Śladami dzieł Stefana Szyllera

Najstarszy, zachowany w oryginalnym kształcie zabytek Warszawy z 1518 roku. Taka data jest wciąż widoczna na jednej z cegieł świątyni. Wcześniej stał w tym miejscu drewniany kościół, w którym podobno przez jakiś czas urzędowali Templariusze. Skarbu raczej tu nie zostawili, choć pod posadzką kryje się historyczna krypta.
Stefan Szyller w 1913 przygotował projekt przywrócenia zabytkowi pierwotnych cech gotyckich. Jakieś zmiany musiały więc przez ostatnie 500 lat się pojawiać w budowli.

Tym razem styl zakopiański i prawdziwa mozaika budowlana. Kościół projektu Stefana Szyllera powstał w 1918 roku jako dziękczynienie za odzyskanie przez Polskę niepodległości. Materiałów budowlanych tuż po wojnie nie było za dużo,więc jako budulec wykorzystano to, co było akurat pod ręką. Ściany są pozostałością po zniszczonym przez wycofujących się Rosjan Dworcu Petersburskim (stał tuż obok aktualnego Dworca Wileńskiego). Do budowy płotu wykorzystano podkłady kolejowe, a dzwonnica składa się między innymi z szyn. Jakby tego było mało plebanię postawiono z gruzów soboru, który stał na Placu Saskim. Elementy tego ostatniego są porozrzucane po wielu budowlach w Warszawie.

Budynek wzniesiony w 1934 roku według planów Stefana Szyllera miał bardzo ważną funkcję odbudowującego się państwa polskiego. Tutaj bracia Albertyni dbali o wychowanie i edukację chłopców z największych nizin społecznych. Poza edukacją wychowankowie zdobywali umiejętności w takich rzemiosłach jak krawiectwo, szewstwo, cholewkarstwo, introligatorstwo, ogrodnictwo oraz sztuki drukarskie.

Stefan Szyller był autorem projektu elementów architektonicznych mostu m.in. wieżyc i pawilonów.
Sam most został oddany do użytku tuż przed I Wojną Światową. Wieżyce miały (na polecenie Rosjan) pełnić funkcje obronne. Nie postały za długo, ponieważ cała konstrukcja została w 1915 roku wysadzona w powietrze przez wycofujących się Rosjan. W 1927 roku most odbudowano, by ponownie mógł zostać wysadzonym, tym razem przez Niemców, w 1944 roku. Ostatnie oddanie do użytku miało miejsce w 1946 roku (oczywiście 22 lipca).

Najlepiej zachowany obiekt w Warszawie autorstwa Antonio Corazziego, powstały w 1829 roku. Stefan Szyller zadbał o odrestaurowanie obiektu na początku XX wieku. Aktualnie mieści się tu Okręgowa Rada adwokacka. Obok wejścia do budynku umieszczona jest tablica poświęcona pamięci 720 adwokatów i aplikantów, poległych w walce z niemieckim okupantem w latach 1939-1945.

Budynek powstał w 1903 r. na potrzeby Korpusu Kadetów im. Suworowa. W 1914 po przebudowie według projektu Stefana Szyllera znajdował się tu miejski lazaret. Po I WŚ miały tu swoją siedzibę Szkoła Podchorążych Piechoty (od 1926 r.) oraz Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych (1928 r.). Wraz z tym ostatnim do budynku obok (al. Ujazdowskie 5) wprowadził się Józef Piłsudski.
W czasie Powstania Warszawskiego Niemcy realizowali tu wyjątkowo bezwzględnie rozkaz Hitlera (zniesiony 5 sierpnia) o wymordowaniu wszystkich mieszkańców Warszawy.
Wśród ofiar był zapewne Stefan Ossowiecki. Jasnowidz, który odczytał w zamkniętej kopercie słowa zapisane przez wątpiącego w jego zdolności Józefa Piłsudskiego. Słowa te brzmiały następująco: "pocałuj mnie w du.ę'.

