Obecny budynek dworu w Karniowie nosi wyraźne cechy architektury modernistycznej. Powstał na początku XX wieku, prawdopodobnie na miejscu wcześniejszej budowli. Murowany, parterowy, z prostokątną dwukondygnacyjną wieżą w części północno-wschodniej. Założony na planie prostokąta, z ryzalitami i przybudówkami mieszczącymi wejścia i werandy. Główny element dekoracyjny budowli stanowią wielopłaszczyznowe, zróżnicowane dachy łamane, widoczne wyraźnie zwłaszcza od strony fasady południowej, oraz ozdobny hełm, wieńczący dach wieży.
Po wojnie w budynku dworskim do 2000 roku mieściła się szkoła. Po przeniesieniu szkoły do nowo wybudowanego budynku dwór przez wiele lat był opuszczony i popadał w ruinę. Obecnie jest remontowany a jego otoczenie jest porządkowane.
Zespół dworski w Czulicach tworzą dwór, park z dawnymi ogrodami użytkowymi i stawami, cmentarz poległych żołnierzy austriackich w czasie I wojny światowej oraz kamienny pomnik.
Dwór został wybudowany dla prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego Adama Krzyżanowskiego (1785-1847) w drugiej ćwierci XIX wieku. W roku 1870 stał się własnością rodziny Dąbskich i wtedy też został rozbudowany. W roku 1902 majątek przeszedł w ręce rodziny Wollenów i ich własnością byłw do 1945 roku. Po 1945 roku majątek przeszedł we władanie Polskiego Związku Hodowców Roślin, a po 1950 został przejęty przez Państwowe Gospodarstwo Rolne - PGR . W latach 1990-2000 w budynku dworu mieściła się szkoła podstawowa. Jednak ze względu na reorganizację oświaty została ona zlikwidowana a opuszczony dwór systematycznie niszczeje.
Kościół parafialny św. Mikołaja w Czulicach pochodzi z 1547 r. Świątynię zbudowano w konstrukcji zrębowej a ściany oszalowano pionowo z listowaniem oraz wizualnie podzielono pilastrami. Nawa i Prezbiterium nakryte są oddzielnymi dachami – nawa dwuspadowym, prezbiterium wielopołaciowym. Wnętrze świątyni nakrywają płaskie stropy a jej wyposażenie stanowią m.in. późnobarokowy ołtarz główny z poł. XVIII w, z obrazem Matki Boskiej Pocieszenia oraz dwa rokokowe ołtarze boczne sprzed 1827 r. Warto zwrócić uwagę na portal u wejścia do zakrystii, o nadprożu w formie ściętego trójliścia oraz płytę nagrobną z XV w.
Kaplica z 1894 lub 1892 roku postawiona w miejscu starszej. Obiekt był przebudowywany kilkukrotnie w XX wieku.
Budynek drewniany, modrzewiowy, konstrukcji zrębowej, prezbiterium zamknięte trójbocznie. Na wzmiankę zasługuje znajdujący się wewnątrz pentaptyk z 1590 roku i gotycka rzeźba św. Barbary.
Dwór powstał w latach 20, nawiązując częściowo do tzw. „stylu dworkowego". Łączenie w murach elementów drewnianych z murowanymi mogłoby wskazywać, że przy jego budowie zostały wykorzystane fragmenty budowli wcześniejszej. Dwór został założony na planie dwóch prostokątów — korpusu głównego oraz przystawionego do niego prostopadle od strony wschodniej skrzydła bocznego (dawna oficyna). Obecnie wyremontowany i przystosowany do organizowania imprez okolicznościowych
dwór wybudowany na przełomie XIX i XX wieku. Stanowi własność prywatną, obecnie jest opuszczony i jego smutny koniec jest przesądzony
Obecną świątynię parafialną wzniesiono w połowie XIII wieku na wzgórzu. Charakter kościoła sytuuje go na styku architektury romańskiej i gotyckiej. W swej pierwotnej postaci kościół ukazuje nader proste założenie przestrzenne, obejmujące niewielkie, prawie kwadratowe prezbiterium i szerszą prostokątną jedną nawę. Swą obecna postać kościół zawdzięcza kolejnym remontom: pod koniec XVII w. i w 1786r. Z wieku XVII pochodzi obecna zakrystia. Dobudowano też kruchty i otwartą kaplicę od wschodu. Barokowe jest także nowe przekrycie wnętrz z krzyżowym sklepieniem w prezbiterium, a także nowy dach o jednej kalenicy z wieloboczną wieżyczką (później jeszcze podwyższoną), wzniesiona nad szczytem zachodnim. W trakcie przebudowy w 1776r. wzniesiono również wolno stojącą dzwonnicę arkadową.
