Kościół wzniesiono w 1360 r. Do ok. połowy XVII wieku kościół był pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny, a następnie do czasów obecnych pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W 1557 został sprofanowany przez kalwina Pawła Sancygniowskiego i zamieniony na zbór. Od początku XVII wieku ponownie przejęty przez katolików. W 1758 budowla spłonęła, ale została odbudowana, a w latach 1882-1885 gruntownie odnowiona. W 1885 wybudowano zakrystię.
Kościół zbudowano w 1759 r. w miejscu poprzedniego. Kościół ma ściany konstrukcji zrębpwej, ustawione na kamiennej podmurówce i wzmocnione lisicami.Nad prezbiterium wykonany jest strop zaokrąglony po bokach, w nawie pozorne sklepienie zwierciadlane. Wnętrze kościoła bogato polichromowane. Na ścianach unikalna polichromia na płótnie.
górująca nad wsią świątynia została wzniesiona w 1 poł. XVIII w. z fundacji kasztelana wołyńskiego Jana Pawła Pepłowskiego i jego żony Zofii. Wewnątrz m.in. rokokowy ołtarz główny, ambona, prospekt organowy. Warta uwagi jest też murowana dzwonnica z początku XIX w.
Bazylika z 1350, ufundowana przez Kazimierza Wielkiego, ponoć jako pokuta za zabójstwo kanonika Marcina Baryczki (tzw. kościół ekspiacyjny). Jest to najstarszy i największy kościół dwunawowy w Polsce. Kościół został częściowo zniszczony w czasie I wojny światowej przez Austriaków. Odbudowany został w latach 1919–1926. Przy zachodniej fasadzie bazyliki znajduje się dzwonnica. Budowlę wzniesiono w latach 1460–1470, została ona ufundowana przez Jana Długosza. W 1858 uległa pożarowi. Odrestaurowano ją w 1872 dodając neogotycki hełm. Dzwonnica została uszkodzona w czasie austriackich bombardowań w 1915. W 1919 naprawiono ją, likwidując jednak hełm XIX-wieczny. Budowla ma plan kwadratu i posiada cztery kondygnacje.
wikariat z 1460. Ta budowla z cegły, ufundowana przez słynnego kronikarza Jana Długosza, służyła jako mieszkanie dla wikariuszy kolegiaty wiślickiej. We wnętrzach odkryto fragmenty polichromii z XV wieku. Obecnie mieści się w nim plebania i wiślickie muzeum.
Kościół gotycko-renesansowy, murowany, wzniesiony w 1535 r. W 1676 dobudowano wczesnobarokową kaplicę. Nawa zbliżona do kwadratu, prezbiterium węższe i niższe. W prezbiterium zachowało się sklepienie sieciowe z kamiennymi zwornikami, w których herby Abdank, Odrowąż i Janina. Nawa główna pierwotnie także przykryta była takim samym sklepieniem jak prezbiterium, obecnie jest płaski sufit. Dach kościoła pokryty jest blachą, pierwotnie gontem. Barokowa kaplica przykryta jest kopułą z latarnią. Od roku 1810 roku, gdy skasowano parafię, świątynia stanowi kościół filialny dla parafii w Wiślicy.
Zagość stanowiła pierwszą na ziemiach polskich siedzibę joannitów, których sprowadził tutaj książę Henryk Sandomierski na początku drugiej połowy XII wieku. Wówczas też powstał pierwszy romański kościół oraz szpital. Na początku XIV wieku joannici utracili swoją posiadłość w Zagości na rzecz biskupa kujawskiego Gerwarda..
Około 1353 roku romański kościół przebudowano w stylistyce gotyckiej z inicjatywy króla Kazimierza Wielkiego. Podobno była to forma pokuty za zabójstwo kanonika Marcina Baryczki. W XVII wieku kościół został zniszczony przez wojska Rakoczego, a w 1667 roku odnowiony i rekonsekrowany. W latach 1900-1901 został powiększony korpus nawowy świątyni, co niestety poskutkowało bezpowrotnym zniszczeniem wielu romańskich dekoracji rzeźbiarskich
Klasycystyczny kościół wzniesiony w latach 1786–1789. Świątynia powstała na miejscu starszego kościoła norbertańskiego. Ufundował ją Hugo Kołłątaj, który był miejscowym proboszczem Na szczególną uwagę zasługuje zachodnia fasada świątyni ozdobiona czterema kolumnami; wieńczy ją para trzymających krzyż aniołów.
