z kolei kościół garnizonowy (dzisiejszy kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa), a groby znajdujące się w tym miejscu przeniesiono w głąb parku. Stary Cmentarz Wojskowy został zamknięty w roku 1900. Po drugiej wojnie światowej dawny cmentarz przekształcony w założenie parkowe przyjął nazwę 22 Lipca, zaś od 1991 r. nosi on nazwę pl. gen. Stanisława Andersa. Rosną tu takie gatunki drzew jak m. in. wiśnia piłkowana, świdośliwa kanadyjska czy też robinia biała. Uwagę zwraca też biegnąca wzdłuż ul. Obrońców Stalingradu aleja kasztanowców. W północnej części parku znajduje się plac zabaw dla dzieci. Jedyną pozostałością po starym cmentarzu jest głaz ustawiony w 1987 roku ku pamięci jeńców francuskich, znajdujący się obok prezbiterium kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Park zajmuje powierzchnię ok. 50 ha, na jego terenie rośnie ponad 200 gatunków drzew i krzewów. Został założony w 1900 r., obecnie jest częścią kompleksu sąsiadującego z Puszczą Wkrzańską.

Założenie znajduje się na zboczu Doliny Niemierzyńskiej i jest fragmentem kompleksu zieleni połączonego z leżącą nieopodal Puszczą Wkrzańską. Park mieści się pomiędzy ulicami Słowackiego, Skargi, Zaleskiego i Wyspiańskiego i zajmuje powierzchnię ok. 50 ha.

Obecny Park im. Jana Kasprowicza został założony w 1900 roku jako „Quistorp Park” na cześć Johannesa Quistorpa, szczecińskiego filantropa i przedsiębiorcy, który przekazał miastu sąsiadujące tereny – plac Jasne Błonia i Las Arkoński.

Quistorp był właścicielem fabryki cementu portlandzkiego i spółki budowlanej „Westend”, to on zainicjował powstanie nowej dzielnicy tzw. Neu-West-End. Przedsiębiorca ten pod koniec XIX wieku opracował założenie urbanistyczne, w którym uwzględnił istnienie dużego kompleksu zieleni, który będzie wkomponowany w dzielnicę willową. Quistorp konsekwentnie realizował swój plan tworząc jedyne w swoim rodzaju pasmo zieleni, które znalazło się w centrum dużego miasta i którym swobodnie można przejść do mieszczącej się niedaleko puszczy.

Oficjalnie park został przekazany miastu w 1908 roku. Wcześniej, w 1885 roku dzięki spiętrzeniu rzeczki Osówki utworzono jezioro Rusałka – wiosną i latem można było po niej pływać łódkami, zimą jezioro zamieniało się w lodowisko. Ponadto w parku powstały restauracje, wybudowano most nad Rusałką, ustawiono fontanny, rzeźby.

Założono także tor saneczkowy, plac koncertowy, pijalnię piwa i mleka oraz plac zabaw dla dzieci. W 1915 roku tuż nad brzegiem jeziora w dawnym młynie słodowym utworzono restaurację, która cieszyła się dużym zainteresowaniem.
Do II wojny światowej kompleks utworzony przez Quistorpa był niezwykle atrakcyjny dla turystów i mieszkańców Szczecina. Atrakcyjność ta była podnoszona przez ściągnięte z różnych stron świata egzotyczne gatunki drzew i krzewów – część z nich dotrwała do obecnych czasów.

Na terenie założenia odnajdziemy ponad 200 gatunków drzew i krzewów. Oprócz drzew dobrze znanych w Polsce, takich jak kasztanowce, buki, wierzby czy dęby odnajdziemy m.in. sosnę górską, sosnę żółtą, sosnę Jeffreya, świerk serbski, grab amerykański, klon tatarski, parocję perską, świerk Brewera, jesion mannowy i lipę holenderską. Ponadto w Parku im. Jana Kasprowicza odnajdziemy jedyny w Europie Ogród Północnoamerykański. Park cieszy się także dużą popularnością wśród rowerzystów – to w końcu tutaj znajdziemy fragment najstarszej ścieżki rowerowej w całej Środkowej Europie.

Po II wojnie światowej założenie, które od 1945 roku nosi nazwę „park im. Jana Kasprowicza” nieco zaniedbano. Konieczna była rozbiórka młyna słodowego, w którym mieściła się restauracja, zlikwidowano także tzw. japoński mostek.

W drugiej połowie lat 70. XX wieku podjęto decyzję o budowie amfiteatru na ok. 4,5 tys. widzów. Obiekt nosi nazwę Teatr Letni im. Heleny Majdaniec. Nieopodal teatru znajduje się rzeźba „ogniste ptaki”, która została wykonana przez Władysława Hasiora. W 1979 roku na terenie parku zaprezentowano pomnik Czynu Polaków, autorstwa Gustawa Zemły. W najdalszym krańcu parku znajduje się tzw. Różanka – ogród, który został odnowiony w 2007 roku. Ponadto w ostatnich latach w parku odnowiono oświetlenie, na jego terenie powstało kilka punktów małej gastronomii. W planach jest utworzenie restauracji.

Park im. Jana Kasprowicza został wpisany na wojewódzką listę zabytków w grudniu 1994 roku. 

Krajobraz Parku Leśnego jest urozmaicony, znajdują się tu liczne wzniesienia, tj. Wzgórze Arkony (70,3 m n.p.m.) i Wzgórze Sobótki (około 70 m n.p.m.). Przez teren parku przebiegają liczne potoki: Osówka, Potok Arkonka, Zielonka, Żabiniec, Kijanka i kilka pomniejszych. Zagłębienia terenu zajmuje kilka małych jezior: Arkonka, Jezioro Goplany i Głuszec oraz stawy Syrenie Stawy, Cichy Staw, Górny Staw i mniejsze [3].

Jedną z najurokliwszych części Parku Leśnego Arkońskiego jest Dolina Siedmiu Młynów, która obejmuje część górnego biegu Osówki, pomiędzy osiedlami Głębokie i Osów [4]. Dolina wchodzi w skład zespołu przyrodniczo-krajobrazowego „Dolina Siedmiu Młynów i źródła strumienia Osówka”.

Park został otwarty stosunkowo niedawno, bo 7 października 2005 r. z inicjatywy Stowarzyszenia na Rzecz Wybrzeża. Głównym celem powstania parku jest połączenie efektywnego sposobu zarządzania terenami z dobrymi praktykami rolniczymi, edukacją przyrodniczą oraz użytecznością socjologiczną i rekreacyjną. Warto dodać, że park jest pierwszą w Polsce tego typu inicjatywą, która ma za zadanie wdrażać aktywną ochronę przyrody. Zarządzany jest przez Stowarzyszenie na Rzecz Wybrzeża, przy współpracy Urzędu Morskiego w Szczecinie, Nadleśnictwa Goleniów oraz gmin Wolin i Stepnica. Warto wspomnieć, że park nie jest terenem chronionym, tak jak park narodowy, krajobrazowy czy chociażby rezerwat przyrody, ponieważ jego celem jest udostępnienie walorów tych terenów do pełnego z nich korzystania przez człowieka, w atmosferze rekreacji, spokoju i współistnienia z naturą. Znajdują się jednak na terenie parku tereny chronione, np. Rezerwat Czarnocin, który jest niedostępny do zwiedzania z racji podmokłych terenów, chroniący dwa gatunki paproci (długosza królewskiego i wiciokrzewu pomorskiego) oraz woskownicę europejską.

