Pasmo Wilczego

Pomiędzy Boguchwałą, a Siedliskami przejazd nad Wisłokiem po wiszącej, nawet lekko się bujającej kładce. Dojazd do niej jak i fragment trasy po drugiej stronie rzeki po drodze gruntowej. Pierwszy podjazd zaczyna się w Siedliskach przy skręcie w lokalną drogę na wysokości kościoła. Naprawdę stromo robi się przy zjeździe na wąską drogę przeznaczoną dla pojazdów do 3 ton. Za to na górze piękna panorama pagórkowatego otoczenia gminy Lubenia. Do Lubeni prowadzi momentami karkołomny zjazd (lepiej trzymać ręce na obu klamkach). Kolejny podjazd zaczyna się na drodze do Sołonki. Początkowo pokonuje się go spokojnie na siodełku. Najtrudniej jest tuz przed skrzyżowaniem z drogą do tężni solankowej. Trzeba tam mocno nacisnąć na pedały. Nad Sołonką wjeżdżamy na prostopadłą szosę o dużych walorach widokowych. Znajduje się przy niej m.in. "Solankowe Zacisze" złożone z paru domków turystycznych. Trasę zamyka szlaban, za którym rozpoczyna się leśny odcinek drogi gruntowej prowadzący do rozdroża na skraju Blizianki. Stamtąd ponowny stromy zjazd asfaltową nawierzchnią do Gwożnicy Górnej. W trakcie pędu w dół po lewej stronie widać w oddali główny cel wyprawy - szczyt Wiczego, rozpoznawalny za sprawą masztu RTV. Podjazd na wierzchołek prowadzi najpierw asfaltem, a następnie bardzo wyboistą polną drogą. Lepszą opcją jest wybór na skrzyżowaniu gdzie zaczyna się polny trakt asfaltowego wariantu w prawo, a potem po solidnym gruncie do góry. Pchanie obarczonego sakwami roweru pod górkę po tych wybojach przy asyście upierdliwych komarów do przyjemności nie należy. Ze szczytu ograniczone panoramy widokowe w związku z jego zarastaniem. Widać m.in. najwyższe wzniesienie Pogórza Dynowskiego - Suchą Górę, również z masztem RTV. Ze względu na lejący się żar na drogę powrotną wybieram odcinek leśny zgodny z przebiegiem pieszego szlaku oznaczonego kolorem żółtym (do pewnego momentu również zielonym). Celem jest Kąkolówka. Droga daje osłonę przed słonecznym ukropem ale na pewno nie przed komarami szczególnie gdy trzeba pieszo omijać często występujące w cieniu drzew rozległe kałuże i błoto. Na dodatek okazuje się, że popełniam elementarny błąd wybrawszy wariant szlaku biegnący w niewłaściwym kierunku. Na korektę jest już za późno więc z konieczności powtarzam początkowy fragment trasy m.in. pokonując długi zjazd przez Solonkę z kapitalnymi widokami na Lubenie i górujące nad nią wzniesienia. Prosty i szeroki odcinek asfaltu pozwala rozpędzić się do 71 km/h. Z Lubeni jadę na okrętkę, żeby uniknąć kolejnej wspinaczki. Im bliżej Rzeszowa tym ruch się wzmaga. Spokojnie robi się wraz ze zjazdem na ścieżkę rowerową poprowadzoną wzdłuż Wisłoka, która prowadzi w okolice dworca PKP.