Wybudowany w latach 1601-1604. Kościół jest murowany, oszkarpowany, orientowany z prezbiterium zamkniętym półkolista absydą. Do prezbiterium dobudowano kaplicę ze sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Po stronie południowej znajduje się kruchta dobudowana w połowie XIX w. W fasadzie od strony południowej znajduje się manierystyczny portal z tablicą erekcyjną z napisem informującym o konsekracji świątyni w 1604 roku.
Góra Koronna znajduje się 436 m n.p.m. i jest masywem skalnym którego wierzchołek znajduje się ok. 110 m nad dnem Doliny Prądnika. Wyróżniającym się elementem masywu jest skała Rękawica, za którą kryje się wejście do Jaskini Ciemnej. Rękawica znajduje ok. 85 metrów powyżej dna doliny i jest ostańcem o bardzo charakterystycznym kształcie przypominającą dłoń lub właśnie rękawicę.
Brama Krakowska jest charakterystycznym dla Wyżyny Krakowskiej tworem skalnym tworzącym się u ujścia mniejszych bocznych dolinek do głównej doliny. Kolumny Krakowskiej Bramy zbudowane są z wielkich brył wapienia o wysokości ok. 15 m (lewy bastion jest wyższy i większy). Brama zwana jest Krakowską, gdyż według tradycji wiódł tędy średniowieczny szlak handlowy ze Śląska do Krakowa, ale nie ma na to żadnych dowodów.
Dom „Pod Kazimierzem" zbudowano ok. 1885 r. jako hotel uzdrowiskowy. Swoją funkcję pełnił do II wojny światowej. Po wojnie mieścił się w nim internat Technikum Leśnego, poczta i sklep. W latach 1994–1996 budynek został gruntownie wyremontowany i przeznaczony na Ośrodek Edukacyjno-Dydaktyczny OPN, który powstał w grudniu 1991 r.
Powstanie zamku jest związane z działalnością fortyfikacyjną króla Kazimierza Wielkiego w 2 pol. XIV wieku, choć prawdopodobnie już wcześniej istniał tu gród - być może o charakterze konstrukcji drewniano-ziemnej. Król Kazimierz Wielki przypuszczalnie dokonał gruntownej przebudowy istniejącego tu już wcześniej obiektu. Król nazwał zamek Ociec u Skały, upamiętniając w ten sposób tułaczkę swego ojca, Władysława Łokietka. Nazwa ta podawana przez kroniki w różnej formie (Oczecz, Ocziec, Oszyec) przetrwała do dziś jako Ojców.
Kaplica znajduje się w miejscu dawnych łazienek zdrojowych, które przerobiono na obiekt sakralny w 1901 r. Kaplica usytuowana jest ponad potokiem na betonowych podporach, co wiązało się wg miejscowej tradycji z zarządzeniem cara Mikołaja II, zabraniającym budowy obiektów sakralnych na ziemi ojcowskiej, wobec czego kaplicę zbudowano "na wodzie".
Zbudowana z twardych wapieni, stoi na najniższej skalnej terasie zwanej Fortepianem o wysokości 8-12 m, wysokość samej maczugi wynosi około 25 m. Stanowi ona bardzo charakterystyczny element krajobrazu Doliny Prądnika. Powstała w wyniku krasowej działalności wód i różnej odporności na wietrzenie wapieni. Pierwszy raz została zdobyta przez Leona Witka z Katowic w 1933. Na jej szczycie znajduje się mały żelazny krzyż upamiętniający to wydarzenie.
Zamek powstał w czasach Kazimierza Wielkiego jako gotycka strażnica i był usytuowany nieco wyżej na skale zwanej Dorotką. W 1377 roku nadano zamek rodzinie Szafrańców, której był siedzibą do roku 1608. W tym czasie został rozbudowany i stał się typową renesansową siedzibą magnacką. Nowa budowla powstała w miejscu dawnego podzamcza. W roku 1640 zamek stał się własnością Michała Zebrzydowskiego, który go ufortyfikował. W 1718 roku pożar zniszczył budowlę, która jednak została odbudowana 60 lat później przez Hieronima Wielopolskiego. W II połowie XIX wieku był własnością Mieroszewskich i to oni odremontowali go po kolejnym pożarze w roku 1850. Po 1905 roku zamek wykupiono w celu zorganizowania pensjonatu. Dopiero po II wojnie światowej w latach 1948-64 przywrócono mu wygląd z czasów największej jego świetności.
kościół wzniesiony w latach 1933–1939. Poprzednio na tym miejscu stał kościół z lat 1873-1884, a wcześniej gotycki z początku XIV w. Kościół wybudowany w stylu eklektycznym jest z cegły i bloków wapienia, które użyto w narożach budowli oraz w obramowaniach otworów wejściowych i okiennych. Nieopodal obecnego kościoła, w pobliżu głównej drogi, do czasów współczesnych zachowały się nieznaczne fragmenty muru pierwotnej świątyni.