Z końcem XVIII wieku biskup Hilary Krzysztof Szembek zbudował w Kowali okazały, piętrowy pałacyk, w którym przez pewien czas zamieszkiwał. Kowala przeszła w posiadanie Walewskich, a później generała Aleksandra Różnieckiego. Obecny stan dworku nie jest prostą kontynuacją wybudowanego przez bpa Szembeka. Przed II wojną światową dworek i gospodarstwo rolne o powierzchni 266 ha było własnością Władysława Sutza.
Wybudowany w połowie XVI wieku dwór jest budynkiem murowanym z cegły, otynkowanym, dwukondygnacyjnym, podpiwniczonym. Posiada wyraźnie widoczne cechy renesansowe, przejawiające się głównie w dążeniu do rytmicznego rozłożenia osi i gładkich płaszczyznach ścian. Ostatni przedwojenny właściciel - Józef Kleszczyński przebywał w Jakubowicach do 1945 roku. Po wojnie majątek upaństwowiono, ziemię rozparcelowano, a z reszty utworzono stację hodowli roślin, specjalizującą się w hodowli buraka pastewnego. Od 1988 roku dwór jakubowicki jest w rękach prywatnych właścicieli.
Data budowy zespołu dworskiego w Opatkowicach nie jest dokładnie znana jednak prawdopodobnie został wybudowany pomiędzy 1804 a 1839 rokiem. Zachowany do dzisiaj dwór był wielokrotnie przebudowywany i „modernizowany”, zwłaszcza po 1945 roku, nadszarpnięty upływem czasu i brakiem dbałości kolejnych gospodarzy, zatracił całkowicie swój charakter stylowy. Podczas przebudowy w latach 50 i adaptacji na mieszkania dla pracowników pobliskiego POM stracił ganek i portyk. Przekształcono też całkowicie wnętrza. Zniknęły elementy dekoracyjne okapu dachowego, wymieniono okna. Obecnie stan dworu jest fatalny i grozi zawaleniem o czym informują rozstawione wkoło tablice.
Niewiele pozostało z dawnego budynku dworskiego w Makocicach (do niedawna użytkowany był jako szkoła, obecnie wykorzystywany na mieszkania prywatne). Z formy istniejącej obecnie, piętrowej, pudełkowatej bryły trudno nawet domyślić się wyglądu dawnego dworu. Kształt prostopadłościanu burzy jedynie przyklejony z jednej strony prosty ganek wsparty na czterech betonowych słupach, z drugiej zaś – resztki zrujnowanego tarasu ogrodowego. Obecnie budynek jest wystawiony na sprzedaż.
Dwór wzniesiony ok. 1848-1880, bez wyraźnych cech stylowych. Drewniany, konstrukcji zrębowej, tynkowany. Założony na rzucie wydłużonego prostokąta, zwrócony frontem na północ, parterowy. Układ wnętrz dwutraktowy. Po przejęciu majątku przez Skarb Państwa po drugiej wojnie światowej, w budynku dworskim mieściła się szkoła podstawowa i mieszkania lokatorskie. W połowie lat 80., popadający w ruinę budynek dworski wraz z parkiem i niewielką resztówką został sprzedany przez gminę prywatnemu właścicielowi. Kolejna zmiana właściciela, tym razem związana z remontem dworu, nastąpiła po roku 2001.
Wiadomo, że już przed 1414 rokiem istniała we wsi kaplica drewniana która w 1565 spłonęła. W 1652 roku wybudowano nową, także drewnianą istniejącą do dnia dzisiejszego. Kaplica w zasadzie nie zmieniła swojego pierwotnego kształtu, poza dobudowaniem w 1914 roku niewielkiej zakrystii na jej północnej ścianie. Budynek jest orientowany, konstrukcji zrębowej, salowy, prezbiterium zamknięte trójbocznie.
W związku z remontem mostu w Rzędowicach został wytyczony objazd. Piesi i rowerzyści mają możliwość przeprawienia się na drugi brzeg.
Istniejący obecnie dwór w Piotrkowicach Małych został zbudowany w drugiej połowie XIX wieku. Budynek murowany, parterowy z dwukondygnacyjnym skrzydłem bocznym, częściowo podpiwniczony. Założony został na planie wydłużonego prostokąta (korpus główny) oraz prostokątnego skrzydła wschodniego, przylegającego dłuższym bokiem do fasady wschodniej korpusu.
