Etap przedostatni. Dzień ~około osiemnastego :)
Wczorajszy wieczór pozwolił zobaczyć jeszcze jedną ciekawą rzecz. Szklarska Poręba ma zupełnie inny klimat i wygląd za "pierwszą górka" :). To część tzw chyba, Szklarskiej sredniej. Bardzo klimatyczne.
Kieruję się w stronę Zakrętu smierci, gdzie zamierzam wbić się na szlak wiodacy przez Góry Izerskie, które na oko tam się własnie zaczynają.
Do wyboru był czerwony, do którego musiałbym zjechac trochę w doł i żółty z za zakrętu do którego trzeba podjechać w górę. Wybór oczywisty :)
Zakręt, chcoć wcześnie oblegany przez mnóstwo chetnych do podziwiania panoramy Karkonoszy, która trzeba przyznac z tego miejsca jest atrakcyjna. Ale nie tak jak z pierwszego izerskiego szczytu - Wysokiego Kamienia. Oprócz fajnych skałek, których również kilka było po drodze wiodącej równo do góry przyjemnym naturalnym szlakiem trochę z korzonkami, trochę z kamieniami, trochę z wypłaszczeniami trochę z ludźmi, jest tam na wysokim kamieniu schronisko. Można tam wejść stromym z boczem, albo wjechać na około. Wszedłem. Zszedłem i pojechałem dalej. Dalej zdarzyła się historia kooegzystencji pieszych i rowerzystów na szlaku.
Czy jedni toleruja drugich a drudzy pierwszych to zupełnie inna historia, ale jeśli występują jakieś nieporozumienia to często wynikają one z nadwrażliwośći i zbyt ograniczonego zaufania. Ograniczone zaufanie trzeba mieć to prawda. ale. - (reszta tematu w nastęnym odcinku, z braku miejsca : )
Zmiana koloru szlaku na czerwony i dalej. Dalej kopalnia. Nieczynna ponoć, ale szlak ją omija, chociaż można było przez nią. Szlakiem straciłem trochę wysokości i trzeba było ją odrabiać, trochę trudniejszym kawałkiem z mega korzeniami i ciasnymi wirażami między drzewami :). Jak już wczłapiemy się na drogę, - wiodącą od kopalni, bez tych atrakcji, dojeżdzamy do wiaty, za którą skręca szlak do Szczytu Wysokiej Kopy. Trochę mokrawo miejscami, trzeba przeskakiwać bagniste miejsca, i klucząc po płaskej nie za gęsto porosniętej drzewami kopie, znajdujemy szczyt. Nie dorównuje widokowym możliwościom porzednikowi, ale jest najwyższy :).
Tu możnaby zrobić w tył zwrot i skierować się ku innym niezdobytym górom, ale już od jakiegoś czasu jak wspomniałem, chce mieć z tych górek wiecej przyjemnosći niż tylko 28 szczytów. Ruszyłem wiec w kierunku przeciwnym do wynikającego z logiki wyprawy, na Stóg izerski. Trzymając się czerwonego szlaku. A czerwony szlak, jesli ktoś nie wie, ma w Izerach podwójny przebieg. Ten oficjalny czerowny i szutrową Białą a póżniej Telefoniczną drogą. Do przełęczy Mokrej jedzie się bardzo szybko, po czym wpada się w waską szlakową ścieżkę... I wpada się :)
To co jest dalej trzeba przeżyć -Rudy grzbiet, Kożi Grzbiet, Podmokła. To naprawdę super kawałek. Co chwila rower grzązł w różnych wodnych zapadlinach, czasem tylko wodnych a czasem bardzo błotnych. Cud, że sucha nogą wydostałem się na Polane Izerską. Dalej w ramach rekompensaty pojechałem na Stóg już szutrem.
Po chwili relaksu w schronisku, podążyłem w kierunku od dawna zamierzonym - na czerwony do Świeradowa. Kto zna ten wie, kto nie zna, i pozycjonuje swoje umiejętności na zaawansowane, niech pozna. Jeden z dających dużo radości kawałków. Bardzo techniczny ( :) wiem, będą tacy którzy powiedzą, - łatwizna, ) bardzo zróżnicowany, niewybacząjacy zawachań wyryp po dużych i średnich kamlotach, trawiastych singlach, i czego tam jeszcze nie ma:)
I tam właśnie, druga historia spotkań pieszo - rowerowych. (o tym w sastępnym odcinku bo tu się nie mieści :) )Pierwszą część, do drogi tylko raz zjechałem "na raz" bez zatrzymania. - i był to pierwszy i ostani raz. Za każdym następnym wiedziałem już co mnie czeka i zawsze jakieś stopy były :). Tym razem też.
Normalnie zjechałbym nielegalem dalej na wprost, ale z plecakiem ten pierwszy odcinek dał mi w kość i resztę trzymałem się szlaku do konca. W Świeradowie niemiła niespodzianka, bo miałem ochote na dobrą pizze w starym budynku zdrojowym a tam zamienili ją na gofry :(
Ruszyłem więc dalej. Dalej to ciągnąca się w nieskończoność droga przez jelenią Górę do...
A może jeszcze załapiemy ten Skopiec?
Po krótkiej kalkulacji stwierdziłem, że jesli szczyt jest tak łatwy jak wynika z mapy to dam radę.
Przycisnąłem wiec mocniej i przed wieczorem zaczałem wspinac się na najwyższy szczyt gór Kaczawskich.
A wbrew pozorom, było na co się wspinać. I to bardziej od samego podnóżna gór, niż pod szczytem.
Prawdę powiedziaszy już od poczatku żółtego szlaku przy kościele, asfalt zaczyna piąć się w góre z nachyleniem solidnym na tyle, że tylko nadciągający zmrok trzyma mnie w siodełku. Na szczeście, było tego może z półtora kilometra, może dwa. Do słupka z zwieszonymi butami. Nie wiem o co z nimi chodzi ale tam skręca się w prawo i dalej niebieskim wjeżdza na szczyt. Pod groźbą, że ten szlak niedługo zostanie zamkniety bo droga jest prywatna. Póki co szczyt znaleziony już po zachodzie słonca. W lekkim mroku na malutkej lesnej polance.
Etap bardzo urozmaicony, trudny i ciekawy.