Powierzchnia parku wynosi ponad 4000 ha terenów zielonych (lasów Puszczy Goleniowskiej, łąk i pastwisk) oraz wód Zalewu Szczecińskiego. Tereny te są włączone do wspomnianego obszaru NATURA 2000 jako ostoja ptasia. Dużą atrakcją parku dla turystów są koniki polskie i krowy rasy Scottish Highland. Zostały one sprowadzone na te tereny, aby pełnić rolę „żywych kosiarek”, które dzięki swojej działalności, pozwalają na zróżnicowanie roślinności i ułatwiają zarazem bytowanie innym gatunkom zwierząt, głównie ptakom (które dzięki mozaice terenów zielonych, mają idealne miejsca do żerowania). Z racji tytułu ostoi ptasiej, nie można nie zwrócić uwagi na ten rodzaj zwierząt. Ukształtowanie terenu i jego różnorodność pod kątem przyrodniczym, pozwala wielu gatunkom znaleźć na terenie parku swoje miejsce. Można zatem spotkać stada gęsi, które żerują pośród łąk, czajki, pliszki szare i żółte, a także żurawie, bekasy, skowronki i derkacze. Niekwestionowanym jednak królem ptasiej społeczności jest majestatyczny bielik, który cieszy oko swoją okazałą sylwetką, szybującą na tle nieba. Miejsca jego gniazdowania i chowania młodych są objęte ochroną strefową.

Miłośnicy botaniki znajdą na terenie parku unikatowy pod kątem przyrodniczym Półwysep Rów, gdzie rosną takie rośliny, jak świbka morska, muchotrzew solniskowy, mlecznik nadmorski, koniczyna rozdęta, centuria nadbrzeżna. Jest to o tyle cenne miejsce, że prawdopodobnie jedyne już w Polsce, gdzie rośliny te występują w naturalnym dla nich środowisku.

Park ma rozwiniętą infrastrukturę turystyczną, dzięki czemu zwiedzający mogą dokładnie poznać walory tego obszaru. Przy wejściu na teren parku został zainstalowany punkt informacyjny, skąd można przed wyruszeniem w dalszą drogę, zdobyć niezbędną wiedzę na temat otoczenia, a także zapoznać się z mapą terenu oraz zaznaczonymi na niej najważniejszymi miejscami i stanowiskami. Można też przysiąść i posilić się przed dalszą podróżą przy drewnianych ławach, nad którymi zbudowane zadaszenie uchroni przed opadami lub da wytchnienie cieniem w słoneczne dni. Przez teren parku przebiega droga, która została częściowo utwardzona i co ważne, nie jest oddzielona od pozostałej części obszaru, dzięki czemu zwierzęta mogą migrować dowolnie po całym terenie. W parku jest też zbudowana wieża obserwacyjna, która pozwoli spojrzeć na obszar z innej perspektywy. Przemieszczać się po parku można pieszo, na rowerze lub konno. Wjazd samochodem jest niemożliwy, ale przed wejściem jest parking, na którym można zostawić mechaniczne pojazdy. Park jest uznany za „raj dla ptaków” i cieszy się dużą popularnością, dzięki czemu odwiedza go wiele osób, których pasją jest podglądanie życia tych zwierząt.

Pałac w Karsznie znajduje się nieopodal zabytkowego ryglowego kościoła pw. św. Huberta, w cichej i malowniczej okolicy. Budynek nie jest widoczny z drogi wojewódzkiej, choć oddalony jest od niej o ok. 300 m. Obiekt wzniesiony został w stylu neorenesansu francuskiego pod koniec XIX wieku przez rodzinę von Enckevorth, właścicieli majątku Karszno. Po zakończeniu II wojny światowej pobliski majątek wraz z pałacem został upaństwowiony. W latach 70-tych XX wieku w pałacu przeprowadzono generalny remont, przekształcono go i przeznaczono do pełnienia funkcji placówki Wojsk Ochrony Pogranicza. W okresie po transformacji ustrojowej, po 1989 roku, placówką zarządzał Pomorski Oddział Straży Granicznej w Szczecinie. Aktualnie gospodarzem pałacu jest Książnica Pomorska im. Stanisława Staszica w Szczecinie, która umieściła tu swoją bibliotekę składową. Obiekt ten współcześnie jest miejscem spotkań kulturalnych, konferencji, wystaw oraz imprez plenerowych. Wokół rezydencji rozciąga się przepiękny zabytkowy park. Jeśli chodzi zaś o kształt samej budowli, to jest to budynek piętrowy, ze strychem pokrytym blaszanym ocynkowanym mansardowym dachem i lukarnami czyli okienkami doświetlającymi poddasze. Obiekt jest podpiwniczony, wchodzi się do niego przez ganek, do którego prowadzą kilkunastostopniowe schody. Pałac wybudowany został z czerwonej cegły. W fasadzie tylnej znajdują się dwa boczne występy zwane ryzalitami, przy elewacji bocznej - północnej znajduje się kwadratowa, trójkondygnacyjna wieża, a przy elewacji bocznej - południowej stoi jednokondygnacyjna przybudówka zakończona półkoliście. W latach 70-tych ubiegłego wieku obiekt przeszedł generalny remont wnętrz, po którym stracił swój pierwotny charakter. Powstały między innymi żelbetowe schody, które zastąpiły wcześniejsze drewniane. W czasie remontu wymieniono większość stolarki okiennej i drzwiowej. Warte podkreślenia jest również to, że w pałacu nie zachowano żadnego oryginalnego wyposażenia.

Plac Grunwaldzki jest największym placem Szczecina. Został zaprojektowany na planie koła z gwiaździście wychodzącymi alejami i ulicami. Plac powstał pod koniec lat 80-tych XIX wieku, w miejscu wyburzonego w 1884 roku Fortu Wilhelma. Autorem koncepcji placu był James Hobrecht. Powstała ona już w latach sześćdziesiątych XIX wieku i zakładała rozwój Szczecina w kierunku północno-zachodnim. Ze względu na to, że tereny projektowanej inwestycji należały do wojska, budowa została zakończona z opóźnieniem.

Nim do tego doszło nadburmistrz Burscher i radca Kruhl wprowadzili zmiany w projekcie. Czerpali oni pełnymi garściami z projektów przebudowy Paryża, autorstwa Georges'a Haussmanna. Podobieństwo do paryskich placów doprowadziło nawet do zbudowania przekonania jakoby Haussmann osobiście zaprojektował Plac Grunwaldzki.

Pierwotnie plac nazwano Kościelnym, później Cesarza Wilhelma. Obecna nazwa została nadana 15 lipca 1945 roku, w 535 rocznicę bitwy pod Grunwaldem. Zgodnie z projektem środek placu zajmował okrągły zieleniec, a ruch tramwajów i samochodów odbywał się po wybrukowanym okręgu. W latach dwudziestych XX wieku przeprojektowano organizację ruchu. Od tego czasu linia tramwajowa biegła przez środek placu. Po 1945 roku powrócono do pierwotnego układu, a od lat siedemdziesiątych tramwaje ponownie jeżdżą przez środek placu.

Z ośmiu stron do placu dochodzą aleja Papieża Jana Pawła II, aleja Józefa Piłsudzkiego, ulica Generała Ludomiła Rayskiego i ulica Śląska. Otoczenie placu stanowiły reprezentacyjne eklektyczne kamienice. W 1944 roku część z nich została zniszczona podczas alianckiego nalotu. Na ich miejscu w latach sześćdziesiątych zbudowano wielopiętrowe bloki. Pozostałe kamienice, które również ucierpiały w 1944 roku, zostały pieczołowicie odrestaurowane.

Plac jest obsadzony zachowanym starodrzewem, wśród którego rosną okazy budleja i krzewów cisowych. Zainstalowana w latach dziewięćdziesiątych infrastruktura, a szczególnie lampy, stara się nawiązywać wyglądem do tej z lat trzydziestych.

