Kościół w Sławkowie jest równie stary co zamek i dziejami sięga XIII wieku. Przynajmniej prezbiterium i część nawy powstały w tym czasie, reszta nawy ciut później. Co ciekawe, fundamenty kościoła przecinają wczesnośredniowieczne groby z XII i XIII wieku. Dziś świątynia kryje barokowe ołtarze, niestety prezbiterium nie jest dostępne dla turystów. Obok kościoła wznosi się bardzo ładna, zabytkowa plebania z XVIII wieku, w otoczeniu pięknej zieleni.
Austeria czyli staropolską karczmę najwyższych standardów powstała najprawdopodobniej w 1781 roku i jest najpiękniejsza wśród zachowanych do dzisiaj starych karczm w Polsce. Drewniana, ogromna, zbudowana na planie litery T, z dwuspadowym dachem opartym na 6 kolumnach. Pozostaje w rękach miasta i chwilowo stoi pusta, choć zawsze działała tu restauracja.
Kościółek św. Jakuba usytuowany jest na miejscu średniowiecznego kościoła pw. św. Jana i klasztoru Duchaków z 1298 r. Po ich zniszczeniu w 1455 r. teren obecnego kościółka, jako poświęcony na budowę świątyni, nie został zajęty pod zabudowę miejską i pozostawał niezagospodarowany do początku XIX w. Obecna kaplica ufundowana została przez burmistrza sławkowskiego Jakuba Kubiczka w 1827 r. a w latach 2022-2023 gruntownie wyremontowana.
Kapliczka powstała w roku 1536 jako Słup Męki Pańskiej. Jest to najstarsza kapliczka w Sławkowie i zarazem w całym regionie. Ostateczną formę kapliczka uzyskała po przebudowie w roku 1630, kiedy miasto nawiedziła zaraza, nieurodzaj i głód o czym informuje nas tablica wotywna umieszczona na kapliczce. Wtedy też wykonano gontowy daszek wsparty na kamiennym gzymsie oraz wykuto datę 1630 na odwrotnej stronie krzyża.
został wzniesiony ok. 1840 roku przez hrabiego Józefa Mieroszewskiego, w miejsce drewnianego dworu. Początkowo był to parterowy, murowany dworek, kryty naczółkowym dachem z facjatką na osi i balkonikiem. W 1876 roku, w trakcie przebudowy podwyższono cały budynek o piętro i obecnie ten klasycyzujący budynek jest pięcioosiowy, z trzyosiowym ryzalitem środkowym. Od strony północnej (frontowej), na osi, znajduje się ganek z dwiema kolumnami podtrzymującymi masywny balkon. Całość kryta jest czterospadowym dachem. Od lat 70. XX wieku do 2023 r. w dworze znajdowała się Pracownia Konserwacji Dzieł Sztuki. W zachowanym w postaci szczątkowej parku, o powierzchni 2,5 ha, obecnie znajduje się sosnowiecki szpital miejski.
Pałac został wybudowany w latach 1901–1903 przez Franza Schöna. W roku 1921 w pałacu tym mieścił się sztab III powstania śląskiego. W 1923 roku, z powodu trudności finansowych, pałac sprzedany został miastu na gmach Sądu Okręgowego. W okresie okupacji niemieckiej, mieścił się w nim Deutsches Haus. Od 1945 r. pełni ponownie funkcję siedziby sądu. Pałac Schönów wybudowany jest w stylu eklektycznym, na który prócz charakterystycznej wieży (w stylu gotyku angielskiego) składają się również style: neoromański, neorenesansowy, neobarokowy i secesyjny.
Początki zamku sięgają ok. 1620 r. i jest najstarszym obiektem miasta. Początkowo był budowlą obronną jednak w miarę kolejnych modernizacji zatracił cechy obronne. W początkowym okresie był siedzibą szlachetnie urodzonych, następnie Muzeum Górnictwa, a później Szkła Współczesnego. Obecnie ta trójskrzydłowa budowla, z pięknym dziedzińcem mieści Sosnowieckie Centrum Sztuki, gdzie organizowane są koncerty, wystawy i inne spotkania o charakterze kulturalnym.
Pałac Dietla w Sosnowcu należy do najpiękniejszych budowli rezydencjonalnych nie tylko na terenie Zagłębia Dąbrowskiego, ale i całego województwa śląskiego. Wzniesiona z inicjatywy Henryka Dietla pod koniec XIX wieku, dwukondygnacyjna budowla ma wygląd neobarokowy i zachwyca efektownym wystrojem wnętrz. Będący dziś własnością prywatną Pałac Dietla stał się wyjątkowym Centrum Artystycznym, a także turystycznym i biznesowym, propagującym i rozwijającym życie artystyczno kulturalne Regionu.
