Zalew Zakrzówek stworzony został w 1990 roku dzięki zalaniu wodą starego kamieniołomu wapienia. Tworzą go dwa jeziorka, połączone wąskim przesmykiem o długości ok. 25 m. Powierzchnia zalewu wynosi 12 ha natomiast maksymalna głębokość sięga 31 m. Jak na dawny kamieniołom przystało, lustro wody otaczają bardzo wysokie (kilkadziesiąt metrów), białe
Koncepcja działania i projekt otwartego w 1917 r. szpitala została oparta na założeniach miast-ogrodów. W ogromnym parku postawiono 15 pawilonów i budynki administracyjno-mieszkalne. Szpital posiadał piekarnię, pralnię, palarnię, warsztaty terapii, gospodarstwo rolne i ogrodnicze, budynek teatralny, boisko, kaplicę i cmentarz. W okresie międzywojennym wybudowano także pawilon dla chorych pracujących. Pawilony warsztatowe pełniły rolę miejsc terapii chorych, pozwalając im poprzez pracę wrócić do aktywnego życia.
W okresie II wojny światowej szpital uległ kompletnej zagładzie. W latach 1940–1942 hitlerowcy planowo przeprowadzali głodzenie i wyniszczanie pacjentów. 23 czerwca 1942 r. ponad 500 chorych wywieziono do obozu KL Auschwitz. Ciężko chorych, nie nadających się do transportu, stracono na miejscu.
Po II wojnie szpital zaczął od razu działać i w miarę upływu lat zwiększano ilość oddziałów. Sytuacja zmieniła się w latach 90-tych kiedy to zaczęto zaczęto zmniejszać liczbę pacjentów, a rozwijać opiekę i wizyty środowiskowe w domach chorych. Rozpoczęto także remontowanie szpitala i modernizację techniczną. Pod kontrolą konserwatora zabytków odnowiono kaplicę i budynek teatru. Odnowiono także Willę Dyrektorów, w której mieści się obecnie galeria prac pacjentów, pracownia komputerowa.
Dwór z początku XIX wieku jest typowym budynkiem klasycystycznym, parterowym, krytym charakterystycznym łamanym dachem. Od frontu posiada ganek wsparty na czterech kolumnach, a od ogrodu niewielki wgłębny portyk. Od strony wschodniej przylega do niego mała przybudówka, służąca niegdyś za mieszkanie dla służby. Dwór wraz z otaczającym go parkiem stanowi obecnie własność prywatną.
Wybudowany na przełomie XVII i XVIII wieku był początkowo kościołem szpitalnym pod wezwaniem św. Walentego. Jest to kościół barokowy, murowany, orientowany, jednonawowy z półkolistą absydą. W barokowym ołtarzu znajduje się, malowany na desce, obraz Ukrzyżowanie, z 1640 roku.
Budynek ratusza miejskiego znajduje się w północno-zachodniej części Rynku w Skawinie. Został wybudowany w 1904 r. według projektu architekta Władysława Ekielskiego w stylu secesyjnym. Obecnie mieści się w nim Urząd Miasta i Gminy.
kościół wybudowany w XV w na fundamentach poprzedniego. Po pożarze w 1844 r. kościół został odnowiony i wyposażony w 1847 r. Kościół jednonawowy, orientowany, z niską wieżą, prezbiterium zamknięte wielobocznie, dach dwuspadowy kryty blachą miedzianą. Po stronie północnej zakrystia, po południowej kruchta z kamiennym portalem i drzwiami obitymi blachą.
Późno-klasycystyczny, piętrowy, nakryty czterospadowym dachem budynek wzniesiony został na początku XIX w. Przed I wojną światową dwór został przejęty przez gminę i zamieniony na szkołę. Dwór na potrzeby szkolne, z przerwami podczas I i II wojny, wykorzystywany był do 1997 r. Po przeprowadzeniu kompleksowego remontu w latach 2006 – 2013 dwór przystosowano do pełnienia nowych funkcji kulturalnych, społecznych i turystycznych.
