Darłowo_Ustka_Darłowo

Morze w rejonie Jarosławca jest szczególnie niebezpieczne dla wybrzeża, które w tym rejonie jest najbardziej wysunięte na północ w głąb morza, jeśli bierzemy pod uwagę obszar województwa zachodniopomorskiego. Linia brzegowa w tym rejonie jest szczególnie poddana na powstające zniszczenia przez burzliwe morze oraz widowiskowe, ale niebezpieczne sztormy. W związku z tym w newralgicznym punkcie klifu zbudowano betonową opaskę, którą dodatkowo od strony morza wzmocniono niezliczoną ilością betonowych gwiazdobloków, które tworzą specyficzny widok dla oczu i przeszkodę dla fal.

Opaska betonowa mająca za zadanie chronić wysoki klif jest o długości około jednego kilometra, po której kuracjusze spacerują między jej granicami, wdychając zdrowe morskie powietrze z zawartością jodu. Poza granicami betonowej opaski wykonano falochrony z drewnianych pali obsiadanych przez mewy oraz kormorany.

Dwór rodziny von Below (ok. 1700, neogotyckie skrzydło poł. XIX w.), park.

Cztery działobitnie, jedno działo prowadzące 105 mm połączone tunelem z centrum dowodzenia, trzy mniejsze. Teren ogólnie dostępny, podziemia tylko z przewodnikiem dla zorganizowanych grup.

Dwór murowany (ok. 1800), zespół folwarczny (2 poł. XIX w.), budynki konstrukcji szachulcowej (2 poł. XIX w.).

Gotycki kościół św. Franciszka, ceglany (k. XV w., przebudowany XIX i XX w.).

Pierwsze informacje o kościele wzniesionym we wsi Cisowo pochodzą z 1321 r. Kościół zbudowany został w stylu gotyckim, jednonawowy z trójbocznym prezbiterium. Zbudowany jest z czerwonej cegły na kamiennej podmurówce. Do nawy przylega masywna wieża nakryta dachem gontowym. Ściany kościoła wzmocnione są przyporami, okna i wejście do świątyni zakończone ostrym łukiem.

Kościół na przestrzeni wieków był kulka razy modernizowany. Pierwsza modernizacja miała miejsce w XV wieku, druga w XVI wieku i ostatnia w latach 60-tych XIX wieku.

Wewnątrz zachowało się zabytkowe wyposażenie: barokowy ołtarz główny, ambona, renesansowa empora dla chóru, a z XIV wieku pochodzi kropielnica. Na podłodze w zakrystii leży nagrobna płyta z 1739 r. z nazwiskami Barbary Scheinmannin i pastora Johannesa Schlutiusa.