Pałac Schoena z 1885 r. był pierwotnie rezydencją Ernsta Schoena wybudowaną w stylu neobarokowym. Na przestrzeni lat został wielokrotnie przebudowywany, ale jego zasadnicza bryła nie uległa zmianie. Usytuowany na planie czworoboku z basztami w trzech narożach. Posiada cztery kondygnacje, nakrywa go dach mansardowy, a baszty mają cebulaste hełmy. Od 1985 r. stanowi siedzibę Muzeum w Sosnowcu, funkcjonuje w nim też urząd Stanu cywilnego i restauracja.
Pałac Wilhelma, wchodzący obok Pałacu Ernsta Schöna w skład zespołu pałacowego w Sosnowcu – Środuli, został wzniesiony w 1900 roku w stylu neobarokowym głównie jako pałac gościnny. W 2010 r. w budynku wybuchł pożar, który spowodował znaczne zniszczenia. Obecny właściciel prowadził w pałacu prace remontowe jednak albo zabrakło mu środków lub cierpliwości albowiem pałac jest wystawiony na sprzedaż.
Kościół został zbudowany ok. 1834 r. jest murowany, wyposażenie stanowi m.in. barokowy ołtarz oraz gotyckie rzeźby. W otoczeniu znajduje się cmentarz rzymskokatolicki z najstarszymi, bogato zdobionymi, secesyjnymi rzeźbami oraz nagrobkami. Wcześniej, od II poł. XVI w., istniał kościół drewniany. Został on zbudowany przez mieszkańców miasta wyznania rzymskokatolickiego po zajęciu kościoła pw. Świętej Trójcy przez braci polskich.
Pierwszy kościół w tym miejscu powstał w 1308 roku i była kościołem drewnianym. Z rozkazu Kazimierza Wielkiego na jego miejscu w 1363 roku wybudowano kościół murowany, Pierwotnie kościół wybudowano w stylu neogotyckim. Był jednonawowy, prostokątny, z wysoką kwadratową wieżą. W ciągu następnych wieków świątynia była kilkakrotnie rozbudowywana. Obecnie reprezentuje styl barokowy, zarówno w architekturze, jak i wystroju wnętrza. Kościół jest najstarszym budynkiem sakralnym miasta jest jednym z najcenniejszych zabytków w regionie i kraju.
Zamek w Będzinie, którego początki sięgają 2 poł. XIII w. był najbardziej na zachód wysuniętą warownią małopolski, strzegącej pogranicza ze Śląskiem. Zwarta bryła gotyckiej zabudowy podporządkowana była funkcji obronnej. Trzon budowli stanowiła wysoka wieża cylindryczna oraz wieża kwadratowa z przylegającym do niej budynkiem mieszkalnym opasane dwoma murami obwodowymi. W 1834 r. został przebudowany wg projektu F.M. Lanci’ego, który obniżył wieżę cylindryczną i wprowadził elementy pseudogotyckiej architektury romantycznej. Odbudowany w 1956 r. zamek jest obecnie siedzibą Muzeum Zagłębia w Będzinie.
Pałac w Będzinie - Gzichowie, wzniesiony w latach 1702 -1714 jako symbol pozycji i rangi rodu Mieroszewskich w Księstwie Siewierskim, jest typową XVIII - wieczną siedzibą szlachecką wzorowaną na pałacach francuskich. Budynek był wielokrotnie modernizowany i upiększany - obecnie ma wygląd barokowo-klasycystyczny. W rękach Mieroszewskich budynek pozostawał do lat 30. XIX wieku, kiedy to w jego posiadanie weszli Siemieńscy. Po nich właścicielami Gzichowa były zarówno osoby prywatne, jak i duże przedsiębiorstwa. Wreszcie, w latach 80. ubiegłego wieku, jego gospodarzem zostało Muzeum Zagłębia.
Pałac Ciechanowskich to klasycystyczny pałac rodu Ciechanowskich. Wybudowany on został w latach 1835-36 według projektu Franciszka Lanciego. Jest to budynek murowany z cegły, otynkowany, podpiwniczony, o nieregularnej bryle, wzniesiony na planie zbliżonym do litery „L”, dwukondygnacyjny, nakryty niskimi dachami czterospadowymi. Po II wojnie przez pewien czas mieściła się tu szkoła, później zaś mieszkania pracowników pobliskiego PGR-u. Przed zupełną ruiną uratował budowlę remont w latach 70-tych oraz zmiana przeznaczenia: do czasów dzisiejszych znajduje się tu Dom Pomocy Społecznej.