Położona nad Jeziorem Nowowarpieńskim, jest dosyć ukryta, dlatego niewiele osób ją zna. Rozciąga się stąd wspaniały widok na małą wysepkę, jedyny w swoim rodzaju na wybrzeżu Zalewu Szczecińskiego. Niewielka, piękna, piaszczysta plaża zaprasza, by zorganizować na niej piknik, zatrzymać się na dłuższą chwilę i rozmarzyć. O komfort odwiedzających zadbano, oferując liczne parkingi, drewniane ławki, miejsca na ognisko i mobilną toaletę. Na piasku znajduje się konstrukcja do wspinania dla najmłodszych. Można tu delektować się godzinami spokoju w najbardziej nasłonecznionym obszarze Niemiec.

Piaszczysta plaża położona w miejscowości Bystra, na wschodnim brzegu jeziora Dąbie.

W pobliżu plaży położonej nad Jeziorem Nowowarpieńskim znajduje się promenada oraz wieża widokowa. Do wypoczynku zachęca piaszczysty brzeg akwenu oraz pomost z ławeczkami. Miejsce jest dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnościami.

Plaża w Nowym Warpnie stała się w ostatnim czasie miejscem, do którego przyjeżdżają mieszkańcy z całego powiatu polickiego i nie tylko. Goszczą tutaj zarówno szczecinianie, jak i turyści z Niemiec. Choć położona w odległym zakątku, to stała się ona wraz z całą miejscowością nowym punktem na mapie turystycznej powiatu. Jeszcze do niedawna zaniedbana, dziś tętni życiem. Dzięki rewitalizacji Starówki, budowie promenady wraz z wieżą widokową, także i plaża zyskała nowe oblicze. Uporządkowany teren kąpieliska zachęca do przyjazdu i spędzania tutaj czasu wolnego. Woda przy brzegu jest bardzo ciepła i w miarę czysta. Wstęp na plażę jest nieodpłatny. Piaszczysta plaża strzeżona jest przez ratowników a obszar, po którym można pływać wyznaczony jest przez bojki. Przy plaży znajduje się pomost z ławeczkami a obok zjazd dla osób poruszających się na wózkach. Plażowicze mogą relaksować się na piasku, bądź na pomoście. W pobliżu mieści się także odpłatna toaleta. Tuż przy plaży biegnie promenada okalająca półwysep a w części północnej znajduje się wieża widokowa. To właśnie w okolicach plaży skupia się życie turystyczne Nowego Warpna. W pobliżu bowiem znajduje się także zabytkowa zabudowa miejscowości z Rynkiem i Ratuszem oraz inne ciekawe obiekty, w tym Aleja Żeglarzy nad brzegiem Zatoki Nowowarpieńskiej, na północy cyplu. 

Dwutorowy, podnoszony most kolejowy zastąpił wcześniejszy, jednotorowy most obrotowy. Miało to miejsce w trakcie rozbudowy linii kolejowej w kierunku wyspy Uznam. Most został oddany do użytku w 1933 roku. Był wówczas najbardziej nowoczesnym tego typu obiektem w Europie. W kwietniu 1945 roku wysadzono w powietrze przęsła, przez co połączenie między stałym lądem i wyspą Uznam zostało przerwane. Do dziś zachowała się jedynie środkowa, podnoszona część mostu, która w 1990 roku została uznana za zabytek.

Obiekt powstał w latach 30. XX. Składa się na niego sieć korytarzy, pomieszczeń oraz schronów znajdujących się pod ziemią. Przez lata był owiany tajemnicą, o jego istnieniu wiedzieli tylko oficerowie PRL. Od 2014 r. jest dostępny dla zwiedzających.

Podziemne Miasto na Wyspie Wolin zostało udostępnione do zwiedzania w maju 2014 roku. Jest to kolejne, po Muzeum Obrony Wybrzeża, przedsięwzięcie pasjonatów historii, stanowi ono filię muzeum. Po tym jak udało się odrestaurować i udostępnić zwiedzającym Fort Gerharda przyszła kolej na Podziemne Miasto.

Podziemne Miasto przez lata było tajnym obiektem militarnym, o którego istnieniu wiedzieli tylko najwyżsi rangą oficerowie PRL. To sieć podziemnych korytarzy o długości prawie kilometra, kilkudziesięciu pomieszczeń i kilku schronów ukrytych pod nadmorskimi wydmami. Budowa kompleksu rozpoczęła się w latach 30. XX wieku. Obiekty te stanowiły trzecią co do wielkości na polskim wybrzeżu baterię obrony wybrzeża. Do niedawna był to teren zarządzany przez wojsko i wstęp tutaj był niemożliwy.

Zwiedzanie kompleksu odbywa się w interaktywny sposób. Turyści organizowani są w plutony i pod czujnym okiem dowódcy ruszają w teren. Zwiedzanie obiektu to pełna atrakcji podróż w czasie. Jedną z atrakcji, poza spacerem kilometrowym tunelem łączącym schrony, jest w pełni wyposażony schron maszynowni, w którym część urządzeń jest jeszcze sprawna.

Obiekt nazywany jest świadectwem historii, które każdy powinien zobaczyć, a dla miłośników historii to co zobaczą pod ziemią bez wątpienia będzie prawdziwym skarbem.

Zwiedzanie kompleksu trwa około 90 minut. Wejście na teren odbywa się tylko z przewodnikiem. Ilość osób, które mogą jednorazowo wejść do podziemi jest ograniczona. Temperatura w obiekcie nie przekracza 10 stopni.

Pomnik jest atrakcją dla przyjeżdżających do Szczecina turystów, lubiących przechadzać się parkiem Kasprowicza. Rzeźba plenerowa, która stoi w pobliżu Teatru Letniego wykonana jest z łańcuchów, kształtowników i blachy, które tworzą razem różnorodne ptaki, pomalowane w wielu barwach. Jej autorem jest Władysław Hasior. Początkowo wykonywał on projekt mający wzbogacić wizerunek Zamku Książąt Pomorskich. Budowa Trasy Zamkowej jednak zmusiła do zmiany miejsca docelowego jego dzieła. Ptaki przeniesiono w 1980 r. na Plac Zgody, skąd ponownie je przetransportowano z uwagi na powstającą tam kamienicę. Obecnie są  one usytuowane w bezpiecznym i odpowiednim dla nich miejscu. Turyści mogą podziwiać je razem z okazałą panoramą na jezioro Rusałka.

Bartolomeo Colleoni był słynnym weneckim dowódcą najemnych wojsk. Jego pomnik, stojący na pl. Lotników, jest wierną kopią renesansowego oryginału. Przez długie lata znajdował się w Warszawie, w 2002 r. wrócił do Szczecina.

Pomnik przedstawia słynnego weneckiego kondotiera (dowódcę oddziałów najemnych wojsk, który na swój koszt formował wojsko). Jest on jedną z najbardziej okazałych kopii najsłynniejszych dzieł renesansowych. Oryginał wykonał Andrea del Verrocchio. Kopia została utworzona na potrzeby szczecińskiego Muzeum Miejskiego w 1913 roku. Pomnik po wojnie podarowany został Warszawie, w ramach wsparcia zniszczonej stolicy. Zajął on tam miejsce na dziedzińcu Akademii Sztuk Pięknych. Do Szczecina wrócił dopiero w 2002 roku. W 2009 roku został poddany renowacji, po której odzyskał oręż, trzymany w prawej ręce. 

Pomnik Gryfa powstał w 1972 roku. Jego projektantką jest Leonia Chmielnik, która przy jego wykonaniu współpracowała z Anną Paszkiewicz. Szczecińskie artystki wspólnie stworzyły rzeźbę na dziedzińcu Zamku Książąt Pomorskich, skąd przeniesiona została z czasem pod odnowiony ratusz. Gryf wspiera się na tylnych łapach, unosząc jednocześnie pierś i przednie łapy. Na cokole widnieje napis TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZCZECINA W XXVIII ROCZNICĘ WYZWOLENIA. Łączna wysokość pomnika z podstawą wynosi 445 cm. 