Kamienica w neogotyckim stylu, według projektu Stefana Szyllera powstał pod koniec XIX wieku. Pierwotnie znajdowała się tu klinika ginekologiczna Ignacego Solmana (o dość oczywistym profilu). Tuż po wojnie spadkobiercy doktora sprzedali kamienicą ambasadzie ZSRR. Nowi lokatorzy doprowadzili ją do takiego stanu, że podobno chwiała się frontowa ściana. Szczęśliwie budynek udało się wyremontować i można go podziwiać do dziś, o ile zielone korony drzew nie zasłaniają jego neogotyckiej fasady.

Kolejny projekt Stefana Szyllera - kamienica wybudowana w 1898 roku. Niczym specjalnym się nie wyróżnia, pewnie dlatego, że w latach 60 została pozbawiona dekoracji.

Plac Politechniki (choć jeszcze bez nazwy) powstał w 1770 roku jako jeden z tzw. placów gwiaździstych tworzących Oś. Stanisławowską. Zanim rozpoczęła się budowa Gmachu Głównego PW (1899 r.), projektu Stefana Szyllera, w jego miejscu stała brama II Wystawy Higienicznej prezentująca Warszawiakom zalety zdrowego trybu życia końca XIX wieku.
W tym budynku, w 1948 roku powołano do życia Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą.

Szara, narożna kamienica mieszkalna zaprojektowana przez Stefana Szyllera.Wiele straciła ze swojego przedwojennego uroku. Najpierw działania wojenne strąciły jej charakterystyczny, sześciokątny hełm z narożnika, a później w ramach dostosowywania do socrealistycznego klimatu MDM skuto z jej fasad sztukaterię i pokryto ją szarym tynkiem.
Mogło być gorzej, ponieważ pojawiały się wówczas głosy, że jest "bezwartościowa architektonicznie"

Jeden z ostatnich projektów Stefana Szyllera dokończony po jego śmierci przez Konstantego Jakimowicza. Budynek przetrwał zawieruchę wojenną, dzięki czemu do czasu oddania Teatru Wielkiego (w 1965 r.) pełnił funkcje opery i filharmonii narodowej.
Budynek w 1941 r. był świadkiem nieudanego sabotażu z udziałem szczurów. Pięciu śmieciarz zatrudnionych przez Zakład Oczyszczania Miasta miało podłożyć w sali odczytowej klatkę ze szczurami, która miała otworzyć się pod wpływem kwasu o ustalonej porze. Niestety przypadek sprawił, że szczury zbyt wcześnie rozbiegły się po hallu Romy. Części z nich udało się zbiec, a reszta dostała się pod ogień niemieckich żandarmów. Pracownikom ZOM udało się szczęśliwie uciec z miejsca akcji.

Kamienica z 1893 r. projektu Stefana Szyllera. W wyniku powojennej odbudowy straciła balkony, w latach późniejszych dobudowano dwa piętra, żeby zrównać ją z otaczającymi budynkami.

"Jak piorun uderzyła wczoraj w Warszawę wiadomość o zbrojnym napadzie bandytów na Kasę
przemysłowców.
W jasny dzień! W samo południe! W jednym z najludniejszych punktów miasta wpada ośmiu opryszków do zatłoczonej publicznością Instytucji, strzela i morduje, zabija i rani 10 osób a następnie wsiada do dwóch jednokonnych dorożek i odjeżdża spokojnie. Ba! Jednego z rannych towarzyszów swoich odwozi całą bandą do Szpitala, oddaje
go tam w ręce lekarzów i znika, nie zatrzymana i
nie ścigana przez nikogo."
Tak Kurjer Warszawski z 26 V 1906 raportował napad na Kasę Pożyczkową Przemysłowców Warszawskich. Gmach banku, według projektu Stefana Szyller został otwarty pięć lat wcześniej,

