Wierna Rzeka - - Małogoszcz

Dzisiejsza wyprawa obejmuje :

Kościół św. Michała – kościół katolicki, później zbór ariański znajdujący się na górze św. Michała w Gruszczynie, zniszczony prawdopodobnie w XVII lub XVIII wieku


Drewniany dwór z XVIII wieku
Ludynia jest to miejscowość czarująca cudownymi pejzażami z niepowtarzalnym urokiem pobliskich stawów. Dworek to bardzo oryginalna budowla drewniana zbudowana w XVIII w., otoczona parkiem z prastarymi lipami.


Dwór wielokrotnie zmieniał swoich właścicieli, jako ostatni od 1919 r. do reformy rolnej w 1945 byli Jan i Maria z Różyckich Kowalscy. W czerwcu 1997 r. w zespole dworskim kręcono sceny do serialu "Syzyfowe prace" - dwór był pierwowzorem domu Marcina Borowicza - bohatera powieści. Natomiast w 2000 r. dworek przeistoczył się na miesiąc w książkową Nawłoć z "Przedwiośnia" S. Żeromskiego w reż. Filipa Bajona. Dwór ten obok ariańskiego zboru stanowi najcenniejszą pamiątkę historyczną Ludyni. Od 1997 r. właścicielem dworu i zboru ariańskiego jest prywatna osoba, która ma ambitne plany wyremontowania tych zabytkowych budowli. Z dziejami tej wsi wiąże się również postać Tadeusza Kościuszki, który jakoby przejeżdżając przez nią miał odpoczywać w tutejszym parku dworskim.

Dwór w Lasochowie

Dwór w Lasochowie położony jest na skraju wsi – zboczywszy w prawo z drogi prowadzącej z Żarczyc do Węgleszyna, należy przejechać jeszcze dwa kilometry między kompleksem stawów należących do Gospodarstwa Lasochów, by wreszcie w dali, pośród zieleni dostrzec białą kolumnadę portyku. Prowadząca do dworu droga stanowi proste przedłużenie szosy: wiodąc między plan dworu
Plan dworu (kliknij, aby otworzyć w sąsiedniej karcie)
drzewami, przechodzi przez mostek przerzucony nad groblą dzielącą dwa niewielkie stawy – staw W Parku i Stopkę – i kończy się pętlą w kształcie łezki, obiegającą klomb, która jest niczym innym jak podjazdem, po którym niegdyś turkotały pałacowe bryczki. Budynek dworski, zwrócony elewacją frontową ku południu, wzniesiono z cegły i kamienia na planie pro­sto­ką­ta wydłużonego na osi wschód-zachód, z prawie symetrycznymi prostokątnymi aneksami po bokach i z portykiem od frontu, nad którym znajduje się prostokątny taras. Elewacje mają charakter eklektyczny z elementami neo­ma­nie­ryz­mu, sta­no­wiąc pamiątkę po dokonanej przez Antoniego Gra­bow­skie­go radykalnej przebudowie dworu, której ukończenie przypadło naj­praw­do­podobniej na rok 1907 (wskazuje na to odsłonięty podczas remontu napis na portyku). W jej rezultacie dotychczas jed­notraktowy, parterowy budynek zyskał jeszcze jeden trakt, a nad środkową swoją częścią – piętro, z prowadzącymi doń schodami wzniesionymi w zachodniej części budowli. Część otworów wejściowych została zamurowana, wprowadzono także inny podział wnę­trza dworu, wydzielając kosztem południowych części pomieszczeń biegnące wzdłuż osi wschód-zachód korytarze. W pół­nocnej ścianie budynku, dotychczas opatrzonej dwoma jedynie oknami, wybito otwory okienne, doświetlając tym sposobem nowo utworzone pokoje, wreszcie położno nowe dachy i wprowadzono szereg pomniejszych zmian, widocznych na załączonym planie.