Hans Hartig był znanym niemieckim malarzem oraz honorowym obywatelem Nowego Warpna. Jego pomnik, znajdujący się na miejskim rynku, w 2013 r. wykonał Bohdan Ronin-Walknowski.

Pomnik stojący na rynku w Nowym Warpnie upamiętnia postać Hansa Hartiga, znanego niemieckiego malarza pejzażysty i grafika, który w roku 1927 odebrał nagrodę Honorowego Obywatela Nowego Warpno. Hartig  miał istotny wkład w popularyzowanie Nowego Warpna w całych Niemczech. Na swoich obrazach uwiecznił miasto i jego okolice, w ten sposób rozsławiając je i zachęcając do jego odwiedzania. Pomnik przedstawia stojącą postać malarza skierowanego twarzą do ratusza. W lewej ręce trzyma on paletę z farbami, a w prawej pędzel. Przed artystą stoi sztaluga z obrazem, na którym widnieje ratusz. Tuż obok stoi krzesło z położonym nań pudełkiem, w którym znajdują się farby. Autorem pomnika, odsłoniętego w 2013 roku, jest Bohdan Ronin-Walknowski.

Miedziana rzeźba marynarza o wysokości ponad 4 m powstała w 1980 r. Znajduje się w centrum miasta, przy Alei Fontann. Autorem jej projektu jest Ryszard Chachulski.

Szczecin jako miasto, w którym siedzibę ma Akademia Morska, musiało posiadać pomnik nawiązujący swoim wyglądem do morskich tradycji stolicy województwa zachodniopomorskiego. Według projektu Ryszarda Chachulskiego na zlecenie Towarzystwa Przyjaciół Szczecina i wniosku Zbigniewa Abrahamowicza postanowiono więc postawić okazałą miedzianą rzeźbę przedstawiającą marynarza. Projekt zrealizowano w 1980 roku. Postać wygląda majestatycznie i mierzy razem z cokołem 405 cm. W swoich dłoniach trzyma koło sterowe, a kołnierz jego wierzchniego okrycia zdaje się falować na wietrze. Postać nie jest związana z żadnym szczególnym wydarzeniem, lecz przypomina mieszkańcom, oraz odwiedzającym go turystom, że Szczecin to miasto związane z morzem i żeglarstwem. Fragment Alei Fontann, na której stoi obecnie pomnik Marynarza-Sternika został zabudowany w latach 90-tych. Pomnik w 2007 r. został poddany remontowi. Jest otoczony bujną roślinnością i kolorowymi krzewami. Za jego plecami znajduje się jedna z trzech fontann w tej części ulicy (stąd nazwa Aleja Fontann).

Pomnik Rybaka symbolizuje wielowiekową łączność Nowego Warpna z rybołówstwem, znajduje się na pirsie, do którego wiedzie Aleja Żeglarzy. Monument przedstawia siedzącego na beczce rybaka, ubranego w sztormiak i wodochronny kapelusz. W lewej ręce postać trzyma rybę. Po tej samej stronie leży skrzynia ze złowionymi okazami, a po prawej - druga beczka. Autorem pomnika jest szczeciński rzeźbiarz Bohdan Ronin-Walknowski. Odsłonięcie Pomnika Rybaka miało miejsce w roku 2012.

W ramach realizacji projektu pod nazwą Zachodniopomorski Szlak Żeglarski, gmina Wolin wybudowała port jachtowy. Jest on najmniejszym z zaplanowanych portów. Posiada pełne zaplecze sanitarno-techniczne. Jednorazowo basen jest w stanie pomieścić około 30 jednostek. Obiekt ten zaopatrzony został w punkt poboru wody i energii, punkt gastronomiczny, toaletę, prysznic, miejsce na grilla, parking oraz odbiór nieczystości płynnych z jachtu.

Zarządcą portu jachtowego jest Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej.

Nowocześnie urządzony port z miejscami do cumowania dla ok. 90 łodzi, dostępny dla stałych użytkowników i gości. Leży, osłonięty przed wiatrem, w południowej części Małego Zalewu.

Ten najważniejszy port Małego Zalewu leży nad rzeką Wkrą, przed mostem zwodzonym i rozwidleniem Kanału Köhna.

Promenada biegnie wzdłuż brzegu Półwyspu Nowowarpieńskiego. Ma prawie kilometr długości, jest oświetlona i monitorowana, wzdłuż niej ustawiono tablice edukacyjne. Promenada została dostosowana do potrzeb osób z niepełnosprawnościami.

Promenada w Nowym Warpnie powstawała na przestrzeni kilku lat. Pierwszy etap budowy zakończono w roku 2013 - oddano wówczas do użytku 330 metrów promenady wraz z wieżą widokową usytuowaną na krańcu cyplu, nad Zatoką Nowowarpieńską. Powstały wtedy również dwa obiekty, w których aktualnie mieszczą się punkty gastronomiczne a także sklep z pamiątkami i akcesoriami wędkarskimi oraz kwiaciarnia. W ciągach spacerowych zagospodarowano miejsce z przeznaczeniem na szachy plenerowe i gry planszowe oraz obrotową rzeźbę leszcza. Przy głównym wejściu na promenadę, od ulicy Kościuszki znajduje się bezpłatny parking dla samochodów osobowych, z tej strony również umiejscowiona została plaża nad brzegiem Jeziora Nowowarpieńskiego. Dalsza część promenady rozciąga się w kierunku wschodnim, po południowej stronie cyplu. Etap drugi oddany do użytku na początku roku 2015 to 500- metrowy odcinek, wzdłuż którego ustawiono tablice edukacyjne przedstawiające słynnych żeglarzy. Całość jest oświetlona, monitorowana, wyposażona w kosze na śmieci i ławeczki a także dostosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych. Nieopodal znajdują się pozostałe atrakcje turystyczne Nowego Warpna a wśród nich m.in.: starówka wraz z zabytkowym Ratuszem, ryglowymi zabudowaniami i odnowionymi kamienicami, kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, aleja żeglarzy czy też wioska żeglarska. 

Aleja Gwiazd powstała w 1996 r., podczas pierwszego Wakacyjnego Festiwalu Gwiazd. Najważniejszą jej częścią są kamienne płyty, w których przedstawiciele polskiej kultury zostawiają odciski dłoni. Obecnie jest ich ponad 100.

Aleja Gwiazd powstała w 1996 roku, podczas pierwszego Wakacyjnego Festiwalu Gwiazd. Inspiracją do jej stworzenia były światowej sławy miejsca poświęcone gwiazdom kinematografii - hollywoodzki Bulwar i Aleja Gwiazd w Cannes. 

Od tego czasu każdego roku w lipcu, podczas kolejnych edycji Festiwalu, najbardziej zasłużeni polscy aktorzy oraz słynni przedstawiciele świata kultury pozostawiają odciski swych dłoni na pamiątkowych płytach. Obecnie znajduje się ich już znacznie ponad 100. 

Wyjątkowego klimatu temu miejscu nadają także pomniki poświęcone wybitnym postaciom polskiego kina, w tym nieżyjącym już gwiazdom. Wśród tych upamiętnień m.in. ławeczka Gustawa Holoubka, pomnik Juliusza Machulskiego, w roli kasiarza Kwinty, oraz pomnik Krzysztofa Kolbergera.

W pobliżu Promenady Gwiazd, przy ul. Bohaterów Warszawy, znajduje się jedyne w Polsce Muzeum Figur Woskowych, gdzie m.in. można zobaczyć postacie wybitnych polskich aktorów w ich najsłynniejszych kreacjach, np. Daniela Olbrychskiego w roli Kmicica, czy Bogusława Lindę jako Franza Maurera.

