Polesiem i Podlasiem/ Etap V: Okolice Białowieży

Według pierwotnych zamierzeń to miał być dzień przerwy od pedałowania ale szkoda zmarnować fantastycznej, wyżowej aury. Przejażdżka ma być niemęcząca, więc za cel obieramy położony w okolicy Białowieży rezerwat pokazowy żubra. Chcemy koniecznie zobaczyć króla puszczy. Najpierw kierujemy się do najbardziej reprezentacyjnej części leśnego kurortu. Jest nią Park Pałacowy będący pozostałością po carskiej rezydencji wybudowanej w latach 1889-1894. Jej głównym obiektem był pałac, który nie dotrwał do naszych czasów. W 1944r. spłonął, a jego ruiny rozebrano w latach 1960-1961. W tej sytuacji miano najładniejszego obiektu w obrębie parku dzierży w subiektywnym odczuciu dawny gubernatorski dworek myśliwski. Wydaje się bardzo przytulny i kameralny dzięki drewnianym ścianom, ozdobnym okiennicom z wejściowym gankiem oraz dachowi pokrytemu nalotami mchu. Po opuszczeniu parku penetrujemy południowe rewiry puszczy, za punkt odniesienia obierając szosę do Hajnówki. Z niej skręcamy na tzw. Drogę Sinicką. Po leśnym dukcie jedzie się dość płynnie, podobnie jak po większości podobnych szlaków oddzielających od siebie puszczańskie oddziały. Stanowią je równej wielkości prostokąty wytyczone w latach 1843-1846. Po minięciu nieczynnego torowiska kierujemy się w stronę Czerlonki. Zamiast jednak trzymać się drogi oddziałowej, niepotrzebnie obieramy skrót, którego przejezdność jest dużo gorsza. Opony momentami nie radzą sobie z piaszczystym podłożem więc gdzieniegdzie musimy podprowadzać nasze jednoślady. W Czerlonce wracamy na nawierzchnię asfaltową. Miejscowość w okresie I wojny światowej zasiedliła liczna grupa robotników leśnych. Przybyli tutaj, licząc na poprawę bytu w związku z intensywnym wyrębem lasu prowadzonym na skalę rabunkową przez niemieckiego okupanta. Za wsią ponownie przekraczamy szosę do Hajnówki i wjeżdżamy w północne kompleksy Puszczy, docierając na skraj miejscowości Budy. Tu czeka nas miła niespodzianka w postaci widoku wypatrywanego z utęsknieniem od początku całej wyprawy. Oto na łonie natury, przy mało ruchliwym takcie, przytulona do zielonej ściany lasu jawi się nam drewniana budowla obiecująca rychłą ucztę dla podniebienia. Okazuje się, że obiekt ma też swojsko brzmiącą nazwę "Zajazd u Kolarza". Cokolwiek spragnieni, bo temperatura oscyluje około 20 stopni, a trochę kilometrów już w nogach, gasimy pragnienie rozkoszując się ciszą miejsca i grzejąc w promieniach słońca. W dalszej części trasy zbaczamy z asfaltu wiodącego wprost do Białowieży i gruntowym gościńcem docieramy do głównego celu puszczańskiej wycieczki. Tutaj zostawiamy rowery na parkingu i pieszo zwiedzamy ogrodzone parcele w których zgromadzono zwierzęta żyjące w Puszczy Białowieskiej. Możemy z bliska przypatrywać się dzikom, żubroniowi (zrodził się z pomieszania bydła domowego z żubrem), sarnie, jeleniowi, rysiowi dostojnie popatrującemu na nas spomiędzy gałęzi drzewa, na którym przycupnął. Ukoronowaniem wędrówki po rezerwacie jest jednak widok stadka żubrów. Osobnik odpoczywający najbliżej nas budzi podziw rozmiarami potężnej i krępej sylwetki. Tak to niewątpliwie król puszczy, choć tym razem zniewolony przez człowieka. Po opuszczeniu rezerwatu wracamy do głównej szosy i zajeżdżamy na pizzę do centrum Białowieży. Na tym atrakcje dnia się jednak nie kończą. Widać mam niedosyt skoro po krótkim odpoczynku na kwaterze wypuszczam się na prawie dwugodzinny spacer dookoła miejscowości. Penetruję zakamarki Parku Pałacowego. które umknęły z perspektywy dwóch kółek. Zapuszczam się też aż poza tory dochodząc do byłej stacji kolejowej Białowieża Towarowa obecnie przemianowanej na Restaurację "Carską". Z perspektywy ulicy Waszkiewicza w poświacie zapadającego zmierzchu podziwiam drewnianą architekturę tutejszych domostw, często zawierającą ozdobne motywy. No cóż leśny kurort choć nie leży w górach, czy nad morzem ma swój niepowtarzalny klimat - reasumuję kończąc spacer.
SIGMA 1609: dystans - 34,71 km., czas - 2:44:03, V śr. - 12,69 km/h, V max. - 24,82 km/h.