Pałac przy ul Lubicz 4 zbudowano w 1884 r. Tuż przed wybuchem II wojny w kilku pomieszczeniach mieściło się Muzeum Etnograficzne.
W okresie powojennym do 2015 r. w pałacu znajdował się Urząd Pocztowy. W 2018 r, rozpoczeto remont pałacu, w ramach którego przystosowano go do funkcji usługowo-handlowej
znajdujący się przy ul. Topolowej 5 palac zowstał wybudowany w latach 1901-1903. Po II wojnie pałac był siedzibą wojewodów krakowskich a w latach 1950-1990 mieścił Muzeum Lenina. W rok po zamknięciu muzeum pałac zwrócono właścicielom a obecnie jest siedzibą Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Kaplica została wybudowana w czynie społecznym w 1986 na miejscu poprzedniej. Nową, większa kaplica, zachowała proporcjonalnie kształty poprzedniej.
W 1829 r. Kirchmayerowie wybudowali pałac jednak bankructwo zmusiło ich pod koniec XIX w. do sprzedaży dóbr w tym pałacu. Od tego czasu wielokrotnie zmieniali się właściciele i przeznaczenie pałacu. M.in. Budynek dzierżawili salezjanie którzy założyli nowicjat a od 1929 r. do lat 50 prowadzony był sierociniec przez siostry zakonne.
W 1986 r. budynek przejął szpital psychiatryczny a od 1992 r. pałac stanowi siedzibę stowarzyszenia MONAR. Robienie zdjęć jest zakazane.
Kościół został wybudowany w latach 1800–1806 z fundacji ówczesnych właścicieli Pleszowa książąt Czartoryskich, wyposażony staraniem następnego właściciela - Wincentego Kirchmayera.
Kościół wzniesiono w stylu klasycystycznym, w bryłę kościelną wkomponowano wieżę, którą w 1929 r. podwyższono do wysokości 20 metrów i nakryto nowym dachem. We wnękach fasady znajdują się figury św. św. Piotra i Pawła.
Dwór wzniesiony na przełomie XVIII i XIX w.. Jest to parterowa budowla murowana w układzie dwutraktowym. Od strony południowej posiada portyk kolumnowy a od północy ryzalit. Dwór jest przykryty wysokim dachem czterospadowym. Zdewastowany budynek został odbudowany w drugiej połowie lat 80-tych i ma w nim siedzibę Oddział Muzeum Archeologicznego w Nowej Hucie
Dwór późnorenesansowy z 1603 r., zbudowany na polecenie Jana Branickiego, zaprojektowany prawdopodobnie przez Santiego Gucciego, zdobiony przez artystów włoskich, Zwany także lamusem, ponieważ Braniccy porzucili go na rzecz zbudowanego potem obok (niezachowanego) „dworu polskiego”. Istniejący dwór ma trzy kondygnacje i został zbudowany na planie prostokątna o wymiarach 12 × 10 metrów. Zwieńczony jest renesansową attyką, o ścianach zdobionych dekoracją sgraffitową i renesansowej kamieniarce.
Zajmowany obecnie przez oddział Muzeum Archeologicznego..
Świątynia została wybudowana w latach 1416-1420.
Kościół jest murowany z cegły z zachowanymi częściowo wzorami z zendrówek, gotycki, orientowany o charakterze obronnym. Prezbiterium dwuprzęsłowe, zamknięte prostą ścianą, nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Od północy posiada gotycką zakrystię, od wschodu na miejscu dawnego Ogrojca i kaplicy grobowej rodu Badenich znajduje się nowa zakrystia wykonana w kształcie rotundy według projektu Adolfa Szyszko-Bohusza w 1925. Przy nawie głównej od zachodu wznosi się kwadratowa wieża, w której dolną część zostały wmurowane wapienne kostki.