Promenada jest przedwojennym bulwarem, który rozdzielał plażę od dzielnicy uzdrowiskowej. Obecnie znajduje się już nieco w głębi lądu. Promenada obecnie łączy popołudniowy kawiarniany gwar z życiem nocnym. Wzdłuż promenady swoje miejsce znalazły liczne restauracje, ogródki piwne, lodziarnie, cukiernie oraz oceanarium. W sezonie letnim w muszli koncertowej odbywa się wiele imprez. Dodatkowego uroku dodają zadbane zabytkowe secesyjne budynki. W niektórych z nich znajdują się klimatyczne puby. Wzdłuż promenady znajdują się też ławki oraz ścieżka rowerowa. Z promenady można w kilku miejscach zejść bezpośrednio na plażę. Na całej długości promenady udostępniony został nieodpłatny Internet WI-FI.

Przewozy turystów i rowerzystów  motorowym katamaranem pasażerskim o małym zanurzeniu, co pozwala dopływać do brzegu i oglądać urokliwe zakątki Zalewu. Wygodne tapicerowane kanapy zachęcą do relaksu i odpoczynku Odpinane osłony boczne pozwalają poczuć bryzę morską i opalać się w promieniach słonecznych. Zabieramy do 9-ciu pasażerów lub 6-ciu rowerzystów ze sprzętem. Przeprawa jest elementem szlaku rowerowego Blue Velo. 

Rezerwacja przeprawy:   telefoniczna, mailowa, poprzez formularz na stronie.

Przeprawę obsługują promy pasażersko-samochodowe typu „Bielik”, przystosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnością.

Zasadnicza część miasta Świnoujście znajduje się na wyspach Wolin i Uznam. Aby dostać się do części miasta położonej na wyspie Uznam, należy skorzystać z przeprawy promowej.

Przeprawa Warszów obsługiwana jest przez promy pasażersko-samochodowe typu „Bielik”. Promy te dostosowane są do potrzeb osób niepełnosprawnych.

Przylądek tworzy pięć przystani kajakowych, zwanych zakątkami, położonych nad Zatoką Szkieletów. W każdym z nich zbudowano pomosty i wiaty. Dwa są dostępne tylko od strony wody, z pozostałych mogą korzystać także rowerzyści czy rolkarze.

W marinie może zacumować nawet 200 jachtów. Postój jest bezpłatny. Kanał Młyński ma 800 m długości, a jego szerokość sięga w niektórych miejscach do 20 m.

Przystań jest urokliwym i spokojnym miejscem, osłoniętym od wiatrów. To bezpieczny, przyjazny i zielony port, oraz co najważniejsze – bezpłatny. Kanał ma blisko 800 metrów długości i od 12 do 20 metrów szerokości. Im dalej w głąb, tym bardziej wąsko. Trzeba uważać przy końcu kanału gdyż nad nim przebiega przewód energetyczny. Cumuje się tutaj burtą do nabrzeża. Nabrzeże po jednej stronie wyposażone jest w przyłącza wodne i energetyczne. Nad brzegiem kanału ustawiono ławki i latarnie. Uroku temu miejscu dodaje droga z bruku kamiennego. W marinie może zacumować nawet 200 jachtów.

Przystań położona w północnej części jeziora Dąbie. Umożliwia dostęp do prądu, wody i internetu. Żeglarze mogą także skorzystać z przestrzeni rekreacyjnych i parkingu.

Port jest dość dobrze osłonięty od wiatru, dostępny dla jednostek o niewielkim zanurzeniu. Wpływając do portu, należy trzymać się wyznaczonego toru i uważać na mielizny. Przystań należy do Ośrodka Sportu i Rekreacji w Goleniowie, są to trzy baseny, które łącznie mogą pomieścić ponad 70 jednostek. W Lubczynie w dwóch basenach cumuje się przy betonowych nabrzeżach, w jednym są także pontony typu wojskowego. Jest dostęp do sanitariatów, wody, prądu, internetu. Przy przystani znajduje się parking. Na przystani dużą część przestrzeni stanowią tereny zielone, na których można przyjemnie spędzić wolny czas. Marina w Lubczynie dysponuje także specjalnym kręgiem piknikowym – to idealne miejsce na grilla i ognisko. W marinie można wyczarterować jacht, wypożyczyć kajak czy rower wodny.

Punkt mieści się w budynku Muzeum Regionalnego, w pobliżu mostu na rzece Dziwnej.

W Punkcie Informacji Turystycznej można pozyskać szczegółowe informacje dotyczące Wolina i regionu odnośnie atrakcji turystycznych, organizowanych imprez kulturalnych i sportowych, możliwości noclegowych, gastronomicznych itp. Dostępne są w sprzedaży różnorodne wydawnictwa związane z regionem, mapy, gadżety.

Informacje udzielane są w języku polskim, angielskim oraz niemieckim.

Ratusz Nowy, zwany inaczej Ratuszem Czerwonym, powstał w 1879 r. Swoją konstrukcją nawiązuje do stylu gotyckiego. Obecnie pełni rolę siedziby dla wielu urzędów, m.in. Urzędu Morskiego.

Ratusz Nowy zwany także Ratuszem Czerwonym został wzniesiony w latach 1875 – 1879 według projektu szczecińskiego radcy Konrada Kruhla. Obiekt nawiązuje do stylu gotyckiego. Budowla została wzniesiona na skarpie, na planie prostokąta. Przy narożnikach i w centralnej części po stronie pl. Batorego znajdują się ryzality. Od wschodniej strony znajduje się taras i dwubiegowe schody – całość miała podkreślić funkcje reprezentatywne budowli.

Wejście od zachodu ozdobione jest arkadowym portykiem i rzeźbami na filarach, które symbolizują „Przemysł”, „Rolnictwo”, „Żeglarstwo” i „Wiedzę”. Obiekt jest zdobiony także balkonami i wieżyczkami. Wewnątrz obiektu odnajdziemy sklepienie krzyżowo-żebrowe. W budynku odnajdziemy także herb Szczecina z 1660 roku, który do Czerwonego Ratusza został przeniesiony ze starego ratusza. Budynek był siedzibą zarządu miasta do 1945 roku.

Dziś w budynku Czerwonego Ratusza mieszczą się m.in. Urząd Morski, Polska Izba Handlu Zagranicznego, Rada Morska przy Sądzie Wojewódzkim, Biuro Projektowe Budownictwa Morskiego, Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej.

Budynek ratusza został wpisany na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 1993 roku. 

Fabryka powstała rok przed wybuchem II wojny światowej. Produkowano w niej benzynę syntetyczną, pozyskiwaną z węgla, na potrzeby niemieckiej armii. Na terenie fabryki organizowane są bezpłatne wycieczki z przewodnikiem.

Fabryka benzyny syntetycznej - Hydrierwerke Pölitz powstała w 1938 roku. Produkowano tutaj paliwo płynne z węgla (benzynę syntetyczną) na potrzeby niemieckiej armii. W 1944 roku zajmowała obszar 1500 hektarów w tym 200 hektarów zwartej infrastruktury technicznej, z której do dziś przetrwało w różnym stanie kilka charakterystycznych budowli. Najbardziej rozpoznawalną jest elewator węglowy służący do przechowywania półfabrykatów i produkcji benzyny. Widoczne są również szkielety hal produkcyjnych. Przetrwały naziemne bunkry przeciwlotnicze oraz bunkry typu Splitterschutzzelle kształtem zbliżone do jajka, przeznaczone dla jednej osoby oraz typu Westermann w kształcie cylindra zakończonego spiczastą betonową czapą. Napotkać można także zespoły silosów czyli zbiorników na paliwo. Wszystko to ukryte w gęstwinie drzew i krzewów. Niektóre miejsca są bardzo trudno dostępne i niebezpieczne. Jest tu sporo gruzów, kamieni i wystających z ziemi metalowych czy żeliwnych fragmentów, dlatego też odradza się zwiedzanie ruin fabryki na własną rękę. W każdą sobotę o godzinie 13:00 organizowana jest bezpłatna wycieczka z przewodnikiem, podczas której zwiedzić można fabrykę, zejść do podziemi, a także obejrzeć wystawy stałe w siedzibie stowarzyszenia.

