Mury obronne i bramę zwaną Bańską lub św. Jerzego zaczęto budować po 1284 roku, gdy książę zezwolił miastu na budowę obwarowań. Kamienne mury na obwodzie 1900 metrów nie powstały z pewnością bezpośrednio po tej dacie, zapewne w pierwszej kolejności otoczono miasto wałem ziemnym, później zdwojonym od strony wschodniej, gdzie naturalne warunki obrony były najmniej korzystne. Mury wzniesiono z kamienia polnego układanego w grube warstwy, wyrównywane co ok. 1m drobnymi kamykami i okrzeskami.
Brama Bańska zbudowana jest w dolnej, prostopadłościennej części z kamienia polnego z użyciem cegły do blend - tą część wzniesiono około roku 1300 jako istotny element murów obronnych. Jak wykazały niemieckie badania z roku 1899, mocno scementowany kamienny fundament osadzony jest na twardym, piaszczystym podłożu dwa i pół metra pod powierzchnią ziemi. Fundament w formie ogromnego kloca obejmuje cały obrys bramy, znajduje się więc również pod przejazdem. Sam otwór przejazdu był pierwotnie wyższy, lecz z powodu corocznych wylewów Odry od strony bardzo nisko położonych łąk św. Jerzego (dziś teren pomiędzy ul. Łużycką a zespołem boisk klubu sportowego), drogę wprowadzającą do miasta musiano solidnie nadsypać.