Kościół z 1630 ufundowany przez kanonika wiślickiego Tomasza Szawockiego. W prezbiterium zachowały się pozostałości gotyckiego kościoła z XIV w. Świątynia składa się z dwuprzęsłowej nawy o zbliżonym do kwadratu rzucie oraz węższego i niższego od niej, zamkniętego półkoliście prezbiterium. W barokowym ołtarzu głównym umieszczony jest obraz MB z Dzieciątkiem z pierwszej połowy XVIII w. Ołtarze boczne pochodzą z końca XVIII w.
Dom Ariański (zwany również bezpodstawnie Drukarnią Ariańską) na Mirowie z przełomu XVI i XVII w. Mieści się w nim oddział Archiwum Państwowego w Kielcach. Do wnętrza prowadzi ozdobiony łacińską sentencją portal. Obecnie w remoncie.
Pierwotny kościół ufundowano w 1587 a ukończono w 1619 r. W latach 1910–1928 mieścił się tam szpital miejski. W 1928 klasztor reaktywowano. Klasztorny kościół pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny jest budowlą jednonawową. Wzniesiono go w stylu późnorenesansowym. Do nawy z obydwu stron dobudowane są kwadratowe kaplice przykryte kopułami z latarnią. Północna kaplica nosi wezwanie św. Jana Nepomucena, południowa Pana Jezusa. Na fasadzie zachodniej umieszczony jest herb fundatorów Jastrzębiec. Na budynek klasztorny składają się trzy skrzydła połączone krużgankami. Wybudowano go w latach 1686–1706.
Kaplica św. Anny w Pińczowie – kaplica wzniesiona w stylu manierystycznym w 1600 r. według projektu Santi Gucciego. Znajduje się na szczycie wzgórza św. Anny, górującego nad Pińczowem. Była to pierwsza w Polsce wolno stojąca kaplica kopułowa o wyłącznie kultowym przeznaczeniu. W przeszłości kaplica otoczona była umocnieniami i stanowiła część systemu fortyfikacyjnego pińczowskiego zamku. W XVIII w. zaniedbana kaplica uległa zniszczeniu. Straciła wówczas większość wyposażenia oraz cztery wieżyczki narożne, które odpadły. W 1783 r. przeznaczono ją do rozbiórki, doczekała jednak renowacji w 1851 r.
Budowla wzniesiona jest na planie kwadratu. Jej wysokość wynosi 13 m. Przykryta jest kopułą z latarnią. Kruchta kaplicy przykryta jest podobną, choć znacznie mniejszą kopułą.
Pałac Wielopolskich z 1789. Wzniesiony prawdopodobnie według projektu Franciszka Naxa. Jest to budynek piętrowy. Jego fasadę przyozdabiają wykonane w stiuku płaskorzeźby przedstawiające sceny z mitologii. Na fasadzie znajduje się także herb Franciszka Wielopolskiego.
Pałac Wielopolskich z 1789. Wzniesiony prawdopodobnie według projektu Franciszka Naxa. Jest to budynek piętrowy. Jego fasadę przyozdabiają wykonane w stiuku płaskorzeźby przedstawiające sceny z mitologii. Na fasadzie znajduje się także herb Franciszka Wielopolskiego.
Pawilon ogrodowy w kształcie baszty z XVI w. wybudowany przez Santi Gucciego. Znajduje się w parku nieopodal pałacu Wielopolskich. Wzniesiono go na planie pięcioboku. Na nadprożu górnego portalu umieszczony jest herb Jastrzębiec rodu Myszkowskich.
dawny zespół klasztorny paulinów z kościołem św. Jana Ewangelisty. Ta pierwotnie gotycka budowla została zupełnie przebudowana po 1642 r. w stylu wczesnego baroku. Obecnie kościół złożony jest z korpusu trójnawowego o czterech przęsłach i wydłużonego prezbiterium, zamkniętego półkoliście. Od południa do korpusu dostawiona jest barokowa kaplica Aniołów o od zachodu kruchta. Fasada zachodnia zwieńczona została wczesnobarokowym szczytem, ujętym w wolutowe spływy, latarenki i obeliski z rzeźbą św. Jana Ewangelisty.