Budynek dworu, podobnie jak częściowo zachowanych zabudowań gospodarczych (oficyna, dawne czworaki) bardzo zaniedbany. Po opuszczeniu przez szkołę rolniczą wykorzystywany na cele mieszkalne.
W 2. poł. XV w. istniał już Kościół murowany – kamienno-ceglany. W XVII w. Kościół został całkowicie przebudowany. Niestety, odnowiona Świątynia nie cieszyła długo swoim nowym wyglądem, już bowiem w XVII w. Kościół spłonął od uderzenia pioruna. Obecna Świątynia pochodzi z czasów po odbudowie z pożaru. Kościół był kilkakrotnie przebudowywany, restaurowany, a w latach 1951–1956 znacznie powiększony. Świątynia całkowicie utraciła swój pierwotny wygląd i styl. W latach 1970–1980 wykonano nową polichromię. Wyposażenie kościoła w zdecydowanej większości pochodzi z XIX/XX w. Obok Świątyni stoi drewniana, zabytkowa dzwonnica z XVIII w., wielokrotnie remontowana. Dzwony pochodzą z 1759, 1781 i 1812 r.
Wzgórze na którym znajduje się kościół góruje nad całą okolicą i stanowi bardzo dobry punkt widokowy
W latach 20. XIX wieku w majątku stał piętrowy budynek w kształcie zbliżonym do wieży i pełnił funkcje mieszkania administratora kościelnego folwarku. Po 1923 r. wybudowano murowany, parterowy budynek nakryty dachem łamanym polskim. Od frontu znajduje się czterokolumnowy ganek, a w elewacji ogrodowej ryzalit o trzech arkadowych oknach. Obiekty otoczone są zadbanym parkiem. Przed dworkiem stoi popiersie Adama Chmielowskiego. W 1952 r. w obiekcie otwarto Dom Pomocy Społecznej im. Adama Chmielowskiego do którego jest zakaz wstępu dla osób postronnych.
Dwór w Biórkowie został zbudowany na przełomie XVIII i XIX wieku. Dwór był murowany, złożony z parterowego korpusu głównego i przylegającego do niego od strony zachodniej piętrowego skrzydła bocznego dobudowanego w II połowie XIX w.. Wzniesiony w stylu eklektycznym, nawiązującym wystrojem zewnętrznym do architektury renesansowej.
Po II wojnie światowej majątek w Biórkowie został znacjonalizowany. Dwór, częściowo remontowany na początku lat 70. i w 1983 - mieścił się tu m.in. ośrodek zdrowia), potem popadł w ruinę, z której mimo wielu obietnic już się nie podniesie.
Kościół w Biórkowie wybudowany został w latach 1623-1633. Kościół wzniesiono w konstrukcji zrębowej i oszalowano deskami -pionowo, z listwowaniem. Nakrywa go dach gontowy, osobny nad nawą i nad prezbiterium. Na nim wznosi się wieżyczka na sygnaturkę. Jest to świątynia jednonawowa z węższym, zamkniętym trójbocznie prezbiterium i dobudowaną zakrystią oraz niewielką kruchtą. Do głównej bryty przylega wzniesiona pod koniec XVIII wieku barokowa wieża.
W pobliżu kościoła stoi również zabytkowa drewniana dzwonnica, wzniesiona w konstrukcji szkieletowej i oszalowana pionowo deskami.
Gotycki kościół pochodzi sprzed 1433 roku a jego fundację wiąże się z osobą Mikołaja Hińczowicza, który był plebanem luborzyckim, podskarbim koronnym, rektorem Uniwersytetu Krakowskiego i doradcą króla Władysława Jagiełły. Na przestrzeni wieków główna bryła kościoła uległa tylko nieznacznym przekształceniom. Na przełomie XV i XVI w. do prezbiterium kościoła od wschodu dostawiono trójboczną przybudówkę. W XIX w. dobudowano od zachodu przedsionek. Zaś w latach 1908-11 dawną zakrystię przerobiono na kaplicę św. Franciszka i powiększono o kruchtę.
4.9
Najciekawsze
Najnowsze
W pobliżu
Rower 
Rower górski 
Rower szosowy 
Rower turystyczny 
Pieszo 
Bieganie 
Turystyka górska 
Piesza wycieczka 
Nordic Walking 
Moto 
Samochód 
Motocykl 
4x4 
Woda 
Kajak 
Żeglarstwo 
Inne jednostki pływające 
Zima 
Narty biegowe i śladowe 
Ski Tour 
Narty zjazdowe i snowboard 
Łyżwy 
Pozostałe 
Paralotnia 
Konno 
Samolot 
Rolki 
Hulajnoga 
Inne 
PRO
Skomentuj