Wybudowany w latach 1601-1604. Kościół jest murowany, oszkarpowany, orientowany z prezbiterium zamkniętym półkolista absydą. Do prezbiterium dobudowano kaplicę ze sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Po stronie południowej znajduje się kruchta dobudowana w połowie XIX w. W fasadzie od strony południowej znajduje się manierystyczny portal z tablicą erekcyjną z napisem informującym o konsekracji świątyni w 1604 roku.
Góra Koronna znajduje się 436 m n.p.m. i jest masywem skalnym którego wierzchołek znajduje się ok. 110 m nad dnem Doliny Prądnika. Wyróżniającym się elementem masywu jest skała Rękawica, za którą kryje się wejście do Jaskini Ciemnej. Rękawica znajduje ok. 85 metrów powyżej dna doliny i jest ostańcem o bardzo charakterystycznym kształcie przypominającą dłoń lub właśnie rękawicę.
Dom „Pod Kazimierzem" zbudowano ok. 1885 r. jako hotel uzdrowiskowy. Swoją funkcję pełnił do II wojny światowej. Po wojnie mieścił się w nim internat Technikum Leśnego, poczta i sklep. W latach 1994–1996 budynek został gruntownie wyremontowany i przeznaczony na Ośrodek Edukacyjno-Dydaktyczny OPN, który powstał w grudniu 1991 r.
Powstanie zamku jest związane z działalnością fortyfikacyjną króla Kazimierza Wielkiego w 2 pol. XIV wieku, choć prawdopodobnie już wcześniej istniał tu gród - być może o charakterze konstrukcji drewniano-ziemnej. Król Kazimierz Wielki przypuszczalnie dokonał gruntownej przebudowy istniejącego tu już wcześniej obiektu. Król nazwał zamek Ociec u Skały, upamiętniając w ten sposób tułaczkę swego ojca, Władysława Łokietka. Nazwa ta podawana przez kroniki w różnej formie (Oczecz, Ocziec, Oszyec) przetrwała do dziś jako Ojców.
Kaplica znajduje się w miejscu dawnych łazienek zdrojowych, które przerobiono na obiekt sakralny w 1901 r. Kaplica usytuowana jest ponad potokiem na betonowych podporach, co wiązało się wg miejscowej tradycji z zarządzeniem cara Mikołaja II, zabraniającym budowy obiektów sakralnych na ziemi ojcowskiej, wobec czego kaplicę zbudowano "na wodzie".
Zbudowana z twardych wapieni, stoi na najniższej skalnej terasie zwanej Fortepianem o wysokości 8-12 m, wysokość samej maczugi wynosi około 25 m. Stanowi ona bardzo charakterystyczny element krajobrazu Doliny Prądnika. Powstała w wyniku krasowej działalności wód i różnej odporności na wietrzenie wapieni. Pierwszy raz została zdobyta przez Leona Witka z Katowic w 1933. Na jej szczycie znajduje się mały żelazny krzyż upamiętniający to wydarzenie. Później zdobyta została jeszcze w 1935 i 1936.
Zamek Pieskowa Skała powstał w czasach Kazimierza Wielkiego jako gotycka strażnica i był usytuowany nieco wyżej na skale zwanej Dorotką. W 1377 roku nadano zamek rodzinie Szafrańców, której był siedzibą do roku 1608. W tym czasie został rozbudowany i stał się typową renesansową siedzibą magnacką. Nowa budowla powstała w miejscu dawnego podzamcza. W roku 1640 zamek stał się własnością Michała Zebrzydowskiego, który go ufortyfikował. W 1718 roku pożar zniszczył budowlę, która jednak została odbudowana 60 lat później przez Hieronima Wielopolskiego. W II połowie XIX wieku był własnością Mieroszewskich i to oni odremontowali go po kolejnym pożarze w roku 1850. Po 1905 roku zamek wykupiono w celu zorganizowania pensjonatu. Dopiero po II wojnie światowej w latach 1948-64 przeprowadzono dokładne prace badawcze, a następnie budowlane. W ten sposób przywrócono mu wygląd z czasów największej jego świetności.
Kościół wzniesiony w latach 1933–1939. Poprzednio na tym miejscu stał kościół z lat 1873-1884, a wcześniej gotycki z początku XIV w. Kościół wybudowany w stylu eklektycznym jest z cegły i bloków wapienia, które użyto w narożach budowli oraz w obramowaniach otworów wejściowych i okiennych.
Klasztor imbramowicki ufundował w 1223 biskup Iwo Odrowąż, a zatwierdził bullą papież Grzegorz IX w1229, jednak budynki z tych czasów się nie zachowały. Gruntowna odbudowa i przebudowa kościoła oraz klasztoru do współcześnie zachowanej postaci miała miejsce po pożarze w 1710 i trwała w okresie 1711-1721. Na terenie zespołu znajduje się jednonawowa świątynia zbudowana w stylu późnego baroku.
Klasztor, również w stylu późnego baroku, jest jednopiętrowy, z wirydarzem i budynkami gospodarczymi przylegającymi do klasztoru i tworzącymi z jednym skrzydłem klasztoru oddzielny dziedziniec.
