Szlakiem Latarni Morskich 109km cz.1

Dojazd do Międzyzdrojów, skąd zamierzaliśmy wystartować w kierunku Helu w sobotni poranek mieliśmy zapewniony (autem) w piątkowe popołudnie. Dotarliśmy tam przed 19-stą, a że w sierpniu dzień jest jeszcze długi… wsiedliśmy na rowery i ruszyliśmy odwiedzić najdalej na zachód położoną polską latarnię, czyli… Świnoujście. Świnoujście było bonusem całej trasy, przynajmniej dla nas, ale trzeba pamiętać, że istniejąca tam latarnia niejako „otwiera szlak”. Ruszyliśmy, jako się rzekło, bez namysłu, a że droga z Międzyzdrojów jest szybka, łatwa (acz mało przyjemna, bo niestety ruchliwa) to wkrótce zameldowaliśmy się w Świnoujściu. Pamiątkowe fotki na miejscu… szybkie, bo na horyznocie pojawiła się ciemna, deszczowa chmura, która ewidentnie zmierzała w naszą stronę i… ruszamy z powrotem. Niestety, deszcz dopadł nas w połowie trasy, więc wróciliśmy do bazy zmoknięci i lekko zmęczeni (to był naprawdę ostry sprint powrotny). Ale sukces to sukces: wypiliśmy zasłużone piwo i dalej już tylko spanko, bo wyjazd następnego dnia zapowiadał się wcześnie rano.Nie marnujemy czasu, zwłaszcza, że jakoś tak pochmurno jest dookoła. Ruszamy na pobliski punkt widokowy (widać go z molo, jak ktoś wie, gdzie patrzeć) na Wzgórzu Gosań (podjazd blisko 100 metrów w pionie z sakwami wchodzi dość opornie)… ale sam wjazd jest bezproblemowy. Natomiast zjazd… no tu już trzeba inwencji. W dół można albo drogą, którą się na punkt wjechało, albo trzeba pomaszerować w dół szlakiem pieszym, który został zmieniony w dość upierdliwe, terenowe schody. Gdy wreszcie wydostajemy się na asfalt, … dostajemy lanie od deszczu.