W krainie sadów i wąwozów

Pierwsze 28 kilometrów do drugiego drogowskazu na Gałkowice-Ocin to typowa dojazdówka. Wielokrotnie pokonywana droga trochę się dłuży serwując dodatkowo na rozbudzenie trzy podjazdy ale również jeden panoramiczny zjazd przed Wysiadłowem (licznik pokazuje 48km/h). Od tego momentu lokalnymi traktami przecinającymi Wyżynę Sandomierską kieruję się do głównego celu wyprawy, czyli pałacu w Czyżowie Szlacheckim. Ostatni fragment od strony Pawłowa to efektowny zjazd w cieniu leśnego rezerwatu "Zielonka". Dojazd do pałacu prowadzi nieoznakowaną, początkowo gruntową drogą. Piętrowa od strony przedniej elewacji rezydencja z tyłu posiada parterową zabudowę. To efekt ukształtowania terenu na, którym powstała. Ma się znajdować na sztucznym wzgórzu usypanym ponoć przez tatarskich jeńców. Ostatnimi przedwojennymi właścicielami pałacu byli Targowscy. Józef Targowski - dyplomata, poseł i senator gościł w tutejszych progach dwóch prezydentów Rzeczypospolitej: Stanisława Wojciechowskiego i Ignacego Mościckiego. Bywali tu również m.in: Władysław Reymont i Witold Gombrowicz. Z Czyżowa w kierunku Sandomierza cały czas podążam bocznymi drogami w malowniczej scenerii owocowych sadów i wąwozów. Droga jest wymagająca. Na odcinku pomiędzy Dąbiem, a Dziurowem pokonuję co prawda krótki, ale treściwy podjazd, mocno zapierając się w pedałach, aż czuję jak uślizguje się tylne koło. W Garbowie najpierw do centrum miejscowości z pomnikiem Zawiszy Czarnego prowadzi 7% zjazd, lecz po chwili droga pnie się z powrotem w górę o wspomniane 7 %. Przed wsią zatrzymuję się przy chocimskiej latarni. Intrygujący obiekt jest jednym z pięciu rozsianych po Sandomierzu i okolicach. Można je odnaleźć: za bramą wjazdową Hotelu "Sarmata", w Mokoszynie, Gierlachowie, Nowych Kicharach i właśnie przed wjazdem do Garbowa. W wiosce tej oprócz słynnego Zawiszy Czarnego urodził się również późniejszy generał Józef Dowbor-Muśnicki - naczelny dowódca zwycięskiego Powstania Wielkopolskiego. Za kościołem w Górach Wysokich spotyka mnie niemiła przygoda. W czasie zjazdu głębokim i stromym (10% nachylenia) wąwozem do doliny Opatówki nie biorę poprawki na mokrą nawierzchnię drogi, wpadam w poślizg i obalam się na bok. Szczęśliwie kończy się na tylko na podartych spodniach i odrapanym kolanie, Rower nawet nie ucierpiał (dobrze, że upadek nie nastąpił od strony wózka przerzutki). W Kicharach znowu lekko pod górę i docieram do zrujnowanej baszty. Dojazd wbrew moim obawom jest bardzo dobrze oznakowany, a zabytek leży nieco z boku asfaltowej szosy. Do środka baszty można wejść przez sporą dziurę i z zachowaniem ostrożności warto to uczynić. Można tam dojrzeć architektoniczne detale budowli. Za Kicharami droga asfaltowa ku mojemu zdziwieniu (sporo się zmieniło od mojej ostatniej bytności tutaj) nie kończy się, prowadząc dalej w pola pośród kolb kukurydzy. Tyle, że do czasu. W pewnym momencie pojawia się polny trakt, a na nim po chwili uciążliwy gruby kamyk. Rowerowa "golgota" nie trwa na szczęcie zbyt długo, ponieważ po chwili pojawiają się asfaltowe dywaniki w liczbie mnogiej. Ten na wprost trzeba zignorować, przecięć po skręcie w lewo kolejny takowy, równoległy trakt z Rzeczycy Suchej i dopiero ten trzeci w obrębie Sucharzowa, będzie docelowym, prowadzącym w trybie ciągłym do sandomierskiej obwodnicy i dalej w kierunku śródmieścia. Z Sandomierza wybieram alternatywną drogę powrotu, starając się trzymać jak najbliżej koryta Wisły. Od Sielca jadę cały czas wzdłuż wału przeciwpowodziowego dobrze utwardzoną, gruntową drogą. Z wykorzystaniem krótkiego odcinka asfaltu w tarnobrzeskim Podłęzu docieram w efekcie na nadwiślańskie błonia.