Mototraska. Z Jankiem po Mazowiecki Park Krajobrazowy

Aby zapomnieć o przebytej operacji i ulżyć sobie w nękającym problemie gojących się ran wybraliśmy się z Jankiem w znane sobie (a mi od dziecka )rejony. Czyli na Równinę Łókówską (chyba Łókowską, ale na mapie jest inaczej). Sama trasa jest mocno malownicza jak na Mazowsze, bo na początku mamy fajne górko dołki związane z Doliną Środkowej Wisły, a potem z wjazdem na Równinę.
Mieliśmy wyruszyć z samego rana, ale jak to rodzinnie w zwyczaju: to tu to tam i śniadanko. W końcu o 10 po krótkim biegu do motka wyruszamy naprzeciw letniej przygodzie. Niestety nawigacja po cholernych przeróbkach jakiegoś nieuka (który wie lepiej) działa masakrycznie i po drodze musimy parę razy stawać i łapać namiary ręcznie. Po zawirowaniach docieramy na przeprawę promową w Gassach. Stan wody dość niziutki. Myśleliśmy, że będzie nieczynne, ale dają radę nas przeprawić na drugi brzeg. Potem parę razy trafiamy na mostki na Świdrze. Coś mi chodzi jakaś działka po głowie, ale się zobaczy. Na polach już po żniwach. Co najwyżej gdzieniegdzie koszą łąki. Zapach taki że z motka zrywa.
Docieramy do Żelechowa, a potem do Kotłówki. Rodzinne miejscowości.
Janek jeździ coraz lepiej. Jest "klawo"
Na powrocie mieliśmy jechać na Kozienice, ale tak nas głód przyparł do siodła, że nie daliśmy rady i galopem pojechaliśmy do Wilgi, a tam do jedynego godnego motocyklisty Baru u Zosi.
Nie podają rarytasów czy "przepiórek", ale zwykłe chłopskie żarcie i świeże. Ważne, że zawsze stamtąd wyjeżdżałem najedzony i nie musiałem obsrywać rowów przydrożnych, co czasami się po innych biesiadach zdarzało (jak coś było "wczorajsze".
Ceny także rozsądne.
Posiedzieliśmy ze 45 minut a potem na chybcika do domu. Cokolwiek ciemnawo zaczęło się robić.
Polecam trasę na jednodniowy wypad.