Istnieje od 1963 roku. Znajduje się w barokowym klasztorze popaulińskim, tuż obok Kościoła św. Jana Ewangelisty.
Eksponaty i zbiory, które się tu znajdują, pochodzą z Ponidzia i prezentują historię regionu, tradycję i kulturę - od historii aż po czasy współczesne.
wzniesiona w latach 1594–1609, późnorenesansowa i est jedną z najstarszych synagog zachowanych w Polsce. Wybudowana na rzucie prostokąta. Na parterze duża sala dla mężczyzn oraz przedsionek i salka kahalna, nad którą na piętrze, wydłużona empora dla kobiet.. Wystrój malarski (uważany za najstarszy w Polsce), detale architektoniczne z wapienia pińczowskiego: Aron Ha-Kodesz, portale i skarbonka zostały odnowione. W murze ogrodzeniowym synagogi umieszczono fragmenty macew z nieistniejących już dzisiaj w mieście cmentarzy żydowskich
Jeśli zabrakło miejsca w lokalach na Rynku (a tak było w moim przypadku), posilić się można w znajdującym się blisko Rynku niepozornym lokalu Helin Kebab. Można tam dostać jedzenie na wynos albo zjeść na miejscu. Niestety lokal nie posiada ogródka więc pozostaje jedzenie w środku co w upalne dni, przy braku klimatyzacji, nie jest zbyt komfortowe.
późnobarokowy kościół wzniesiony został w latach 1716-1720, przebudowany z latach 30. XIX wieku. Na fasadzie głównej kościoła umieszczone są rzeźby, Jezusa Chrystusa na szczycie, a poniżej św. Jana Kantego, św. Floriana, św. Wojciecha i św. Stanisława. Wnętrze świątyni trójnawowe z transeptem, nawa posiada sklepienie kolebkowe z lunetami. Na ołtarzu głównym znajduje się, pochodzący z I poł. XVII wieku, uznawany za cudowny obraz Matki Boskiej Młodzawskiej. O pielgrzymkach do cudownego obrazu i otrzymanych łaskach świadczą napisy wyryte na murach świątyni z których najstarszy pochodzi z 1724 r.
Kościół kształtem przypominający bazylikę, jest jednym z najpiękniejszych na Ponidziu
Zespół pałacowo-parkowy z lat 1857–1860 z późnoklasycystycznym pałacem oraz parkiem i kaplicą. Jego fundatorem był XIII ordynat pińczowski, hrabia Aleksander Wielopolski. Pałac wzniesiono wg projektu Henryka Marconiego. Był wykorzystywany m.in. jako biblioteka, w której właściciel przechowywał zbiór książek własnych, jak i księgozbiór przejęty po Konstantym Świdzińskim. Współcześnie obiekt zajmowany jest przez Ośrodek Dziedzictwa Kulturowego Ponidzia i Tradycji Rolnej.
Kościół wybudowany w 1550 r.Jest to budowla jednonawowa z wielobocznie zamkniętym prezbiterium, do którego od strony północnej dobudowana jest zakrystia. Nad zakrystią znajduje się niewielki skarbiec. Do nawy od strony północnej przylega kaplica św. Jana Kantego wzniesiona w XVII w. W 1899 r. do nawy od strony południowej dobudowano kaplicę pw. Matki Boskiej Różańcowej. Wewnątrz świątyni znajdują się dwa monumentalne renesansowe nagrobki: w nawie kościoła znajduje się nagrobek fundatora Stanisława Tarnowskiego oraz w prezbiterium nagrobek proboszcza Zbigniewa Ziółkowskiego. Obok kościoła usytuowana jest drewniana dzwonnica z dachem krytym gontem.
Drewniany kościół pw. św. Bartłomieja Apostoła wzniesiony został w 1657 r. na miejscu kościoła wzmiankowanego po raz pierwszy w 1326 r., który spłonął w 1656 r. W XIX w. został rozbudowany. Obok świątyni znajduje się drewniana dzwonnica z 1780 r.
Skomentuj