Do kompleksu klasztornego prowadzi zbudowana w 1780 r. barokowa brama. Dwukondygnacyjna, z szeroką arkadą przejazdu, została zwieńczona figurą Matki Boskiej z parą aniołków u stóp, a po bokach flankowana dwiema kamiennymi rzeźbami św. Norberta i św. Augustyna.
kościół pochodzi z 1655 r., w 1708 r. został on przekształcony, dobudowano kruchtę oraz dodatkowe pomieszczenia przy nawie i prezbiterium. Wewnątrz świątyni możemy podziwiać sklepienia pozorne: krzyżowe i kolebkowe. Portale oraz obramienia okien zwieńczone są łukami. Na wyposażenie kościoła składają się późnobarokowe ołtarze z XVII w., gotycka rzeźba Matki Boskiej Tronującej z Dzieciątkiem_z ok. 1400 r., manierystyczna ambona z XVII w. oraz marmurowa chrzcielnica z końca XVII w. W ołtarzu głównym widnieje ikona Matki Boskiej z Dzieciątkiem.
Fundatorem wysocickiej świątyni był Iwo Odrowąż, słynny krakowski biskup. Niestety, w 1229 roku, w czasie gdy budowa zbliżała się ku końcowi, przebywający w Rzymie Iwo zmarł. Ciężar ukończenia budowy podjął w kilka lat później jego następca Maciej Ostojczyk. Od chwili wyświęcenia w 1252 roku niewiele elementów świątyni uległo zmianie lub zniszczeniu. Dzięki temu do dziś można podziwiać i badać oryginalną romańską architekturę oraz rzeźbę.
Jest to niewielka świątynia wzniesiona z ciosów wapiennych, układanych w regularne warstwy. Kościół jest budowlą jednonawową (nawa prawie kwadratowa). Od wschodu do nawy przylega prostokątne, nieco węższe od niej, prezbiterium, zamknięte apsydą.
Dwór w Grzegorzewicach został zbudowany pod koniec XIX wieku. Jego bryła składa się z dwóch części – głównego, parterowego z wejściem poprzedzonym drewnianą werandą i połączonego z nim skrzydła piętrowego. obie części zostały nakryte osobnymi dachami dwuspadowymi z szerokimi okapami. Niegdyś budynek, otoczony parkiem i sadem, stanowił część rozległego założenia gospodarczego. – z browarem, kuźnią i czworakami.
Nad samą Dłubnią rozciąga się rozległy park podworski, a w nim resztki dworu. Niegdyś była to okazała budowla składająca się z dwóch części. Parterowy, drewniany dwór, kryty wysokim łamanym dachem pochodził z XVIII stulecia ( ta część budowli już nie istnieje). Do niej w wieku XIX dobudowano skrzydło piętrowe, zachowane do dzisiaj.
Przed rokiem 1945 dwór należał do rodziny Reyów. Po wojnie był w nie należyty sposób użytkowany. Zaniedbany tracił powoli swoje zabytkowe walory, w końcu opuszczony popadł w ruinę.
Dzisiaj z powrotem należy do spadkobierców pierwotnych właścicieli i trwają prace mające na celu przywrócenie do należytego stanu.
Kościół stał już w roku 1326 a ufundował go prawdopodobnie w 1312 r. Petrazy Brandys, kawaler maltański.
Gotycki, murowany z cegły kościół jest jednonawowy, z prostokątnym prezbiterium i przybudowaną do niego zakrystią i południowa (późniejszą) kruchtą. Od zachodu dostawiona jest druga, neogotycka kruchta. Nad prezbiterium jest sklepienie krzyżowo-żebrowe, nad nawą płaski strop.
Ciekawym elementem otoczenia kościoła jest dzwonnica, stanowiąca zarazem bramę prowadzącą na teren otaczający kościół.
Kościół w Iwanowicach Włościańskich powstał w 1745 r., a do jego budowy wykorzystano fragmenty gotyckiej świątyni z 1408 r. Świątynia zbudowana jest w konstrukcji zrębowej, ściany oszalowane są pionowo, a strome dachy pokryto blachą. Do prezbiterium dobudowana jest murowana zakrystia (dawny skarbczyk) i kaplica św. Anny Samotrzeć (dawna zakrystia). Portale zamknięte są łukami wklęsło-wypukłymi. Najstarszymi zabytkami wyposażenia kościoła są gotyckie rzeźby: Św. Krzysztof (ok. 1500 r.), Chrystus Zmartwychwstały (1. poł. XVI w.) i Matka Boska z Dzieciątkiem (XVI w.).
Dworek Białoprądnicki to jeden z okazalszych kompleksów dworkowych w Małopolsce, którego historia rozpoczyna się już w XVI wieku. W historii dworek gościł najwybitniejszych przedstawicieli polskiej kultury, a dziś w jego budynkach mieści się centrum kulturalne. Wokół dworku rozciąga sie park im. Tadeusza Kościuszki.
Skomentuj