zbudowany pod koniec XIX wieku przez Konopków herbu Nowina dwór ma charakter eklektyczny z elementami architektury „uzdrowiskowej”. Budynek wzniesiony został na planie wydłużonego prostokąta o symetrycznym układzie trójosiowym. Po 1945 roku część gospodarcza została wyłączona z dawnego zespołu dworskiego i przejęta przez Państwowy Fundusz Ziemi, sam dwór pozostał w posiadaniu rodziny Konopków. W latach 70. I 80. XX wieku poddany został remontowi kapitalnemu, połączonemu z adaptacją dolnej kondygnacji na restaurację „Nowina”
Tak zwany lamus dworski w Głogoczowie to faktycznie dawny renesansowy dwór obronny, niegdyś otoczony fosą. Powstał w miejscu łatwym z natury do obrony, zapewne po 1560 r. W XVIII w. dwór rozbudowano, być może wówczas już służył nie celom mieszkalnym, lecz jako spichlerz lub lamus. Wtedy także nakryty został charakterystycznym łamanym dachem gontowym, powstał też oryginalny, drewniany ganek podcieniowy wsparty na słupach. Po I wojnie światowej lamus został przerobiony na cele mieszkalnej a w 1957 roku został aktem darowizny przekazany przez Konopków na rzecz zamieszkującej go rodziny Stachurów.
roboty drogowe na długości ok. 2 km związane z zakazem ruchu
Parterowy budynek z początku XIX wieku wybudowany został na fundamentach dawnego dworu z 1762 r. Pod koniec XIX i XX w. był on gruntownie przebudowany. Jest murowany z cegły, otynkowany, założony został na rzucie prostokąta, z wydatnym frontowym ryzalitem wejściowym. Ostatnimi właścicielami dworu i parku była rodzina Romerów. Po wojnie dwór gruntownie przebudowano i miały w nim siedzibę Kółko Rolnicze, Gromadzka Rada Narodowa, biblioteka wiejska, a także klasy szkolne i mieszkania. W 1982 roku zdewastowany już dwór przejął "Opakomet", który chciał przystosować go do roli ośrodka wczasowo-rekreacyjnego. W 1999 roku dwór wraz z parkiem zwrócono rodzinie Romerów.
Obecny kościół postawiony został w 1874 r. na miejscu wcześniejszej kaplicy dworskiej. W 1934 r. przedłużono nawę kościoła ku zachodowi i zakończono wieżą, w górnej części ośmioboczną i nakryto hełmem w kształcie ostrosłupa. Wówczas też cały kościół pokryto płytami eternitowymi, wskutek czego w dużym stopniu utracił swoje walory estetyczne i stylowe. Wewnątrz znajduje się rokokowe wyposażenie z dawnej kaplicy w postaci ołtarzy, ambony, chrzcielnicy. Szczególnie cennym elementem wyposażenia jest grupa Ukrzyżowani-krucyfiks, posąg Matki Boskiej i św. Jana Ewangelisty, pochodzące z XIV w. oraz dwa gotyckie posągi z początku XVI w.
Kościół został zbudowany w latach 1846-1858. Jest to budowla murowana, otynkowana, przykryta dwuspadowym dachem. W zachodniej fasadzie górują dwie wieże podniesione do dzisiejszej wysokości podczas renowacji w 1925 r. Po wybudowaniu świątynia otrzymała kilka darów z Katedry Wawelskiej: neogotycki ołtarz z ciemnego dębu, dwa barokowe ołtarze z czarnego marmuru, dzieła Franciszka Placidiego.
Objazd spowodowany robotami drogowymi
Piaskach Wielkich - Dwór powstał w XVI w a na przełomie XVIII i XIX w. został przebudowany uzyskując klasycystyczną formę. Po II wojnie przejęty przez Skarb Państwa i mieścił posterunek Milicji i Milicyjną Izbę Dziecka. W 1990 r. został zwrócony prawowitym właścicielom.
Pałac zachowany jest w formie nadanej mu przez krakowskiego architekta Karola Knausa w końcu XIX wieku, podczas przebudowy dawnej siedziby Wodzickich. Jest on budowlą piętrową, murowaną i tynkowaną, o urozmaiconej bryle. Założony na planie prostokąta z masywnym ryzalitem narożnym, nakrytym kopułą. Wejście do pałacu zaakcentowane jest trójosiowym ryzalitem, zwieńczonym neobarokowym, falistym szczytem. Od strony ogrodu zwraca uwagę otoczona ozdobną balustradą weranda ze wspartym na sześciu kolumnach tarasem na piętrze. Dekoracja elewacji pałacu szczególnie bogata jest na obu ryzalitach. Obecnie w pałacu mieści się dom zakonny augustianów.
Na początku XX wieku na brzegu dawnego XVIII-wiecznego folwarku powstał wzniesiony z cegły reprezentacyjny budynek stajni koni cugowych. W 1911 roku budynek stajni zostaje przekształcony w kaplicę, która stała się w 1917 ośrodkiem pierwszej prokocimskiej parafii. W odremontowanej obecnie kaplicy, poświęconej św. Mikołajowi z Tolentino, nadal odprawiane są nabożeństwa.
Skomentuj