Dębno-Banie

Pierwsza wzmianka o Myśliborzu występuje w dokumencie z 1238 r., w którym mowa jest o nadaniu przez Władysława Odonica templariuszom 1000 łanów ziemi nad rzeką Myślą. Myślibórz w 1261 został włączony do Marchii Brandenburskiej, a następnie w latach 1262-1270 otrzymał prawa miejskie. Pod koniec XIII i na początku XIV wieku nastąpił intensywny rozwój miasta, które w latach 1298–1537 było stolicą Nowej Marchii i wiodącym centrum gospodarczym regionu. Stołeczny charakter sprawił, że miasto wznosiło liczne reprezentacyjne budowle oraz zostało ufortyfikowane silnymi murami miejskimi, tu odbywały się zjazdy stanów i sądy. W 1349 mieszczanie zburzyli zamek margrabiów[5]. Od 1373 we władaniu Korony Czeskiej, dla której był to region peryferyjny, więc jej władcy podejmowali próby jego sprzedaży. W 1402 w Krakowie zawarto porozumienie w sprawie sprzedaży miasta z regionem Polsce, jednakże parę miesięcy później sprzedano je Krzyżakom. W czasie wojny polsko-krzyżackiej w 1433 r. miasto spalili czescy husyci. Po wybuchu kolejnej wojny polsko-krzyżackiej, w 1455 Krzyżacy sprzedali miasto Elektoratowi Brandenburgii w celu pozyskania środków na prowadzenie wojny.
W 1473 r. zdobycia i zniszczenia miasta dokonał książę zachodniopomorski Bogusław X. Myślibórz leżał na skrzyżowaniu szlaków handlowych, tutejsze jarmarki cieszyły się tak ogromną popularnością, że stosowane tam waga i miary obowiązywały w całej Nowej Marchii jako miary myśliborskie[5]. W XVI wieku dwukrotnie Myślibórz padał pastwą ogromnego pożaru 1539 r. i 1590 r. Wojny toczone w XVII i XVIII wieku (zwłaszcza trzydziestoletnia i siedmioletnia) spowodowały ogromne zniszczenia miasta, przez co nastąpiło osłabienie w rozwoju gospodarczym Myśliborza i regionu. Nadzieję na poprawę przyniosło dopiero uruchomienie połączeń kolejowych z Kostrzynem nad Odrą i Stargardem w 1882 r., Barlinkiem w 1883 r. i Gorzowem Wielkopolskim w 1912 r. Miejscowość do 1945 roku znajdowała się w granicach Niemiec.

W wyniku działań zbrojnych w końcowym okresie II wojny światowej miasto zostało zniszczone w ok. 40%. Zdobyte przez Armię Czerwoną 2 lutego 1945 r. Wkraczające oddziały radzieckie dopuściły się zbrodni wojennych, rozstrzeliwując mieszkańców miasta i okolic, których masowy grób (120 osób) odkryto dopiero w 1995 r.[6] 23 maja 1945 r. miasto przekazane zostało administracji polskiej. Obecna nazwa została administracyjnie zatwierdzona 7 maja 1946.