Budowa budynku, zaprojektowanego przez Stefana Szyllera, zakończyła się w 1900 roku. 22 lata później zastrzelono w nim prezydenta Gariela Narutowicza. Świadek morderstwa gen. Józef Haller skwitował to wydarzenie słowami: "Ale inne sale można obejrzeć?".
Równie ważna historia wydarzyła się w tym miejscu w 1939 roku. We wrześniu, chcąc chronić bezcenne dzieło przed Niemcami, ewakuowano stąd obraz Bitwa Pod Grunwaldem Jana Matejki i wywieziono do muzeum w Lublinie. Niemcy, dla których zniszczenie obrazu godzącego w ich wielkość było sprawa honoru, ostatecznie wpadli na jego trop. Próbowali rożnych sposobów, żeby zmusić intendenta lubelskiego muzeum Władysława Woydę do wyjawienia miejsca przechowywania obrazu. Bezskutecznie. Dopiero kiedy polskie radio w Londynie nadało fałszywy komunikat o przybyciu dzieła do Wielkiej Brytanii, niemieckie poszukiwania się zakończyły. Obraz przetrwał wojnę pod ziemią w podlubelskiej wsi.

Autorem cokołu z napisem "Sursum corda" ("w górę serca") był Stefan Szyller. Postać została strącona ze swojego miejsca w trakcie Powstania Warszawskiego. Dłoń Chrystusa, leżącego wśród gruzów, wskazywała napis na cokole, co wielu Warszawiaków odebrało jako nadzieję na przyszłość.

Zaprojektowana przez Stefana Szyllera w 1900 roku, a oddana do użytku w 1911 r. W niszach znajdują się figury Uranii symbolizującej wiedzę oraz Ateny reprezentującej pokój. Niegdyś bramę wieńczyła litera A odwołująca się do założyciela uniwersytetu - cara Aleksandra I. Teraz w tym miejscu jest orzeł. Też ma swoją symbolikę (poza koroną, której oczywiście nie było za czasów PRL) - pięć gwiazd. Każda z nich reprezentuje wydział nowo powstałego Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego: Prawa, Lekarski, Filozoficzny, Teologiczny oraz Nauk oraz Sztuk Pięknych.

Budynek Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego projektu m.in. Stefana Szyllera został oddany do użytku w 1894 roku.
Pod jedną zewnętrzną bryłą kryły się wówczas dwie oddzielne części. Frontowa, trzypiętrowa pełniła funkcję biblioteczną (czytelnia, wypożyczalnia, pracownie). Za nią, za przeciwpożarowym murem, znajdowała się siedmiokondygnacyjna część magazynowa. Składała się ona z z żelaznych kratownic, które mogły pomieścić do miliona woluminów. Kiedy na Powiślu oddano (w 1999 r.) do użytku nowy budynek BUW toczyła się emocjonująca dyskusja co zrobić z tą konstrukcją stanowiącą interesujący przykład inżynierii sprzed ponad stu lat. Ostatecznie uznano, że niewielka część "rusztowania" zostanie w starym BUW'e, a jedną z kratownic (pomalowaną na amarantowo) ustawiono przed obiektem na ulicy Dobrej.

Zanim powstała ulica Karowa znajdował się tu wąwóz, którym płynął strumień ze ścieżką nad Wisłę. W XVIII wieku zaczęto zwozić tu wszelkie nieczystości z miasta tworząc magazyn karowy, od którego wzięła się nazwa ulicy. Pod koniec XIX wieku tędy przechadzał się Wokulski utyskując na biedę Powiśla. W roku 1904 oddano spektakularny zjazd, nad którego oprawą architektoniczną czuwał Stefan Szyller. Aktualnie regularnie odbywają się tu najbardziej efektowne zjazdy rajdu Barburki.

Jedna z najstarszych świątyń w Warszawie (wybudowana w 1411 roku). Podobnie jak inne, równie stare kościoły (np. kościół św. Katarzyny na Służewu) miał powstać w miejscu pogańskiego kultu. To był najlepszy sposób na zastąpienie starych wierzeń wiarą chrześcijańską. W latach 1906–1915 kościołowi przywrócono cechy gotyckie w ramach prac kierowanych przez Stefana Szyllera i józefa piusa Dziekońskiego.