Kościół murowany wybudowano w latach 1726-29 natomiast w latach 1931-32 do kościoła dobudowano nawę główną i kruchtę oraz wolno stojącą dzwonnicę. Starsza, jednonawowa część świątyni stanowi konstrukcję murowano-ceglaną, natomiast konstrukcja nośna nowszej części kościoła stanowi szkielet żelbetowy. Część dobudowaną stanowią trzy nawy, rozdzielone rzędami słupów żelbetowych o wysokości 16,5 m.
Kościół wybudowany w 1635 roku przez ks. Wojciecha Lipnickiego z funduszu swej krewnej Doroty Kąckiej, ksieni klasztoru sióstr Norbertanek w Krakowie na Zwierzyńcu. W tym czasie kościół parafialny uległ zniszczeniu przez pożar. W latach 1638-1730 kościół św. Doroty spełniał rolę kościoła parafialnego, następnie kościół miał osobnego kapelana podległego proboszczowi Grodzieckiemu. W 1946 roku odbudowano świątynię z ruiny do której doprowadziły go m.in. wojny.
Przez wschodnie zbocze prowadzi ścieżka pokrywająca się ze szlakiem św. Jakuba. Przechodzi ona przez tereny zalesione i pola uprawne. Można więc w zależności od pory roku pokonywać zaorane pole lub wysokie uprawy. Zachować należy uwagę gdyż ścieżka ta stanowi ponoć odcinek popularnej trasy zjazdowej dla rowerzystów.
Kapliczka znajduje się na szlaku św. Jakuba usytuowana jest na wschodnim stoku wzgórza i schowana jest w gęstych zaroślach. Kapliczka wybudowana jest na źródełku i gdy podniesie się znajdującą w podłodze kapliczki klapę ponoć pojawia się woda. Nie sprawdzałem tak obecności wody jak i jej ponoć cudownych własności.
Pałacyk został wybudowany przez dyrektora Towarzystwa Francusko-Włoskiego w Dąbrowie Górniczej dla swojej żony. W czasie II wojny światowej był siedzibą Gestapo. Po wojnie znajdował się w nim komisariat milicji, a później policji. W roku 2007 pałacyk został nad niszczony przez pożar. w 2008 roku został wyremontowany jedynie od zewnątrz oraz zyskał nowe pokrycie dachowe. Pałacyk sąsiaduje z Parkiem Śródmiejskim.
Pierwotny kościół, wybudowany w latach 1675-1678, był murowany, jednonawowy. Świątynia była wielokrotnie przebudowywana, m.in. w 1753 r., dobudowano okazałą wieżę oraz w latach 1889-1890 dobudowano nawy boczne i rozbudowano prezbiterium. Kościół jest orientowaną bazyliką w stylu barokowym. Od zachodu wznosi się wieloboczna wieża, zwieńczona baniastym hełmem; do nawy głównej przylega węższe od niej prezbiterium, zamknięte owalnie. Nad nawą umieszczono barokową sygnaturkę. Wystrój i wyposażenie wnętrza pochodzi z końca XIX i pierwszej połowy XX wieku.
Wkomponowany w otoczenie zabytkowy, staropolski dwór powstał w 1724 roku, Budowla z charakterystycznym dachem odznacza się ciekawą kolumnadą w fasadzie. Obecnie dworkiem zarządza gmina Bolesław, a siedzibę ma tutaj Centrum Kultury oraz Biblioteka.
kirkut, który założony został w 1907 r. przy drodze wiodącej ze Sławkowa do wsi Krzykawka. Cmentarz, pomimo że formalnie był własnością gminy żydowskiej w Sławkowie, znajdował się na gruntach gminy Bolesław. Obok cmentarza wybudowano dom przedpogrzebowy i dom mieszkalny dla stróża. Spoczywa na nim ponad 200 Żydów ze Sławkowa i Strzemieszyc. W 1939 r. na cmentarzu złożono zwłoki Żydów, zamordowanych w pierwszych dniach wojny przez nazistów w okolicach mostu na Białej Przemszy oraz w Koźle.
Zamek jest jednym z najstarszych murowanych założeń obronnych w Polsce południowej. Oprócz ruin wieży mieszkalnej, budynku bramnego i pozostałości murów pierwotnego założenia zachował się wał ziemny i fosa oraz odkopane podczas prac archeologicznych tajemne przejście. Odkryte relikty stanowią jeden z najcenniejszych zabytków tego typu w Polsce
Skomentuj