Kościół wybudowany został w 1571 roku w Smardzowicach. W 1938 roku został przeniesiony do Mostka gdzie dopiero w 1951 roku dokończono odbudowę, zmieniając przy tym proporcje budowli. Korpus i prezbiterium nakryto oddzielnymi dachami, zmieniono proporcje rekonstruowanej wieży, nie odtworzono sobót oraz systemu więźbowo-zaskrzynieniowego. Dobudowano przybudówki pełniące funkcję zakrystii. Jest to kościół modrzewiowy, konstrukcji zrębowej, wieża konstrukcji słupowej. Prezbiterium zamknięte trójbocznie, korpus szerszy.
Kościół parafialny św. Katarzyny w Ulinie Wielkiej pochodzi z 1655 r., w 1708 r. został on przekształcony, dobudowano kruchtę oraz dodatkowe pomieszczenia przy nawie i prezbiterium. Wewnątrz świątyni możemy podziwiać sklepienia pozorne: krzyżowe i kolebkowe. Portale oraz obramienia okien zwieńczone są łukami. Na wyposażenie kościoła składają się późnobarokowe ołtarze z XVII w., gotycka rzeźba Matki Boskiej Tronującej z Dzieciątkiem z ok. 1400 r., manierystyczna ambona z XVII w. oraz marmurowa chrzcielnica z końca XVII w. W ołtarzu głównym widnieje ikona Matki Boskiej z Dzieciątkiem.
Za tą ścianą zieleni kryją się ruiny dworu wybudowanego w ostatniej ćwierci XIX wieku. Był to dwór murowany, piętrowy, z bocznym piętrowym skrzydłem, całość nakryta dachem dwuspadowym. Po roku 1945 dwór w Czaplach Małych przeszedł na rzecz Skarbu Państwa i był przeznaczony dwór na mieszkania. Nieremontowany, stopniowo popadał w ruinę a ciągnące się latami procesy sądowe doprowadziły dwór do całkowitej ruiny.
Dwór został wybudowany przed 1876 rokiem dla rodziny Popielów i był w ich władaniu do 1945 r. Od 1945 roku do 31 sierpnia 2011 roku w obiekcie funkcjonowała Szkoła Powszechna. W tym samym roku spadkobiercy Popielów złożyli wniosek o zwrot zagrabionego majątku. Dwór jest budynkiem o cechach klasycystycznych i neorenesansowych.
Obecny kościół zbudowano w 1523 roku i budowniczowie kościoła starali się zachować styl romański świątyni wzorując się na kościele w pobliskich Wysocicach. Jest to kościół murowany, orientowany, nawa i prezbiterium prostokątne, apsyda półkolista. Wieża po stronie zachodniej. Późniejsze przebudowy pozbawiły obiekt pierwotnych cech architektonicznych. Od strony północnej dobudowana została w XIX wieku zakrystia, a od południowej – boczna kruchta.
Kościół stał już w roku 1326 a ufundował go prawdopodobnie w 1312 r. Petrazy Brandys, kawaler maltański. Gotycki, murowany z cegły kościół jest jednonawowy, z prostokątnym prezbiterium i przybudowaną do niego zakrystią i południowa (późniejszą) kruchtą. Od zachodu dostawiona jest druga, neogotycka kruchta. Nad prezbiterium jest sklepienie krzyżowo-żebrowe, nad nawą płaski strop. Ciekawym elementem otoczenia kościoła jest dzwonnica, stanowiąca zarazem bramę prowadzącą na teren otaczający kościół.
Kościół powstał w 1745 r., a do jego budowy wykorzystano fragmenty gotyckiej świątyni z 1408 r. Świątynia zbudowana jest w konstrukcji zrębowej, ściany oszalowane są pionowo, a strome dachy pokryto blachą. Do prezbiterium dobudowana jest murowana zakrystia (dawny skarbczyk) i kaplica św. Anny Samotrzeć (dawna zakrystia). Portale zamknięte są łukami wklęsło-wypukłymi. Najstarszymi zabytkami wyposażenia kościoła są gotyckie rzeźby: Św. Krzysztof (ok. 1500 r.), Chrystus Zmartwychwstały (1. poł. XVI w.) i Matka Boska z Dzieciątkiem (XVI w.).
Skomentuj