Niepozorny budynek posadowiony tuż przy reprezentacyjnej bramie wejściowej i przytulony do murów okalających imbramowicki klasztor to dawna kapelania i powstał w latach 60-tych XVIII wieku. Nie był dworem w dosłownym tego słowa znaczeniu, ale swoją formą – zwartą, kubiczną bryłą, osiowością, zaakcentowaniem środkowej części fasady płytkim ryzalitem i trójkątnym naczółkiem, a także wysokim, krytym gontem dachem przypomina typowe siedemnastowieczne dworki wiejskie.
Klasztor imbramowicki ufundował w 1223 biskup Iwo Odrowąż, a zatwierdził bullą papież Grzegorz IX w1229, jednak budynki z tych czasów się nie zachowały. Gruntowna odbudowa i przebudowa kościoła oraz klasztoru do współcześnie zachowanej postaci miała miejsce po pożarze w 1710 i trwała w okresie 1711-1721. Na terenie zespołu znajduje się jednonawowa świątynia zbudowana w stylu późnego baroku. Klasztor, również w stylu późnego baroku, jest jednopiętrowy, z wirydarzem i budynkami gospodarczymi przylegającymi do klasztoru i tworzącymi z jednym skrzydłem klasztoru oddzielny dziedziniec.
Kościół w Ulinie Wielkiej pochodzi z 1655 r., w 1708 r. został on przekształcony, dobudowano kruchtę oraz dodatkowe pomieszczenia przy nawie i prezbiterium. Wewnątrz świątyni możemy podziwiać sklepienia pozorne: krzyżowe i kolebkowe. Portale oraz obramienia okien zwieńczone są łukami. Na wyposażenie kościoła składają się późnobarokowe ołtarze z XVII w., gotycka rzeźba Matki Boskiej Tronującej z Dzieciątkiem z ok. 1400 r., manierystyczna ambona z XVII w. oraz marmurowa chrzcielnica z końca XVII w. W ołtarzu głównym widnieje ikona Matki Boskiej z Dzieciątkiem.
Murowany dwór wybudowany został na przełomie XIX i XX wieku dla rodziny Mieszkowskich i otoczony pozostałością parku dworskiego. Aktualnie jest opuszczony i wystawiony jest na sprzedaż.
Dwór w Makowie powstał w pierwszej połowie XIX wieku, potem był kilkakrotnie przebudowywany. Zachował dawny układ od strony zajazdu z okalającymi go zabudowaniami gospodarczymi. Jest budowlą murowaną z cegły, parterową, częściowo podpiwniczoną. Założony na planie prostokąta, z ryzalitami obejmującymi trzy osie środkowe, mieszczącymi wejścia do budynku oraz, w części dachowej, pomieszczenia facjaty. Od lat latach 20-tych XX wieku właścicielami Makowa jest rodzina Humnickich, a obecnie, w wyniku małżeństwa rodzina Stachurskich.
Dwór został zbudowany w drugiej połowie XIX wieku. Wzniesiony jest na planie nieregularnym, zbliżonym do litery T, złożonym z dwóch części: starszej, parterowej, wzniesionej prawdopodobnie po powstaniu styczniowym oraz nowszej, piętrowej, ukończonej zapewne w roku 1896. Po wojnie właścicielem dóbr podworskich została Spółdzielnia Produkcyjna „Realizator”, która użytkowała je do 1991 roku. Pod koniec lat 90. dwór został wystawiony na sprzedaż. Obecnie ma nowego właściciela, ale zdewastowany przez lata budynek do tej pory (2018 r.) nie doczekał się jakiegokolwiek remontu.
Skromny, drewniany budynek z walącym się gankiem wejściowym, przypomina bardziej zaniedbaną wiejską chałupę niż siedzibę właściciela dóbr ziemskich. W czasie wojny i po niej majątkiem zarządzał Edmund Skarżyński a w latach 60-tych jego syn Michał sprzedał resztówkę z budynkiem dworu. Przez pewien czas we dworze w Podlesicach, udostępnionym przez nowego właściciela, mieściła się szkoła podstawowa. Potem dwór użytkowany był jako pomieszczenie gospodarcze a obecnie, opuszczony popada w ostateczną ruinę.
Wybudowany pod koniec XVIII w. dworek jest typową budowlą klasycystyczną, chociaż nie posiada charakterystycznego kolumnowego ganku – wejście prowadzi przez drewnianą, przeszkloną werandę. Jest parterowy, z występującym przed lico fasady ogrodowej, trójbocznie zamkniętym salonem. Dwór stanowi własność prywatną i nie jest udostępniany do zwiedzania
kościół pochodzi z 1766 roku. W 1870 r. nastąpił remont i rozbudowa świątyni – dobudowano wówczas murowaną nawę od strony zachodniej. Kościół zbudowany jest w konstrukcji zrębowej, jednonawowy, węższe od nawy prezbiterium zamknięte jest trójbocznie. Dwukalenicowy dach kościoła zwieńczony jest blaszaną wieżyczką z latarnią. Drewniana dzwonnica pochodzi XVIII wieku.
kościół zbudowany został w stylu gotyckim prawdopodobnie w końcu XV lub pocz. XVI w. Świątynię powiększono w XVII stuleciu, a przebudowano i wyposażono w stylu barokowym w XVIII w. Być może właśnie wtedy cmentarz przykościelny otoczony został kamiennym ogrodzeniem z wnękami na figury. W 1956 roku do nawy kościoła od południa dobudowano kaplicę. Drewnianą dzwonnicę w sąsiedztwie świątyni wzniesiono w 1875 r., a gruntownie wyremontowano w 2009 r.
Kościół w Dłużcu pochodzi z 1780 r. Na początku XX w. przedłużono nawę kościoła i połączono ją z wieżą, która powstała w 1825 r. jako wolno stojąca dzwonnica. Kościół o konstrukcji zrębowej, oszalowany częściowo pionowo i częściowo poziomo, w narożnikach na ścianie nawy ma ozdobne lizeny. Najcenniejszym elementem wyposażenia jest boczny ołtarz w formie tryptyku z posągiem Tronującej Najświętszej Marii Panny z 4. ćwierci XV w, z późnogotyckimi obrazami oraz gotyckimi posągami świętych.
W 1225 roku wybudowana została pierwotna, drewniana świątynia a w XV wieku (1430 r. lub 1490r.) została ona przebudowana z drewnianej na murowaną. W 1875 roku świątynia została przebudowana i powiększona. Dobudowano wtedy nawę, zakrystię oraz wieżę. W trakcie I wojny, w 1914 roku został zniszczony, ale szybko go odbudowano – bo już w 1922. We wnętrzu wciąż możemy zobaczyć barokowe sprzęty i epitafia pochodzące z XVII wieku. Warto zwrócić uwagę na gotycki portal w kruchcie oraz dwa barokowe ołtarze boczne, świętego Mikołaja i Matki Bożej.
Skomentuj