Powstanie klasztoru w XIII w. związane jest z pojawieniem się na tych terenach ojców augustianów. W XVI w., po reformacji budynek przestał pełnić funkcję sakralną i zaczął popadać w ruinę. Jego pozostałości są dziś dostępne do zwiedzania.

Ruiny klasztoru augustianów w Policach-Jasienicy to zabytek, który przypomina o pięknej historii tychże terenów. Obiekt ten stanowi jeden z najpiękniejszych zabytków średniowiecznej architektury klasztornej na Pomorzu Zachodnim. Jego powstanie związane jest z obecnością Augustianów – zakonników sprowadzonych na te ziemie w połowie XIII wieku. Dzięki ich działalności podmokłe do tego czasu okolice nad rzeką zostały zagospodarowane, a Gunica uregulowana. Mnisi wybudowali tutaj młyn, zajmowali się hodowlą owiec i świń, a także uprawiali chmiel i byli w posiadaniu kilku karczm. Mieli oni także do dyspozycji drewniany kościół wybudowany pod koniec XIII wieku, który został później przez nich przebudowany. Sam klasztor powstał w wieku XIV. Na zabudowania klasztorne składały się z dwa dwukondygnacyjne skrzydła i kościół, tworząc razem dziedziniec otwarty ku zachodowi. Do czasów współczesnych zachowały się pierwotne założenia budowli w stylu gotyckim z murami obwodowymi na skrzydle południowym i wschodnim do pierwszego piętra oraz pomieszczenia piwniczne. Podczas reformacji w XVI wieku jasienicki klasztor przestał spełniać swoje dotychczasowe funkcje i przybrał świecki charakter. Pod koniec XVII wieku zaczął popadać w ruinę. W połowie wieku XX rozebrano górne kondygnacje. Dziś teren wokół kościoła i ruin klasztornych jest zadbany i uporządkowany. Niebezpieczne miejsca są zabezpieczone. Wnętrza budowli są zarośnięte krzewami i inną  dziką roślinnością, lecz obiekt jest dostępny dla zwiedzających i dokładne obejrzenie ruin jest możliwe. Zachowane ozdobne łuki okienne i arkady doskonale uwidaczniają styl, w którym klasztor został wybudowany. Wokół rozciąga się teren przykościelny. Ruiny klasztoru dostępne są dla każdego zwiedzającego. Część obiektu dostępna jest z zewnątrz, do pozostałych zachowanych elementów dostać można się od podwórza kościelnego. Bardzo często to piękne miejsce wykorzystywane jest jako tło różnego rodzaju plenerowych sesji zdjęciowych. Od kilku lat, pod koniec wakacji letnich tuż obok kościoła, w sąsiedztwie ruin odbywa się Jarmark Augustiański – cykliczna impreza mająca na celu kultywowanie kultury dawnej, a szczególnie okresu średniowiecza. Od niedawna w ruinach klasztoru w Wielką Sobotę odbywa się także inscenizacja Misterium Męki Pańskiej. Świątynia znajdująca się w sąsiedztwie jest doskonale widoczna z drogi, wzniesiona jest bowiem na podwyższonym terenie. Ruiny klasztoru zaś ukryte są nieco głębiej. 

Historia starówki sięga średniowiecza. Na uwagę zasługują charakterystyczne budynki ryglowe z przełomu XVIII i XIX w. oraz ratusz.

Nowowarpieńska starówka jest jednym z najpiękniejszych i najstarszych elementów miasta. Posiada ona rodowód średniowieczny, co podkreśla jej historyczny charakter. Starówka przedstawia również bogate walory architektoniczne i urbanistyczne, czego dowodem są istniejące po dziś dzień zabudowania znajdujące się w jej obrębie. Teren Starego Miasta zamknięty jest głównie przez kamienice. Zlokalizowane są tutaj także budynki ryglowe z przełomu XVIII/XIX wieku, wśród których kluczową rolę odgrywa usytuowany w samym centrum założenia ratusz, będący siedzibą władz miejskich. Na obszarze tym przeważa zabudowa murowana – mieszkalna i gospodarcza z przełomu XIX i XX wieku. Uliczki wokół ratusza, w obrębie Starego Miasta są brukowane. Na placu przy Urzędzie Miejskim znajduje się ciekawie zdobiona pompa uliczna. Stoi tutaj również pomnik Hansa Hartiga, znanego malarza pejzażysty i grafika mieszkającego tutaj przed wojną. Po zmroku, teren starówki oświetlają stylowe lampy uliczne. Na niektórych zamontowane zostały kwietniki z ozdobną roślinnością, co dodaje uroku i ożywia to miejsce. Znajdują się tutaj także ławeczki, na których można odpocząć. Przy ratuszu zamontowano stojaki na rowery. Mieści się tutaj także parking na kilkanaście samochodów. Pomiędzy kamienicami usadowiona jest brama wejściowa w formie łuku, z płaskorzeźbionym jachtem – prowadząca do Alei Żeglarzy. Nieopodal ulokowany jest zabytkowy kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP, pochodzący z XV wieku.

Stawa o wysokości 10 m została zbudowana w 1874 r. Jest elementem nabieżnika, który wskazuje wejście do portu w Świnoujściu. Stawa Młyny znajduje się także w logo Świnoujścia.

Stawa jest znakiem nawigacyjnym, naprowadzającym na szlak wodny wiodący korytem rzeki Świny. Stawa powstała w latach 1873-1874 w ramach modernizacji toru wodnego. Projektantem stawy był radca budowlany Severin, który nadał jej charakterystyczny kształt wiatraka. Budynek ma wysokość 10 metrów i jest pomalowany na biało. Stawa jest cały czas użytkowana. Od strony morza na jej szczycie od zmroku pulsuje światło, które wskazuje żeglarzom właściwą drogę do portu. Dzięki niegasnącej popularności stawa stała się częścią oficjalnego logo Świnoujścia, w związku z czym można ją zobaczyć na pocztówkach czy okładkach przewodników i folderów.

Zdjęcie wykonane współcześnie z parkingu przy ul. Kościuszki, w pobliżu Przystani Stepnica. Na drugim planie widoczna restauracja „Panorama”, istniejąca do dziś.

Entuzjaści rolnictwa i technicznego postępu znajdą tu coś dla siebie. W hali oraz na ekspozycji plenerowej prezentowanych jest wiele typów traktorów i ciągników różnych producentów.

Nieistniejące już dzisiaj molo w Świnoujściu. Budowę konstrukcji rozpoczęto w roku 1897, lata jej świetności minęły wraz z zakończeniem I wojny światowej. W 1922 r. w wyniku sztormu molo zostało poważnie uszkodzone, a następnie rozebrane.

Uznawane za jedno z najpiękniejszych w Szczecinie założenie parkowe z różnorodnym drzewostanem oraz zapleczem gastronomicznym i usługowym, zostało wyodrębnione pod koniec XIX w. pod nazwą Park Fundacji Arndta. Nazwa parku wzięła się od założonego w tym miejscu przez Johannesa Quistorpa sanatorium dla fundacji im. E. M. Arndta. Jego centralny punkt stanowiły Syrenie Stawy, wraz ze znajdującą się u jego brzegu restauracją Lipowy Dwór. Po przeciwnej stronie dzisiejszej ul. Wincentego Pola usytuowany był niewielki cmentarz. Przy ulicy Międzyparkowej znajduje się jedyny ocalały po wojnie budynek w parku – domek myśliwski, będący dawniej domkiem dla pracowników leśnych. Pozostałe zabudowania należące do sanatorium uległy zniszczeniu podczas drugiej wojny światowej i dziś pozostały po nich jedynie fundamenty. Po wojnie park nazwano Parkiem Słowackiego. Nazwa ta nie przyjęła się jednak wśród mieszkańców, z biegiem czasu znikając także z planów miasta, wskutek czego dziś jest ona niemalże nieużywana, a tereny parku uznaje się za południowe rubieże Parku Leśnego Arkońskiego. Na początku XXI w. powstał projekt utworzenia w tym miejscu ogrodu botanicznego wraz z fontannami, oranżerią, czy zieloną szkołą. Pierwszym etapem projektu było oczyszczenie Syrenich Stawów w 2012 r.

