Drewniane kościoły:Ćwiklice-Grzawa-Miedźna-Góra-Jawiszowice

Ziemia pszczyńska w jej historycznych granicach skrywa wiele ciekawych obiektów. Pszczyński szlak architektury drewnianej, w ramach którego mamy w najbliższej okolicy 13 skansenów, kościołów i in., stanowi znaczną wartość dla badaczy tradycji i historii tych ziem.

Góra w powiecie pszczyńskim to najbardziej ludna wieś w gminie Miedźna, licząca ok. 2,5 tys. osób. Miejscowość położona jest bardzo malowniczo nad meandrującym odcinkiem Wisły. Tutejszy drewniany kościół pw. św. Barbary, wzniesiony w XVI w., a następnie w późniejszych stuleciach przebudowywany, to jeden z kilku tego rodzaju zabytków w okolicy. Obiekt leży na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego.

Pośród kościołów drewnianych tej okolicy wzniesiony na początku XVIw. kościół pw. Ścięcia św. Jana Chrzciciela w Grzawie możemy zaliczyć do najstarszych i najładniejszych obiektów sakralnej architektury drewnianej na Śląsku.
Tradycyjnie zbudowany na niewielkim wzniesieniu, w otoczeniu starych drzew, okolony niewielkim cmentarzem. Z daleka w oczy rzuca się charakterystyczna wieża umieszczona po zachodniej stronie zbudowanej na planie kwadratu o konstrukcji zrębowej nawy i prezbiterium. Kościółek kryje sobie wiele tajemnic. Wysuwana jest teza, że w miejscu obecnej świątyni istniał kościół w XIII wieku. Bliżęj nie można ustalić co się z nim stało. Podczas renowacji i badań odkryto zabytkową polichromię, która prawdopodobnie pochodzi z wcześniejszego okresu niż podana data budowy.

Kościół pw. św. Klemensa Papieża w Miedźnej, największy na ziemi pszczyńskiej, wzniesiono najprawdopodobniej w wieku XVII, na miejscu poprzedniej budowli, tej, która wzmiankowana była wraz parafią w 1326 r. (i która, podobnie jak inne tutejsze kościoły, w XVI w. znalazła się na dłuższy czas w rękach ewangelików). W wieku XVIII ów nowy obiekt został powiększony poprzez wydłużenie nawy. Orientowana budowla wzniesiona została w konstrukcji zrębowej, wieża zaś jest konstrukcji słupowej. Nawa na planie wydłużonego prostokąta, do której od zachodu przylega wieża, łączy się z prezbiterium zamkniętym ścianą prostą. Siodłowy dach kościoła pokryty jest gontem, podobnie jak wieża. Nad nawą znajduje się wieżyczka na sygnaturkę. Wieża, z szalowaną deskami izbicą, zwieńczona została baniastym hełmem z latarnią. Budowlę otaczają soboty wsparte na słupach. Wokół ścian prezbiterium znajduje się wydatne zadaszenie gontowe. We wnętrzu, które dzięki wydłużeniu nawy w XVIII w. sprawia wrażenie bardzo przestrzennego, znajduje się wyposażenie głównie barokowe. W ołtarzu głównym pochodzącym z XVIII w., ozdobionym bogatą, polichromowaną snycerką, umieszczony jest obraz z wizerunkiem patrona kościoła, św. Klemensa, który przysłaniany jest XIX-wiecznym wizerunkiem Matki Bożej.