Dwór w Ruszczy został wybudowany przez Pawła Popiela w 1863 roku w stylu neorenesansowej willi. Założony został na planie złożonym z prostokątnego, parterowego korpusu głównego i usytuowanego poprzecznie, połączonego z nim dwukondygnacyjnego skrzydła bocznego.
W latach świetności otoczony był parkiem w stylu angielskim, ze starymi drzewami: lipami, dębami i bukami. Do dnia dzisiejszego pozostało ich wiele, a niektóre są starsze niż dwór.
Dwór wzniesiony został w 1874 roku w formie neorenesansowej willi włoskiej. Założony na rzucie asymetrycznym, rozczłonkowanym, złożonym z dwóch prostokątów nierównej wielkości, zestawionych pod kątem prostym – parterowego korpusu głównego i umieszczonego po stronie wschodniej piętrowego skrzydła bocznego.
Aktualnie jest remontowany
W 1902 r. Władysław hr. Mycielski wybudował murowany dwór wg projektu Tadeusza Stryjeńskiego.
Budynek dworu jest modernistyczny. Piętrowy budynek powstał z cegły i piaskowca na planie prostokąta ze skrzydłem południowym wybudowanym pod kątem do głównej części dworu. Boczne, mniejsze, północne skrzydło jest cofnięte względem korpusu. Od strony dawnego parku bryłę urozmaica rozczłonkowany ryzalit mieszczący częściowo zamurowane taras i balkon.
cmentarz założony został przed 1626 przez kalwińską rodzinę Żeleńskich, właścicieli Łuczanowic. W 1593 roku Stanisław Żeleński wybudował tam murowany grobowiec, który stał się zaczątkiem późniejszego cmentarza. W 1787 r. roku ówczesny właściciel wsi, Marcjan Żeleński, usypał na cmentarzu, wysoki na ok. 4 m kopiec grobowy, tzw. Kopiec Arian, kryjący nową komorę grobową Żeleńskich. Przeniósł znajdujące się w kaplicy trumny do grobów w kopcu. Na kopcu stoi pięciometrowej wysokości obelisk, wykonany z piaskowca, na którego szczycie umieszczona jest kamienna urna.
dwór powstał po 1857 roku, kiedy to stary dwór spłonął. Obecnie duża część dawnego majątku w Prusach, w tym także dwór, należy do Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie, który ma tu swoją stację badawczą.
gotycki kościół został wzbiesiony w latach 1460-76 przez Jana Długosza, kanonika krakowskiego, w tym czasie proboszcza tut. parafii. Świątynia jest przykładem tzw. "stylu długoszowego", charakteryzującego się m.in. dekoracją ścian zendrówkami, kamiennymi detalami, w tym schodkowymi portalami, kartuszami herbowymi.
Obok kościoła zachowała się dzwonnica w części dolnej murowana, gotycka z XV w.; w górnej nowsza, drewniana.
dwór w Dziekanowicach
murowano-drewniany dwór z pocz. XX w., wystawiony na miejscu pierwotnego z 1820 r. i przebudowany około 1960 r.
Obecnie zespół dworski zajmuje filia firmy nasienniczej „Polan".
Istniejący dwór to efekt odbudowy po I wojnie światowej. Aktualnym użytkownikiem dworu jest Wojewódzka Stacja Doświadczalna Oceny Odmian. Dwór folwarczny, o skromnych cechach historyzmu, usytuowany na stoku, wolnostojący w parku, jest budynkiem piętrowym z mieszkalnym poddaszem, na rzucie prostokąta, dwutraktowym, trójosiowym, z wejściem głównym i sienią w osi środkowej parteru oraz wejściem tylnym, bezpośrednio na piętro z poziomu wyżej położonego ogrodu. Elewacja frontowa sześcioosiowa, z dwuosiowym ryzalitem środkowym, wyprowadzonym jako facjatka w strefie dachu, na piętrze wzbogacona jest przez balkon wsparty na żeliwnych konsolach. Detale architektoniczne oraz stolarka okienna i drzwiowa utracone w wyniku prymitywnych remontów.
Skomentuj