Syrenie Stawy to kilka połączonych ze sobą zbiorników wodnych, które powstały w zagłębieniach po wydobywanym dawniej w tym miejscu torfie. Są one zasilane wodami przepływającej tędy rzeki Osówki. Teren, na którym znajdują się stawy jest silnie zabagniony, wobec czego dostęp bezpośrednio do brzegów jest znacznie utrudniony. Na terenie Syrenich Stawów utworzono alejki spacerowe i wiaty piknikowe. Jest to idealne miejsce na spacer i relaks.

Zdjęcie archiwalne przedstawiające Teatr Miejski – w latach swojego istnienia uważany za jeden z nowocześniejszych obiektów na terenie ówczesnych Niemiec. W czasie II wojny światowej został on nieznacznie uszkodzony, pomimo szans na odbudowę wyburzono go w 1954 r. Po lewej stronie widoczny kościół pw. świętych Piotra i Pawła, a po prawej wieża Zamku Książąt Pomorskich.

Widok z obecnego Mostu Długiego w stronę centrum, w tle Bazylika Archikatedralna pw. św. Jakuba. Zdjęcie archiwalne z ok. 1905 r.

Widok z jednego z tarasów przy Wałach Chrobrego, zwanych dawniej jako Tarasy Hakena, nazwanych tak na cześć nadburmistrza Szczecina, z którego inicjatywy w latach 1902–1921 zostały one wzniesione.

Brama prowadząca na dziedziniec Zamku Książąt Pomorskich z obecnej ul. Kuśnierskiej.

Zdjęcie współczesne przedstawia plac w centrum osiedla Dąbie, przy ul. Emilii Gierczak z pomnikiem poświęconym „Poległym w Walce o Wyzwolenie Dąbia”. Przed 1945 r. w tym miejscu znajdował się miejski rynek z ratuszem i pomnikiem poświęconym poległym w I wojnie światowej żołnierzom niemieckim.

Drapieżna ryba słodkowodna. Jej długość może dochodzić do 1,5 m przy wadze do 10 kg. Rekord wielkości należy do osobnika ważącego aż 35 kg. Szczupak często czyha na swoją ofiarę ukryty wśród roślin wodnych.

Wieża jest jedyną zachowaną częścią dawnego kościoła ewangelickiego Marcina Lutra z 1904 r. Taras widokowy znajduje się na wysokości 44 m. Można z niego zobaczyć panoramę okolicy. We wnętrzu wieży działa kawiarnia.

Taras widokowy na wieży dawnego kościoła Lutra w Świnoujściu ma wysokość: 44 m (48 n.p.m.). Kościół wybudowany został w 1904 r. w stylu neogotyckim i był najwyższą budowlą w Świnoujściu. Po II wojnie światowej Kościół pod wezwaniem Marcina Lutra opustoszał i stał się przedmiotem trwającej wiele lat dewastacji. Wieża została wyremontowana i udostępniona do publicznego zwiedzania w grudniu 2005 r. Rozległą panoramę Świnoujścia można oglądać na 4 balkonikach umieszczonych w narożach wieży. Widać z tarasu panoramę Świnoujścia, Międzyzdroje oraz część terytorium Niemiec.

W wieży na najniższych kondygnacjach znajduje się kawiarnia "Cafe Wieża". Powyżej części kawiarnianej znajdują się kondygnacje przeznaczone na galerię sztuki.

Bilety: normalny 5 zł, ulgowy 4 zł.

Urząd sąsiadujący z rozległym parkiem Jasne Błonia mieści się w zabytkowym gmachu z początku XX w. Budynki główne otaczają sporej wielkości dziedziniec wewnętrzny.

Decyzję o budowie obecnego gmachu Urzędu Miasta podjęto już w 1921 roku. Budynek miał być przeznaczony na siedzibę głównego urzędu administracyjnego Prowincji Pomorskiej. W 1924 roku wzniesiono centralną część, rok później dobudowano skrzydło wschodnie, a w 1927 roku pozostałe obiekty. Całość została zaprojektowana przez dr. inż. Georga Steinmetza, plany zakładały wkomponowanie obiektu w ciąg parku założonego przez Quistorpa. Główne budynki urzędu okalają czworoboczny dziedziniec, we wschodniej części znajduje się dodatkowy dziedziniec wewnętrzny.

W obiekcie mieściły się gabinety generalnego gubernatora, syndyka prowincji, dyrektora urzędu, głównego kanclerza i kierowników działów techniczny. W latach 1933 -1945 kompleks był siedzibą NSDAP.

W głównym budynku w centralnej części znajduje się reprezentacyjna klatka schodowa, a na parterze centrala telefoniczna. W lewym skrzydle znajdują się wielkie sale, które przed wojną były przeznaczone do uroczystości i posiedzeń urzędowych. Obecnie w lewym skrzydle odbywają się sesje Rady Miasta, zaś najbardziej okazała sala do 2014 była przeznaczona dla filharmonii. W prawym skrzydle znajdowały się pomieszczenia biurowe i kasowe – do dziś prawe skrzydło jest przeznaczone do obsługi interesantów. Pod budynkiem znajduje się schron o powierzchni 700 m kw, w którym może znaleźć schronienie 500 osób.

Gmach urzędu został wzniesiony w neobarokowym stylu. Pod centralnym budynkiem utworzono dwa przejazdy, które prowadzą do części parkowej. Początkowo elewacja obiektu była w kolorze zielonym, a mieszkańcy potocznie nazywali go „szpinakowym pałacem”, albo „szpinakowym domem”. W latach 60. XX wieku w wyniku pokrycia ścian zaprawą cementową budynek przybrał szarą barwę. Dopiero w 2011 roku podjęto decyzję o przywróceniu oryginalnej barwy. Od 2013 roku możemy podziwiać zieleń urzędu.

Gmach Urzędu Miasta został wpisany na wojewódzką listę zabytków w październiku 1995 roku. 

Zbudowany na planie koła wiatrak powstał w 1850 r. Jest to charakterystyczny punkt na mapie Wolina, obecnie jednak niedostępny do zwiedzania.

Wiatrak holenderski został wybudowany w 1850 roku. Budowla posiada trzy kondygnacje, jest zbudowana na planie koła. Obiekt oraz jego otoczenie zostały wpisane do rejestru zabytków województwa zachodniopomorskiego.

Wiatrak holenderski to punkt, którego nie można pominąć zwiedzając Wolin. Jest to budowla charakterystyczna dla Wolina, znana z widokówek. Wiatrak i jego malownicze otoczenie tworzą kompozycję wartą uwiecznienia.

Okazałą budowlę można podziwiać z zewnątrz. Wnętrza obiektu z założenia są niedostępne, jednak czasami, dzięki uprzejmości sympatycznego gospodarza, można je zobaczyć. Podobny obiekt można znaleźć w oddalonej o ok. 4 km na północny-wschód miejscowości Sułomino. Woliński wiatrak to jeden z punktów geocachingu.

Wieża widokowa w Trzebieży stanowiąca element Kompleksu Rekreacyjno-Plażowego jest obiektem górującym nad tym terenem. Została ona wzniesiona przy okazji rozbudowy powstałego w 2006 roku kompleksu turystycznego i oddana do użytku na początku roku 2014. Ponad dziesięciometrowa biała wieża zbudowana została z drewna i zabezpieczona wokół grubą szklaną płytą. Z tego zadaszonego obiektu rozpościerają się wspaniałe widoki na Zalew Szczeciński i okolice trzebieskiego kompleksu. Jest to doskonały punkt obserwacyjny dla miłośników natury i wspaniała atrakcja dla wszystkich odwiedzających plażę w Trzebieży. 

Punkt widokowy nad Zatoką i Jeziorem Nowowarpieńskim stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych obiektów w mieście po „metamorfozie”, którą przeszło Nowe Warpno w ostatnich latach. Wieża została uroczyście otwarta i oddana do użytku wraz z pierwszym etapem promenady w czerwcu 2013 roku. Podziwiać z niej można wody Zalewu Szczecińskiego, Zatokę, Jezioro oraz znajdującą po drugiej stronie zbiornika wodnego małą niemiecką miejscowość Altwarp. Ta charakterystyczna i ciekawa po względem architektonicznym konstrukcja wyposażona jest w lunetę, dzięki której dojrzeć można odległe zakątki oraz obserwować piękną okoliczną przyrodę. Druga luneta zainstalowana jest tuż przy wejściu na wieżę, na poziomie promenady i również skierowana jest w stronę Zalewu i Altwarp. Z wieży dostrzec można wspaniałe widoki, których nie dostrzeżemy z poziomu promenady.

Wjazd na taras widokowy wyłącznie windami. Klatki schodowe wewnątrz wieży nie są przeznaczone dla ruchu turystów. Wieża kościoła ma 110,175 m, ale punkt widokowy znajduje się na wysokości 53 m (72 m n.p.m). Z góry, przy dobrej widoczności, można podziwiać panoramę na odległość do 40 km. Z tarasu widać: Panoramę Szczecina i okolic aż po Stargard Szczeciński, Gryfino i część terytorium Niemiec.

Przemierzając Szlak Rowerowy Odra–Nysa z miejscowości Rieth do Ueckermünde, przejeżdża się wzdłuż Jeziora Nowowarpieńskiego. Z wielkiej wieży widokowej roztacza się wspaniały widok na akwen i wyspę Riether Werder, które stanowią część Parku Krajobrazowego „Nad Zalewem Szczecińskim”.

Trzykondygnacyjna kamienica przy al. Jana Pawła II 42 została zaprojektowana pod koniec XIX wieku przez Jerzego Sommenstuhla. Eklektyczny budynek na frontowej elewacji ma zdobienia w formie pnących się roślin. W centralnej części elewacji umieszczono podobiznę maszkarona ze skrzydłami nietoperza, odnajdziemy także emblemat z cyrklem i ekierką oraz koronę, sowę otoczoną orlimi skrzydłami. Całość jest zwieńczona wyrzeźbioną szarfą z napisem „A.D. 1898”.

Na parterze kamienicy mieści się apteka, która została założona przez dr. Luckenbacha. Pomimo tego, że budynek znacznie ucierpiał podczas nalotów alianckich do naszych czasów przetrwało wnętrze apteki wraz z zachowaną stolarką okienną.

Pomieszczenie przeznaczone na aptekę do dziś pełni swoją funkcję. Wewnątrz odnajdziemy oryginalny biurko, stolik, szafa, zegar, boazeria, poniemieckie naczynia, wyposażenie głównej sali. Wnętrze apteki przy al. Jana Pawła II zostało wpisane na wojewódzką listę zabytków w styczniu 1977 roku.  

Widok na Wolin i kościół pw. św. Mikołaja Biskupa istniejący do dziś. Współczesne zdjęcie wykonane z brzegu Dziwnej przy Centrum Słowian i Wikingów.

Nazwa Łasztownia (łac. Lastadia) wywodzi się od łacińskich słów lastagium, lestagium, lastadium. Określały one ciężar ładunku. W XIV wieku łaszt (last) stał się powszechnie używaną miarą ładunku zabieranego przez statki. Za jej pomocą podawano również ilości towarów sypkich, głównie zboża.

Znając etymologię nazwy łatwo można się domyśleć jej przeznaczenia. Do celów portowych była jednak wykorzystywana od 1283 roku. Pierwotnie wyspa była zdecydowanie mniejsza. Można powiedzieć, że była kępą przybrzeżną naprzeciw obecnego Mostu Długiego.

Dzisiejsza Łasztownia leżała na trasie szlaku wiodącego do Szczecina z Dąbia. We wspomnianym 1283 roku Szczecin nabył prawa do wyspy. Zakup był podyktowany dynamicznie rozwijającym się portem handlowym i związanym z tym zwiększonym ruchem towarów. Miasto potrzebowało nowych terenów pod rozbudowę. Na wyspie zbudowano drewniane nadbrzeża i pomosty do załadunku i wyładunku towarów. Nie zabrakło również żurawia przeładunkowego, spichlerzy i składów innych towarów.

Dalszy dynamiczny rozwój portu spowodował zajęcie kolejnej wyspy. XIV-wieczne źródła mianem Łasztowni nazywają już wszystkie wyspy na północ od Parnicy. Poszczególne rejony Łasztowni dookreślano, do głównej dodając nazwę zakładu, np. zbudowana w 1500 roku Stocznia Łasztownia (schippbuwer lastadie).

W XVII wieku Łasztownię uznano za strategiczny punkt, wobec czego została otoczona ziemnymi wałami. Usypano je wzdłuż obecnego Bulwaru Gdańskiego i ulicy Władysława IV. W 1727 roku zostały zbudowane kamienne bramy: Parnicka i Kozia. W XIX wieku fortyfikacje zostały uznane za niepotrzebne, wobec czego zostały rozebrane.

Obecnie zachowany układ ulic pochodzi z I połowy XVIII wieku i wiążę się z uporządkowaniem terenu Łasztowni za czasów panowania króla pruskiego Fryderyka Wilhelma I. Na przełomie XIX i XX wieku XVIII-wieczna zabudowa w większości została zastąpiona nową, powstałą w stylu secesyjnym. Głód mieszkaniowy spowodował, że na dotychczas portowej wyspie zaczęto wznosić kamienice czynszowe dla robotników. Budowano również fabryki i zakłady produkcyjne, takie jak cukrownia (obecnie Przedsiębiorstwo Przemysłu Cukierniczego "Gryf" S.A.).

W latach drugiej wojny światowej Łasztownia została zbombardowana podczas regularnych nalotów alianckich (1942-1944). Po wojnie Łasztownia została dynamicznie zabudowana przez firmy związane z morzem. Mają tu swoje siedziby m. in. Polska Żegluga Morska, Żegluga Szczecińska czy Urząd Celny. Część powstałych w boomie budowlanym obiektów stoi obecnie pusta. Przyciągają one wydarzenia kulturalne, takie jak plenerowe spektakle czy festiwale muzyki.

Przystań położona w okolicy ujścia Chełszczącej do jeziora Dąbie, na terenie Sadlińskich Łęgów. Może w niej cumować osiem kajaków.

Conocne iluminacje.

Od 1945 roku zamek popadał w ruinę. Od 1996 roku jest stopniowo odrestaurowywany przez gminę Stolpe i Stowarzyszenie Wspierania Zamku Stolpe. Obiekt można wynająć na uroczystości.

Zatoka Szkieletów znajduje się w południowo-wschodniej części jeziora Dąbie, otaczają ją łąki zwane Sadlińskimi Łęgami. Żartobliwa nazwa została nadana temu miejscu przez szczecińskich żeglarzy.

Ptak nieco większy od bociana, z charakterystycznym pióropuszem na ogonie. Osiedla się na terenach podmokłych, w ostatnich latach coraz bliżej siedzib ludzkich. Żywi się głównie roślinami lub niewielkimi zwierzętami. Wydaje charakterystyczny dźwięk, tzw. klangor.